Τον αγαπώ ή νομίζω ότι τον αγαπώ;
Στα 4 χρόνια που ήμαστε παντρεμένοι με την Ολιβ plus τους λίγους μήνες που αρχίσαμε να μένουμε μαζί, δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ μία φορά (ούτε καν αυτές που ήμασταν τσακωμένοι) που να την άκουσα να ανοίγει την πόρτα και να επιστρέφει από κάπου και να σκεφτώ:
– Φτου! Ήρθε!
ΟΛΕΣ τις φορές (ακόμα και αυτές που ήμασταν τσακωμένοι) ένιωσα την ίδια χαρά… το ίδιο γλυκό χτυποκάρδι που (θα) ξαναβλεπα το φατσόνι της…
Αυτό κατα τη γνώμη μου είναι ο βασικός κανόνας της ευτυχίας: Η παρουσία του άλλου να σου δίνει ανείπωτη χαρά.
Οσοι/ες το ζείτε, ξέρετε πολύ καλά τί λέω. Οσοι/ες ΔΕΝ το ζείτε, ξέρετε επίσης πολύ καλά τί λέω,
Το inbox μου στο FB είναι γεμάτο (βασικά) από γυναικείες κραυγές που λένε «Δεν τον αντέχω!«
Από την άλλη όμως είναι εξίσου τίγκα από κραυγές που λένε «Δεν αντέχω να ’μαι πια μόνη!«
Το ερωτημα έρχεται χτυπώντας ένα ταμπούρλο: Mόνος/η ή με κάποιον/α που ΔΕΝ θέλω;
Προσωπικα, ασυζητητί ΜΟΝΟΣ… Δεν το κουβεντιάζω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή να ζήσεις (έστω και) μερικά χρόνια στο ίδιο δωμάτιο με έναν άνθρωπο που ΔΕΝ θες. Πόσο πολύ μια ολόκληρη ζωή.
– Τον αγαπώ! Αλλά εκείνος δεν μου δίνει σημασία. Θέλω να κάνω παιδιά μαζί του!
Τί λες πουλάκι μου; Είσαι με τα καλά σου; Χεστήκαμε που η μαμά σου σε ρωτάει πεισματικά «Εγώ εγγόνια πότε θα δω;«
Ξέρετε, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα απο το να γυρίσει μια «υποτιθέμενη» αγάπη σε μίσος.
Εχω μερικές (αρκετές) φίλες και γνωστές που είναι ανά 3 μήνες τρελά ερωτευμένες. Φυσικά και κρατώ μικρα καλάθια… και τους το λέω (αφού μου το λένε)… Και τότε θυμώνουν… περιμένω υπομονετικά… και τσουπ νάτες και πάλι.
Ναι, το βρήκατε!
Ξανά «ερωτευμένες».
– Τι έγινε ο Τάδε1; ρωτάω τάχα μου αφελώς.
–Ελα μωρέ τον βλάκα. Πού τον θυμηθηκες; Τωρα λιώνω για τον Τάδε2.
– Ναι, αλλά τα ίδια μου΄λεγες και για τον Τάδε1.
– Ωχ! Ξεκόλλα!
Αυτό λέγεται «εκθεση σε κίνδυνο!»…
Οχι, δεν είναι υποχρεωτικά ο άνδρας της ζωής σας εκείνος με τον οποίο πηδηχθήκατε (το «καλά» το κουβεντιάζουμε).
Οχι, δεν είναι υποχρεωτικά ο άνδρας της ζωής σας εκείνος που σας κάνει like σε κάθε φωτό που ανεβάζετε.
Οχι, δεν είναι υποχρεωτικά ο άνδρας της ζωή σας εκείνος που μετακομίζει από το πατρικό του για να μείνετε (στο καπάκι) μαζί.
