Το τέρας λογικής (ο άντρας μου), το τέρας υπομονής (ο γιατρός μου), το δίχρονο (εγώ) και η μικρή μας νεράιδα!

Γειά σας και από μένα.

Σας διαβάζω καιρό τώρα και είπα να μοιραστώ κι εγώ τον ερχομό της μικρής μου νεράιδας που άλλαξε τη ζωή μου.

Όλα ξεκίνησαν με μια τέλεια εγκυμοσύνη (εκτός από λίγο αίμα την ημέρα του γάμου -1.5 μηνών- κι αυτό λόγω του ότι χοροπήδαγα σαν το κατσίκι σε κάθε beat που έπαιζε)

Πραγματικά δεν κατάλαβα εγκυμοσύνη, ούτε ένα σύμπτωμα, ούτε extra κιλά… (το σύμπαν με εκδικήθηκε στο θηλασμό που τσίμπησα ένα οχτάρι για πλάκα). Μέχρι και όταν είχα μπει στο μήνα μου δούλευα δεκάωρα (μιας και έχω δική μου δουλειά και δεν μπορούσα να ακυρώσω κάποια trainings). Αφού λοιπόν όλοι με κοιτούσαν με απορία και τρόμο (το έβλεπα στα μάτια τους), τους έλεγα «Μην ανησυχείτε, το πολύ πολύ αν αποφασίσει να έρθει η μπέμπα, θα συνεχίσουμε την εκπαίδευση με skype μέσα από το μαιευτήριο» Χα χα… τους έδινα και κουράγιο.

Αφού άλλαξα γιατρό στον 8ο μήνα… Άλλο και αυτό… Ο γιατρός χρόνια οικογενειακός γιατρός… Μαζί του γέννησε η μητέρα μου την αδερφή μου 24 χρόνια πριν παρακαλώ και αφού με είχε στα όπα όπα 8 μήνες, πάω για έναν υπέρηχο και μου λέει «Εχουμε πρόβλημα, ο πλακούντας είναι grade 3, το μωρό έχει χάσει βάρος, δεν έχει πάρει θέση και δεν θα ξαναγυρίσει και μπαίνουμε για άμεση καισαρική τώρα«

Σοκ εγώ!!!! Ο άντρας μου επίσης. Είναι οι στιγμές που περιγράφουν πολλές μανούλες που λένε «Δεν είχα κουράγιο να το ψάξω, δεν μπορούσα να παίξω με τη ζωή του μωρού μου» κτλ. Ακούγοντας λοιπόν αυτό μου πέρασε σε flash back οι αμέτρητες ιστορίες που είχα διαβάσει με τίτλους που εν ολίγοις έλεγαν «άδικα με πήγαν για σφαγή» – «μακάρι να είχα τη δύναμη να το ψάξω» και άλλα τέτοια.

Επόμενο flash back ότι τον Αύγουστο είχε μια υποχρέωση και έπρεπε να φύγει… όπα, λέω, εδώ είμαστε.

Τρεμάμενη σαν το ψάρι και με δάκρυα στα μάτια (συν τύψεις για τον πλακούντα, γιατί για να είμαστε ειλικρινής όλο έκανα και κανα τσιγάρο στην εγκυμοσύνη) τον ρώτησα : Επειδή δεν έχω ετοιμάσει τίποτα, αν μπούμε για καισαρική το πρωί υπάρχει κίνδυνος; Να πάω τουλάχιστον να ετοιμαστώ.

