Ανατροφή με το μυαλό ή την καρδιά;
Η Ασπασία μοιράζεται μαζί μας τους προβληματισμούς της όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών μας. Να τα διδάξει κανείς να είναι ευγενικά, υπεύθυνα και εργατικά ή να κοιτούν κυρίως τον εαυτό τους και την καλοπέρασή τους;
Εμεις oι γονείς μεγαλώνουμε το μέλλον, έχουμε ευθύνη. Τι εφόδια να δώσω στο παιδί μου για να πολεμήσει;
2 οι δρόμοι:
Ο ενας ειναι αυτος που ακολούθησαν οι δικοί μου γονείς. Με όπλισαν με αγάπη και καλοσύνη για τους γύρω, δικαιοσύνη, υπευθυνότητα και υπομονή. Αραγε ειναι αυτο σωστό; Ή τελικα γίνομαι θύμα των καταστάσεων και με πατάνε οι πιο ισχυροί;
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός του ισχυρού που έχει μάθει να πατάει επι πτωμάτων, δεν υπολογίζει σε συναισθήματα, κοιτάει την πάρτη του και την καλοπερασή του, ενας στιγνός υπολογιστής δηλαδή.
Αν με ρωτούσαν πιο παλιά θα διάλεγα σίγουρα τον πρώτο, αλλά βλέπω την κοινωνία να προσπαθεί να μου επιβάλλει τον δεύτερο. Και όταν λέω κοινωνία, δεν εννοώ μόνο τη δική μας χώρα, θεωρώ και έξω από εδω τα πράγματα κάπως έτσι είναι, αλλού καλύτερα, αλλού χειρότερα.
Πρέπει να διδάξω στο παιδί μου από μικρό να ψάχνει το μέσο για να κάνει τη δουλειά του, γιατί με το σταυρό στο χέρι δουλειά δεν κάνεις, να παραγκωνίζει τα άλλα παιδάκια για να φανεί εκείνο και να γλιτώσει από τυχόν φαινόμενα ενδοσχολικής βίας, να ακούει και να μην μιλά όταν πρόκειται να κερδίσει κάτι.
Να το στείλω να σπουδάσει όχι για να μορφωθεί και να ανοίξει τους οριζοντές του, αλλά για να πει οτι έχει ένα πτυχίο και να επιλέξει ένα επάγγελμα που θα του αποφέρει πολλά, άσχετα αν του αρέσει ή όχι. Εννοείται να το σπρώξω να γραφτεί σε κάποια παράταξη στη σχολή του για να είναι απο τους ισχυρούς και πάρει εύκολα πτυχίο, γιατί εγω δεν το έκανα και το πλήρωσα. Και αργότερα να το συμβουλέψουμε πως θα φτάσει ψηλά στη δουλειά του χωρίς να υπολογίζει πιστεύω και συναδέρφους.
Μετά να βρει και κάποιον όμοιο της και με πολλά λεφτά για να εξασφαλιστεί.
Με αυτόν τον τρόπο το παιδί μου θα επιβιώσει και θα περνά καλά.
Και ξέρετε κάτι… ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΚΑΘΟΛΟΥ. Δεν μου πάει βρε παιδί μου…
Θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει ειρηνικά, ήρεμα και με πολλή αγάπη, αυθόρμητη αγάπη. Να έχει ιδανικά και να πολεμάει για ένα καλύτερο αύριο, να έχει σωστούς τρόπους και να φέρεται με καλοσύνη στους γύρω της.
Θα είναι όμως ευτυχισμένη, θα επιβιώσει όταν θα υπάρχουν πάντα γύρω της άνθρωποι μεγαλωμένοι με τον δεύτερο τρόπο;
Τι γενιά να μεγαλώσουμε τελικά; Μια γενιά με ιδανικά ή ο καθένας την πάρτη του, στο μικρόκοσμό του;
Να ακολουθήσουμε την καρδιά ή τη λογική;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ασπασίά θεωρώ τη λογική σου λίγο περιοριστική και άσπρο-μάυρο.Η καλοσύνη και η έμφυτη ευγένεια δε σημαίνουν απαραίτητα και αδυναμία.Ένα παιδί δεν είναι απαραίτητο να γίνεται θύμα επειδή έχει πράο χαρακτήρα, ούτε τραμπούκος επειδή το έμαθαν να είναι σκληρό για να επιβιώσει.Συμφωνώ΄με κάποιες προλαλήσασες ότι υπάρχει και η μέση κατάσταση, που είναι και η ιδανική κατά τη γνώμη μου.
αυτή η γενιά των τώρα πετυχημένων και σκληροτράχηλων 40φεύγα, που περιγράφεις τώρα μεγάλωσε με αγάπη κ με ενδιαφέρον από τους γονείς,αλλά επειδή οι γονείς τους είχαν πολλά απωθημένα τους ώθησαν στο μονόδρομο της καριέρας χωρίς περιθώρια "λάθους"...δε νομίζω πως υπάρχει γονιός, που δεν αγαπάει το παιδί του ή δεν θέλει να έχει φίλους... το θέμα ξεκινάει από πολύ νωρίς...από τα νήπια(που τώρα θα ξεκινήσουν οι δικές μου)... αρχίσαμε με τον άντρα μου να συζητάμε μπλα μπλα μπλα "θα τις στείλουμε μπαλέτο μετά το σχολείο 1 ώρα, 2 φορές εβδομαδιαίως κολυμβητήριο κ από οτυ χρόνου ξενη γλώσσα..". Ώσπου μια μέρα καταλάβαμε ότι δεν τις είχαμε μιλήσει καθόλου για το παιχνίδι κ πόσο σημαντικό ρόλο παίζει σ'αυτή την ηλικία η επαφή με τα άλλα παιδάκια, το μοίρασμα των παιχνιδιών, η αλληλεγγύη... και είπαμε stop!! Πρώτα η τριβή με τον κόσμο κ μετά όλα τα άλλα... αλλά πάντα με αγάπη κ αυτά μόνα τους θα βρουν τις άμυνές τους, άλλα καλύτερα κι άλλα λιγότερο καλά.. κανένας δεν είναι τέλειος σε όλα..όλοι κάπου υστερούμε κι όλοι κάπου υπερέχουμε!!! RELAX, λοιπόν και αγαπάτε αλλήλους!!!!
