Είμαι και εγώ ανύπαντρη μητέρα, ακριβώς όπως και εσύ, με ένα κοριτσάκι σχεδόν 3,5 χρονών. Δεν το ήθελε από την ώρα που έμαθε για την εγκυμοσύνη αλλά ήταν δική μου απόφαση στα 37 μου τι θα κάνω. Να ναι καλά εκεί που είναι για το πανεμορφο δώρο που μου έχει κάνει . Στη μικρή δεν έχω αναφέρει ποτέ μα ΠΟΤΈ για τον πατέρα της, και έχω ενημερώσει τον παιδικό που πάει και είναι πολύ προσεκτικοί στο θέμα αυτό. Μια φορά μόνο που με ρώτησε "που είναι ο μπαμπάς μου" και αυτό ήταν επακόλουθο από τα άλλα παιδιά που έβλεπε με τους μπαμπάδες και της απάντησα ότι είναι μακρυά. Τίποτα άλλο για αυτή την ηλικία. Όταν έρθει η ώρα θα μάθει όλη την αλήθεια αλλά όχι τώρα. Στη γιορτή της μικρής μου ήμουν εκεί γεμάτη περηφάνεια για το καμάρι μου, για το αστέρι μου, που είναι δικό μου κατά δικό μου, και απορώ πως σκέφτηκες γιατί δεν είναι εκεί. Από την ώρα που το αποφάσισα, είπα άντε γεια!! Και πήγα νομαρχία και έδωσα και πατρώνυμο στο παιδί για να μην έχει πρόβλημα με τα χαρτιά του και όλα καλά. Το να λες συνέχεια στο παιδί για κάτι ανύπαρκτο, είναι ότι χειρότερο μπορείς να του κάνεις. Πήγαινε σε παιδοψυχολόγο και αν δεν έχεις λεφτά πάρε το 11525. Βοηθάνε και από εκεί. Αλλά μήπως λέω μήπως και συγνώμη κιόλας, το κράτησες το παιδί για να "δέσεις τον γάιδαρο" που λέμε? Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο χρειάζεσαι και εσύ ψυχολόγο! Της λείπει πολύ ο μπαμπάς της και μου λεει να τον πάρω τηλεφωνο να του πει πως τον αγαπάει και θέλει να του δώσει ένα φιλάκι. Στα γενεθλια του τον πήραμε να του πει χρονια πολλά και της είπε οτι ο μπαμπάς πεθανε και της έκλεισε το τηλέφωνο. Ποση κακία χωράει σε μια καρδια… Ποσα ερωτήματα και θλίψη σε μια καρδούλα που πληγωσε.. Και ποσος πονος στην δίκη μου καρδιά; Ατελείωτος βουβος πονος και ατέλειωτα βραδια με κλαμματα, να αναρωτιέμαι γιατί;; Γιατί;;;; ΔΕ ΛΕΙΠΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ. ΕΣΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΚΕΡΔΙΖΕΣ ΠΙΣΩ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΤΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ Η "ΚΑΚΙΑ" ΚΑΙ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΟΥ. 3,5 ΧΡΟΝΩΝ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΤΕ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΑ Ή Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ? ΕΛΕΟΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ. ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΕΣΥ ΤΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΣ, ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ. Νευρίασα πολύ τώρα. Κάποια στιγμή μπορεί να γράψω και την δική μου ιστορία.

Exw viwsei kati paromoio san paidi! I mitera m prospathouse diarkws na agapisw ton mpampa m k mou elege pws me agapaei kai sutos! Kapoios eidikos tis eipe pws prepei na frontisei tin sxesi metaxu mas kai oxi metaxu patera -paidiou! Eixe apoluto dikio! Mhn ethelotyfleis an agapas to paidaki s! Kane oti einai gia autin kalutero min prospatheis gia kati mataio Euxomai ta kalutera