Μου λέει λοιπόν με χαμόγελο «Όχι καλέ, αν είναι για το πρωί είμαστε μια χαρά, τα λέμε στις 7«

Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα και με είδε. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε για να δει γιατί εξαφανίστηκα. Αντί να πάω να ετοιμαστώ και να περάσω το βράδυ μου σαν χήρα μέσα στα χαρτομάντηλα του κλάματος, βρήκα το θάρρος να ψαχτώ. Από τα πολλά κατέληξα σε ένα γυναικολόγο (αυτόν που τελικά έφερε την μπέμπα μου στην αγκαλιά μου). Τον πήρα με κλάματα τηλέφωνο και του λέω τι έχει συμβεί και αν μπορούσε να μου δώσει μια γνώμη. Με ηρέμησε και μου είπε «ότι και να είναι με το να είσαι έτσι ταραγμένη το χειροτερεύεις…. σκούπισε τα μάτια σου, στάσου δυνατή και έλα τώρα από εδώ«

Εκεί λοιπόν γνώρισα τον υπέροχο Γιώργο. Ένας άνθρωπος με Α κεφαλαίο που μου στάθηκε σαν γιατρός, σαν φίλος, σαν ψυχολόγος, σαν όλα. Φυσικά όπως ήδη θα έχετε ψυλλιαστεί καμία ανησυχία δεν υπήρχε. Ο πλακούντας ήταν μια χαρά και όπως είπε και αυτός «Σιγά μην είναι και grade 13, αντέχει άνετα όχι ένα μήνα, αλλά και 3 ακόμα» Το μωρό που νωρίτερα μου το είχαν βγάλει ότι έχασε βάρος είχε πάρει και κοντά 890 γραμμάρια από την τελευταία φορά και φυσικά με καθησύχασε σε όλα αφού με κράτησε 1.5 ώρα και μου εξήγησε τα πάντα λεπτομερώς.

Για να μη σας κουράζω, η επόμενη ερώτηση μου ήταν «Θα με αναλάβετε έστω και τώρα;«

Και μου είπε ότι αν εγώ νιώθω καλά και σίγουρη ναι. Αν όχι, ας το ψάξω λίγο ακόμα. Για μένα βέβαια είχαν τελειώσει όλα…. Μαζί θα μπαίναμε στην τελική ευθεία. Μου έμεινε έντονα μια ατάκα του:

«Εσύ θα γεννήσεις, εγώ θα είμαι απλά δίπλα σου για να επέμβω αν χρειαστεί»

Η μπέμπα ωστόσο δεν έλεγε να βγεί… όλο την περιμέναμε και όλο τίποτα και είχαμε φτάσει αισίως στις 39 εβδομάδες και μετά στις 40… και τίποτα. Του είπα ότι δεν θέλω να την πιέσω και θέλω να πάρει το χρόνο της και συμφώνησε. Μου λέει θα περνάς κάθε δεύτερη μέρα να την ακούμε όσο θα βλέπω ότι δεν θα ζορίζεται δεν έχω λόγο να σου την αγχώσω να βγεί….χι χι …! Κάποια στιγμή μου είπε ότι είναι ήδη καιρό χαμηλά η μικρή και το ότι δεν προχωράει δηλώνει ότι κάτι τη δυσκολεύει, μου είπε λοιπόν ότι όσο το καθυστερούμε από εδώ και πέρα, τόσο μειώνουμε τις πιθανότητες για φυσιολογικό τοκετό συν ότι το κατά τον προηγούμενο ελιποβαρές μωρό που έχανε και βάρος, κόντευε να πατήσει τα 4 kg και καλό θα ήταν να μπούμε με τεχνητούς πόνους. Η απάντηση μου ήταν ένα μεγάλο ΟΧΙ, εγώ δεν θα την αγχώσω, θα την περιμένω. Καλά, μου λέει, ότι πεις, άστην μέσα και τη βγάζεις κατευθείαν για το νήπιο, θα γλιτώσεις και ταλαιπωρία και τα έξοδα…. χαχχαχχα ακόμα γελάω με το στυλ που το είπε.

