Χειρουργείο ρουτίνας που έγινε εφιάλτης

Θελω εδω και καιρο να γραψω την δευτερη ιστορια τοκετου μου, αλλα ολο και το ανεβαλα μιας και χρονος δεν υπαρχει αρκετος και οταν υπαρχει οοολο και κατι θα βρω να κανω…

Το θεμα ειναι οτι παλι δεν το κανω, αφου την ιστορια τοκετου μου ηρθε να προλαβει ενα αλλο -οχι και τοσο ευχαριστο- συμβαν που συνεβη στον «μεγαλο» (2 χρονων και 10 μηνων) γιο μου.

Ολα ξεκινησαν Μεγάλη Τριτη απογευμα…. πηγαμε μια βολτα, αλλα ο Θανασακης μου δεν ειχε πολυ ορεξη… παρ’ ολα αυτα ολο και επαιζε και εκανε τα δικα του…. Με το που γυρισαμε σπιτι κατα τις 9, ξαφνικα ξαπλωνει στον καναπε, χλωμιαζει και αρχιζει να ανακατευεται και ειχε ταση προς εμετο… Και ετσι και ξεκινησε… Εκανε 6 φορες εμετο μεχρι που δεν ειχε τιποτε αλλο να βγαλει, του εδινα νερακι με το κουταλακι, φοβηθηκαμε για γαστρεντεριτιδα. Λιγο πριν κοιμηθει τον ρωτησα «Πονας πουθενα;» και μου ειπε στην κοιλια χαμηλα, σημειο σκωληκοειδιτιδας…

Τον αφησα να κοιμηθει γιατι ηταν αργα, ειχα παρει βεβαια τον παιδιατρο και μου ειπε πρωι πρωι να τον πηγαινα να τον δει. Το βραδυ σηκωνε πυρετο 38.6-38.8, του εδωσα 2 φορες αντιπυρετικο και τη μια προς το ξημερωμα πονσταν.

Οταν πηγαμε στον γιατρο μας ειπε για υποψια σκωληκοειδιτη, αλλα μας εδωσε εξετασεις αιματος για να σιγουρευτει γιατι το πονσταν κατεστειλε τον πονο και την φλεγμονη της και δεν μπορουσε να την ψηλαφισει.

Βγαινουν τα αποτελεσματα, αυξημενα τα λευκα αιμοσφαιρια και μια αλλη τιμη δεν την θυμαμαι…

Φευγουμε για Ιωαννινα, μιας και μενουμε Πρεβεζα…. με τα πολλα φτασαμε 5 το απογευμα οπου και ξεκινησε η ταλαιπωρια….

Πηγαιναμε απο τον εναν στον αλλον, οχι αιμα, οχι ουρα, οχι παιδιατρο, οχι υπερηχο, οχι ακτινογραφια, οχι χειρουργο…. 6 ωρες με το παοδι αγκαλια να ψηνεται στον πυρετο, να ποναει κι αυτοι να συνεχιζουν το βιολι πατα ο ενας πατα ο αλλος! Αφου καποια δοση ειπα «Ποναει, ενταξει, φτανει!!!!!«

Περιμεναμε τοσες ωρες στο χειρουργικο για να ερθει τελικα ο επιμελητης στις 23:30 το βραδυ για να πει απλα το ναι, οτι πρεπει οπωσδηποτε να μπει χειρουργιο το ιδιο βραδυ κιολας!!!!

Μα καλα, αναρωτιομουν, τοσες ωρες εβλεπαν το παιδακι στην αγκαλια, μες την ταλαιπωρεια, με τοσο δρομο και να μην εχεις να κατσεις και πουθενα…. κι αυτοι εκει! Αφου ηταν σιγουρο, γιατι δεν μας δινανε ενα κρεβατι κι ας ερχοταν ο Επιμελητης οταν ηθελε!

Στην αρχη ειχα τεραστια υπομονη, ελεγα ενταξει, οχι τωρα, οχι σε λιγο, θα μας τακτοποιησουν, ολα θα τελειωσουν και θα κανουμε μια εγχειρηση ρουτινας και θα γυρισουμε σπιτακι μας γρηγορα και μια χαρα αλλα τιποτα… Ωσπου ηρθε και προστεθηκε σε ολο αυτο το χειρουργειο ρουτινας που εγινε εφιαλτης…

Τον πηρανε στις 2 το ιδιο βραδυ και στις 2:15 τον βαλανε μεσα, περιμεναμε πολυ κοντα στο χειρουργειο, εξω βεβαια απο την τζαμαρια και βλεπαμε να περνανε οι νοσηλευτες, οι γιατροι, ο αναισθησιολογος, Βγηκε ο γιατρος λιγο πριν ξεκινησει το χειρουργειο και μας λεει «Μην ανησυχειτε, ειναι ενα χειρουργειο ρουτινας, σε 20 λεπτα θα ειναι ετοιμος!«

