Θέλω 2ο μωράκι αλλά φοβάμαι…. τις κρίσεις πανικού!
Γεια σας, είμαι 28 ετών και μαμα ενός υπέροχου μωρού 6 μηνών και θα ηθελα να μοραστώ μαζί σας την δική μου εμπειρία.
Λοιπόν θέλω να ξεκινήσω γράφοντας ότι από τα 20 μου χρόνια πάσχω από αγχώδη διαταραχή! ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ! Το όλο θέμα εκανε την αρχή του από τον χαμό δικού μου οικογενειακού προσώπου. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται απλό, αλλά για μένα είναι ενας γολγοθάς!
Κάθε επεισόδιο κρίσης πανικού είναι ένα μαρτυριο για μένα! Εκεί που δεν το περιμένω έρχεται και τότε παγώνω! Τρέμω ολόκληρη! Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και το μυαλό μου ξεφεύγει! Είμαι πεπεισμένη ότι κατι κακό θα μου συμβεί, ακόμη και ότι θα πεθάνω! Προσπαθώ να σκεφτω ήρεμα και λογικά ότι δεν θα πάθω κάτι, αλλά το μυαλό, σας έγραψα παραπάνω, ξεφεύγει, παίζει παιχνίδια! Η διάθεσή μου στα χάλια της! Χάνω το νόημα της ζωής! Βυθίζομαι στην θλίψη και τότε έχω πλέον φτάσει στο χειρότερο σημείο που δεν μπορώ να ελέγξω το μυαλό μου! Έχω πέσει σε κατάθλιψη! Όλα φαίνονται ανούσια και η ζωή μαρτύριο!
Όταν φτάνω σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να βοηθήσω μόνη μου τον εαυτό μου και καταφεύγω στην βοήθεια ψυχιάτρου. Με συνεδρίες ψυχοθεραπείας και φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά καταφέρνω ξανά να ορθοποδήσω. Για πόσο όμως; Όταν σταματώ την θεραπεία, μετά από ένα 3μηνο περίπου αρχίζουν πάλι τα ίδια συμπτώματα! Και ξανά και ξανά τα ίδια. Δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα να το ξεπεράσω χωρίς την βοήθεια των φαρμάκων.
Σε αυτή την φάση της ζωής μου κάνω πάλι θεραπεία με αντικαταθλιπτικά και είμαι καλά. Χαίρομαι την ζωή μου με τον άντρα μου και το μωράκι μου και θέλω να σταματήσω τα φάρμακα. Θέλω να βρω τη δύναμη και να τα καταφέρω μόνη μου μια για πάντα! Γίνεται; Ο φόβος όμως ότι θα το ξανά πάθω… με φοβίζει! Ίσως φαίνεται αστείο, αλλά δυστυχώς υπάρχει και ο φόβος του φόβου!
Για να μην σας κουράζω να έρθω λοιπόν στο θέμα μου. Πάντα ονειρευόμουν να γίνω μαμά και κάνω πολλά παιδιά μάλιστα και ευχαριστώ τον θεό που μου χάρισε αυτό το όμορφο αγγελούδι που το υπεραγαπάω και μου έχει αλλάξει τη ζωή. Όταν έμεινα έγκυος ήμουν στην καλύτερη φάση της ζωής μου, πολύ χαρούμενη κι ερωτευμένη με τον άντρα μου. Είχαν περάσει μόλις 5 μήνες από τότε που παντρευτήκαμε και με το μωράκι στην κοιλιά ζούσα ένα όνειρο!
Μόλις έμεινα έγκυος τηλεφώνησα στον ψυχίατρό μου και τον ενημέρωσα για την εγκυμοσύνη μου κι αυτός μου συνέστησε να διακόψω την θεραπεία! Θα το ζητούσα κι εγώ έτσι κι αλλιώς αφού αισθανόμουν καλά. Έτσι κι έγινε! Δεν πέρασε ενας μήνας από την διακοπή κι άρχιζαν δειλά να εμφανίζονται τα ίδια συμπτώματα! Μούδιασμα στο σώμα μου, σφίξιμο στο στήθος και στο λαιμό, ταχυπαλμία, αρρυθμίες, ζάλη! Τα βράδια μου φαινόταν αιώνες ολόκληροι! Ο φόβος μου δεν με άφηνε να κλείσω μάτι!
Αυτή τη φορά ανησυχούσα για το πλασματάκι που είχα μέσα μου. Πώς θα εξελισσόταν η εγκυμοσύνη μου!! Μαρτύριο σκέτο! Έκανα υπομονή αλλά η κατάστασή μου χειροτέρευε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κατέληγα στο νοσοκομείο με την πίεσή μου στα ύψη και την καρδιά μου να μην χτυπά φυσιολογικά, από την ταραχή μου και τον φόβο!
«Κάτι πρέπει να κάνεις!», μου λέει ο γυναικολόγος μου. «Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα πάθεις τίποτα κι εσυ και το μωρό!»
Ο ψυχίατρός μου σε συνεννόηση με τον γυναικολόγο μου έκρινε απαραίτητο να ξεκινήσω θεραπευτική αγωγή με LANDOSE(αντικαταθλιπτικό). Όλοι ξέρουμε πως τα φάρμακα δεν επιτρέπονται στην εγκυμοσύνη, αλλά το συγκεκριμένο φάρμακο που μου συνέστησε είναι δοκιμασμένο μετά το πρώτο τρίμηνο και δεν έχουν υπάρξει περιπτώσεις ανωμαλίας στο έμβρυο! Όμως δεν παύει να είναι φάρμακο και μια στις τόσες να υπάρξει κίνδυνος για το μωρό!
Δόξα τω θεώ έχω ένα υγιέστατο αγοράκι που όλο χαμογελά και με εκπλήσσει μέρα με τη μέρα με τα κατορθώματά του! Λοιπόν για να μην σας κουράζω! Η εγκυμοσύνη μου μέχρι τον 7ο μήνα ήταν πολύ άσχημη από ψυχολογικής πλευράς. Μπορώ να πω ότι ήταν η χειρότερη φάση της ζωής μου και νοιώθω άσχημα για αυτό! Οι τύψεις μου απερίγραφτες που ταλαιπώρησα το μωράκι μου όσο ήταν μέσα στην κοιλιά μου, με την κακή μου ψυχολογία με τα κλάματά μου και την ταραχή. Δεν ξέρω αν αισθανόταν κάτι ή αν καταλάβαινε την κατάσταση μου, αλλά εγώ αισθάνομαι ότι το πόνεσα και το τάραξα!
Κι εκτός αυτού, νιώθω τύψεις που το έθεσα σε κίνδυνο. Ο γιατρός με διαβεβαίωνε συνέχεια ότι ο κίνδυνος θα ήταν μεγαλύτερος αν δεν έπαιρνα τα χάπια.
Θέλω να κάνω κι άλλο ένα παιδάκι, αλλά φοβάμαι!! Φοβάμαι μήπως πάθω πάλι τα ίδια. Θέλω να παλέψω, να τα καταφέρω, γιατί πλέον είμαι μάνα και πρέπει να είμαι δυνατή, να μπορώ να φροντίζω το παιδί μου αλλα… πάλι ο φόβος ότι θα το ξανά πάθω βρίσκεται στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου!
