Περπάτησε!!!!

Η μικρή μας επιτέλους περπάτησε! Και όταν λέμε περπάτησε, εννοούμε μόνη χωρίς καμία μα καμία υποστήριξη, χωρίς να πέσει, χωρίς να καθίσει στα 2 βήματα. Περπάτησε κρατώντας από ένα κουτάλι στο κάθε χέρι (για… ισορροπία;), κοντοστάθηκε και συνέχισε να περπατάει. Όλα αυτά έγιναν χθες και συνεχίστηκαν και σήμερα, άρα δεν μας γέλασαν τα μάτια μας, ούτε ήταν τυχαίο το γεγονός.

Και ενώ για κάθε γονιό το περπάτημα του παιδιού του είναι γεγονός για ζητωκραυγάσματα και τυμπανοκρουσίες, για μένα είναι και μια ελαφρια ανακούφιση, αλλά και μια ευκαιρία να χαλαρώσω τις μανούλες που αγχώνονται όπως αγχωνόμουν και εγώ. 

Βλέπετε, η μικρή μου περπάτησε… 17 μηνών! Μέσα στα φυσιολογικά όρια (18 μήνες), αλλά προς το τέλος τους… Εκεί που άρχισα να νιώθω το τικ τακ, τικ τακ της αντίστροφης μέτρησης και ας την έβλεπα ότι δεν είχε πρόβλημα και ότι απλά φοβόταν.

Το μικρό μας στόρυ:

Η Αθηνά κάθισε χωρίς στήριξη λίγο πριν τους 7 μήνες. Γύρω στους 9 μηνες μπορούσε να σταθεί όρθια στηρισμένη. Μόλις χρόνισε κατάφερε να μπουσουλήσει κανονικά (μέχρι τότε πήγαινε καθιστή με τον ποπό) και να σηκωθεί όρθια μόνη της στηριζόμενη από κάπου. Γύρω στους 13 μήνες κατάφερε να κάτσει από ξαπλωμένη θέση και ταυτόχρονα άρχισε να περπατάει στηριγμένη. Και από τότε μέχρι μία μέρα πριν τους 17 μήνες πήγαινε παντού… πιασμένη έστω και από ένα δάχτυλο!! Το δαχτυλάκι το άφησε την παραμονή πριν κλείσει τους 17 μήνες και έκανε 2-3 δειλά βήματα.

Ε και χθες, 17 μήνες και κάτι ψιλά, έφυγε με άνεση. 

Η πορεία της δεν είχε μεγάλη σχέση με όσα διάβαζα στα βιβλία ως «φυσιολογικά». Η παιδίατρος, βέβαια, με «μάλωνε», τονίζοντάς μου ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Η Αθηνά, ας πούμε, εξελίχθηκε πολύ γρήγορα στις λεπτές κινήσεις, αλλά άργησε στο υπόλοιπο κομμάτι. Σιγά σιγά όμως έπιανε κάθε «milestone» όπως ονομάζεται, έστω και με λίγη καθυστέρηση. Ήταν πάντα στα τελευταία όρια του φυσιολογικού και ήταν αναμενόμενο να αργήσει λίγο να περπατήσει μόνη της.

Ευτυχώς η φρίκη που έτρωγα κατά καιρούς υποχώρησε κάποια στιγμή, μιας και μπορούσα να δω με σιγουριά πια ότι το παιδί δεν έχει κανένα νευρολογικό θέμα. Απλά χρειαζόταν λίγο παραπάνω να τελειοποιήσει το κάθε «επίπεδο».

Ελπίζω η δικιά μας ιστορία να ηρεμήσει κάπως τις μανούλες με μικρότερα μωράκια που έχουν παρόμοιο άγχος.Το φυσιολογικό όριο για το περπάτημα είναι οι 18 (για κάποιους οι 19) μήνες. Να θυμάστε πως τα παιδιά με νευρολογικά θέματα δείχνουν από νωρίς σημάδια αδυναμίας, τα οποία σίγουρα μπορεί να τα εντοπίσει ένας ενημερωμένος παιδίατρος (και όσο πιο έγκαιρα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο!).

Καλές βόλτες, αγάπη μου!!!

Και ένα ευχαριστώ στην παιδίατρό μας, κυρία Ηλιοδρομίτη, που πάντα με ανακούφιζε και με ηρεμούσε!

————–

Eνημέρωση: Καλά, για κάποιο περίεργο λόγο, ήταν κλειστά τα σχόλια τόσες ώρες! Ευχαριστώ τα κορίτσια που με ενημέρωσαν!! Μιας και δεν μπορούσε κανείς επί ώρες να σχολιάσει κάτω από αυτό το κείμενο, πήραμε ευχές από τις μαμάδες στο Facebook! 9 στις 10 μάς ευχήθηκαν καλό τρέξιμο! Ωχ! Αλήθεια, αρχίζουν τώρα τα δύσκολα;;;