Καλημέρα, μαμά μου!
Μας λένε συνέχεια για το πόσο καλά είναι τα παιδάκια μας. Και όντως είναι. Πάντα τα έγραφα και εδώ στο eimaimama, μέχρι που το μετρίασα, γιατί είναι εύκολο να σε περάσουν για κλασικό κουκουβαγο-γονιό που άλλα βλέπει και άλλα ισχύουν. Μα είναι πραγματικά και τα δυο τόσο καλά, ακόμα και ο πολύ ζωηρός Αρχέλαος είναι καλό παιδί. Ζωηρός, άτακτος, αλλά καλός, ρε παιδι μου. Αν του πεις «Μη» τελείωσε, θα το ακούσει. Είναι το μωρό που κάθε γυναίκα ονειρεύεται, χεχε!
Και η Αθηνά… Αχ και αυτή η γιαβρίτσα… Ήρεμο, πόσο καλόκαρδη, γενναιόδωρη!
Αλλά σήμερα δεν θα σας γράψω για το πόσο καλά είναι τα πιτσίνια μου. Θα σας γράψω για αυτό που κάθε πρωί με συγκινεί, χωρίς να είναι αμάν κάτι σημαντικό ή αμάν κάτι που άλλος κανείς δεν κάνει… Είναι τόσο απλό, τόσο εύκολο, τόσο συνηθισμένο, μια γλυκιά ρουτίνα θα έλεγα που όμως… Κάθε πρωί σχεδόν μου φέρνει δάκρια στα μάτια (ίσως χρειάζομαι μαμαδο-γιατρό, ποιος ξέρει;)
Η κάθε μας μέρα ξεκινά με το αγουροξυπνημένο της μουτράκι, τα ανακατωμένα της μαλλάκια, τα μισόκλειστα ματάκια και τη φωνούλα της να μου λέει πάντα, μα πάντα, μα πάντα, όσο νυσταγμένη και αν είναι:
– Καλημέρα μαμά μου!
Δεν το έχω ζητήσει, δεν το έχω απαιτήσει. Άλλωστε εγώ είμαι πολύ (πολύ όμως!) μουντρούχα όταν ξυπνάω, κουβέντα δεν μου παίρνεις.
– Καλημέρα μαμά μου! (ή «Καλημέρα μαμούλα μου!», αν είναι λίγο πιο ξεκούραστη)
Και είναι αυτή η ατάκα διπλός εσπρέσσο, με τη μία με ξυπνά και μου δίνει ενέργεια.
Χαζομαμά, χαζοπερήφανη. Ναι, εγώ!
Αν βρεις κανεναν αποτελεσματικο μαμαδογιατρο μου λες κ εμενα!!! Στους τρεις μηνες ειμαστε,ξυπναει κ μου σκαει χαμογελα κ λιωνω... Αν μου πει καλημερα μαμακα;;; Ουουουφ, δακρυζω κ στην σκεψη ακομα!
Αχ με συγκίνησες γιατί μου θυμισες τα παλιά. Εγώ όταν ηταν πολύ μώρο το πήγαινα το καρότσι στο δρόμο λες και κουβαλούσα την απόλυτη πριγκίπισσα, το #1 που ίδιο του δε γεννήθηκε άλλο. Ήταν αντικειμενικά ασχημούτσικο τότε αλλά στα μάτια μου ήταν το πιο όμορφο που είχα δει ποτέ. Αυτό με τα χαμόγελα που λες, έτσι ακριβώς και να το κοιτάς που κοιμάται και να το χαζεύεις για ώρες. Και μετά μεγάλωσε και άρχισε να με κλωτσάει κι εγώ να φωνάζω γιατι δεν άκουγε ποτέ της. Άλλη φάση, αλλά έχει και αυτό τη χάρη του. Σκέφτομαι πόσα ακόμη μας περιμένουν. Είναι τόσο εντυπωσιακά διαφορετικός ο κάθε χρόνος της ζωής τους. Μου μετέδωσες εκείνο το απίστευτο συναίσθημα που ένιωθα στις αρχές και με τα χρόνια το ξεχνάς. Τι ωραίο! Να είναι πάντα χαμογελαστή η μπουμπούκα!