Τι να κάνω Θεέ μου; βοήθησέ με να μπορέσω να σταθώ μόνη μου στα πόδια μου, χωρίς φάρμακα! Αξίωσε με να γίνω για δεύτερη φορά μαμά χωρίς να προκαλέσω κάποιο κακό στο παιδί μου….!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δεν μπορώ να σε νιώσω , όμως θέλω να σου πω πως μόνο και μόνο που έχεις επίγνωση της κατάστασής σου ΕΧΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ !! Εσύ κοντρολάρεις το μυαλό σου και όχι αυτό εσένα .Το παλεύεις και απο αυτά που γράφεις καταλαβαίνω πως ο θεός σε αξίωσε ήδη να είσαι καλή μάνα !!!
καλημερα κοριτσια σας καταλαβαινω απολυτα εγω εμεινα εγκυος στο φιο μογ μολις γενησα με πιασε οτι ειχα δυσπνοια θα πεθαινα και θα αφηνα το παιδι μου ορφανο πινω φαρμακα μετα απο εννεα μηνες μενω εγκυος στην κορη μου κοβω αποτομα τα φαρμακα την γενναω και παθαινω καταθλιψη με τασεις αυτοκτονιας θεραπεια ενα χρονο φευγει ο πατερας τους μας παραταει γνωριζω μετα απο ενα χρονο τον δευτερο αντρα μου ξαναπαθαινω καταθλιψη παντρευομαστε μενω εγκυος αναγκαζομαι να το ριξω και ξανααρχιζω θεραπεια τωρα προσπαθω να ξαναμεινω αλλα φοβαμαι παρα πολυ μην ξαναπαθ καταθλιψη με την εγκυμοσυνη αλλα το καλο ςιναι οτι τα φαρμακα που πινω δεν βλαπτουν την εγκυμοσυνη τωρα ο θεος βοηθος
Κορίτσια καλημέρα.Μάλλον έχω και εγώ κρίσεις πανικού και θα με ενδιέφερε να διαβάσω το βιβλίο που αναφέρει η Myrtia σε παραπάνω σχόλιο.Μήπως έχει καμιά σας υπόψη ποιο μπορεί να είναι;
Εγώ σώθηκα με την ομοιοπαθητική από τις κρίσεις πανικού!!!!
"Mαμα", θα ηθελα να μου ελεγες περιληπτικα τι ακριβως κανεις με την ομοιοπαθητικη. ΟΚ!καταλαβαινω οτι παιρνεις ομοιοπαθητικα φαρμακα και συνερχεσαι? Αν τα σταματησεις ομως οταν γινει ο κυκλος, μετα τι γινεται? δεν ξανα εμφανιζονται οι κρισεις? Η ομοιοπαθητικη βρισκει τη ριζα του προβληματος? Για να το ξεπερασει καποιος εντελως πρεπει να βρει την ριζα του προβληματος ! Βασικα εμενα ο ψυχιατρος μου λεει οτι ο οργανισμος μου δυσλειτουργει στο να παραγει μια ορμονη, την λεγομενη ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗ! Αυτη η ορμονη οταν λειπει απο τον οργανισμο δημιουργουνται τετοιου ειδους προβληματα, ανχος, κρισεις, καταθληψη. Τα αντικαταθληπτικα βοηθουν στην επεναπροσληψη της σεροτονινης, ωστε να αισθανθεις καλα. Να παρεις τα πανω σου με λιγα λογια και να δουλεψεις το μυαλο σου, και με την δικη σου δυναμη, οχι με των φαρμακων, να ορθοποδησεις!Σου δινουν δηλαδη μια ωθηση! Εγω δεν εχω καταφερει να φιλοσοφησω το ολο θεμα και μπορεσω μονη χωρις φαρμακα να ειμαι καλα! Μαλλον δεν εχω βρει την δηναμη!
ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΕΓΩ ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 1,5 ΧΡΟΝΩΝ ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 14 ΜΗΝΩΝ ΟΜΙΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΕΡΝΩ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΤΑ ΖΑΝΙΠΡΑΜ ΜΑΖΙ ΜΕ ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΧΑΝΑΧ.ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΝ ΜΕ ΞΑΝΑΠΙΑΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΖΩΗ
ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ!!!ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ 3 ΠΑΙΔΑΚΙ (ΕΧΩ ΔΥΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ 7 ΚΑΙ 2,5) ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΜΟΛΙΣ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ 2 ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΤΟΙΜΑΖΑΝ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ.Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕΣ!!!!ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΗΡΑ ΧΑΠΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΡΙΜΗΝΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΑ ΖΑΝΑΧ.ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΕΜΑΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΒΡΗΚΑ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΒΡΗΚΑ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΤΟ ΠΟΛΕΜΗΣΩ.ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΙΑΣΕΙ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟ,ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΗΡΕΜΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΛΥΚΟΒΡΥΣΗ ΠΑΡΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ,ΝΗΣΤΕΨΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΦΑΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ!!!ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ!!!!
Καλσπέρα κι από εμένα! Πέρασα κι εγώ κρίσεις πανικού πριν από 5 χρόνια ,σε μια δύσκολη και μεταβατική περίοδο της ζωής... Πολύ άσχημη εμπειρία που μπορεί να σου καθορίσει απόλυτα τη ζωή. Το ξεπέρασα με ψυχανάλυση και χωρίς καθόλου φάρμακα. Ήταν καθοριστική η σημασία ενός βιβλιου που διάβασα. Μπορείς να το κατεβάσεις από το internet χωρις να το αγοράσεις... Με αυτό μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τις κρίσεις πανικού με διαφορετικό τρόπο φτάνοντας στο σημείο στο τέλος να είναι πολύ ήπιες ή και να μην έχεις καθόλου....για την ακρίβεια σου εξηγεί πώς ακριβώς δημιουργούνται κ σου δίνει μια τεχνική αντιμετώπισης. Καλό θα ήταν, ακριβώς επειδή οι κρίσεις πανικού δημιουργούνται ως αντίδραση σε φόβο να μην ξεκινήσεις μια άλλη εγκυμοσύνη γιατί σίγουρα θα δυναμώσουν τα συμπτώματα λόγω ανησυχίας και μόνο! Προσπάθησε να βρεις πρώτα μια ισορροπία, να αισθανθείς καλύτερα κ στη συνέχεια να κάνεις και δύο και τρία ακόμη! Μπορείς να το κάνεις με σωστή βοήθεια ( ψυχολόγο) και χωρίς φάρμακα! Το βιβλίο (είναι στο πατάρι) θα το βρω άμεσα και θα σε ενημερώσω!
Μπορείς να μου πεις τον τίτλο του βιβλίου; Το χρειάζομαι!
Σπάζοντας τα δεσμά της νεύρωσης λέγεται το βιβλίο από εκδόσεις Λιβάνη!