Με συγκίνησες. Αν μου επιτρέπεις να σου πω τη γνώμη μου, μην αφήνεις το κοριτσάκι σου να περιμένει τον μπαμπά της. Νιώθω ότι θα απογοητευτεί και θα στενοχωρηθεί. Ήδη η κουβέντα που της είπε στο τηλέφωνο είναι πολύ βαρειά για ένα παιδάκι. Μίλα με ωραία λόγια για αυτόν, αλλά μην τη βάζεις στη διαδικασία της προσμονής. Νομίζω πως είναι καλύτερα να ξέρει ποια είναι τα δεδομένα της ζωής της και να μην προσμένει κάτι που μπορεί ποτέ να μη γίνει. Στο λέω με μεγάλη αγάπη. Κι εγώ περιμένω χρόνια να μπει η οικογενειακή μου ζωή σε τάξη, να γίνουν κάποια πράγματα όπως είχαν "συμφωνηθεί" εξ' αρχής ή τέλοσπάντων ακόμη κι αν δε γίνουν έτσι να γίνουμε τουλάχιστον ομάδα σε όλα (στην ανατροφή των παιδιών, στη φροντίδα τους, στην αμοιβαία οικονομική συνεισφορά, στην αλληλουποστήριξη και σε άλλα τόσα), όμως τελικά δε νομίζω ότι θα γίνει ποτέ κάτι. Για μενα είναι δύσκολη αυτή η προσμονή του ανεκπλήρωτου, αυτού που μου τάξανε και δεν έγινε. Φαντάσου πόσο δύσκολο θα είναι για ένα μικρό παιδάκι. Και για να είμαι ειλικρινής είναι στιγμές που θυμώνω με τον εαυτό μου που κάποτε έμπαινα στη διαδικασία να εκλογικεύω παράλογες πράξεις, σκέψεις, καθυστερήσεις και απουσίες. Η αλήθεια είναι μία και φαίνεται από την αρχή. Μη τον μισείς, αλλά μην τον εξειδανικεύεις. Αυτός είναι, στεγνός συναισθημάτων. Αγάπησε τον εαυτό σου, πες του μπράβο που τα κατάφερες, μίλα με ωραία λόγια στο παιδάκι σου για τον μπαμπά της, πες της πως τον αγάπησες και κάνατε το παιδάκι σας με πολλή αγάπη, αλλά πες της και πως ο μπαμπάς της δεν μπορεί να της δείξει την αγάπη του γιατί δεν ξέρει πως ή γιατί φοβάται. Και είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό σε κάποιον: Πήγαινε και σε έναν παιδοψυχολογο να σου πει ποια στάση να κρατήσεις απέναντι στο παιδί. Αλλά μη αφήνεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε το παιδί να προσμένουν. Τολμώ να προβλέψω πως και μαζί να είστε μια μέρα και πάλι μονάδα θα είσαι. Και είναι κι αυτό πολύ δύσκολο. Ίσως όχι τόσο όσο αυτό που περνάτε τώρα, αλλά και πάλι δημιουργεί μια κακή ζωή σε σενα και ίσως και στο παιδί. Με ειλικρινή αγάπη όλα όσα σου είπα. Μια άλλη μονάδα.... Υ.Γ. Εμένα μοναδικός μου στόχος για τα παιδιά μου είναι να τα μάθω να αγαπούν τον εαυτό τους τόσο ώστε να μη φοβούνται να μείνουν μόνα τους στη ζωή, να μη φοβούνται να βλέπουν πάντα την αλήθεια, να μη φοβούνται την κριτική των άλλων, να μη φοβούνται να λένε τη γνώμη τους και να μη φοβούνται να γίνουν τα κακά παιδιά επειδή δε συμφωνούν πάντα με τους άλλους ή δεν τους λένε πάντα ναι. Κανονικά δε χρειάζεται να ζητάμε την επιβεβαίωση σε άλλους ανθρώπους, πρέπει να τη βρίσκουμε μέσα μας. Πιστεύω πως μόνο αν κανείς αγαπάει ειλικρινά τον εαυτό του θα καταφέρει να βρει και το σωστό ταίρι. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι θέμα τύχης. Το κακό είναι πως δεν ξέρω πως να τους τα μάθω όλα αυτά, αφού ούτε εγώ τα εφαρμόζω.