Να μεγαλώσεις έναν θύτη ή ένα θύμα? Μμμμμ.. πολύ δύσκολη ή απάντηση, ούτε το ένα, ούτε το άλλο μάλλον κάτι ενδιάμεσο. Θέλω να πιστεύω ότι κανένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος δεν θέλει να ανατρέψει ένα παιδί θύτη, από την άλλη ούτε ένα παιδί θύμα. Οι ισσοροπίες είναι λεπτές και πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να παρεκλίνεις είτε στο ένα είτε στο άλλο. Θα σας πω τη δική μου γνώμη με ένα παράδειγμα. Όταν ο γιος μου ήταν περίπου 3 πήγαμε μια μέρα στην παιδική χαρά. Ήθελε να πάει στην τσουλήθρα η οποία ήταν φυσικά γεμάτη παιδάκια να σχηματίζουν ουρά. Έτρεξε λοιπόν στην ουρά και περίμενε. Κάποια στιγμή ένα παιδάκι πηγε και στάθηκε μπροστά του και του πήρε τη σειρά. Είδα το γιό μου να το τραβάει και το χέρι μου έμεινε μετέωρο, ήμουν έτοιμη να του πω "άστο το παιδάκι δεν πειράζει", αλλά την τελευταία στιγμή δαγκώθηκα και κρατήθηκα. Ο γιός μου λοιπόν το τράβηξε και του είπε, "ειναι η σειρά μου, να πας πίσω" και ο άλλος μικρούλης κατέβασε τα μούτρα και πήγε στη σειρά του. Κοίταξα τα παιδιά σχεδόν εντυπωσιασμένη. Εγώ μεγάλωσα μαθαίνοντας να δίνω τη σειρά μου και να υποχωρώ με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθώ και να πονέσω μέχρι να μάθω να πατώ στα πόδια μου γερά. Αυτό λοιπόν τώρα θέλω απο τα παιδιά μου, να πατούν γερά στα πόδια τους και όχι να ονειροβατούν νομίζοντας ότι ζουν σε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο όπου το καλό πάντα θριαμβεύει όπως στα παραμύθια, με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα κάθε τυχάρπαστου. Θέλω να ξέρουν να μένουν στη σειρά τους, να μην την παίρνουν αν δεν τους ανήκει αλλά και να μην αφήνουν κανένα να τους την παίρνει με το έτσι θέλω.
Οπως εγραψα και στις Ελληνιδες μαμαδες χαιρομαι να σας βλεπω να ακολουθειτε τον δρομο της καρδιας, τον δρομο της σωστης κατ'εμε ανατροφης. Μακαρι η γενια των παιδιων μας να εχει ενα καλυτερο μελλον απο μας
ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 4,5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ ΔΙΑΦΟΡΑ. Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΑΓΚΑΛΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΚΟΣΜΟ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΙΛΑΕΙ, ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΑΕΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ. ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΚΙΟΛΑΣ,ΘΥΜΩΝΕΙ,ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΛΕΥΕΤΑΙ,ΑΛΛΑ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΕΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΙ ΑΥΤΑ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ, Η ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΕΙΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΜΕ ΑΓΕΝΕΙΑ,Η ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ.ΕΧΩ ΔΕΙ ΒΕΒΑΙΑ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ-ΜΑΜΑΔΕΣ ΣΥΝΗΘΩΣ-ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΑΠ' ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ. ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ. ΚΑΙ ΦΤΑΝΩ ΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΤΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΟΝΙΟΣ. ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΔΑΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ,ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ. ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΑΙΝΩ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΤΙΚΗ. ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΣΟ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ,ΟΣΟ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ,ΟΣΟ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ,Η ΓΙΝΕΙ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ,ΝΤΕΝΕΚΕΣ ΞΕΓΑΝΩΤΟΣ ΕΙΝΑΙ! ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΩ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΗΣ ΜΑΘΩ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΤΑΚΗΔΩΝ. Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΣΑΝ ΓΟΝΙΟΣ ΑΥΤΗ ΘΑ ΗΤΑΝ, Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠ' ΟΛΑ. ΝΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ,ΝΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΕΙ. ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
αμα πραγματικα το καλοσκευτεις ειτε εισαι καλος ειτε εισαι κακος εχει και τα καλα του εχει και τα κακα του....βασικα εγω πιστευω οτι τα παιδια μας πρεπει να τα μαθουμε να ξεχωριζουν αυτους που πραγματικα θελουν το καλο τους και να μην πεφτουν θυματα σε ανθρωπους που θα θελουν να τους εκμεταλευτουν.....να εχουν πυγμη και να απετουν τα δικαιωματα τους...να ειναι σιγουροι για τον εαυτο τους και ποτε μα ποτε να μην αφησουν ΚΑΝΕΝΑΝ να τους μειώσουν σαν ανθρωπους!!!...ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΣ.. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ..
Υπάρχουν και μέσες λύσεις, δεν γίνεσαι ή ανθρωπάκι ή στυγνός.
Τώρα είναι το δικό μας τo παιχνίδι! Ας παίξουμε αλλιώς.... :)
Δυστυχώς φοβάμαι πολύ τι κάνουμε....και τι αξίες και παράδειγμα δίνουμε...