Ποιο ειναι το βιβλιος
Διάβασα με προσοχή όλα τα σχόλια και θα ήθελα να κάνω για λίγο τον δικηγόρο του διβόλου ή μάλλον καλύτερα τον δικηγόρο από τα διαβολάκια μας, τα παιδιά μας! Έχω να θέσω το ερώτημα: Πόσο "φυσιολογική" ζωή μπορούν να ζήσουν τα παιδιά με μία μητέρα που παθαίνει τέτοιες κρίσεις; Ένα βηχαλάκι θα δραματοποιείται, ένα χτύπημα θα είναι καταστροφικό, ένας πυρετός αιτία εισαγωγής σε νοσοκομείο, μια παιδική ασθένεια... ανίατη! Πως θα τα στέλνετε σχολείο; Θα κάνουν αθλητισμό; Θα πάνε κατασκήνωση; Θα παίξουν με άλλα παιδάκια σε παιδική χαρά; Σκεφτήκατε ποτέ την ψυχολογία αυτών των παιδιών; Τ΄ ακούω πολύ εγωϊστικό να λέτε ¨θέλω να κάνω παιδί ή κι άλλο παιδί". Τα παιδιά τα ρωτάτε αν θέλουν να έχουν μαμά μονίμως πανικόβλητη ή ήρεμη μόνο με την βοήθεια φαρμάκων; Τα παιδιά θέλουν την μαμά να είναι ο βράχος και η ασφάλεια τους. Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι οι γονείς, με πόσες ευθύνες και "λαχτάρες" μεγαλώνουν τα παιδιά. Είστε σίγουρες πως θα μεγαλώσετε παιδιά γεμάτα αυτοπεπείθηση,αυτάρκεια και ψυχικά υγιή; Μήπως να περιμένετε και γίνετε τελείως και σίγουρα καλά και μετά να σκεφτείτε την απόκτηση απογόνων; Ίσως ακούγομαι σκληρή αλλά έχοντας μια απλή υψοφοβία κατάλαβα πως δυσκόλεψα πολλές φορές την ζωή των παιδιών μου ( όχι κοντά στα κάγκελα, μην ανεβαίνετε εκεί, όχι σε μπαλκόνια 2ου και πάνω ορόφου κλπ) και μπορώ να φανταστώ την ζωή παιδιών με μανούλες με κρίσεις πανικού! Συγνώμη αν στεναχώρησα κάποιες αλλά πιο πολύ τα παιδιά σκέφτομαι!!!!
Sυmfvna me ayth τη λογικη ο πληθυσμος στης γης θα ειχε μειωθει κατα το ημισι! Σκεψου το λιγο! 4 στις 10 γυναικες πασχουν απο κρισεις πανικου! οι υπολοιπες 6 ειναι φυσιολογικες? Κανενας ανθρωπος κοριτσι μου στην εποχη μας δεν ειναι φυσιολογικος! Και σκεψου οτι καποια μανουλα που περναει κρισεις που και που, ισως ειναι καλυτερη μανα κ προσφερει πολλα περισσοτερα απο σενα που θεωρεισαι φυσιολογικη! μην τα τραγικοποιεις κι ετσι προσβαλεις πολλες μανουλες με αυτην την παθηση που εχουν γινει θυσια κι εχουν προσφερει τοσα κ τοσα στα παιδια τους! Ζωντανο παραδειγμα η μανα μου!! Που την υπεραγαπαω!
Ταχυκαρδία, εφίδρωση,σπασμούς, κρυάδες, ανακατωσούρα, ζάλη ,ναυτία , ανισορροπία, βούισμα, μερικά από τα συμπτώματα που πάθαινα στις κρίσεις πανικού μου. Θεραπεία έχω κάνει με ήπια αντικαταθλιπτικά, κάποια στιγμή , θα ήθελα να πάω σε κάποιο ειδικευμένο γιατρό γι'αυτό το πράγμα! Δόξα το Θεό , έχει πάρα πολύ καιρό να με πιάσει , πλέον , έμαθα ότι προέρχεται από το μυαλό μου και όταν αντιλαμβάνομαι ότι πάει υ και μέχρι στιγμής τνα με πιάσει , κοντρολάρω τον εαυτό μοα έχω καταφέρει καλά. Την πρώτη κρίση την έπαθα , αφού ήμουν ήδη μανούλα, με μια απλή ίωση γαστρεντερίτιδας! Σκέφτηκα πως θα πεθάνω και τι θα απογίνει το μικρό μου !! Από τότε οι κρίσεις με χτυπάνε με παρεμφερή συμπτώματα όπως μιας ίωσης γαστρεντερίτιδας. Επί σχεδόν ένα χρόνο είχα ναυτίες, ανορεξία, πολλές φορές διάρροια, με αποτέλεσμα να χάσω αρκετά κιλά , να πάρω 6 φορές αντιβίωση για το έντερο εφόσον δεν ήξερα ότι το μυαλό μου τα έκανε όλα αυτά, έκανα καρδιογράφημα γιατί φοβήθηκα με τις ταχυκαρδίες που πάθαινα κάθε μέρα το πρωί στις 8 σαν ξυπνητήρι μέσα στο κορμί μου , εξετάσεις αίματος που όλες βγήκαν ικανοποιητικές... Μέχρι που πήρα τα αντικαταθλιπτικά κι είδα ένα άσπρο φως στον ορίζοντα!! Ναι ... τελικά οι κρίσεις πανικού χτύπησαν και την δικιά μου πόρτα!!
Το μονο σιγουρο ειναι οτι οποιος δεν το χει περασει δεν μπορει να σε καταλαβει. Εγω το χω περασει σε πολυ μεγαλο βαθμο οπουε μπορω να σε καταλαβω απολυτα. Υπεφερα απο διαταραχη πανικου αρκετα χρονια μου αλλαξε τη ζωη και ημουνα μονιμως φοβισμενη. Δεν μπορουσα να βγω απ το σπιτι ειχα γινει αλλος ανθρωπος. Οταν εκανα το πρωτο μου παιδακι και ειδα οτι εχανα στιγμες απ την ζωη της ειπα πρεπει κατι να κανω. Ή θα με κερδισουν ή θα τις κερδισω. Βρηκα ενα εξαιρετικο ψυχολογο οπου στο πρωτο ραντεβου του ειπα οτι με τιποτα δεν θελω να παρω φαρμακα. Βαλαμε μεγαλους στοχους και τους πετυχαμε. Με μια συνεδρια την εβδομαδα επι τρια χρονια χωρισ φαρμακα μπορω πια να πω οτι ειμαι καλα. Οχι μονο καλα αλλα ξαναβρηκα τον παλιο μου εαυτο. Εχει να με επισκεφτει κριση παρα πολυ καιρο. Τελικα ναι. Τις κερδισα!!!!!
