Πέθανα και ξαναγεννήθηκα από ένα ανεύθυνο λάθος!

H μαμά Δέσποινα έζησε πριν 8 χρόνια τον μεγαλύτερο εφιάλτη, όταν το παιδί της νοσηλεύτηκε επειγόντως για αναλυτικές εξετάσεις με υποψία όγκου στον εγκέφαλο… Τελικά τα πράγματα ήταν ΠΟΛΥ διαφορετικά απ’ ότι φαντάζονταν!

Ήρθε η ώρα να πώ την ιστορία μου και εγώ, λίγο στενάχωρη αλλά με αίσιο τέλος.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, στη γιορτή του γιου του Σωτήρη, περνάω μία μίνι κατάθλιψη, μελαγχολία… δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι ενώ είναι γιορτινές οι μέρες και θα έπρεπε να τις χαίρομαι, εγώ έχω έναν μόνιμο κόμπο από τις αναμνήσεις.

Να το πάρω από την αρχή. Το Πάσχα του 2003 συγκεκριμένα Μ. Σάββατο, η κόρη μου 9 μηνών εισάγεται εκτάκτως σε ιδιωτική παιδιατρική κλινική με ουρολοίμωξη και αρχή σηψαιμίας. Παρά τον 3ήμερο πυρετό η παιδίατρός μας επέμενε για ίωση και φτάνοντας Μ. Σάββατο το παιδί έκανε σπασπούς με 40 πυρετό.

Η διάγνωση: «ουρολοίμωξη από αιωρούμενο μικρόβιο και αρχή σηψαιμίας» γιατί αργήσαμε…

Νοσηλεύτηκε για 15 ημέρες με ενδοφλέβια αντιβίωση και εξετάσεις στις εξετάσεις για να δούμε αν έχουν πειραχτεί τα νεφρά της. Βρέθηκε μία μικρή σκιά στο αριστερό νεφρό, η οποία ευτυχώς είχε καλή έκβαση. Δύσκολη περίοδος, αλλά αφού όλα πήγαν καλά, προσπάθησα να το αφήσω πίσω και φυσικά άλλαξα παιδίατρο.

Εκτός από την κόρη μου, έχω και ένα γιο μεγαλύτερό της κατά 14 μήνες. Εχει υποθυροειδισμό και από μωρό κάνει κάθε 6 μηνο εξετάσεις για τους δείκτες για να παρακολουθούμε την πορεία του. Τον Ιούλιο του 2003 λοιπόν ήταν η εποχή για τις επαναληπτικές εξετάσεις.

Να σας πω πρώτα ότι και τα δύο παιδιά, θεωρήσαμε καλό αμέσως μετά την γέννησή τους να τους κάνουμε μία ιδιωτική ασφάλεια και έτσι όλες τις εξετάσεις τις κάναμε στην ιδιωτική παιδιατρική κλινική (της οποίας δεν έχω αντίρρηση αν θέλετε να αναφέρω το όνομα) αφού καλύπτονταν και ήταν δωρεάν.

Στις 25 Ιουλίου, λοιπόν, δώσαμε αίμα και μετά από 2 μέρες θα παίρναμε τα αποτελέσματα για να τα πάμε στον ενδοκρινολόγο που τον παρακολουθεί.

Όταν πήγα να πάρω τις εξετάσεις, η κοπέλα στη γραμματεία που μου τις παρέδωσε, μου ζήτησε να μιλήσω με κάποιο παιδίατρο πριν φύγω. Αυτό ήταν ασυνήθιστο. Πήγα λοιπόν και έδωσα τις εξετάσεις να τις διαβάσει ο παιδίατρος, ο οποίος μου είπε ότι το παιδί θα πρέπει να νοσηλευτεί άμεσα για να γίνουν κάποιες εξετάσεις. Τον ρώτησα ανήσυχη τί συμβαίνει και μου είπε ότι πρέπει να γίνει η νοσηλεία για να βεβαιωθούν και να μου απαντήσουν.

Πήρα τις εξετάσεις και πήγα στην παιδίατρό μου. Τις της έδωσα και μου είπε άμεσα να πάω το παιδί στο νοσοκομείο. Μου είπε ότι κάποιοι δείκτες προλακτίνης και κάποιοι άλλοι είναι αρκετά υψηλοί και υποδηλώνουν όγκο στον εγκέφαλο.