ή το μπουμπούκι γενικά! Το έδεσα ότι είναι κορίτσι χωρις να το λες.
...φαντάζομαι τον εαυτό μου προ-παιδίων εάν άκουγα κάτι τέτοιο θα φρίκαρα....έλεος λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο σπουδαίο θα σκεφτόμουν...τώρα βέβαια που ξέρω ότι όντως δεν υπάρχει τίποτα άλλο σπουδαιότερο... απλώς χαμογελώ και συγκινούμαι...είναι αυτές οι μικρές λεξούλες ,τα μικρά χεράκια που γεμίζουν με χρυσόσκονη και την ποιο μουντή μέρα της κάθε μάνας και του κάθε πατέρα! να τα χαίρεσαι όπως και κάνεις...ετσί συνήθως είναι τα παιδία ανθρώπων που τα έκαναν με πολύ άγαπη(μεταξύ τους) και πολύ σκέψη....
ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΖΟΥΖΟΥΝΑ 4,5 ΕΤΩΝ.ΕΔΩ ΚΑΙ 1 ΧΡΟΝΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΑΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΧΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΓΙΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΑ.ΛΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΑΣ...
Αχ, τι μου λες τωρα!!! Σημερα το πρωι ηρθε η κορη μου (2,5 χρονων) με τα ιδια ανακατεμενα μαλλια που λες και συ, την ωρα που αλλαζα το γιο μου (3,5 μηνων) και μου λεει : " Μανουλα παμε να κανεις γαλα πρωτα στο μπεμπη μας, μετα σε μενα και εγω θα σε βοηθησω να κανεις καφε!!!!!! ".............
ψυχουλα μου!!!!!!!!!!!
Βρε Ολιβια, ξερεις τι ηθελα να πω στις αλλες μαμαδες; Απο τοτε που διαβασα το κειμενο της Νανας με τον μπαμπα που εγινε ο αρχηγος της αγελης (=οικογενεια) και αρχισα να το εφαρμοζω αλλαξε η ζωη μου. Ελπιζω να μην ειναι και αυτο παροδικο. Ξεχασα πολλα απο τα μη που ακουμε και εκανα οτι θεωρουσα σωστο για τη δικη μου αγελη. Αν νιωσω οτι πρεπει να φωναξω καποιες φορες, τοκανω απλως δεν το παρακανω και προσπαθω να ειναι σπανιο. Και φερνει αποτελεσμα και η φωνη σε πληροφορω ενω παλια και να ουρλιαζα με γειωναν τωρα φωναξα 1-2 φορες και μετα δε χρειαστηκε να το ξανακανω. Μολις πηραν το μηνυμα οτι απο εδω και μπρος ακουμε τη μαμα, την ακουνε ακομη κι οταν μιλαει σε ηρεμο τονο. Νιωθω οτι ειμαι ο αρχηγος και το εχουν καταλαβει και αυτα και ξερεις τι καλα παιδια εχουν γινει. Και δεν πιεζονται οπως νομιζα. Ακουω ευχαριστω, συγνωμη χωρις να το ζηταω και προς εμενα και μεταξυ τους. Εχουν γινει πιο πολιτισμενα και ξερω οτι θα παμε καπου χωρις να μας κοιτανε ολοι επειδη κλαινε ασταματητα και φωναζουν. Τοσο μεγαλη διαφορα που δεν την πιστευω. Σιγουρα ειναι και θεμα γονιδιων, αλλα ειναι και στο χερι μας τελικα. Και το λεω εγω που νομιζω πως ειχα δοκιμασει παρα πολλα και ειχα απογοητευτει οτι θα ζουμε παντα σε κατασταση πανικου. Υπεροχο αυτο που σου λεει η Αθηνα!
Άσχετο, αλλα ποιο είναι αυτο το κείμενο της νανας??? μπορεί να βοηθήσει κ εμένα!!!