Με ξεκινησαν οι κρισεις πανικου οταν το πρωτο μου παιδι ηταν 2.5 ετων...δεν μπορουσα να χαρω τιποτα!!!!για να μη σε κουραζω ολα ακριβως οπως τα περιεγρψες και εσυ!!!μετα απο νευρολογους και ηρεμιστηκα που πια δεν ημουν εγω...δεν αναγνωριζα τον εαυτο μου...μου προτηναν να παω σε ενα ομοιοπαθητικο...(δεν θα μπορουσα στη κατασταση που ημουν να κανω δευτερο παιδι...)και ετσι κι εκανα...αρχισα να συνηδητοποιω την κατασταση που ειμαι οταν με ροτησε ο ομοιπαθητικος τι με ευχαριστει να κανω και του λεω τιποτα.....μα πως???εγω ημουν η χαρα της ζωης...!!!θελω να με πιστεψεις πως με την πολυτημη βοηθεια του ομοιοπαθητικου μου ειδα αποτελεσματα απο τον πρωτο μηνα θεραπειας...που τα χαπια αφτα δε βλαπτουν πουθενα αλλα δεν ειναι και για παντα...εγινα ξανα ο εαυτος μου που ειχα ξεχασει...εκανα και δευτερο παιδι...και ειμαι μια χαρα...ουτε να ομοιοπαθητικα χρειαζομαι πια...εχω ενα ομοιπαθητικο χαπακι στο ντουλαπι για ψυχολογικους λογους...αν με πιασει κριση πανικου να το παρω.....δεν χρειαστικε ποτε...!!!!βρες ενα καλο ομοιοπαθητικο πιστεψε σε αφτον και αφτος να πιστεψει σε σενα...και πιστεψε με ολα θα πανε καλα!!!!!!!!!!!!
καλη μου...ποσο πολυ σε νιωθω και σενα και ολα τα κοριτσια εδω!! ειναι ο πρωτος μηνας προσπαθειων και εχω υποσχεθει στον εαυτο σμου πως οποτε μου στειλει ο Θεος ενα παιδι θα το δςχτω σαν δωρο..6 χρονια αποφευγα να κανω παιδι απο τισ κ.π . πριν 2 χρονια ξεκινησα γνωσιακη θεραπεια με ενα τρομερο γιατρο (ψυχιατρο) και εδω κανω μια παρενθεση και λεω οτι καλυτερα τις κ.π να τις παλευουμε με ενα ψυχιατρο που εχει ειδικεσ γνωσεισ ιατρικης και θα μπορει να λυσει και ολεσ τισ αποριεσ και φοβους μας για τα σωματικα συμπτωματα των κ.π..... δεν το εχω ξεπερασει αλλα το ελεγχω,κανω οτι εκανα και πριν τισ κ.π και προσπαθω να βλεπω τα πραγματα ρεαλιστικα. δεν ξερω αν θα σε βοηθησω αλλα θα σου πω οτι ο γιατρος μου (καθηγητης πανεπηστημιου ,αναγνωρισμενος στου 5 καλυτερους πανευρωπαικα για αγχωδη διαταρη) μου ειπε τα εξης οταν του ειπα οτι θελα να κανω παιδι(εδω να σου πω οτι δεν πηρα π ο τ ε χαπια )1)ο πανικος δεν σου κανει τπτ ,εχεισ τα ιδια συμπτωματα που θα ειχεσ αν ετρεχεσ 15 λεπτα διαδρομο 2)οπως δεν σου κανει τπτ μη ουσα εγγυος ετσι δεν σου κανει και στην εγγυμοσυνη 3)το μωρακι δεν επειρεαζεται απο τους πανικους 4) και μια εγγυος εχει δικαιωμα να φοβαται και να τρομαζει 5)η αυξηση της πιεσης (που ανεφερες) δεν ειναι παθολογικη ειναι παροδικη και ειναι απο το αγχος οποτε δεν θα σου κανει κακο (μιλαμε για μια αυξηση απο το 12 ως το 14-15 που χαρακτηριζετε φυσιολογικη σε κατασταση πανικου) και τελευταιο τα ατομα με κρισεις πανικου οσο απιστευτο και να ακουγετε αντιδρουν πολυ πιο ψυχραιμα σε πραγματικα δυσκολες καταστασεις (ειμαι σιγουρη πως και εσυ οπωσ και ολες μας με το ιδιο προβλημα οτι εχεισ ενα σχεδιο εκτακτου αναγκης για καθε περεπτωση ) οποτε και στον τοκετο θα μπορεσουμε να ανταπεξελθουμαι!! ευχομαι για ολες μας να παψει αυτο το μαρτυριο,να μας χαρισει ο Θεος παιδακια και δυναμη!! φοβαμαι πολυ , για μενα ,για το παιδι που θα ρθει ,αλλα θα το προσπαθησω γιατι το θελω και γιατι σιγουρα αξιζει το κοπο!! καλη δυναμη σε ολες μας κοριτσια!!
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και κάποιες φράσεις-κλειδιά που μου είπαν επαγγελματίες του χώρου και τις οποίες η δική μου εμπειρία εδειξε ότι ισχύουν 100% : 1. Τα φάρμακα δεν θα σου λύσουν το πρόβλημα. Είναι για να σβήσουν τη φωτιά. Όταν ηρεμήσεις χρειάζεται και ψυχοθεραπεία για να δούμε γιατί πήρες φωτιά. 2. Πρέπει να γίνεις εσύ το χάπι της ζωής σου! (μέσω της ψυχοθεραπείας) Πάντως υπάρχουν και εξαιρετικοί ψυχοθεραπευτές που παίρνουν και 60-65ευρώ, όπως η δικιά μου.
Το δύσκολο σε όλη αυτήν την ιστορία που περιγράφεις είναι το να καταλάβεις ο ίδιος οτι υπάρχει πρόβλημα και να δεχτείς βοήθεια. Έπαθα κρίσεις πανικού τον τελευταίο μήνα της 2ης εγκυμοσύνης μου. Το μεγάλο θέμα άγχος ξεκίνησε όταν αποφάσισα να κάνω 2ο παιδάκι και είχα μία ακόμη (δευτέρη) παλίνδρομη η οποία με τη "βοήθεια" ενός ανοσολόγου και μιας γυναικολόγου μου πρότειναν να αλλάξω άνδρα ή να κάνω κάποια εμβόλια από το αίμα του άντρα μου για να καταφέρω να κάνω 2ο παιδί. Για να μην κουράζω, τελικά έμεινα έγκυος απολύτως φυσιολογικά με μία φυσιολογικότατη εξέλιξη της εγκυμοσύνης με έναν υπέροχο γυναικολόγο και άνθρωπο που είχε καταλάβει το στρες και το άγχος μου και για όλο το πρώτο τρίμηνο με παρακολουθούσε κάθε εβδομάδα χωρίς να πληρώνεται. Ε!!! όλο αυτό το άγχος όμως βγήκε τον τελευταίο μήνα, με μέρες ολόκληρες άγρυπνη και απίστευτα χιλιόμετρα μέσα στο σπίτι, πάνω κάτω. Η μόνη ώρα που καθόμουν ήταν όταν κεντούσα, να φανταστείς ολοκλήρωσα ένα τεράστιο κέντημα. Το μαρτύριο με τις κρίσεις συνεχίστηκε μέχρι που γέννησα και ύστερα από έναν τοκέτο με πρόπτωση ομφαλίδας και κίνδυο να χάσω την πολυπόθητη μικρή μου, αυξήθηκε. Κατέληξα σε θεραπεία φαρμακευτική γιατί έπρεπε να πατήσω στα πόδια μου και για τα δύο κορίτσια μου. Όταν ερχόταν συζήτηση γύρω από εγκυμοσύνη έφευγα και έλεγα με τίποτα δεν θα μπορούσα να τραβήξω τα ίδια. Σήμερα μετά από δυόμιση χρόνια και μετά από περίπου ένα χρόνο που σταμάτησα τη θεραπεία, θέλω να ξαναζήσω την εμπειρία της εγκυμοσύνης και του τοκετού, να ξανακρατήσω ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι στην αγκαλιά μου και να το λατρέψω όπως λατρεύω τα δύο μου κορίτσια. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και αυτό που πρέπει να βάζουμε πάνω απ΄ όλα. Αφού υπάρχει η δυνατότητα ακόμη και στην εγκυμοσύνη να αντιμετωπίσεις το άγχος και τον πανικό, ξεκίνα με τις καλύτερες σκέψεις. Όλα θα πάν καλά.