Έτσι λοιπόν την Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012 μπήκαμε για πρόκληση. Όσες μαμάδες έχετε παιδάκια 2-3 χρονών ξέρετε τι σημαίνει αυτό…. Εεεε ναι λοιπόν ήμουνα χειρότερη από 2χρονο. Ήθελα να σηκωθώ, να φάω, να φύγω, να πιω καφέ, να πάω έξω να καπνίσω και ότι άλλο τρελό ζήτησα στον Αγιο αυτό άνθρωπο που με άντεξε όλη εκείνη την ημέρα. Γιατί ο άντρας μου είχε πάρει το ρόλο του αυστηρού και της οξείας λογικής.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι από το πρώτο λεπτό που έβαλε τον ορό δεν έφυγε από κοντά μου και από το καρδιοτοκογράφο ούτε δευτερόλεπτο. Επειδή ήδη έχω μακρηγορήσει αρκετά, παρ’ όλο που το προσπάθησε πολύ (μέχρι και μπάλα για ασκήσεις έφερε) η μικρή δεν κατέβαινε και η ώρα είχε φτάσει 8 το βράδυ. Εκεί ήρθε κοντά μου και μου λέει «Δεν θέλω να στεναχωρηθείς, ξέρω πόσο θες το φυσιολογικό, όμως δεν έχουμε καμία αλλαγή ούτε στο τράχηλο, ούτε σε διαστολή, το μωρό δεν δείχνει να έχει ζοριστεί και μπορώ να περιμένω όμως μετά από 9 ώρες και καμία αλλαγή δεν θα προχωρήσει φυσιολογικά, τι θες να κάνουμε;»

«Μπορούμε να περιμένουμε άλλη μια ώρα;«

«Φυσικά, όσο δεν ζορίζετε καμία από τις δύο σας, ναι«

ΕΕε κάπου στις 9 με κοίταξε και ήξερα καλά τι ήθελε να πει όσο και να μη το έλεγε…. Του λέω οκ, πάμε για καισαρική και φυσικά άρχισα το τρελό κλάμα και παράπονο… Μα δεν ήθελα τεχνητούς, δεν ήθελα καισαρική και τώρα τα λούζομαι όλα. Μπουχουυυυυυυ. Εκεί με πλησίασε, «Έτσι» μου λέει «δεν πάμε πουθενά….» και ξεκίνησε να μου λέει κάτι χαζά ανέκδοτο οπου γέλαγα και έκλαιγα μαζί. Δεν παίζεται ο άνθρωπος.

Κάπου εκεί έδωσε και την εντολή για επισκληρίδιο. Λέω «Λοιπόν θα σου ζητήσω μια χάρη, επειδή η επισκληρίδιος είναι επικίνδυνο πράγμα, θέλω άντρα αναισθησιολόγο» (άκου τι μου ήρθε) και βέβαια εκείνη τη στιγμή σκάει μια αναισθησιολόγος γύρω στα 60 ξανθιά και γυναίκα. Σοκ εγώ..!!! Του έλεγα «Δεν θέλω αυτή, φέρε μου έναν άντρα«. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι μου ήρθε αυτό… Εγώ παντα τείνω να εμπιστεύομαι τις γυναίκες. Με τα πολλά πάει να ξεκινήσει αφού με διαβεβαίωσε ότι είναι η καλύτερη και πιο έμπειρη του νοσοκομείου…. Εγώ έκλαιγα, έτρεμα, όλα μαζί. Πετάγεται λοιπόν αυτή με ένα υφάκι «ΑΑΑ… δεν θα κάτσω να παίζω,  ούτε να περιμένω να ηρεμήσει. Θα πάμε για ολική«

Δεν πρόλαβα να ανοίξω το στόμα μου και ο γιατρός την έβαλε στη θέση της. «Για ηρεμήστε παρακαλώ, δεν θα κάνουμε ολική, απλά δώστε μας λίγο χρόνο«

Μου είπε δυο λογάκια ο doctor (εεε με έκραξε και ελαφρώς) και μου είπε ότι θα το κάνουμε μαζί…. μου ζήτησε να πάρω εμβρυική στάση και με κράτησε σφιχτά κλειδώνοντας μου χέρια και πόδια για να μη κουνηθώ και να μη τρέμω. Και τσούπ αυτό ήταν έτοιμη για αναχώρηση.