Η στάση του ήταν και είναι ξεκάθαρη. Ακούγεσαι σαν passive aggressive. Από τη μία παίρνεις ένα σοβαρό προσωπικό ρίσκο ενώ ήξερες ότι ο άνθρωπος δεν ήθελε παιδί, πίεσες καταστάσεις και τώρα μιλώντας και εκ μέρους του παιδιού- διαιωνίζεις τη "θυματοποίησή σου". Δεν έχω χρόνο να διαβάσω τα σχόλια, αλλά θα σου πω αυτό: ζήτα βοήθεια. Αυτό που κάνεις στον εαυτό σου και στο παιδί δεν είναι υγιές. Ζεις σε φαντασίωση και βάζεις και το παιδί να τη ζήσει. Η θέση σου είναι τρομερά δύσκολη, μα πιο εύκολη δεν πρόκειται να γίνει. Δεν υπάρχει ζωή μες στο ψέμα και την αυταπάτη και το ξέρεις. Έφερες παιδί στον κόσμο περιμένοντας ανταπόκριση. Δεν είναι δίκαιο για κανέναν. Και μη ξεχνάς: δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάνει λάθη (το λέω για εσένα).

Ειναι κρίμα για το παιδί αυτό που κάνεις. Προσπαθείς να κερδίσεις έναν άνθρωπο που ενώ του είπες πως δεν ήθελες το παιδί του επειδή φοβόσουν όπως λες, τελικα τον θες κ κράτησες το παιδί από οτι καταλαβαίνω για να τον ξανάκερδισεις αλλα εκείνος σε αγνοεί κ εσυ συνεχίζεις να χρησιμοποιείς το παιδι.αποδεξου την κατάσταση όπως τη δημιουργήσες κ εξήγησε στο παιδι οτι έχει μονο μανούλα κ οτι υπάρχουν κ οικογένειες χωρίς 2 γονείς γιατί τα προβλήματα που δημιουργεις στο παιδι δεν θα έχουν επιστροφή, μην το εμπλεκεις στη δική συναισθηματική κατάσταση. Το παιδι ειναι μικρό κ δεν το αφορά η ιστορία σου με τον πατέρα του σε αυτή την ηλικία.

Θα πρεπει ομως να της πεις την αληθεια γιατι αργοτερα θα κακιωσει μαζι σου. Θα νομιζει οτι. την κοροιδευεις κ θα χασει την εμπιστοσυνη της σε σενα. Μολις νιωσεις δυνατη μιλησε της, πες της την αληθεια κ μακαρι να αλλαξουν τα πραγματα!

Νομίζω πως βασικά εσύ τον χρειάζεσαι, αλλά μην βάζεις μπροστά την μικρή σου να τρώει την απόρρηψη. Έπρεπε εσύ να παρεις τηλέφωνο, να τον ρωτήσεις αν μπορεί να μιλήσει η μικρή μαζί του και μετα να του μιλήσει, οχι να φάει τέτοια ματαίωση η μικρή η οποία δεν τον γνωρίζει και δεν τον θέλει, γιατί δεν έχει μάθει μαζί του ποτέ! Είναι αδικο να της βάζεις ελπίδες, ενώ ο ίδιος έχει δείξει οτι δεν θελει να έχει καμια σχέση με σενα και το παιδι. Μπορεί να είναι μ@...κας, αλλά δεν χρειάζεται αυτό να το δεί και να το βιώσει το παιδι. Γιατί? Πάρε το απόφαση. Οσο κρατιέσαι και περιμένεις, αφήνεις να περνάνε τα χρόνια, και άνθρωποι που μπορεί να αγαπήσουν εσένα και το παιδί σαν δικό τους. Μίλησε της, πες της οτι ο μπαμπάς της δεν ήταν έτοιμος να πάρει την ευθύνη να γίνει μπαμπάς γιατί δεν ήξερε, εσύ όμως ήθελες και γι αυτό έμεινες και θα μείνεις μαζί της για πάντα, και πως την αγαπάς και είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε ο μπαμπάς της να σου κάνει δώρο! Και τίποτα άλλο! Μπράβο σου που μεγαλώνεις το κοριτσάκι σου μόνη, και συνέχισε. Μην περιμένεις να αλλάξει κάτι από μέρος του, γιατί δεν πρόκειται...