Ετσι λοιπον, περασανε τα 20 λεπτα, μιση ωρα, μια ωρα, μιαμιση…. η νοσοκομα πηγαινοερχοτανε και δεν μας κοιταγε στα ματια για να μην χρειαστει να μας απαντησει στην αγωνια μας, το ιδιο και ο αναισθησιολογος. Εγω εκει ειπα στον αντρα μου «Να ξερεις οτι κατι δεν πηγε καλα…«

Ωσπου μετα απο λιγο ειδαμε το παιδακι μας να το περνανε και να το πηγαινουν στην αιθουσα ανανηψης…

Μας οδηγησαν κι εμας εκει, μπηκα εγω… για να μην πολυλογω με το που τον ειδα εμεινα! Ειχε ουροκαθετηρα, ρωταω γιατι και μου λενε «Θα σας ενημερωσει ο γιατρος«

Πηγε τα ειπε στον αντρα μου γιατι εγω δεν μπορουσα να αφησω το παιδι μονο κι εγω ενω ρωταγα αλλους δεν μου λεγανε! Μολις ενημερωσε τον αντρα μου ηρθε και σε μενα. Εγινε ενα λαθος κατα την τομη, κοψανε και την ουροδοχο κυστη, η οποια ειχε φτασει στον αφαλο γιατι ειχε μαζεψει παρα πολλα ουρα.

Ο γιος μου ο καημενος απο το αγχος του δεν εκανε τσισα του μεχρι την ωρα του χειροργειου δλδ απο τις  22:00 περιπου μπορει και νωριτερα μεχρι τις 2:30 το βραδυ που εγινε το χειρουργειο.

Εγω μεσα στο αγχος και την αναμονη δυστυχως δεν το καταλαβα γιατι του ειχα αλλαξει μια μουσκεμα πανα πιο νωρις και μετα επειδη δεν εκανε να πινει ουτε νερο και του εδινα με το καπακι, ειπα οτι δεν θα ειχε.

Οκ ενταξει, λαθη γινονται και το λεω ετσι απλα, γιατι ευτυχως ηταν ενα λαθος που δεν κοστισε κατι στην υγεια του περα απο προσωρινα, αλλα αυτο που με νευριασε ειναι οτι καθε μα καθε φορα που ενας ανθρωπος μικρος ή μεγαλος κανει χειρουργειο κατω κοιλιας ειναι σημαντικο και το τονιζουν να εχει ουρησει ο ασθενης…. στο λενε και στο ξαναλενε! Σε ενα μωρο πως περιμενουν να το κανει και ειδικα με τοση τρομαρα απο ολες τις διαδικασιες!!!!! Θα επρεπε να ειναι στανταρ διαδικασια να τους αδειαζουν την κυστη πριν την εγχειρηση!!!!!

Ο Γιατρος μας, ο οποιος θεωρειται παρα πολυ καλος και εχει κανει ενα καρο μεταμοσχευσεις και πολλων ειδων αλλα χειρουργεια, ειχε παθει πλακα δεν μας κοιταγε καν στα ματια απο αυτο που του συνεβη… «Δεν μου εχει ξανατυχει» ελεγε συνεχεια! Ειμαι ανθρωπος που δεν μπορω, αν καποιος δεν μπορει καν να με κοιταξει στα ματια και κανει το παν να διορθωσει αυτο που εγινε, να κανω χαμο και καυγα… Απλα δεν μπορω, σιγουρα ειχα ενα υφος και του ελεγα «Μα πως ειναι δυνατον;» αλλα ειχε πεσει στα πατωματα….

Το δεχομαι, αυτο που δεν δεχομαι ειναι οτι κανεις δεν φροντισε για το σημαντικοτερο πραγμα σε εναν ασθενη σε ετοιμοτητα για χειρουργειο, την ουρηση. Δεν μας το ανεφεραν καν οι νοσηλευτες που θα επρεπε τιποτα!

Τα βαζω κα με τον εαυτο μου, γιατι ξερω πραγματα μιας και που εχω σπουδασει νοσηλευτικη, αλλα ολο αυτο με το παιδι μου και η αγωνια μου, μου εκλεισαν το μυαλο τα ματια….

Μιλαω εκ του ασφαλους παντα, μιας και που η ζημια ηταν προσωρινη, αλλιως δεν ξερω πως θα αντιδρουσα, δεν ξερω…. γιατι το θεωρω παιδικο λαθος σε εναν τοσο μεγαλο χειρουργο το θεμα της κυστης και ΠΑΙΔΙ! Δεν μπορεις να ξερεις αν την εχει αδειασει ενα μωρο και κατα ποσο πολυ ή λιγο!

Καθε φορα απο την αρχη της ιστοριας ελεγα να και τωρα θα τελειωσει και τωρα θα τελειωσει, υπομονη και υπομονη…. να τελειωσουν ολα, να γυρισουμε σπιτι και παντα το μυαλο το ειχα στο να περιποιηθω το παιδι μου τις αναγκες του και να του απαλυνω τον οποιονδηποτε πονο, δεν περναγε καν απο το μυαλο μου να κανω καταγγελιες, αναφορες ή εστω απλα να τσακωθω….

