Όχι άλλα ενοχικά κείμενα

γράφει η Μαριάννα Αξιοπούλου

δημοσιογράφος

Δεν έχω χάσει τη μαμά μου. Το ξεκαθαρίζω για να διαχωρίσω τη θέση μου από πολλά ενοχικά κείμενα που έχω διαβάσει στο διαδίκτυο. Δεν ξέρω αν είναι αναπόφευκτο να νιώσεις τύψεις, μόλις χάσεις έναν γονέα. Αν φυσιολογικά νιώσεις ότι δεν τους αγάπησες πολύ, δεν τους έδωσες την προσοχή που ζητούσαν, δεν άκουσες μικρές επιθυμίες τους, δεν κατάλαβες πόσο ανάγκη είχαν το ελάχιστο, όταν εσύ επέλεγες να δώσεις πιο λίγο. Συνεπώς, αυτό το κείμενο δεν είναι για μένα. Είναι για εκείνη…

Σε λίγους μήνες θα συμπληρωθούν 15 χρόνια από τότε που βρεθήκαμε στη διαδρομή του δρόμου οι δυο μας. Δεν ήταν επιλογή της, δεν ήταν επιλογή και ταυτόχρονα το επιλέξαμε και οι δύο. Ήμουν 20 χρονών και μόλις ξεκινούσα τη ζωή μου. Ξεκίνησε κι εκείνη μαζί μου μια διαφορετική ζωή από εκείνη που είχε μάθει. Σε αυτά τα 15 χρόνια τα ‘χει δει σχεδόν όλα… Μ’ έχει δει ερωτευμένη, απογοητευμένη, ευτυχισμένη, απελπισμένη, απολυμένη, άνεργη ή με τρεις δουλειές ταυτόχρονα, μ’ έχει δει να πέφτω , να σηκώνομαι και πάντα με μια συχνά το ομολογώ ακατανόητη αυτοπεποίθηση πως θα τα βγάλουμε πέρα. Πως όλα θα πάνε καλά και όλα είναι για καλό.

Σε αυτά τα 15 χρόνια είδα κι εγώ όσα δεν είχα δει τα προηγούμενα 20. Είδα έναν άνθρωπο να αλλάζει, να παλεύει, να απορρίπτεται από τα ηλικιακά κλισέ της εργατικής κοινωνίας, να νιώθει αδικημένος, να προσπαθεί ξανά, να βυθίζεται συχνά στις τύψεις της. Μα, τι είπαμε ρε μαμά; Όλα θα πάνε καλά!

Αρνούμαι να σκεφτώ τις τύψεις, όταν μπορώ να ζήσω το σήμερα. Δε θα αφήσω τον εαυτό να αναρωτηθεί γιατί δεν την πήγα μια βόλτα, αλλά θα την πάω να φάμε. Δε θα βαρεθώ να δω μια ταινία μαζί της, θα κάτσω το Σάββατο να διαλέξουμε μια παρέα. Κι ας είναι βλακεία, θα με συγχωρέσει. Όλοι σ’ αυτή την οικογένεια με συγχωρούν που τους βάζω να βλέπουν χαζές ταινίες. Δε θα αναρωτηθώ γιατί δεν της έλεγα πιο συχνά ότι την αγαπάω. Θα της το πω, θα την αγκαλιάσω, θα τη φιλήσω και μετά θα πω καμιά κρυάδα να ξεφύγω από τον συναισθηματισμό. Θα νευριάσω που θα με ρωτήσει το ίδιο πράγμα πέντε φορές και δεν θα φταίω εγώ. Συγγνώμη, αλλά εκείνη θα φταίει που με ρώτησε. Θα νευριάσω που θα με ρωτήσει την Τετάρτη τι θέλω να φάω το Σάββατο και θα την κοροϊδέψω με τον αδελφό μου γι’ αυτό. Όχι, δεν θα νιώσω τύψεις. Εξάλλου, θα γελάσει. Γιατί όταν την πειράζουμε γελάει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Το γέλιο της είχε πάντα αξία για μένα. Να ξέρω ότι είναι καλά είχε πάντα αξία για μένα. Και για τον αδελφό μου, το καλύτερο πλάσμα που πρέπει να υπάρχει στη γη. Έτσι τον έβλεπα από την ημέρα που γεννήθηκα κι έτσι τον βλέπω ακόμα. Κι ας λείπει κοντά είκοσι χρόνια από την Ελλάδα. Είναι πάντα δίπλα μου, είναι πάντα δίπλα μας. Δε νιώθω καλύτερα που γράφω αυτό το κείμενο. Δεν είχα κάποιο βάρος να φύγει από μέσα μου. Δεν το γράφω για μένα. Το γράφω για σένα… Για σένα που παλεύεις κοντά 1,5 χρόνο με την κατάθλιψη και δεν ξέρω γιατί. Έχει δύο παιδιά που σε λατρεύουν, δύο εγγόνια που τρελαίνονται απ’ τη χαρά τους όταν σε βλέπουν και δεκάδες ανθρώπους που σε συμπαθούν μόλις σε γνωρίζουν. Χωρίς καν να προσπαθήσεις. Για ρώτα και μένα που είμαι φύσει αντιπαθητική!

Το γράφω για σένα που τους προηγούμενους μήνες που ένιωσες καλύτερα, ένιωθα ότι μαζί κερδίσαμε. Κι ας μην ήμουν πάντα εκεί, κι ας δυσκολευόμουν πολλές φορές κι ας είπα κάποια στιγμή βαριές κουβέντες. Δεν ένιωσα τύψεις, ούτε γι’ αυτό! Είναι άσχημο πράγμα οι ενοχές… Μαρτυρούν έλλειψη προσπάθειας. Μην νιώθεις, λοιπόν, ούτε κι εσύ ενοχές, γιατί ποτέ δεν σταμάτησες να προσπαθείς για μας! Σταμάτα να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου. Τι πιστεύεις; Τι φοβάσαι; Ότι τα παιδιά ξεχνάνε; Μάλλον μας υποτιμάτε! Όλα τα θυμόμαστε!

Το γράφω αυτό το κείμενο για σένα και θα στο βάλω στο ψυγείο. Δίπλα στις φωτογραφίες και τις ζωγραφιές της Μελίνας, δίπλα σε εκείνη που η Τζόι κάνει γκριμάτσες, δεξιά από εκείνη που η Σάντρα χαμογελάει, κάτω από εκείνη με τον αδελφό μου, γιατί ξέρω ότι με αυτό το κείμενο εκφράζω και τα δικά του συναισθήματα. Εσύ μας έμαθες ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι πάντα να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Είδες πώς σε ακούσαμε; Τι φοβάσαι, λοιπόν; Γιατί έχεις τύψεις, γιατί ανησυχείς;

Αφού ρε μαμά, ξέρεις… Όλα καλά θα πάνε! Πάντα δεν πηγαίνουν;