Κοπελιά μου, από τη στιγμή που επέλεξες να κρατήσεις το παιδάκι σου, θα πρέπει να το φροντίσεις και να το υποστηρίξεις με όλο σου το είναι. Πράγμα που σημαίνει πως δεν θα πρέπει αφ' ενός να του προβάλεις τις δικές σου πικρίες για τον πρώην σύντροφο σου, ούτε να το υποβάλεις στην αδιαφορία του ίδιου της του πατέρα. Μίλησε στο παιδάκι σου με ειλικρίνεια, αντίστοιχα πάντα με την ηλικία του και μεγαλώνοντας το παιδί θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Στην ηλικία που είναι αρκεί το παιδί να ξέρει πως η μαμά και ο μπαμπάς δεν ένιωθαν καλά να μένουνε μαζί, αλλά σε αγαπάμε και οι δύο πολύ. Ο μπαμπάς είναι ταξίδι και είναι ήσυχος γιατί ξέρει πως η μαμά είναι πάντα δίπλα σου και σε φροντίζει. Και για να μην νομίζεις πως σου μιλάω στον αέρα, ο δικός μας "πατέρας" έφυγε από το σπίτι, ξαφνικά όταν ο μικρός μας ήταν 9 μηνών. Τι κι αν με δικές μου προσπάθειες τον έβλεπε από ένα δύωρο την εβδομάδα, τον τελευταίο χρόνο, έχει εξαφανιστεί τελείως και ο μικρός μου 5,5 ετών πια, τον αναζητά και τον περιμένει. Θέλει γερό στομάχι να αντέξεις την επιθυμία και την προσμονή των μωρών μας. Χρειάζεται μεγάλη αντοχή να φορέσεις το χαμογελαστό πρόσωπο, να τα κοιτάξεις στα μάτια και να τους πεις "ο μπαμπάκας σε αγαπάει", γνωρίζοντας την πραγματικότητα, αλλά ευθύνη μας είναι να τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν και να γίνουν ικανοί άνθρωποι με δυνατό χαρακτήρα και να πιστεύουν στον εαυτό τους.

Συμφωνω με όλα τα παραπανω. Επισης εχω να προσθεσω οτι πρεπει να επισκευθεις εναν δικηγορο εαν δεν το εχεις κανει ηδη, και να διεκδικήσεις την αναγνωριση του παιδιου σου, την διατροφη που οριζει ο νομος και τα κληρονομικα δικαιωματα του βιολογικου τεκνου προς την πατρικη περιουσια (τα οποια ειναι ιδια με ολα τα βιολογικα τεκνα ασχετα εαν υπαρχει γαμος η οχι) . Ασχετα εαν θελει να δωσει συναισθηματα στην κορη του η οχι, αυτος ο κυριος πρεπει να αναλαβει κ τις οικονομικες του ευθυνες. Ο νομος ειναι με το μερος του παιδιου.

μη δημιουργεις προσδοκιες στο παιδακι σου και στον εαυτο σου ,απο τη στιγμη που ο κυριος αυτος δεν υποσχεθηκε ποτε τιποτα .Οταν πηρες την αποφαση να κρατησεις μονη σου το παιδι ,μαλλον ειχες ελπιδα οτι αυτος θα αλλαξει .Δεν αλλαζουν κοριτσι μου .Το χαρακτηρα του σου τον εδειξε .Μην περιμενεις τιποτα .Ρωτα ψυχολογο για το πως θα διορθωσεις το λαθος που εκανες με την αναμονη που εβαλες στη μικρη σου για το μπαμπα που δεν ερχεται ,Ειναι πολυ σοβαρο το λαθος σου και πρεπει να το διορθωσεις.Η ευτυχια δεν ερχεται στη ζωη, απο το αν θα γυρισει ενας ανωριμος ανθρωπος ,στην παλια αγαπημενη του και στις επιλογες της .Η ευτυχια ειναι εκει γυρω σου και δε θες να τη δεις .Με ολη την καλη διαθεση σου λεω ''ξεκολλα''