Και εκεί αρχίζει το μεγάλο γλέντι.

Μπαίνοντας χειρουργείο βλέπω ακόμα έναν τύπο να ντύνεται και να ετοιμάζεται ίδια με το γιατρό μου. Κάνω νόημα στο γιατρό μου «να σου πώ»… Έρχεται κοντά, «Ποιος είναι αυτός;» λέω. Σκάει στα γέλια και μου λέει «Δεύτερος μαιευτήρας – ποτέ δεν μπαίνει μόνο ένας, θέλω και βοήθεια ξέρεις«

«Α! οκ και να σου πω doc, τον ξέρεις καλά αυτόν;» (Παναγία μου τα σκέφτομαι και γελάω ανάκριση πρώτου βαθμού πέρασε ο άνθρωπος)

Με άπλετο χιούμορ μου ψιθύρισε στο αυτί «Ναι είχαμε κάνει μαζί φαντάροι… Βρε αντε κάτσε εκεί και χαλάρωσε να σου φέρω τη κορούλα σου«

Εςς, μετά πιάσαμε κουβέντα με την αναισθησιολόγο (που μετά από 2 λογάκια με το γιατρό μου μεταμορφώθηκε σε άλλο πλάσμα, μου χάιδευε τα μαλλιά και μου έλεγε γλυκόλογα). Της λέω λοιπόν «Σε πόση ώρα θα τελειώσουμε;»

«Σε 3 λεπτά βγάζουν την μπέμπα, μετά σε ράβουνε και σε 20 λεπτά έχουμε τελειώσει» (τι το ήθελε, στη μετέπειτα καθυστέρηση αφού βγάλανε τη μπέμπα, κοίταγα την ώρα στο μόνιτορ… Μια ώρα πέρασε, τι συμβαίνει;) Κάποια στιγμή πάει να μου τραβήξει το παραβάν από μπροστά και μου λέει «Κοίτα, κοίτα, τη βγάζουν!» Σοκ εγώ…

«Όχιιιιι, μη σηκώνετε το κουρτινάκι, δεν θέλω να δω τόσο άμεσα τον εσωτερικό μου κόσμο… θα δω τη μικρή όταν τη βγάλουν«

Ακούω λοιπόν μια φωνή «ΟΠΑΑΑΑ γιατρέεεε τι μωρό είναι αυτό; Αυτό δεν έβγαινε φυσιολογικά με τίποτα…. παιδί ολόκληρο!«

Και τσούπ η μπέμπα δίπλα μου…. Τι να πω γι’ αυτή τη στιγμή…. Το μικρό μου αγγελάκι ήταν τόσο μα τόσο όμορφη. Βέβαια την πήραν αμέσως, αλλά τι να κάνουμε.

Εκεί κάπου βλέπω τον Β’ άγνωστο γιατρό να έχει παγώσει με γουρλωμένα μάτια… και να κάνει μια κίνηση στο γιατρό μου του στυλ «τι κάνουμε» και ξαφνικά μια αναστάτωση έπληξε το χειρουργείο. Αρχίζω να ρωτάω τι γίνεται, τι συμβαίνει….να μην απαντάει κανένας…. Πάγωσα….

«Το μωρό μου είναι καλά;«

Και κάποιος απάντησε «Αν εξαιρέσεις ότι πεινάει και τρώει το δάχτυλό της είναι ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΛΑ!»