Επίσης μία άλλη εξέταση επιβεβαίωνε ότι το παιδί είχε μηνιγγίτιδα.

Γύρισα σπίτι σαν υπνωτισμένη. Ο άντρας μου ήταν εκτός Αθηνών. Ενημέρωσα τους γονείς μου και τον αδελφό μου και τον νονό του γιου μου. Πήρα την κλινική και ενημέρωσα ότι το πρωι θα πήγαινα το παιδί για εισαγωγή. Όλοι οι δικοί μου είχαν μαζευτεί στο σπίτι, τα παιδιά εκεί να παίζουν και εγώ να μην ξέρω τί θα κάνω. Προσπαθούσαν να μου δώσουν κουράγιο και εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω τα παιδιά και να εξαφανιστώ. Βγήκα από το σπίτι μόνη μου τελικά και άρχισα να περπατάω χωρίς να ξέρω που θα πάω. Εκεί κοντά που μένουμε υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι, το οποίο λειτουργεί μόνο 15 ημέρες το χρόνο εκείνη την περίοδο. Άναψα ένα κεράκι και έφυγα. Γύρισα σπίτι και πάλι ήθελα να φύγω.

Το βράδυ αργά γύρισε και ο άντρας μου, του οποίου μέχρι να φτάσει σπίτι δεν του είχα πει τη σοβαρότητα της κατάστασης, απλώς ότι έπρεπε να γίνει εισαγωγή και ότι έπρεπε να γυρίσει. Δεν ήθελα να του το πω από το τηλέφωνο, γιατί θα οδηγούσε αρκετές ώρες και φοβόμουν μη συμβεί κάτι.

Το πρωί στις 28 Ιουλίου μπήκαμε στο νοσοκομείο. Η ασφάλειά μας δικαιολογούσε 3κλινο δωμάτιο, αλλά δεν είχα κουράγιο να είμαι με κανέναν άλλον μαζί και έτσι ζήτησα μονόκλινο. Από το ίδιο μεσημέρι ξεκίνησαν τις εξετάσεις. Οι γιατροί μας ενημέρωσαν για την σοβαρότητα της κατάστασης και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ο άντρας μου είχε πανικοβληθεί και δεν ήταν σε θέση να πάρει καμία απόφαση. Νεύρα, φωνές και να τσακώνεται με όλους τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που μας είχαν χιλιοτρυπήσει το παιδί.

Οι μέρες περνούσαν και παράλληλα μας μετέφεραν με ασθενοφόρο σε διάφορα ιατρικά κέντρα για να κάνουμε αξονικές, μαγνητικές, υπέρηχους και όλα τα συναφή. Μετά από 3 μέρες  ένα χιλιοτρυπημένο μωρό, άπειρες ακτινοβολίες και ταλαιπωρία, στην επίσκεψη των γιατρών παρατήρησα μία διαφορετική στάση.

Ότι τα πράγματα ίσως είναι πολύ καλύτερα από ότι τα περίμεναν και να μην αγχωνόμαστε και ότι μπορεί να ξεπεραστεί και ότι καμιά φορά οι δείκτες δεν είναι και αληθείς και άλλα τέτοια μισόλογα που στιγμιαία μας γέμισαν αισιοδοξία. Τους ρώτησα πότε θα ξέραμε την διάσταση του προβλήματος, πότε θα παίρναμε κάποια αγωγή για την αντιμετώπιση και πώς θα το πολεμούσαμε. Μου απάντησαν να μην βιάζομαι και ότι μπορεί να μη χρειαστεί και τίποτα.

Μα καλά πώς;

Να σας πω ότι όλες αυτές τις μέρες δεν είχα φύγει από το νοσοκομείο και δεν είχα δει την κόρη μου καθόλου. Δεν είχα ρωτήσει καν τους δικούς μου τί κάνει παρά ελάχιστες φορές. Σαν να μην υπήρχε άλλο μωρό στο σπίτι. Στις 30 Ιουλίου ήταν τα πρώτα γεννέθλιά της και δεν το θυμήθηκα καν. Ντρέπομαι και έχω πολλές τύψεις γι αυτό, αλλά είχα κλειδώσει αποκλειστικά στον μεγάλο μου γιο και δεν μπορούσα να σκεφτώ κανέναν άλλο.