Γεια σου κοριτσι. Ακριβως το ιδιο πράγμα επαθα κι εγω μετα την αρρωστια και τον χαμο του πατερα μου. Εγω κυριως ειχα ζαλάδες, ταχυκαρδια και το πιο βασικο οτι κάτι έχω... και να σου εξετάσεις και γιατροι. Ευτυχως ειχα τον αγιο ανθρωπο τον πεθερο μου που ειναι ψυχιατρος και με βοηθησε πάρα πολύ. Οταν εμαθα οτι ειμαι εγκυος για δυο εβδομάδες δεν μπορουσα να κανω πέντε βήματα. Ένοιωθα οτι θα λιποθυμήσω γυριζαν όλα. Προφανως αγχωθηκα τι θα γινει με την εγκυμοσύνη και τα συμπτώματα έγιναν χειροτερα. Ωσπου μετά από τις δυο αυτες εφιαλτικες εβδομαδες ειπα αρκετα... πιεσα τον εαυτό μου και με την βοηθεια πάντα του πεθερου μου (δεν θα το ξεχάσω ποτε... πηγαινα με ταξι στη δουλειά και του μιλούσα στο τηλέφωνο και του έλεγα δεν μπορώ. Μου είπε: ειναι ολα καλα μην φοβάσαι είμαι ένα βήμα πίσω σου, δίπλα σου μπορείς). Απο εκεινην την φάση και μετά συνήλθα σιγά σιγά και τωρα είμαι σούπερ. Όταν αισθάνομαι οτι φτάνω σε εκείνο το σημείο λέω στο εαυτό μου να χαλαρώσει, βλέπω τις φατσούλες των μωρών μου και παίρνω δύναμη. Πρέπει να το βάλεις στο μυαλό σου ότι μπορείς... θα τα καταφέρεις, δεν θα σε νικήσει εσυ θα νικήσεις...
Μπορώ να σε καταλάβω Α-ΠΟ-ΛΥ-ΤΑ! Μόνο κάποιος που έχει περάσει κάτι ανάλογο μπορεί να ξέρει το μέγεθος του τρόμου που προκαλούν οι κρίσεις πανικού και πόσο αυτές μπορούν να σου στερήσουν την ποιότητα στη ζωή σου... Έχω κρίσεις πανικού από τα 21 μου... με μεγάλες παύσεις ενδιάμεσα... Μου εμφανίζονται συνήθως σε στρεσογόνες περιόδους της ζωής μου... Δε φαντάστηκα ότι θα με έπιαναν και στην εγκυμοσύνη!! Πριν λίγους μήνες έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά και από την αρχή σχεδόν άρχισα να αναγνωρίζω τα συμπτώματα... Ή μάλλον να συγχέω τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης με αυτά των κρίσεων πανικού... Είχα μια απλή ζαλάδα και έφερνα την καταστροφή...Άρχισα να αποφεύγω να βγαίνω από το σπίτι και σιγά σιγά το να πετάξω τα σκουπίδια μου φαινόταν άθλος...Δεν πήγαινα πουθενά μόνη... Πριν λίγες μέρες έφερα στον κόσμο το δεύτερο μωρό μου, και μάλιστα φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο...Ο άντρας μου μου είπε "κατάφερες μόνη σου αυτό και αφήνεις τις κρίσεις πανικού να σε εξουσιάζουν???" Και έχει δίκιο.. Τα συμπτώματα (ή πιο σωστά το κόλλημα του μυαλού μου - γιατί αυτό τα κάνει όλα!) ως δια μαγείας άρχισαν να υποχωρούν... Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, ξέρω ότι είναι στη γωνία και με περιμένουν... Όμως θέλω να ζήσω και να χαρώ την οικογένειά μου... Όλα είναι στο μυαλό μας, αυτό πρέπει νικήσουμε... Μη φοβάσαι, κανείς δεν πέθανε από κρίσεις πανικού... Και να θυμάσαι. Δεν είσαι μόνη , ούτε η μόνη.
Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και καλή δύναμη στον αγώνα σου.Πρόσφατα διάβασα την ιστορία μιας κοπέλας της οποίας η μητέρα είχε βαριά κατάθλιψη και συγκλονίστηκα.Πολύ δύσκολες κατατάσεις.Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες βέβαια αλλά όπως και να'χει η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια σοβαρή και επικίνδυνη αν δεν αντιμετωπιστεί. Γι'αυτό θα σε συμβούλευα να περιμένεις λίγο μέχρι να βεβαιωθείς ότι η θεραπεία σου έχει αποτέλεσμα και η κατάστασή σου σταθεροποιείται.
