Απόλυση -μάννα εξ ουρανού!
Ο τίτλος ίσως παρεξηγηθεί λόγω των καταστάσεων που διανύει η χώρα και όλοι εμείς αλλά είναι η δικιά μου μαμαδο-ιστορία.
Ειμαι 38 χρονών και ξεκίνησα να δουλευω από τα 18 μου, το καλοκαίρι μόλις τελείωσα το σχολείο. Σπούδασα και παράλληλα εργαζόμουν. Δεν είχα σταματήσει να εργάζομαι ούτε για ένα μήνα, μου άρεσε να δουλεύω, να έχω δικά μου λεφτά και άλλαξα πολλές δουλειές. Ομως τα τελευταία 11 χρόνια εργαζόμουν για μια πολυεθνική εταιρεία και από aπλή υπάλληλος, με πολλή δουλεια, έφτασα να έχω μια καλή θέση, με καλό μισθό. Στην εταιρεία αυτη γνωρισα από τον πρώτο κιόλας χρόνο, τον άντρα μου και έπειτα από 8 χρόνια σχέσης αποφασίσαμε να κάνουμε ένα παιδάκι, αλλά δεν ήταν τελικά τόσο εύκολο και μας πήρε δύο χρόνια περίπου μεχρι να πιάσουμε στα χέρια μας το πολυπόθητο θετικό τεστ.
Δουλευα μέχρι και τον ογδοο μήνα ασταμάτητα, με βάρδιες πρωινές, μεσημεριανές και απογευματινές και σε ωράρια άνω των 8 ωρών, με συναντήσεις, δουλειά στο σπίτι, ήμουν ομως μια χαρά, είχα καλή εγκυμοσύνη.
Οταν γέννησα ήταν και η πρώτη φορά που δεν δουλευα για τόσο μεγάλο διάστημα αλλά εκεί ανακάλυψα ότι δεν ήθελα να γυρίσω στην δουλειά, ήθελα να μείνω με το μωράκι μου. Ομως ο καιρός πέρασε και εννέα μηνών το άφησα, ευτυχώς στην μαμά μου, και γύρισα με βαριά καρδιά στην δουλειά.
Καταρχήν με το που γύρισα μου έγινε υποβιβασμός στην εργασία μου και στα καθηκοντά μου, αλλά δεν αντέδρασα γιατί με ψιλοβόλευε λογω ότι θα μειωνόντουσαν οι ατελείωτες ωρες συναντήσεων και δουλειάς στο σπίτι και το πρώτο εξάμηνο ήμουν μόνο σε πρωινό ωράριο και μειωμένο. Μετά το εξάμηνο ξεκινησαν πάλι οι βάρδιες, την μία μέρα είχα ωράριο 9:00 -17:00 και την άλλη μπορεί να ήμουν 10:00 – 14:00 και μετά 14:00 – 22:00. Δεν υπήρχε σταθέρότητα, δεν έβλεπα την μικρή μου πανω από 3 ώρες καθε μέρα και μου έλειπε πολύ, ηταν πολύ νευρική και με το που έμπαινα στο σπίτι κόλλαγε πάνω μου σαν βεντουζίτσα και δεν με άφηνε ούτε στον ύπνο. Οταν ήμουν εγώ δεν ήθελε να την ακουμπάει κανείς, να είναι με κανέναν. Ειχα τρελαθεί, ακομα και στην τουαλέτα την είχα αγκαλιά.
Φυσικά και η σχέση μου με τον άντρα μου δέχτηκε ενα ισχυρό πλήγμα, δν υπήρχε χρόνος αλλά ούτε κουράγιο να βρεθούμε.
Ειχα εξουθενωθεί, κυρίως ψυχολογικα αλλά και σωματικά.
Ξαφνικα πρίν 6 μήνες με απολύσανε πήρα την αποζημίωση μου και μετά το αρχικό σοκ, γύρισα σπίτι μου. Για να μην σας κουράζω άλλο θα σας πω ότι τώρα ζω την απόλυτη ευτυχία, ήρεμη με την μικρή μου, κάθε μέρα είναι ρεπό!! Έχουμε φτιάξει το πρόγραμμά μας, την ρουτίνα μας, ξεκόλλησε από πάνω μου, πήγε στο δωμάτιο της και κοιμάμαι πλέον με τον άντρα μου, είναι ήρεμη και χαρούμενη, σκανδαλιάρα και γεμάτη ενέργεια, πάω μόνη μου στην τουαλέτα και μου έχει φύγει ένα μεγάλο αγχος από πάνω μου.