Οχι, δεν είναι υποχρεωτικά ο άνδρας της ζωής σας εκείνος για τον οποίο κουβεντάζετε με την κολλητή σας: «Του τηλεφωνώ, του λέω καλημέρα, μου λέει καλημέρα, τί κάνεις; Καλά, εσύ; Πού χάθηκες; Πουθενά…»
Ανδρας της ζωής σας είναι εκείνος που κάθε φορά που σας βλέπει φτερουγίζει η καρδιά του!
Α, μην μπερδεύεστε!
Οχι, δεν είναι ο άνδρας της ζωής σας εκείνος που κάθε φορά που σας βλέπει φτερουγίζει η κερδιά του, αλλά… μαυρίζει η δικιά σας.
Η αγάπη, ο σεβασμός είναι σαν το τανγκό.
Εχετε δει ποτέ κανέναν/καμία να χορεύει τανγκό μόνος/η; Μόνον τον τρελό του χωριού.
ΥΓ. Δεν έχω να προτείνω πολλά σ’ αυτούς/ες που ήδη τους συμβαίνει. Πόσο πολύ όταν υπάρχουν παιδιά, που έχουν το δικαίωμα και την λογική απαίτηση να βλέπουν τους γονείς του μαζί. Ολα αυτα τα γράφω για εκείνες/ους που δεν έχουν κάνει (ακόμα) τη μαλακία.
YΓ2 Το κείμενο φαίνεται να είναι γραμμένο για γυναίκες αναγνώστριες. Είναι γραμμένο για όλους. Σύμφωνοι;
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Εγώ πιστεύω οτι αγαπάς αυτό που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου οτι έιναι ο άλλος και αυτό που θέλεις εσύ να νομίζεις οτι είναι γιατι αυτό έχεις ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Οταν καταλαβεις τι πραγματικά είναι, τον αφήνεις και πας στον επόμενο(ισχύει και για τα δύο φυλα).Ευτυχώς στο τομέα αγάπη έχω σταθεί τυχερή. Γιατί πιστεύω οτι εκτός απο ανοιχτά μάτια, που δεν τα έχεις τα 2 πρώτα χρόνια, που όντως είσαι τρελα ερωτευμένος-η, χρειάζεται και τυχη.
Κύριε Μάνο μας, το γνωστό Αγγλιστή,it takes two to tango and two to fuck... αν δεν εκτιμάς και δε γνωρίζεις να ακους πρίν μιλήσεις τότε είσαι μόνος και ας προσπαθείς να κρυβεσαι η μοναξιά θα σε βρεί παντού τα σέβη μου
Δεν θέλω να λέω πια μεγάλες κουβέντες γιατί μεγάλωσα, αλλά πιστεύω πραγματικά (και εκ πείρας) ότι το να είσαι με κάποιον που δεν τον θέλεις είναι φυλακή για σένα και γι'αυτόν. Απλώς και η μοναξιά είναι πολύ δύσκολη. Και δεν μπορώ να "αφορίσω" έτσι εύκολα αυτούς που επιλέγουν να παραμένουν σε όχι και τόσο κατάλληλες σχέσεις, μόνο και μόνο για να μην μείνουν μόνοι... Παλιά το έκανα συνέχεια.. Τώρα πια όχι!
χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια , μονο ο τροπος να κοιτανε ....