Ωχ Θεε μου,Θεε μου... Τελικα ειμαστε πολλες... Εγω εχω αγοραφοβια με κρισεις πανικου εδω και 10 χρονια.Οπως ακριβως το περιγραφεις.Πιανω πατο,παιρνω χαπια για καποιο διαστημα,σταματαω και μετα απο χ χρονικο διαστημα,αναλογως ποτε θα ξαναπιεστω πολυ,τι ειχες Γιαννη,τι ειχα παντα.Εχω μια κορη 3μισι χρονων και σε 1-2 εβδομαδες θα εχω και την 2η. Ευτυχως σε μενα δεν συνεπεσε η ακμη της διαταραχης με καμια απο τις 2 εγκυμοσυνες,εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις που αναγκαστηκα να παρω ηρεμιστικο.Σε γενικες γραμμες ημουν καλα σ'αυτα τα διαστηματα.Μαλλον λογω των ορμονων.Εχω ακουσει αμετρητες φορες πως ολα ειναι στο μυαλο μου,αλλα δεν ειναι.Αυτος που ειναι εξω απο τον χορο ομως,ευκολα μειωνει κατι που δεν γνωριζει.Επι 7 χρονια ζουσα με ενοχες,πως δυσκολευω την ζωη των γυρω μου και κυριως του αντρα μου,που 11 χρονια τωρα δεν μπορουμε να βγουμε,επειδη δεν τολμαω εγω.Καποια στιγμη απλα το αποδεχτηκα και ειπα πως αυτο ειναι.Αλλες φορες θα ειμαι καλα και αλλες οχι,αλλα θα ξαναγινομαι καλα μετα.Στο κατω κατω υπαρχουν και πολυ χειροτερα απ'αυτο. Με τα χρονια εμαθα να ζω με αυτο και εχω καταφερει σε μεγαλο βαθμο να το ελεγχω και χωρις χαπια.Βεβαια συνεχιζω να ζω με τον φοβο του φοβου. Μεχρι στιγμης δεν ειχα ακουσει για κανεναν που να το ξεπερασε οριστικα. Χαιρομαι που ακουω για την ομοιοπαθητικη!Αν και ομολογω πως δεν πιστευω σ'αυτην,ηθελα να δοκιμασω μετα την γεννα να βρω τροπο να το ξεπερασω οριστικα αν γινεται,και δεν εχω τιποτα να χασω δοκιμαζοντας και αυτο. Αν πιασει εχειν καλως.Αν οχι,δεν θα με κανει και χειροτερα,αρα παλι καλα ειμαστε. Παντως μην φορτωνεις τον εαυτο σου με τυψεις.Κανεις ο,τι καλυτερο μπορεις και προσπαθεις πολυ.Οι τυψεις απλα σε γυριζουν πισω.Συνεχισε την προσπαθεια σου με οποιο τροπο επιλεξεις και σου ταιριαζει(να'ναι καλα οι μανουλες που μας δινουν την δικη τους εκδοχη της λυσης!)και ολα θα πανε καλα.Εστιασε σε αυτα που εχεις καταφερει και θα δεις πως ειναι περισσοτερα απ'οσα θεωρεις πως δεν καταφερες. Προσωπικα ηδη νιωθω καλυτερα να ξερω πως δεν ειμαι η μονη και πως ευτυχως καποιες εχουν δει φως στην ακρη του τουνελ.Κρατα αυτο και παμε γερα!Εφοσον καποιες τα καταφεραν,μπορουμε και εμεις! Και οσο για το 2ο παιδακι,θα ερθει κι αυτο με το καλο.Μην αγχωνεσαι προκαταβολικα. Καλη επιτυχια κοπελα μου και να χαιρεσαι το παιδακι σου και την οικογενεια σου!
Γειά σου! :) Διάβασα με προσοχή τα όσα γράφεις. Δεν εχω γινει μανουλα ακόμα(ελπιζω καποια στιγμή να γινω!),ταυτίστηκα ομως μαζι σου με τις κρισεις πανικου..Βέβαια θα μου πεις το θέμα ειναι οτι ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ 2ο ΜΩΡΑΚΙ και δεν ξερω κατα ποσο μπορω να σε συμβουλεψω σ αυτο!Θα σου πώ φυσικά οτι δεν ειμαι γιατρός,απλά θα σου γράψω κάποια πραγματα μέσα απο τη δικη μου ματιά,σαν Αθηνά. Παθαίνω κρισεις πανικου απο τα 23 μου,και είμαι 30 χρονων.Εχω ταλαιπωρηθει τόσο μα όσο πολύ,με ψυχολογους"τσαρλατανους"(δανειζομαι αυτη τη λεξη απο την Tatina πιο πανω),εχω ταλαιπωρηθει με λάθος επιλογές ψυχιάτρων(λαθος φαρμακευτικη αγωγη..),άσ'τα ένα μαυρο χάλι.To the point:Πάνω απο απ'ολα σημασία εχει να πετύχεις έναν σωστο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ.Κατα δεύτερον,συγνώμη κιόλας,και όπως σου είπα δεν ειμαι ειδικός,αλλά μου κάνει εντυπωση που ξεκινας-διακοπτεις-και δωσ΄του πάλι τα χάπια..Θα σου πώ λοιπον ότι πριν περιπου μισό χρονο,συναντησα εναν ψυχίατρο απιστευτο,και μου συστησε το LADOSE..το οποιο το πηρα για πρωτη φορά..Δυστυχως τον γιατρο δεν καταφερα να τον συναντησω πανω απο 3 φορές,γιατί δεν ειχα την οικονομικη δυνατοτητα(100ευρω η καθε φορα),κι ετσι λοιπον μου προτεινε να ξεκινησω εναν αγωνα μονη μου..παρέα με το ladose..και να το πάρω τουλαχιστον για ενα χρονο,επειτα να το μειώσω,και ύστερα να το διακοψω οριστικά(μετά απο 1μιση περιπου χρονο δλδ.)Αυτή τη στιγμή το παιρνω ακόμα,η αλήθεια ειναι ότι δεν γινεται να αφεθουμε στη βοήθεια ενός χαπιού,χρειαζεται τεράστια προσπαθεια και απο εμάς,κι αυτο ειναι το δυσκολο κομμάτι.Το χάπι θα σου δώσει μια ώθηση,πρέπει ομως και εσυ να βοηθησεις τον εαυτο σου..Εχω προσέξει λοιπον,ότι οταν θελω κατι ΠΑΡΑ πολύ,μερικες φορές ΝΙΚΑΩ την κριση πανικου που παραμονευει παντα εκει στη δικη της γωνιτσα..Κάθησε και σκέψου,πόσο πολύ θέλεις το 2ο παιδί...παραμέρησε για λιγο,για τοσο δα λιγο τους φοβους σου...αφέσου και ασ΄το να σε οδηγησει εκεινο..Τουλάχιστον για ενα ΜΠΕΜΠΕ πιστευω οτι αξιζει την προσπάθεια ετσι? ps:και πάψε βρε να αισθανεσαι ενοχες οτι προκαλεσες προβλημα στο παιδακι σου..οπως ειπες γεννηθηκε υγιεστατο,μην εχεις τυψεις..Οταν πονάει το δοντάκι μας,παιρνουμε κάποιο παυσιπονο να περάσει,όταν πονάει η ψυχουλα μας...?δεν πρέπει να κάνουμε κατι και γι αυτο?Και ψάξου για μια ολοκληρωμενη θεραπεία,όχι ανα περιοδους..Η αποτομη διακοπη χαπιων μπορει να αποβει μοιραια,στο λέω εκ πειρας :) Με αγάπη αθηνά. Ευχομαι να πάνε όλα καλα.