Λαθη γινονται, προς Θεου οι γιατροι δεν ειναι Θεοι, αλλα τοσο μα τοσο απλα και σε τετοια χειρουργεια και σε τοσα μικρα παιδακια τι να πω, δεν φροντισαν σωστα.

Ο καθετηρας εμεινε 9 μερες για να κλεισει η πληγη της κυστης…

Τωρα τελειωσανε ολα, περασαμε λιγακι δυσκολα, αλλα Δοξα το Θεο, το παιδι μου ειναι ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ δυνατο, αντεξε καθετι που του συνεβαινε…. δεν κουναγε το χερακι απο τον ορο ποτε! Δεν τραβηξε ουτε μια φορα τον απιστευτα ενοχλητικο καθετηρα, δεν εκλαψε σε ενεσεις παρα μονο λιγο και ηθελε απλα να του ψυθιριζω στο αυτι για μια μελισσουλα που θα μας τσιμπησει λιγο και μετα εμεις θα την κυνηγησουμε να φυγει να μην μας ξανατσιμπησει κλπ και αλλα παραμυθακια… Συγκινουμαι τοσο με το παιδι μου που ειναι τοσο συνεργασιμο σε ολα του….

Θα ηθελα να ‘μαι πιο δυνατη να κανω χαμο, νιωθω οτι δεν τον υπερασπιστηκα οσο θα επρεπε, αλλα το σκεφτομαι παλι και μαλλον θα εκανα το ιδιο, ηθελα να ειμαι πανω απο το παιδι μου…. σιγουρα ομως αν παλι ποτε -μακρια απο εμας- παει κατι στραβα για τον οποιονδηποτε, οχι απαραιτητα για καποιο παιδι μου, θα αντιδρασω διαφορετικα στις καθυστερησεις τους, στην αδιαφορια -ενω εχουν να κανουν με παιδακια- και στις απροσεξιες….

Το μονο, ας πουμε, θετικο ειναι οτι εκοψε την πανα λογω του καθετηρα…. ξεκινησαμε με τα κακακια του και μολις τον βγαλαμε επειδη ποναγε, μου ελεγε οταν ηθελε και τον εβαζα στην μπανιερα και του εριχνα ζεστο νερακι να τον χαλαρωσει απο τον πονο και να  τον βοηθαει να του τρεξουνε γιατι φοβοτανε να τ’ αφησει.

Να σας πω οτι τα συναισθηματα ηταν  απειρα, τα οποια δεν μπορω να κατσω να σας τα περιγραψω με λογια, απο την αρχη, στην συνεχεια με την καθυστερηση για την αγωνια του τι γινεται, οταν τον αγκαλιασα μετα απο το χειρουργειο….. ΑΠΕΙΡΑ, απειρες και οι σκεψεις για το τι θα μπορουσε να εχει συμβει…. η στενοχωρια μου που το παιδακι μου ειχε τον πονο του…. δεν μπορω να σας μιλησω για ολα…. δεν μπορω να πω πως ενιωθα το καθε λεπτο που βιωσα απο ολη αυτη την διαδικασια.

Το μονο που μπορω σιγουρα να πω ειναι οτι η μανα εχει τοση δυναμη κρυμμενη μεσα της και μπορει να κανει τα παντα για το παιδι της, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Τα γραφω και καπως βιαστικα, ισως να ηθελα να πω κι αλλα για το νοσηλευτικο προσωπικο, το οποιο κι αυτο ηταν τραγικο σε σχεση με το παιδι, ενω η δουλεια τους ηταν τα παιδια, αλλα τι να πω, τι να πω, με ποιον να τα πρωτοβαλεις!!! ΜΕ ΠΟΙΟΝ!!! Γιατι υπαρχουν κι ανθρωποι που δεν γνωριζουν και τα παιδακια τους ισως να περνανε ακομα πιο πολλα…. εμας τελευταια μερα, ενα τελευταιο, ηρθε η νοσοκομα να βγαλει τον ορο και εριξε την αντιβιωση στην φλεβα η οποια ειχε φυγει απο την θεση της και χυθηκε ολη απ’ εξω απο αυτη και εγινε το χερι του παιδιου τουμπανο!!! Το εβλεπε και συνεχιζε, ο μικρος πονεσε αρκετα και της λεω «Καλα, τι κανετε;» και σταματησε, ειναι δυνατον; Εφυγε κι αυτη πηγε στα τσακιδια….. ελεος…. δεν ξερω τι να πω εχω μεινει αφωνη με την ολη ιστορια…..

Τα συμπερασματα δικα σας…..

Αυτα. Ηθελα να τα πω, γιατι πανω στην ευαισθησια μας την αγωνια μας για τα παιδακια μας, πολλες φορες κλεινει ο εγκεφαλος και δεν στροφαρει αρκετα…. πρεπει παντα να ειμαστε ΣΕ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ ΓΙ’ ΑΥΤΑ ΚΙ ενα βημα μπροστα ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ.

μαμά Κωνσταντίνα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com