Ένα απόγευμα επικοινωνήσε μαζί μου ο ασφαλιστής μας να μου πει εκ μέρους της ασφαλιστικής ότι δεν αναλαμβάνουν τα έξοδα τής νοσηλείας του παιδιού, γιατί ο όγκος στον εγκέφαλο προφανώς θα ήταν εκ γεννητής και στο ασφαλιστήριο αναφέρει ότι οι εκ γεννητής ασθένειες δεν καλύπτονται. Του εξήγησα ότι το παιδί κάνει εξετάσεις κάθε 6 μηνο και αν υπήρχε το πρόβλημα θα είχε βρεθεί πολύ νωρίτερα και όχι στους 27 μήνες ζωής του. Δεν το δέχτηκε και μου είπε ότι αν θέλω να κάνω ένσταση και να στείλω και τις προηγούμενες εξετάσεις του και θα συζητηθεί.

Το κόστος της νοσηλείας και των εξετάσεων όλες αυτές τις μέρες είχε φτάσει περίπου 15.000 ευρώ και κάτι παραπάνω.

Ζήτησα από την μητέρα μου να μου φέρει από το σπίτι το ντοσιέ με τις προηγούμενες εξετάσεις του Σωτήρη για να τις στείλω με φαξ στην ασφαλιστική και να κάνω ένσταση. Πήρα τα χαρτιά και πήγα στο γραφείο που δούλευα για να τα αρχειοθετήσω και να τα στείλω με φαξ.

Τότε παρατήρησα το εξής: ΟΛΕΣ οι προηγούμενες εξετάσεις έγραφαν πάνω πάνω το ονοματεπώνυμο του παιδιού και τον αριθμό μητρώου. Οι τελευταίες όμως εξετάσεις έγραφαν το Επώνυμο του παιδιού και δίπλα ΑΒΑΠΤΙΣΤΟ. Κοίταξα και τον αριθμό μητρώου και όλες είχαν τον ίδιο εκτός από τις τελευταίες. Πάγωσα.. άφησα τα χαρτιά και άρχισα να κατεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες προς τις αποθήκες και φώναζα στον κουμπάρο μου «Δεν είναι το δικό μου παιδί, δεν είναι το δικό μου παιδί»

Όταν έφτασα κάτω λιποθύμησα. Φυσικά κανείς δεν είχε καταλάβει τί είχε γίνει μέχρι που με συνέφεραν. Τους εξήγησα και φύγαμε για το νοσοκομείο. Την ώρα που μπήκα μέσα βούτηξα μία νοσοκόμα και άρχισα να της ουρλιάζω ότι μου έδωσαν εξετάσεις άλλου παιδιού. Ότι έχουν καταταλαιπωρήσει το παιδί μου και ένα άλλο μωράκι δεν ξέρουν καν οι γονείς του ότι έχει πρόβλημα.

Δεν θα σας πω τί επακολούθησε. Είμαι σίγουρη πως 1-2 μέρες πριν το καταλάβω εγώ, το είχε καταλάβει και το νοσοκομείο και προσπαθούσαν να το κουκουλώσουν για να μην γίνει θέμα. Πήραμε το παιδί και φύγαμε. Δεν περιμέναμε καν το εξιτήριο.

Μετά από μία εβδομάδα με πήραν από το λογιστήριο να με ενημερώσουν ότι πρέπει να πάω να πληρώσω γιατί η ασφαλιστική δεν μας καλύπτει. Ζήτησα να μιλήσω με τον διευθυντή και ήταν λέει σε άδεια. Έστειλα μία επιστολή με φαξ – καλά επιστολή δεν την λες – όπου τους είπα μεταξύ άλλων ωραίων και χαριτωμένων ότι όχι μόνο δεν προτίθεμαι να πληρώσω αλλά θα τους κάνω και μήνυση και θα τους το κλείσω το μαγαζάκι.