Και αν αναρωτιέστε, ναι, είμαι περήφανη που αυτό το διάστημα είμαι νοικοκυρά και δεν ντρέπομαι να πώ ότι δεν θέλω να ψάξω ακόμα για δουλειά. Εχουμε στριμωχτεί οικονομικά καθώς τώρα μπαινει στο σπίτι ένας μισθός και το επίδομα ανεργίας, αλλά προτιμώ να μείνω λίγο ακόμα μαζί της και να κόψω κάποια άλλα πράγματα από το να γυρίσω στην δουλειά και να μην την βλέπω πάλι. Αρχισα πάλι να βλέπω και τον άντρα μου, να υπάρχει χρόνος και για μας -αργά το απόγευμα που γυρίζει, αλλά υπάρχει.
Από όλες τις δουλειές που έχω κάνει αυτή είναι η ποιο δύσκολη, πολύωρη, απαιτητική που μπορεί τα νευρα σου να τα πάει σε οριακό επίπεδο αλλά συνάμα είναι και η πιο ωραία!
Ζήτω οι νοικοκυρές!!! ( έστω και για λίγο)
μαμά Ευαγγελία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πιστεύω οτι κάνεις την καλύτερη δουλειά κ συνάμα έχεις πάρει την πιο σωστή απόφαση! Η δική μου μητέρα δούλευε ατελείωτες ώρες, τις οποίες εμένα με πρόσεχε η αδερφή της γιαγιάς μου, μαζί με τον δικό της εγγονό. Έπειτα όταν έγινα 4 με πρόσεχε ο αδερφός του πατέρα μου -15 χρονών... Αυτό φυσικά είχε ως αποτέλεσμα να γίνω ανεξάρτητη από πολύ μικρή ηλικία, να είμαι αυτάρκης, υπεύθυνη και να ωριμάσω πολύ γρήγορα. Ζήλευα τις φίλες μου που οι μαμάδες τους ήταν σπίτι, ερχόταν στις σχολικές γιορτές και στις συνελεύσεις πάντα... όταν τύγχανε η μαμά μου να έχει άδεια για μένα ήταν κάθε μέρα γιορτή, ξέροντας πως θα γυρίσω σπίτι και δεν θα χρειαστεί να ανοίξω με το δικό μου κλειδί, αυτό που πολύ μικρή είχα αποκτήσει. Οπότε πραγματικά πιστεύω πως κάνεις ότι καλύτερο κ όσο για αυτά που στερείσαι πίστεψέ με, δεν έχουν αξία μπροστά στην ανεκτίμητη παρουσία σου!
Ax πόσο σε καταλαβαίνω αλλά σε ζηλεύω και ταυτόχρονα ..Εδω και 3 μήνες έχω γυρίσει στη δουλειά και νιώθω τόσο ανεπαρκής..Μου λείπουν τόσο μα τόσο πολύ οι μήνες που ήμουν με το αγγελούδι μου όλη μέρα μαζί και περνούσαμε τόσο όμορφα !Τώρα έχω συνέχεια ένα βάρος μέσα μου και συνεχώς στο μυαλό μου τριγυρνάνε σκέψεις να σταματήσω από την δουλειά. Στην δική μου περίπτωση όμως δεν δουλεύει ο άντρας μου.. Δύσκολα τα πράγματα.. Πάντως δεν σας κρύβω πως αν βρει δουλειά ο σύζυγος η πρώτη μου σκέψη είναι να ζητήσω απόλυση ..Το ξέρω πως είναι ριψοκίνδυνο και ίσως να είναι και λάθος αλλά νομίζω πως αυτό θέλω πραγματικά…
Χρύσα, μην το κάνεις αυτό. Σε λίγο που θα μεγαλώσει το παιδάκι (2, 3 χρονών) θα θέλει άλλα παιδάκια. Θα το πας παιδικό σταθμό κι εσύ μπορείς να δουλεύεις. Το μετά δεν έχει σχέση με αυτό που ζεις τώρα. Κράτα τη δουλειά γιατί οι ανάγκες είναι τεράστιες και νιώθεις πολύ άσχημα όταν δεν μπορείς να τις καλυψεις.