Άργησα λιγάκι, αλλά στα 34 γνώρισα το Δημήτρη και κατάλαβα τι σημαίνει για μένα τουλάχιστον ο " άντρας της ζωής μου", γιατί με έναν μαγικό τρόπο, είτε φτερουγίζει η καρδιά μου είτε όχι, είτε έχω στραβώσει μαζί του ή ειμαι λιώμα στην κούραση, θέλω να ειμαι κάθε μετά δίπλα του και δρ θέλω να χάνω
... στιγμή από την κοινή μας ζωή, και στα καλά και στα άσχημα. Κι έχω ένα προαίσθημα ότι όσο θα περνάει ο καιρός, τόσο πιο ωραία θα είμαστε
Ωραίο κείμενο "αγγίζει" τον παλμό της εποχής μας.. Αν και θα ήθελα να απευθυνθώ στην αγαπητή Κριστυ για ένα σχόλιο που άφησε πιο πάνω.. Δεν γνωρίζω που εντοπισες λάθη στον λόγο του Μάνου. Εγώ σαν φιλόλογος που είμαι αξιολογώ το κείμενο ως άρτιο συντακτακτικά..άλλωστε , πρόκειται για ένα" ιντερνετικό" κείμενο, το οποίο οφείλει να είναι πιο "ανάλαφρο" διότι απευθύνεται σε ανθρώπους που δε διαθέτουν ολοι προφανώς το ίδιο επίπεδο λόγου και μόρφωσης..κείμενα τέτοιου χαρακτήρα , κατα την ταπεινή μου άποψη, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούν "ξύλινη γλώσσα" δεν είναι ιστορικά δοκίμια που διαβάζονται απο ειδικούς.. Οφείλουν να είναι απλά και εύληπτα για να μπορει να τα κατανοεί ο καθένας. Αυτό και μόνο αρκεί . Οπότε θεωρώ λίγο ατοπο το σχόλιο σου κι εγω με την σειρά μου..
Εχω περάσει και απο τις δυο φάσεις...και του "φτου!Ήρθε!"(εξού και το διαζύγιο) και απο το τρελό χτυποκάρδι ακούγοντας την πόρτα να ανοίγει! Ασυζητητί λοιπόν ψηφίζω 1000 φορες μόνη παρά με κάποιον που θα μπαίνει στο σπίτι και θα με πιάνει ανακατοσούρα!! Η μόνη ένσταση μου Μάνο ειναι στο υ.γ 1....και παιδιά να υπάρχουν θα είναι ευτυχισμένα αμα είναι και οι γονείς τους!Είτε χώρια είτε μαζί! ;)
Συμφωνώ απόλυτα ως προς τα παιδιά. Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν οι γονείς τους είναι χαρούμενοι και είναι καλά, είτε μαζί είτε χώρια!!!!
Είστε σίγουρες ότι τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν οι γονείς τους, είναι καλά ναι μεν, αλλά δεν είναι μαζί? Προφανώς για να το λέτε, εσείς έχετε βρει τις ισορροπίες σας. Εγώ προσωπικά δεν έχω τέτοια εμπειρία. Βλέποντας όμως πόσο πολύ αγαπάει η κόρη μου τον πατέρα της και πως τον αναζητάει συνεχώς όταν λείπει έστω και για λίγο, έχω υποθέσει ότι αν για κάποιο λόγο χωρίζαμε, θα της στοίχιζε πάρα πολύ. Έχω σχηματίσει την εντύπωση πως ακόμα και τον πιο φιλικό χωρισμό να κάναμε, εκ των πραγμάτων και πρακτικά δεν θα ήταν πια μαζί με τον πατέρα της όπως είναι τώρα. Και αυτό σίγουρα ευτυχισμένη δεν θα την έκανε! Μπορεί να κάνω και λάθος..
Εδώ η αγαπημένη σας εξωγήινη, you know από άλλο πλανήτη. Για εμενα υπάρχουν ΠΟΛΛΕΣ διαφορετικές εκδοχές του άνδρα της ζωής μας και αυτό έχει να κάνει με το τί θέλουμε από τη ζωή μας σε κάθε δεδομενη στιγμή. Μπορεί ο υπέροχος μποέμ τύπος που ΟΝΤΩΣ φτερουγιζε η καρδιά του όταν μας έβλεπε και μας τραγουδουσε μπαλαντες κάτω από το σεληνόφως και σκαρφάλωνε γκρεμούς για να μας κόψει λουλουδάκια να ΕΜΕΙΝΕ ΙΔΙΟΣ μετα από 20 χρόνια γάμου και δύο παιδιά και οντως να φτερουγίζει ακόμα η καρδιά του όταν μας βλέπει και να αισθανεται ταραχη όταν μας πιανει το χερι. Αλλά την ίδια στιγμή εμεις να θέλουμε να τον κοπανήσουμε στο ΚΕΦΑΛΙ με το τηγάνι γιατί αντί για λουλουδακια καλα θα ήταν να πλήρωνε κανένα λογαριασμό ή να ξυπνούσε το βράδυ να δωσει κανενα γάλα αντί να περιμένει ποτε θα ξαπλώσουμε για να μας πασπατέψει. Αντίστοιχα μπορεί να αναζητούμε οικονομική ασφάλεια, οπότε η συμφωνία να είναι κάθεσαι σπίτι, είσαι μαμα πλήρους απασχόλησης, έχεις αρκετα χρήματα (Χωρίς ερωτήσεις τι τα κάνεις) αλλά ο άλλος α)Δουλεύει σαν το σκυλί και β)Κάνει τη ζωή του και αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τα πάντα ακόμα και "κέρατο" (όλα είναι θέμα συμφωνίας και ανοχής). Ή Μπορεί να αναζητούμε την ισότιμη σχέση (δουλεύουμε και οι δυο, τρώμε και οι δυο, καθαρίζουμε και οι δυο) αλλά ε, δεν πεθαίνουμε και από ευτυχία αμα ακούμε τον άλλο να βάζει το κλειδί στην πόρτα...ή.... διάφορες προοπτικές, καταλαβες τι εννοώ. Α ναι και ο "ανδρας της ζωής μου"; Πλάκα μου κάνεις.... γιατί να υπάρχει ΕΝΑΣ ανδρας της ζωής μου και όχι... δεν ξέρω, ένας στα 20 ένας στα 30 ένας στα 50 κλπ? Ρε Μάνο εσενα και οι προηγούμενες συντροφοι και σύζυγοί σου ως "γυναικες της ζωής σου" ξεκίνησαν. Και αυτό συμφωνία είναι. Όπως εχω πει και σε άλλο ποστ η ιδεατή οικογένεια υπάρχει ΜΟΝΟ στη διαφημιση της Vodafone, ολες οι άλλες οικογένειες έχουν τις δικές τους συμφωνίες που μπορεί να λειτουργούν, ή να λειτουργησαν κάποια στιγμή, ή να μην λειτουργούν η..... οτιδηποτε, χωρίς αυτό να σημαινει και φτερουγίσματα οταν μπαίνει ο άλλος στο σπίτι.
Δε σου κρύβω αγαπητέ Μανο, διαβάζοντας τον τίτλο σκέφτηκα "ωχ, κάποιας οι ορμονες χτύπησαν κόκκινο".
Ε λοιπόν, 1000 φορές "μοναξιά μου όλα" παρά με κάποιον για να λες οτι είσαι. Ποσες φορές έχω αισθανθει να ειμαι με καποιον και να ουρλιαζουν τα μέσα μου για το "μοναξιά μου τιποτα" και ολες τις φορες χωρίς δεύτερη σκεψη να τρεχω μακρυα και να ψιθυρίζω "μη με αφήνεις τώρα, είναι όλα πιο δύσκολα"! Υμνος αυτο το τραγούδι... παλιά, γιατί τα τελευταια χρονια μόνο φτερουγισματα και τιτιβισματα ακούω απο έναν καταπληκτικό άνθρωπο.... και τα δυο μωρακια μας!
Nίνα, κι εγώ τ' αγαπώ πολύ αυτο το τραγούδι. Πριν λίγα χρόνια έκανα μάλιστα ενα video (με άσχετο θέμα) μ αυτο το τραγούδι. Στο αφιερώνω λοιπόν! http://www.youtube.com/watch?v=go856mEKt-U
Σοκ! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές εχω κάνει αυτή την διαδρομή, καθημερινα, δεν υπήρχε φορά που να μην έπαιζε αυτο το τραγούδι στο αυτοκίνητο και οτι τώρα πια μένω στο εξωτερικό. Συγκινήθηκα, ποσες αναμνησεις, να είσαι πάντα καλά.
Οσον αφορά τους ανθρωπους που κάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη έχεις απόλυτο δίκιο. Η μόνη διαφορετική άποψη που έχω είναι περί ανδρός της ζωής μας. Για μένα δεν είναι ανάγκη να φτερουγίζει η καρδιά μας και η δική του κάθε φορά που τον βλέπουμε, αλλά μαζί του να γινόμαστε ο καλύτερος άνθρωπος που θα μπορούσαμε να γίνουμε, και το ίδιο να συμβαίνει και με αυτόν.
Μάνο δηλώνω για ακόμη μια φορά φανατική αναγνώστρια σου!
Από τις πρώτες γραμμές σκέφτηκα πάλι σκ@@α θα νιώσω, αλλά το διάβασα. Ένα είδος μαζοχισμού είναι κι αυτό. Δεν ξέρω, ρε Μάνο, πόσοι είναι αυτοί οι άντρες που νιώθουν έτσι (φτερούγισμα και τα λοιπά)? Πραγματικά πόσοι? Και τι στο καλό κάνανε αυτές οι γυναίκες που τους έχουν και τους έχουν έτσι? Δεν μπορεί κάτι κάνουν καλύτερα. Αλλά και να αφήσεις τους πιασμένους και να πιάσεις μόνο τους ελεύθερους, πόσοι από αυτούς θα μπορούσαν να γίνουν/μείνουν έτσι με τα χρόνια?
με εκνευριζουν αφανταστα οι γυναικες που γκρινιαζουν για τον συντροφο τους οτι ειναι ετσι ή αλλιως αλλα τελικα τον παντρευονται και μετα το γαμο οχι απλα γκρινιαζουν αλλα κλαινε και χτυπιουνται. καλα μανταμ αφου τον ηξερες τι ηταν γιατι πηγες και τον παντρευτηκες?
ε καλά, προφανώς και δεν θα ανεβάζατε το σχόλιο μου! καλό σας βράδυ!
ΠΡΟΦΑΝΩΣ κι έκρινες λάθος. (προφανώς: αδιαμφισβήτητα, σαφώς)
λάθος μου λοιπόν! ευχαριστώ!
αν και ανεβάσατε άλλο σχόλιο πριν από το δικό μου....αλλά μάλλον το μετανιώσατε!
Xαχαχαχα...τελικά είσαι Απιστος Θωμάς. Μα γιατί να μην το ανεβάσουμε; Τη γνώμη σου είπες!
Το Υ.Γ.1 με καλυψε...
Γενικά, για δημοσιογράφος πρέπει να βελτιώσεις λίγο την γραφή, αναφορικά με το συντακτικό κομμάτι. Όχι πως περίμενα να διαβάσω κάποιο εξαιρετικό κείμενο, είναι μια απλή παράθεση σκέψεων απλά ένιωσα πως θέλω να κάνω αυτό το σχόλιο....μια και σε σχέση με το περιεχόμενο δεν έχω κάτι να πω. φιλικά, Κριστυ
Ποσο δυσκολο αλλα συναμα και ποσο απλο εναι να καταλαβεις αν αγαπας... Ποσο απλα μισεις αυτον που πριν τσακωθεις λατρευες;;;;αυτο ειναι η ζωη... Απο μαυρο σε ασπρο και απο ασπρο σε μαυρο.. Τυχεροι εμεις που αγαπηθηκαμε αλλα περισσοτεροι τυχεροι που αγαπαμε ( κι ας πιστευουν οι περισσοτεροι το αντιθετο). Μανο ( επετρεψε μου τον ενικο ) επιασες ακριβως τον παλμο!! :)