Μπραβο σου κοριτσι μου που τα καταφερες μονη σου. Μπραβο σου που πηρες την αποφαση να φερεις αυτο το παιδι στον κοσμο. Κρυβεις πολυ μεγαλη δυναμη μεσα σου. Κατα την αποψη μου αφου αυτος ο ανθρωπος δεν θελει να εχει καμια σχεση με εσας σταματα να μιλας στην κορη σου για τον μπαμπα φαντασμα. Πιο πολυ θα την πληγωνει να περιμενει ενα μπαμπα που μαλλον δεν θα φανει ποτε, παρα να ξερει οτι μεγαλωνει μονο με μια μαμα που τη λατρευει. Και ποτε δεν ξερεις τι μας επιφυλασει η ζωη. Σου ευχομαι να βρεθει ενας ανθρωπος σωστος στη ζωη σας που θα σας εκτιμησει και θα σας αγαπησει οσο σας αξιζει. Να εισαστε παντα καλα, αγαπημενες, ενωμενες και δυνατες. :·)

Καταρχάς να σου ζήσει το κοριτσάκι σου και πραγματικά να είστε και οι δύο γερές για να χαίρεστε η μία την άλλη. Μεγαλώνω κι εγώ μόνη μου το παιδάκι μου με τη διαφορά ότι έχουμε επικοινωνία με το μπαμπά και πλέον η σχέση μας είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα. Η περίπτωση σου είναι δύσκολη κυρίως γιατί το ίδιο το παιδί ζητάει το μπαμπά του. Μήπως να έπαιρνες τη γνώμη μιας παιδοψυχολόγου για το πώς να το χειριστείς; Θεωρώ πολύ επίπονο αυτό που βιώνει το παιδί και είναι άδικο να νιώθει μονίμως την απόρριψη από κάποιον που προφανώς δεν την αγάπησε ποτέ. Πλέον καταλαβαίνει και όταν αρχίσουν τα "γιατί" θα πρέπει να της δώσεις κάποιες απαντήσεις. Γι'αυτό και χρειάζεσαι την βοήθεια από ειδικό. Από το κείμενό σου δίνεις την εντύπωση πως είσαι σε σχετικά μικρή ηλικία. Κι αν μπορώ να πω τη γνώμη μου, σε παρακαλώ σταμάτα να περιμένεις κάποιον που δεν σας στάθηκε ποτέ. Είναι άδικο και για εσένα και το παιδάκι σου, το οποίο θέλει να βλέπει την μαμά του να είναι καλά. Προχώρα παρακάτω, φτιάξε τη ζωή σου, ζήσε όμορφα με την κόρη σου. Υγεία και τύχη σας εύχομαι. Και πολλά χαμόγελα από εδώ και μπρος!