Σαν να διαβάζω για την δική μου ζωή! Έτσι ακριβώς έγινε και με εμένα και παρόλο που κάποιες στιγμές μου λείπει η δουλειά, κυρίως για οικονομικούς (φυσικά!) αλλά και ψυχολογικούς λόγους (δυστυχώς οι δουλειές του σπιτιού και της μητρότητας δεν μετράνε στην χώρα μας σαν full time job!!) δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς να ζήσω όσα έχω μοιραστεί με το αγοράκι μου τον τελευταίο 1μιση περίπου χρόνο που είμαι "χαρωπή νοικοκυρά" ή να πρέπει να λείπω τόσες ώρες! Δεν θα σας πω ψέματα, την δουλειά μου την αγαπούσα και μου λείπει αλλά πιο πολύ αγαπάω το παιδί μου! Κάποια στιγμή που θα μεγαλώσει και θα πάει στο σχολείο φυσικά και θα επιδιώξω να επιστρέψω στον εργασιακό στίβο (Θεού θέλοντος και ΔΝΤ επιτρέποντος!!!) αλλά προς το παρών απολαμβάνω την κάθε στιγμή με το παιδάκι μου!!!
Ε μα πόσο ίδια ιστορία έχουμε σχεδόν τα ίδια χρόνια δουλειάς ακριβώς έτσι με υποβιβασανε ακριβώς έτσι με απολυσανε και για μένα τώρα πια ξεκινάει το ταμείο και οι αγγαλιες με την κόρη μου ...και γιατί όχι ας το δούμε και έτσι μετά από ένα κακό να που βγήκε και κάτι καλό
Εγω παλι νομιζω πως η λυση ςιναι καπου στην μεση,τουλαχιστον για μενα.Δηλ δουλεια ναι μεν αλλα λιγες ωρες δε.Οχι τρελα ωραρια,οχι πολλες ωρες γιατι μια μαμα πρεπει να ειναι με τα παιδακια της,την χρειαζονται και τα χρειαζεται.Ωραια να εισαι σπιτι απο την μια δεν λεω αλλα τα οικονομικα πιανουν πατο και καποια στιγμη χωρις βοηθεια απο πουθενα εχεις λαλησει απο το μαμα θελω να φαω,μαμα πιασε μου αυτο,μαμα να παιξουμε,μαμα,μαμα,μαμα και με ενα μωρο να θελει και αυτο τα δικα ρου δηλ ησυχια να κοιμηθει,αλλαγη πανας,γαλα κτλ κτλ.Και λεω για μενα που εχω ενα νηπιο κ ενα μωρο κ λαλησα η δολια. Υ.Γ αν βρειτε ποτε την δουλεια με τις λιγες ωρες κ τα καλα λεφτα πειτε κ σε ,μενα,ειδοπια ρε καραβαγκο χαχα
σε καταλαβαίνω κι εγώ απόλυτα, αφού κι εγώ απολύθηκα λίγες μέρες προτού κρατήσω το θετικό τεστ στα χέρια μου. Επειδή όμως ταλαιπωρήθηκα αρκετά κι εγώ να γίνω μανούλα, το πήρα πολύ ψύχραιμα, μάλλον κατά βάθος το ήθελα νομίζω, να γίνω full time μαμάκα, έστω για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, που είναι και τα κρισιμότερα, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν και βοήθειες από τρίτους. Φυσικά κι εμείς ζοριζόμαστε ανελέητα, η ζωή μου σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα την πρότερη, κι εννοείται πως έχω βαρέσει κι εγώ τις κρίσεις μου κατά περιόδους, από την κούραση όλη μέρα μόνη με ένα μωρό, αλλά είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής μου, καμιά δουλειά δεν αξίζει περισσότερο και χαλάλι του. Τώρα πια που κοντεύει τριών κι είναι όλα πιο εύκολα, περνάμε και καλά, ούτε που μου λείπει η δουλειά (πέρα από τα χρήματα φυσικά), ούτε βιάζομαι να ξαναβρώ κι ουτε ντρέπομαι να συστήνομαι ως νοικοκυρά, Να ζήσουν λοιπόν οι μαμαδο-νοικοκυρούλες!!!!!!