Εχω περασει πολυ εντονη περιοδο με κρισεις πανικου πού ούτε θέλω να θυμαμαι. Το μυαλο ξεφευγε τελειως. Νομιζα οτι δεν υπαρχει λυση κσι οτι ολη μου ζωη θα περναγε με αυτο το γολγοθα. Τα φαρμακα βοηθουσαν μονο προσκαιρα. Ομως για μενα υπηρξε λυση. Αρχισα ομοιοπαθητικη και σε λιγο καιρο αρχισαν να μειωνονται οι κρισεις ωσπου εξαφανιστηκαν τελειως και ξανα βρηκα τον εαυτο μου. Δεν εχω ξανααισθανθει ασχημα εδω και πεντε χρονια και δεν κανω πια ουτε ομοιοπαθητοκη εδω και τεσσερα χρονια. Σου ευχομαι να γλιτωσεις κι εσυ γρηγορα απ αυτο το βασανο.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ Κ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΩ Κ ΑΚΟΥΣΕΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΕΙΣ. ΑΠΟ 19 ΧΡΟΝΩΝ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΕΙΣ Κ ΣΕ ΜΕΝΑ. ΕΦΤΑΣΑ 35 Κ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΕΙΧΑ...ΛΕΩ ΤΑ ΕΙΧΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 7 ΜΗΝΕΣ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΜΟΥ ΟΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΕΙΧΑ ΣΤΗ ΖΩΗ...Κ ΕΓΙΝΑΝ ΑΦΟΡΗΤΑ ΟΛΑ. ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΚΟΥΡΑΣΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΝΑ ΧΑΛΑΩ ΤΗ ΖΩΗΜΟΥ ΤΟ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΩΡΑ Κ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΠΑΙΘΑΝΩ Κ ΝΑ ΕΧΩ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΡΕΛΕΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΣΩΘΩ. ΠΗΓΑ ΣΕ ΕΝΑΛΑΚΤΙΚΗ ΓΙΑΤΡΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ. (ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΕΠΙ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΑ Κ ΣΕ ΕΝΑΜΙΣΗ ΜΗΝΑ ΕΓΙΝΑ ΠΕΡΔΙΚΗ) ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΛΟΙΠΟΝ ΑΜΕΣΩΣ ΑΦΟΥ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΠΑΤΕΡΑΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΙΘΑΝΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟΤΟΥ Κ ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ.... ΠΗΓΑΙΝΑ 1 ΦΟΡΑ ΤΟ ΜΗΝΑ ΚΑΘΟΜΟΥΝ 1ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΜΑΖΙΤΗς ΣΥΖΗΤΟΥΣΑ ΜΕΧΡΙ Κ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΥς ΦΟΒΟΥΣΜΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Κ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΤΕΓΡΑΦΕ Κ ΑΠΟ ΚΕΙ ΕΒΓΑΖΕ ΑΓΩΓΗ. ΑΓΩΓΗ ΟΜΩΣ ΦΥΣΙΚΗ ΜΕ ΧΑΠΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ Κ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΛΟ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΔΕΝ ΠΑΘΕΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ Κ ΕΝΑ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΞΑΦΝΙΚΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΙΧΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕ Η ΘΑ ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΣΕ. ΕΓΙΝΑ ΚΑΛΑ 3 ΜΗΝΕΣ ΕΚΑΝΑ ΑΓΩΓΗ. ΕΚΟΨΑ ΚΑΦΕ ΜΕΝΤΑ ΚΟΚΑΚΟΛΕΣ ΚΤΛ...ΟΛΑ ΠΕΡΑΣΑΝΕ!! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ!! ΓΙΝΕΣΕ ΟΛΟ Κ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ Κ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΣΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΙΑΝΕΙ Κ ΜΕΤΑ ΑΠΛΑ ΓΕΛΑΣ.... ΑΚΟΥΣΕΜΕ Κ ΒΡΕς ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ Κ ΑΣΕ ΤΟΥΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥΣ ΚΤΛ.... ΣΕ ΦΙΛΩ Κ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ..Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΑ ΤΟΝ ΑΡΡΩΣΤΟ ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ.
Πραγματικά ενδιαφέρον η μέθοδος της ομοιοπαθητικής..δεν το έχω δοκιμάσει,ίσως ηρθε η ώρα.
Η τελευταία σου παράγραφος είναι το κλειδί! Η προσευχή θα ηρεμήσει την ψυχούλα σου. Δεν σου λέω για εκκλησιές και μοναστήρια αλλά για προσωπική εξομολόγηση στον Θεό όπως έκανες παραπάνω, με πίστη και καθαρή καρδιά και όλα θα πάνε καλά.
κοριτσακι μου κ εγω σε καταλαβαινω εχω περασει 9 ολοκληρα χρονια με κρισεις πανικου και καταθληψη!!εκανα πολλες θεραπειες με αντικαταθληπτικα κ αγχολητικα ομως μολις τα σταματουσα ξαναγυρνουσα εκει που ξεκινησα κ ακομα χειροτερα μερικες φορες,αλλαξα πολλους γιατρους κ πολλα φαρμακα κ πιστευω οτι αν ειχα παει σε σωστο γιατρο απο την αρχη δεν θα ειχε ταλαιπωρηθει τοσα χρονια αλλα βλεπεις οι περισσοτεροι μας βλεπουν σαν ευρω κ οχι σαν ανθρωπους!!τεσπα μετα απο τοσα χρονια αποφασισα να κανω ομοιοπαθητικη και γιογκα αυτη ηταν τελικα η θεραπεια μου και μαλιστα με φυτικα χαπια και ετσι μπορεσα να μεινω κ εγκυος!!!εχω κ εγω μια μπουμπουκα 6 μηνων περιπου!!δεν ξερω σε ποια πολη ζεις αλλα προσπαθησε να βρεις εναν καλο ομοιοπαθητικο κ ολα θα δεις θα πανε καλα κ παιδακι θα μπορεσεις να κανεις κ αν τυχων σε πιασει κατι στην εγκυμοσυνη μπορεις αφοβα να παρεις αυτα τα φαρμακα!!ευχομαι συντομα να αποκτησεις κ αλλο μωρακι!!
Καλησπερα!!!Εχω περασει κ εγω καταθλιψη κ για τιν ακριβεια ακριβως το ιδιο με εσενα εκανα θεραπεια 13 μηνες εμενα ξεκινησε οταν γεννησα τη μικρη μου με κρισεις κ διαφορα αλλα κ το 2011 με εντονες κρισεις κ καταθλιψη σε ασχημο σημειο...αφου εκανα τη θεραπεια ειμαι κοντα 1 χρονο χωρις να εχω ξανα παρει φαρμακα κ προσπαθω με ψυχοθεραπεια οποτε μπορω οικονομηκα κανω συνεδρεια κ μεχρι στιμγης ειμαι καλα αλλα οχι παντα εχω πολλα σκαμπανεβασματα..Εγω απο πρωπικη εμπειρια θα σου ελεγα να περημενεις να ξεκινησεις ψυχαναληση μαζι με αγωγη οταν σταθεις στα ποδια σου να κοψεις σιγα σιγα την αγωγη κ να συνεχησεις ψυχαναληση κ θα δεις οτι ολα θα πανε καλα θα ηρεμησεις θα συνελθεις δεν φτες εσυ σε αφτο που σου συμβενει απλα οι νευρωδιαβηβαστε σου εχουν προβλημα...Ετσι κ αλλιως το παιδακι σου ειναι μικρο ακομα μην βιαζεσε!Εμενα η μικρη μου ειναι κοντα στα 4 κ εννοειτε οτι ηθελα να μηνω πιο γρηγορα εγκυος αλλα ηθελα πρωτα να σταθω κ στα ποδια μου να ειμαι ετοιμη να αντημετοπισω τα παντα τωρα που ειμαι οκ εχω ξεκινησει κ τη προσπαθεια για 2 μωρακι!!!!Μην βιαστεις κοιτα να γινεις καλα για το μωρακι σου κ ολα θα πανε καλα αν δεν εισαι εσυ καλα δεν θα ειναι ουτε ο μπεμπης σου οταν θα σε βλεπει συνεχεια χαλια αλλα ουτε κ το 2 μωρακι σου....Σου ευχομαι ολοψηχα να τα καταφερεις κ να βγεις νικητρια απο ολο αυτο....