ΟΚ και τότε τι συμβαίνει, εκεί ένιωσα ότι άρχισα να ζαλίζομαι (αφού ύπουλα μου βάλανε μια μάσκα δήθεν οξυγόνο ενώ μου έδωσαν μια ελαφριά δόση νάρκωσης) που και πού κατάφερνα να ανοίξω τα μάτια μου και ρώταγα τον αγαπημένο μου γιατρό «Τι συμβαίνει;», (εγώ νόμιζα ότι είχα ρωτήσει 2 φορές – τις υπόλοιπες τις ξέχναγα μάλλον λόγω νάρκωσης) για πρώτη φορά εκεί μου απάντησε έντονα «Μυρσίνη ΣΚΑΣΕΕΕΕ, ΑΠΛΑ ΣΤΑΜΑΤΑ….ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ» – Μετά από αυτή την απάντηση, ναι καλά, με έπεισε.

Τελικά όλα καλά!!! Ανέβηκα στο δωμάτιο με το κοριτσάκι μου και έπλεα σε πελάγη ευτυχίας.

Αργότερα την επόμενη μέρα έμαθα τι είχε συμβεί…. συνέβη κάτι σπάνιο: Στυφός πλακούντας λέει, πιθανότητες να συμβεί 0,6% σε γυναίκες με πρόσθιο πλακούντα και εγώ δεν είχα καν πρόσθιο. Οι περισσότεροι γιατροί το έχουν δει μόνο βιβλιογραφικά (εξού και τα γουρλωμένα μάτια του Β’ γιατρού). Για καλή μου τύχη ο γιατρός μου το είχε ξανα συναντήσει και σε φυσιολογικό τοκετό που είναι επικίνδυνο και για ρήξη μήτρας κτλ. Και ήξερε τι να κάνει. Ωστόσο μου εξήγησε ότι την ώρα που μου φώναξε τον είχα ρωτήσει άπειρες φορές, είχα λύσει το χέρι μου και του τράβαγα τη μπλούζα για να μου απαντήσει και εκείνος έλιωνε στον ιδρώτα προσπαθώντας να τον αφαιρέσει σιγά σιγά με το χέρι για να μη γίνει ζημιά στη μήτρα που σ’ εκείνο το σημείο είχε το πάχος τραπουλόχαρτου. Τέλος μου είπε είμασταν τυχεροί που δεν κατέβαινε η μικρή (την κράταγε και ένα μπλέξιμο του λώρου) και κάναμε καισαρική γιατί θα τρέχαμε και δεν θα φτάναμε αν πηγαίναμε φυσιολογικά.

Ελπίζω να μη σας κούρασα με την τεράστια ιστορία, αν και είναι απλά μια περίληψη.

Ένα ευχαριστώ στην μικρή μου νεράιδα που με επέλεξε για μαμά και ήρθε στη ζωή μου, στον άντρα μου τέρας λογικής που με έβαζε στη θέση μου τις στιγμές που έκανα σαν μωρό. Και φυσικά στον υπέροχο γιατρό μου και φίλο πλέον που με άντεξε, που δεν έφυγε στιγμή από κοντά μου, που έκανε τα δύσκολα εύκολα, που με έκανε μέσα στο κλάμα να γελάω, που ερχόταν να με δει πιο συχνά και από τις μαίες όταν γέννησα (και το κάνει σε όλες τις ασθενείς του αυτό), που ήρθε την πρώτη μέρα που βγήκαμε από το νοσοκομείο στο σπίτι να δει πως τα πάμε (μάλλον τον άντρα μου ήρθε να δει αφού την έβγαλαν με παϊδάκια και μπύρα κοροιδεύοντας πόσο χαζομαμα είμαι, αυτά έχουν οι φιλίες τι να κάνουμε), που ήρθε και μου έκοψε τα ράμματα στο σπίτι για να μη τρέχω με το μωρό αφου θήλαζα, που είναι πάνω από όλα άνθρωπος , που είναι αφοσιωμένος στο επάγγελμά του και απίστευτα ψαγμένος (βέβαια στο ράφι θα μείνει όπως το πάει). Αυτά για να μη νομίζει ότι του κάνω και διαφήμιση…. χι χι

Η Βικτώρια γεννήθηκε στις 4.9.2012 22:00 το βράδυ

Μυρσίνη

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com