..ελπιζω και του χρονου να μπορεις να γραψεις τα ιδια κ εκεινο το -οριακα- που γραφεις στο τελος να μην αλλαξει! εγω σταματησα να δουλευω οταν ημουν 8 μηνων,δε γυρισα γιατι αποφασισαμε με τον αντρα μου να μεγαλωσουμε το παιδακι μας εμεις κ μονο εμεις τουλαχιστον μεχρι τα 3.. εννοειτε οτι καναμε το σκ..ο μας παξιμαδι για να τα καταφερουμε να μη στερηθει τπτ το τσουρεκακι μας.. ωστοσο εγω που προερχομουν απο μια εργασια με συναναστροφες κ κοσμο κτλ κτλ μετα τον πρωτο 1,5 χρονο βαρεσα κλου-κλουξ-κλαν απο την motherοσυνη κ καταλαβα γιατι πολλες γυναικες ενω εχουν τη δυνατοτητα να μεινουν με τα παιδια τους για αρκετο διαστημα,επιλεγουν τη δουλεια.. δεν υπαρχει πιο δυσκολη,πιο σοβαρη,πιο υπευθυνη πιο σημαντικη δουλεια απ αυτην.. κουραστηκα υπερβολικα,ξεπερασα τα ορια μου πολλες φορες..φρικαρα! (μιλαω βεβαια για τις δικες μου συγκεκριμενες συνθηκες,με παπποδογιαγιαδες σε αλλες πολεις,χωρις βοηθεια κτλ κτλ) τωρα που ειναι 3 χρονων,αν με ρωτουσες παλι την ιδια διαδρομη θα ακολουθουσα γιατι οταν βλεπω το μπιρμπιδελι μου,καταλαβαινω οτι ολα οσα φαινονται στα ματια κ το χαμογελο του ειναι η δουλεια η δικη μου κ του μπαμπα του!!
Αχ, αυτές οι απολύσεις εγκύων και μαμάδων. Εγώ το είχα πάρει βαρέως. Τόσο πολύ που μου κόπηκε το γάλα. Ενώ μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης πήγαινα κανονικά όταν θα γυρνούσα στη δουλειά μου είπαν "Ε, τώρα εσύ έχεις παιδί. Δε θα μπορείς να δουλεύεις υπερωρίες". Χωρίς καμμία προηγούμενη ειδοποίηση. Μέχρι και γάλα μάζευα στο ψυγείο για να είμαι έτοιμη να γυρίσω. Τόσο σίγουρο το είχα ότι θα συνέχιζα. Έπαθα μεγάλο σοκ. 3 χρόνια μετά είναι ακόμη εξαιρετικά δύσκολο να βρω μια "φυσιολογική" δουλειά. Προσπαθώ, αλλά δεν έχω σταθερή βάση και πρέπει όλο να ψάχνω και όλο να σκέφτομαι τι θα κάνω μετά. Δεν έχω αυτή τη "σιγουριά" του να δουλεύεις σε εταιρία και να σου δίνουν αυτοί τη δουλειά που πρέπει να κάνεις. Αυτό μου λείπει πάρα πολύ από τότε που έκανα παιδιά. Αν δεν έχεις να στα φυλάνε είναι πολύ δύσκολο να ξαναμπείς στο παιχνίδι. Κανένας σταθμός δεν μπορεί ποτέ να σε εξυπηρετήσει όπως σε εξυπηρετούν οι γιαγιάδες. Τίποτα άλλο δε μου έχει λείψει. Μόνο αυτό. Κι εγώ συμφωνώ μαζί σου πως όλη μέρα σπίτι με τα παιδιά είναι πολύ πιο δύσκολο από το να δούλευες 12ωρα. Δυστυχώς είναι πολύ συχνές οι απολύσεις μαμάδων, ειδικά σε δουλειές που σε έχουν με μπλοκάκι ή με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Και το κακό είναι ότι ελάχιστες γυναίκες αντιδρούν, γιατί μας περνάνε την εικόνα πως όλο αυτό είναι νόμιμο ενώ δεν είναι.
Na eisai panta kala na megaloneis to paidi sou me ton kalitero tropo. Alla oi kairoi einai xalepoi kai aporo pos merikes mamades epilegoun kiolas na mi doulevoun. Oi isoropies tis zois mas allazoun apo ti ia stigmi stin alli kai ofeiloume, kata ti gnomi mou, na eimaste etoimes na sinisferoume oikonomika stin oikogeneia mas. Kai vevaia mia ergazomeni ginaika borei na einai mia iperoxi mama....alla afto einai mia terastia sizitisi. Fysika iparxoun periptoseis pou ontos i ginaiaka den einai aparaitito na doulevei: otan i oikogeneia einai kati parapano apo efkatastati.