Ποσο πολυυυυ σε καταλαβαινω!!!!!! Ετσι ξεκινησε κ η δικια μου ανυποφορη ζωη, απο θανατο αγαπημενου μας προσωπου! 1 1/2 χρονο τωρα! Δεν εχω παρει φαρμακα ποτε ουτε ψυχοθεραπεια. Περιμενω το δευτερο παιδακι μου, ας γεννησω κ κατι απολα θα πρεπει να ξεκινησω γιατι στο Δαφνι δεν παω!
KORITSAKI MOU GLIKO PRIN APO 4 MINES ARXISAN KAI EMENA TA KATARAMENA SYMPTOMATA TON KRISEON PANIKOU.MEXRI KAI TASEIS AFTOKTONIAS EIHA ALLA ME TIN VOITHIA TON PSIHOFARMAKON KAI TOY PSIHIATROU TORA EIMAI STO 90% TIS ANARROSIS MOU.EHO KAI EGO ENA AGORAKI 2 XRONON KAI THELO NA KANO DEYTERO.OMOS O GIATROS MOY TO APAGOREVSE RITA GIATI PINNO AKOMA TA ANTIKATATHLIPTIKA KAI TA IREMISTIKA POU AN TA STAMATISO LEEI THA FTASO EKEI POY EIMOYNA KAI PIO PISO AKOMA PRAGMA TO OPOIO EGO DEN THELO.OMOS MOY EIPE OTI AN MINO EGGIOS MPORO NA PARO ENA IREMISTIKO PRAGMA TO OPOIO DEN KANEI KATHOLOU KAKO STO MORAKI.NA KSEREIS KATI GIATI KAI EGO PASXO APO AFTIN TIN KATARAMENI ASTHENEIA POY LEGETE KRISEIS PANIKOU. 1ON OSO DYNATI KI AN EINAI I KRISI EINAI PERASTI KAI DEN KANEI KAKO STIN YGEIA.ME LIGA LOGIA TZAMPA PERIMENEIS TON THANATODEN THA ERTHEI POTE 2ON I KRISEI ANTLEI TIN DYNAMI TIS APO TON IDIO TO FOVO.EINAI SAN NA ERRHESE ANTIMETOPI ME ENA SKYLI POU SOY TRIZEI TA DONTIA TOU KI AYTO GIATI MYRIZETE TON FOVO SOY TO SKILI KAI SE TROMOKRATEI.OMOS AN TOU DIXEIS TOU SKYLOY OTI DEN TON FOVASE TOTE DEN THA TA VALEI MAZI TOU ME TIPOTA.ETSI KAI I KRISI.ANLTEI TIN DYNAMI TIS APO TON FOVO MAS 3ON KSEHASE TO GIA NA SE KSEHASEI. KAI NAI MPOREIS NA KANEIS 2 PAIDAKI KI AFTO KATO APO SYNNENOISI VEVEA TOY GYNAIKOLOGOU SOY KAI TOU PSIHIATTROU SOY KAI OTAN SE PIASEI STIN EGGIMOSINI I KRISI TOTE MPOREIS AFOVA OPOS SOY EIPA KAI PIO PANO NA PIEIS ENA I DYO IREMISTIKA.DEN KANEI KAKO.TO PROVLIMA EINAI NA MIN TA KANEIS KATAHRISI.ELPIZO KORITSI MOY NA SE VOITHISA KAI NA KSEREIS OTI SE KATALAVAINO.KSEHASE TON KRISI GIA NA SE KSEHASEIIIIIIIIIII
αρχικα να πω ουι δεν ειμαι γιατρος. παρολαυτα θς σου προτεινα να το δεις λιγο διαφορετικα. εχασες αγαπημενο ατομο,το καταλαβαινω. θελεισνα φερεις στον κοσμο μια ζωη ομως. κοψε τα χαπια και ξεκινα συνεδριες με ψυχολογο και ψυχοθεραπευτη. παραλληλα θα σε βοηθησει πολυ και η παραδοσιακη γιογκα και ο διαλογισμος. ειναι ολα ακινδυνα και οποτεθελεις τα σταματας. ο ψυχιατρος,ακριβως επειδη ειναι γιατρος, υπυ ειναι πιο ευκολο να δωσει αγωγες. ευχομαι τα καλυτερα για σενα :)
Ο αντρας μου πασχει απο αγχωδη διαταραχη και καταλαβαινω τι περνας. Η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει να εισαι ετοιμη ψυχολογικα για να κανεις κι αλλο παιδι. Προεχει να ξεπερασεις το προβλημα σου. Συνεχισε τη θεραπεια σου μεχρι το τελος της, οποτε κι αν ειναι αυτο... Μετα, οποτε νιωσεις ετοιμη, κανε και δευτερο και τριτο παιδακι.
Κοπέλα μου επειδή έχω περάσει κι εγώ από δύσκολη ψυχολογική φάση και το ξεπέρασα με φάρμακα στην αρχή σε συνδυασμό με ψυχανάλυση, θα ήθελα να σου καταθέσω την εμπειρία μου. Ξεπέρασα τις δυσκολίες μου μόνο όταν έκανα αδιάκοπη θεραπεία για πολύ καιρό (3 χρόνια) με ψυχολόγο σε συνδυασμό με ψυχίατρο για τα φάρμακα. Βέβαια το κόστος είναι μεγάλο αλλά ευτυχώς μου κάλυπτε το ταμείο μου τα μισά περίπου της κάθε συνεδρίας. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να βρεις σωστούς επαγγελματίες του χώρου γιατί υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ - μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ - τσαρλατάνοι στο χώρο αλλά και σχολές ψυχοθεραπείας που μπορεί να μην δουλεύουν σε σένα. Ταλαιπωθηκά αρκετά μέχρι να βρω τους κατάλληλους. Υπάρχουν και εταιρίες (πχ ελληνική ψυχαναλυτική εταιρεία) που μπορουν να σου συστήσουν σωστούς επαγγελματίες, σε περίπτωση που αποζητας κάτι τέτοιο. Ευτυχώς τώρα είμαι πολύ καλά. Έχω σταματήσει ήδη 3 χρόνια την ψυχοθεραπεία και αισθάνομαι σαν να μην τα είχα περάσει ποτέ. Ελπίζω να βοήθησα ... δεν είμαι γιατρός , ούτε πέρασα αυτό που περνάς εσυ ακριβώς. Μόνο τι με βοήθησε εμένα μπορώ να σου καταθέσω. Εύχομαι κάποια μέρα να είναι όλα αυτά σε υφεση ή ακόμη καλύτερα παρελθόν! :-)