Εισαι αξια που κρατησες ενα παιδι μονη σου. Αξια που το εχεις φτασει μεχρι εδω με τις οποιες δικες σου στερησεις και αξια που το παλευεις. Εγω ομως θα μιλησω λιγο πιο σκληρα οσον αφορα αυτον τον ανθρωπο. Κανενας για μενα δεν αξιζει παντα την πορτα σου ανοιχτη. Κανενας ο οποιος δε σεβαστηκε την επιλογη σου, κανενας ο οποιος δεν εχει ριξει τα μουτρα του να δει το δικο του το παιδι. Θεωρω οτι πρεπει να δημιουργησεις αμυνες. Και οταν λεω αμυνες εννοω οτι πιστευω οτι εισαι ακομα συναισθηματικα δεμενη μαζι του και αυτο φαινεται απο το κειμενο. Αμυνες πρεπει να δημιουργησεις και στο παιδι σου. Οχι να του μιλας ασχημα για τον μπαμπα του αλλα το θεωρω κακο να την εχεις να ελπιζει οτι καποια μερα ισως ερθει. Μεγαλωνεις ενα παιδι και του εχεις ηδη περασει στο μυαλο του μια προσμονη που δε ξερεις αν θα ευωδωσει. Της μιλας για εναν ανθρωπο που δε ξερω σε τι ηλικια ηταν τοτε αλλα επιρρεαζεται πολυ ευκολα προφανως απο οτι του πουν. Και για εναν αντρα αυτο ειναι μεγα λαθος να μην εχει δικη του κριση και να επιρρεαζεται τοσο πολυ. Στα λεω αυτα γιατι τα ζω... Η δικη μου η κορη ειναι την ιδια ηλικια με τη δικη σου, τον βλεπει στη χαση και στην φεξη, ισως απο το τιποτα καλυτερο αλλα ολα ειναι σχετικα. Εχει ενα μπαμπα που δε βοηθαει οικονομικα--παρεπιπτοντως μηπως να το τραβαγες λιγο το θεμα, να κανει ενα τεστ και να διεκδικησεις μια διατροφη?-- που της υποσχεται τον ουρανο μ τ αστρα και δε τα κανει ποτε. Οποτε και γω πια εχω φτιαξει αμυνες να μη στεναχωριεται αυτο το παιδι οπως εγω τοτε. Αν με ρωτησει που ειναι της λεω η στο σπιτι του η στη δουλεια του και τελειωνει εκει. Μην την τρεφεις με τα δικα σου συναισθηματα επειδη ακομα τον αγαπας. Καλο ειναι να της μιλας για τον μπαμπα της αλλα ασε τους πολλους συναισθηματισμους. Θεωρω οτι της κανουν κακο. Δεν ειμαι εγω ικανη να δωσω συμβουλες. Το κανω ομως γιατι εχω πληγωθει πολυ, ποσο μαλλον εσυ που δεν τον εχεις καν στη ζωη σου. Προχωρα μπροστα και συ και η κορη σου. Να ξερεις το πιο βασικο.....αυτα τα πραματα ευτυχως η δυστυχως ειναι δανεικα. Ευχομαι να καλυτερεψουν αλλα αυτο το παιδι δε μπορει να μεγαλωνει με ενα κενο που της το τρεφεις εσυ. Οι σχεσεις ειναι πολυ δυσκολες πια και για μενα φυσιολογικο ειναι αυτο που περναμε εμεις στο παιδι μας, και οχι τα στανταρ της κοινωνιας. Οσο πιο δυνατη και αποστασιωποιημενη με μετρο, τοσο θα μεγαλωσετε--η κορη σου τουλαχιστον--χωρις συναισθηματικα κενα και απειρα γιατι. Να προσεχετε.

Μπράβο σου που μεγαλώνεις το κοριτσάκι σου με τόση ανθρωπιά. Ωστόσο νομίζω πως πρέπει να σταματήσεις να μιλάς στο παιδάκι για τον μπαμπά του, και να προσπαθήσεις να προχωρήσετε τη ζωή σας διότι μόνο κακό της κάνει αυτή η σχέση. Είναι προφανές πως δεν τον έχετε ανάγκη και καλύτερα κοίτα να βρείς ενα άνθρωπο που θα σε αγαπήσει εσένα και θα σταθεί στο παιδί σου. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι να είσαι σίγουρη... Άλλωστε μην γελιέσαι ο μόνος χαμένος της υπόθεσης είναι ο πατέρας του παιδιού απλά όταν θα το καταλάβει θα είναι πια πολύ αργά!

den exw logia... mono klaiw.... mpravo sou, auto shmainei megalh kardia gemath agaph, den mporw na krinw an einai swsto i lathos auto alla sigoura aksizeis polla kai sou euxomai ta kalutera kai mallon auta tha erthoun an autos o anthrwpos den ksana mpei sthn zwh sas.... na xairesai thn koroula sou kai na ths dwseis ena roufixto filaki apo mena!!!!!!!