Χαίρομαι που τελικά τα πράγματα ήρθαν με τον καλύτερο τρόπο για σένα όσο οξύμωρο και να ακούγεται. Είμαι και εγω μια άνεργη full time μανούλα... εμένα η ανεργία χτύπησε την πόρτα μου πριν την εγκυμοσύνη (δεν ξέρω να δεν είχα μείνει άνεργη αν θα έμενε έγκυος που θα σήμαινε οτι θα αποφάσιζα εγω την απόλυση μου)...πλέον εχω μια μικρούλα 6 μηνών που την μεγαλώνω μόνη μου...αλλά αναπολώ και την εποχή που δούλευα... εκτός απο τον οικονομικό παράγοντα υπάρχει και η ατομική ικανοποίηση και καταξίωση... μετά απο τόσα χρόνια σπουδών και αγώνων άλλη εικόνα και όνειρα είχα για μένα. Δεν θέλω να πω οτι δεν είναι μοναδική εμπειρία το μεγάλωμα ενός παιδιού, αλλά λείπει το άλλο κομμάτι...όπως και όταν εχεις μόνο δουλειά και όχι το αστέρι σου... Οφείλω να ομολογήσω ότι κάποια στιγμή που τέθηκε θέμα να πάω για δουλειά αισθάνθηκα απίστευτες τύψεις που θα την άφηνα.... Τελικά τα πράγματα γίνονται με τον ενα και μοναδικό τρόπο που μπορούν να γίνουν όπως λέει και ενας φίλος μου!!!!! καλή μας τύχη σε ότι και αν συμβεί!!!
Μενω και γω σπίτι με το μικρό και ειμαι -υποτίθεται- ελεύθερη επαγγελματίας. Υποτίθεται, γιατί τα εσοδά μου έχουν σχεδόν μηδενιστεί γιατί δεν υπάρχει δουλειά, ενω τα εξοδα (ενοικια-τεβε-λογαριασμοι-εξοδα σπιτιου) ειναι παρα πολλά. Το ίδιο και ο άντρας μου, του οποίου τα εσοδα είναι μεταβίας 700 ευρώ το μήνα. Αλλά λόγω της κατάστασης δεν μπορώ να πω οτι συμμεριζομαι τη χαρα σου, γιατί σε λίγο που τελειώνουν τα λεφτά στην τράπεζα που ειχα μαζεψει κάααααποτε -και χωρίς δυνατοτητα στήριξης από οικογένεια- σε λίγο θα ζητιανεύουμε κι εμεις κι ο μικρός μαζί (σοβαρολογώ). Και τι δε θα δινα να εβρισκα κάπου να δουλεψω κι ας εκανα ο,τι δουλεια μου βρεθεί, αρκει να "βγαινουμε" οικονομικά. Προτιμώ να με στερηθει ο μικρός παρά να πεινάσει.
Σε νιώθω απόλυτα. Με την έννοια του "ελεύθερου επαγγελματία" νομίζω ότι δουλευόμαστε εντελώς. Μουτζώνομαι που δεν έγινα δασκάλα. ΄Ολες οι συμμαθητριές μου την εποχή που τελείωναν το παιδαγωγικό διορίστηκαν αμέσως. Λένε ότι παίρνουν λίγα, αλλά εγώ βγάζω ακόμη πιο λίγα και έχω και ένα κάρο άλλα έξοδα (ταμεία, τέλος επιτηδεύματος κ.α.). Είναι φορές που λέω πως δε θα ξαναβρω μια κανονική δουλειά και με πιάνει απελπισία. Μακάρι να μας πάνε όλα καλά! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
Αν είναι να γινόσουν δασκάλα επειδή θα διορισζόσουν - όπως οι συμμαθήτριές σου- κι όχι επειδή πραγματικά το ήθελες......ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν έγινες....
ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ,ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!ΚΑΙ΄ΓΩ ΕΙΜΑΙ ΝΥΚΟΚΟΙΡΑ ΚΑΙ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΖΕΙ ΣΕ 2 ΜΕΡΕΣ!ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΓΙΆΥΤΟ,ΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ,ΜΕΓΑΛΑ!ΑΞΙΖΕΙ,ΟΜΩΣ,ΛΙΓΟ ΣΤΡΙΜΩΓΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ,ΣΥΝΕΧΕΙΑ,ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙΣ Η ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ!!!ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ,Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΔΙΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΠΟΡΩ!