Η φιρφιρίκα μου! (μην ψάχνετε να βρείτε τι σημαίνει)

Την ιστορία μου δεν ξέρω πως να την χαρακτηρίσω (όπως δεν μπορεί άλλωστε κάποιος ευκολα να χαρακτηρίσει εμένα…)

Στις 28/01/2011 κράτησα το θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου μετά από προσπάθειες περίπου ενός χρόνου.

Η χαρά μου τεράστια αλλά και «συγκρατημένη» να το πω… Όχι, όχι… Όλα πήγαν καλά, αλλά είπαμε… ‘

Οταν πήγα στον γιατρό μου να ακούσουμε το μωρό σίγουρα δεν είχα την αντίδραση που περίμενε.

«Μαρία αυτό είναι το μωρό σου! Το ακούς;«

«Ναι ok, το ακούω!!!«

«Μαρία, το ΜΩΡΟ σου!!!!!«

«Ok το ΑΚΟΥΩ είπα!!!!» και από τότε κατάλαβε οτι δεν ήμουν και πολύ διαχυτική….!

Οι μήνες περνούσαν χωρίς κανένα μα κανένα σύμπτωμα. Ούτε ζαλαδες, ούτε πρωινές αδιαθεσίες ούτε τίποτα. Και τα μπουζούκια μου τα πήγα και τις βόλτες μου και όλα και ΠΗΤ 29/09/2011.

Όλα κυλούσαν ομαλότατα το καλοκαίρι είχε φτάσει στα μισά του και μιας και ο άντρας μου έλειπε στο χωριο, πήρα την φιλενάδα μου και Κυριακή μεσημέρι 10/07/2011 πήγαμε για μπάνιο στην θάλασσα.Περάσαμε μια τέλιεα μέρα και το βράδυ που επιτέλους γύρισα σπίτι, έκανα το μπανάκι μου και μίλησα με τον αντρούλη μου και μου είπε πως θα έρθει Δευτέρα μεσημέρι γιατί του έτυχε δουλειά σε μία περιοχή κοντά στο χωριό μας και θα έμενε εκεί το βράδυ. Κλείσαμε το τηλέφωνο και έπεσα για ύπνο.

Στις 05:15 ξύπνησα απότομα από ένα όνειρο που δεν θυμάμαι και με ένα αίσθημα τρελού άγχους. Δεν έδωσα σημασία και ξανακοιμήθηκα. Το πρωί στις 08:30 ήρθε η μαμά μου στο σπίτι και εκεί με έζωσαν τα μαύρα φίδια αφού η μαμά μου έπρεπε κανονικά να είναι στην δουλειά.

«Ποιός;» ήταν η μόνη ερώτηση που της έκανα.

«Η πεθερά σου» μου είπε και μόνο που δεν σωριάστηκα.

Η πρώτη μου αντίδραση να πάρω τον Κωστή μου τηλέφωνο και η πρόταση που βγήκε από το στόμα μου «ΕΡΧΟΜΑΙ«.

Ας είναι καλά η μαμά μου που μου έβαλε δυό ρούχα σε έναν σάκο και φύγαμε. 7 μηνών έγκυος και να οδηγάω και να σκέφτομαι μόνο τον Κωστή μου. Την υπερ-αγαπούσε την μαμά του όπως άλλωστε και γω. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης που περίμενε να δει την κόρη του αγαπημένου της γιού αλλά δεν πρόλαβε.

Η χαρά μας πλέον είχε μια μικρή σκιά. Είχαμε βρεί πάλι τους καθημερινούς μας ρυθμούς και περιμέναμε την μικρή μας να έρθει. Μπήκα στον μήνα μου και ξεκινήσαμε τις μεγάλες βόλτες για να κατεβαίνει η μικρή αλλά και όλες τις ετοιμασίες για το δωμάτιο της μπέμπας μου.