Αυτο με τιτλο “Τα παιδια μπορει και να παιδευουν“.Δε λεει λεπτομερειες για το πως να λυσεις τα προβληματα σου αλλα λεει μια φραση που εμενα με επηρεασε πολυ. Σου λεει οτι στις οικογενειες καποιος πρεπει να γινει ο αρχηγος για να λειτουργησουν σωστα. Ειχα ηδη κανει την αρχη στο να παρω τα ηνια απο τα παιδια αλλα ειχα ακομη μεσα μου το μηπως ειναι μικρα και τα πιεζω και μηπως θελουν το χρονο τους. Αυτη η φραση και μονο με γεμισε αυτοπεποιθηση οτι ετσι πρεπει να γινει και εκ τοτε ζουμε ολοι μας καλυτερα. Και αφου ειναι πιο ηρεμα τα πραγματα στο σπιτι ειμαστε πιο ηρεμοι και οι γονεις μεταξυ μας. Και φωναζω πολυ λιγοτερο απο παλια, αλλα πολυ-πολυ λιγοτερο και ακουνε. Σημερα να καταλαβεις ημουν ολη τη μερα μαζι τους και ενω με τη μεγαλη ηρθαμε 6 φορες σε τριβη για κλασικα θεματα που παντα ειχαμε διαφωνιες, δε χρειαστηκε να φωναξω ουτε λιγο για να με ακουσει. Παραλληλα εκανα και κατι αλλο που μπορει να βοηθησε. Τους εδωσα ευθυνες. Κατεβασα τα πιατα τους και ολα τα πραγματα που χρειαζονται σε χαμηλα ντουλαπια και τους ζηταω ας πουμε να φερουν μονα τους αυτα που χρειαζονται για να φανε και απλως βαζω το φαγητο. Αφησα και δικα τους wettex στο ντουλαπι τους,το παιρνουν καθαριζουν αν λερωσουν με το φαγητο τους και μετα το πετανε στο νεροχυτη για να το πλυνω. Ακομη και το μικρο τα κανει αυτα, το οποιο εκανε ταυτοχρονα και εντυπωσιακη προοδο. Εκει που ηταν στο απολυτο μηδεν απο ομιλια αρχισε να μιλαει σε σημειο που καταλαβαινω τι θελει. Δενξερω μηπως ηταν συμπτωματικα ολα αυτα, αλλα σκεφτομαι οτι ισως να τα παραδιευκολυνα μερικες φορες και να τα εβλεπα πολυ σαν μωρα. Πολυ υπερπροστατευτικη δεν ημουνα, αλλα το να μην τα πιεσω το σκεφτομουν συνεχεια. Δεν πιεζονται τελικα αν τα βαλεις να ακολουθουν μερικος απλους κανονες θελουν δε θελουν. Αντιδρασεις ειχα στην αρχη, αλλα πολυ λιγοτερες απο παλιοτερα. Νομιζω πηραν το μηνυμα οτι δεν ειναι θεμα επιλογης το να μη με ακουνε. Για να γινει ομως αυτο απεκτησα πρωτα εγω πολυ αυτοπεποιθηση οτι εγω ειμαι ο αρχηγος, χαρη στο αρθρο της Νανας. Μη λεω μεγαλα λογια, ειμαστε λιγο καιρο καλα, αλλα νιωθω μεγαλυτερη σιγουρια αυτη τη φορα οτι η αλλαγη μπορει να ειναι και μονιμη. Βελτιωση ειχα ξαναδει και παλια πολλες φορες αλλα ηταν παροδικη. Ελπιζω οτι τωρα πραγματικα αλλαξαμε.
Αχ πώς το κάνεις??!!Πες μας πώςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!! Και προπάντων πώς τα καταφέρνεις έχοντας τόσα να κάνεις ΚΑΙ στο σπίτι.Εγώ τώρα τελευταία χάνω δυστυχώς την υπομονή μου με όλα όσα έχω να κάνω...
Αχ ποσο τυχερη εισαι, ειναι πολυ συγκη ινητικο, τρεις λεξουλες απλες αλλα πως σε κανουν να νιωθεις!!!