Μετά από μία ώρα με πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής και μου είπε ότι δεν συντρέχει θέμα οφειλής μας προς το νοσοκομείο και ότι ήδη έχει ζητήσει να σβηστεί η οφειλή. Μου ζήτησε συγνώμη και ότι ήταν στη διάθεσή μας για οτιδήποτε. Τον στόλισα ένα χεράκι.

Δεν πήγα δικαστικά και δεν ζήτησα αποζημίωση. Δεν ξέρω γιατί, νομίζω ότι εκείνη την ώρα μου αρκούσε ότι το παιδί μου ήταν καλά. Όλοι μου έλεγαν να τους κυνηγήσω αλλά εγώ έλεγα ότι δεν ήθελα να βγάλω λεφτά από αυτό. Όταν το σκέφτηκα πιο ψύχραιμα και κατάλαβα ότι με τις αγωγές θα μπορούσα να αποτρέψω να συμβεί αυτό και σε άλλους,  ήταν αργά. Το μετάνιωσα. Θα έπρεπε να το είχα κάνει. Ελπίζω όμως από τον φόβο τους και μόνο να μην ξαναέκαναν τέτοιο τραγικό λάθος.

Στις 6 Αυγούστου ανήμερα της γιορτής του, ο Σωτήρης μου βγήκε από το νοσοκομείο ευτυχώς υγιής. Τα αισθήματα πολύ αντικρουόμενα.

Ευτυχία για το παιδί μου, αλλά όχι απόλυτη. Κάποιο άλλο παιδάκι είχε πρόβλημα και δεν το ήξεραν καν μέχρι να τους ενημερώσουν. Δεν θα σας πω ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη για το παιδί μου δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αλλά υπήρχε και αυτό το αγκαθάκι.

Μετά ήρθαν η τύψεις για την μικρή μου. 9 μέρες την είχα εγκαταλείψει. Ντρεπόμουν και νόμιζα ότι διάβαζα στα μάτια της το παράπονό της γι αυτό. Με τον καιρό όλα γλύκαναν αλλά δεν ξεχάστηκαν.

Τα γράφω και κλαίω σαν να το ζω τώρα. Κάθε φορά που κάνει ο Σωτήρης εξετάσεις, με πιάνει τρομερό άγχος μήπως τελικά δεν είχαν κάνει λάθος και βρεθεί πάλι κάτι τέτοιο. Χαζό το ξέρω… αλλά έτσι είμαι. Εκείνες τις μέρες απέκτησα ένα σωρό άσπρες τρίχες γύρω από το κούτελο και αν ξεχαστώ τώρα και δεν βάψω τα μαλιά μου εγκαίρως και ξαναβγούν, με πιάνει υπερένταση μέχρι να τα ξαναβάψω γιατί μου θυμίζουν εκείνες τις μέρες. ‘Οταν ακούω την λειτουργία από εκείνο το εκκλησάκι με παίρνουν τα κλάματα, αλλά πάντα ανάβω ένα κεράκι.

Από τότε και εδώ και 8 χρόνια έχουν αρρωστήσει άαααπειρες φορές και άλλες τόσες έχουν χτυπήσει. Όταν αρρώσταιναν και γινόταν η διάγνωση ήμουν απόλυτα ψύχραιμη και έλεγα : «Α! οκ ωτίτιδα!!» «Α! οκ η Μαρία έσπασε το δόντι της!!!» «Α!! οκ ο Σωτήρης έπαθε διάστρεμα στο πόδι του«. Όλα καλά!!! 

Οι περισσότεροι γύρω μου νομίζουν ότι είμαι στην καλύτερη περίπτωση πολύ ψύχραιμη μάνα και στην χειρότερη περίπτωση αδιάφορη.

Δεν μπαίνω στην διαδικασία να εξηγήσω σε κανέναν που οφείλεται αυτή η «αδιαφορία». Το μόνο που λέω πάντα είναι ότι οτιδήποτε είναι περαστικό και διορθώνεται, όσο δύσκολο και αν είναι ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!

Εγώ πέθανα 2 φορές, τώρα που το σκέφτομαι εκείνες τις μέρες δεν ζούσα. Ήμουν ζόμπι. Οπότε αφού είχα το δώρο να ξαναγεννηθώ, δεν θα επιτρέψω να αγχώνομαι για «ψιλοπράγματα»…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com