Δευτέρα πρωί 26/09/2011 και ενώ έχει φύγει ο Κωστής μου για δουλειά και εγώ βαριόμουν να σηκωθώ από το κρεβάτι νοιώθω μια υγρασία…. Πάω τουαλέτα… ποτάμι το νερό!!!!Βρε λέω… λές????? Παίρνω τον γιατρό μου τηλέφωνο…

«Στέλιο…. μάλλον μου έσπασαν τα νερά!!! Προχωράω και απλά τρέχουν!!!!!«( δεν ήξερα η μάνα!!!)

«Πήγαινε στο ιατρείο να σε δεί ο πατέρας μου (γυναικολόγος και ο μπαμπάς του) και ετοιμάσου να κατέβεις Αθήνα«

Πότε έκανα μπάνιο, πότε ήρθε ο Κωστής στο σπίτι (πανικόβλητος), πότε μαζευτήκαμε όλοι και φύγαμε δεν το κατάλαβα.

Φτάσαμε στο Ιασώ και αφού με παρέλαβαν και έκανα όλες τις «απαραίτητες» προετοιμασιες με έβαλαν στην «αναμονή». Εγώ καλωδιωμένη να ακούω την καρδιά της μικρής μου και να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων με τον γιατρό μου και τον άντρα μου αφού η μπέμπα ήταν ψηλά και γω με διαστολή 1.

Από τις 12 που με έβαλαν στο δωμάτιο μέχρι και τις 4 χαλαροί πόνοι.

Μέσα σε μια στιγμή ΠΑΝΙΚΟΣ. Έπεσαν οι παλμοί της μικρής. Μου έβαλαν όξυγόνο και επανήλθαμε. Για ακόμα μια φορά χαλαρές κουβέντες και μετά πάλι ΠΑΝΙΚΟΣ!!! Οι παλμοί έπεσαν και δεν ανέβαιναν. Το μόνο που κατάλαβα ήταν το «Καισαρική τώρα!!!!» και να με τρέχουν στους διαδρόμους για το χειρουργείο. Η μαία να μου λέει να παίρνω βαθιές ανάσες και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πρίν με ναρκώσουν είναι «Το μωρό σου θα είναι καλά!!» και ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια μου.

Μετά σιωπή…

«Μαρία, μην τα παρατάς…«

«Η μεγάλη έιναι 7 και η μικρή 5!!!«

«Εμένα μου κάνει«

«Μαρία ΞΥΠΝΑ!!!!!«

…………………………………………….

«….Δυο μπουκάλες αίμα….«

«…Θα γίνει καλά…..«

Η μικρή μου γεννήθηκε στις 26/09/2011 στις 16:55.

Εγώ την είδα την άλλη μέρα γιατί ήμουν στην εντατική. Ρήξη μήτρας, πολύ μεγάλη αιμοραγία και γλίτώσαμε τα χειρότερα στο παρά πέντε. Το βράδυ που έμεινα στην εντατική σκεφτόμουν την μικρή μου που έλειπα από δίπλα της και τον άντρα μου, τον Κωστή μου, πιο άσπρο από ποτέ.

Η μέρα που φύγαμε από το Ιασώ ηταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου. Γυρνούσα στο σπίτι μα τα δύο πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στον κόσμο.

Η Παναγιώτα μου κλείνει σημερα τα δύο. Είναι ένα υπέροχο νηπιάκι με απίστευτη προσωπικότητα. Μιλάει, γελάει, τραγουδάει και φωτίζεται όλος ο κόσμος… αλλά αν την πιάσει η αναποδια της….χαχαχα!!!!

Λέμε σιγά σιγά να ξεκινήσουμε για ένα αδερφάκι, μιας και η μικρή μου λατρεύει τα μωρά!!!!

Αυτή ήταν η δικιά μου ιστορία… Το δικό μου ταξίδι….

Σε λατρεύω, μικρή μου φιρφιρίκα!!!!

μαμά Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com