Η πιο επιπόλαιη απόφαση που πήρα για το πιο σημαντικό ζήτημα της ζωής μου!

Τη δικη μου ιστορια θα τη γραψω για να βαλω στη διαδικασια σκεψης καθε μανουλα που θελει ή καθοδηγειται να κανει πρόκληση τοκετου.

Η εγκυμοσυνη μου κυλησε ομαλότατα και περιμεναμε το αγγελούδι μου αρχες Σεπτεμβρη. Δεδομενου οτι εργαζομαι σε φροντιστηριο μεσης εκπαίδευσης όπου τα μαθηματα ξεκινουν Αύγουστο, επρεπε να το παρω απόφαση πως θα μεινω εκτός εργασιας ένα χρόνο ή στην καλυτερη θα βολευτω με ελαχιστα ιδιαίτερα που ίσως βρω τον Οκτώβρη. Το καλοκαιρι όμως, λιγο καιρο πριν γεννησω συνειδητοποίησα πως δεν γινεται αυτο, καθώς τα οικονομικα μας δεν ειναι καλα, εχω αναγκη για δουλεια και αν μεινω ενα χρόνο εκτός θα αντικατασταθώ στο φροντιστηριο όπως με ενημερωσαν και τελικα θα χασω τη δουλεια μου -δεν καλυπτομαι απο το νομο αφου καθε Μαιο ληγει η συμβαση εργασιας, βγαινω ταμειο ανεργιας και δεν είμαι σε εργασιακη σχεση.

Ετσι λοιπόν μπηκε στο μυαλό μου η ιδεα της πρόκλησης τοκετου στην 38η εβδομαδα, ώστε να γεννησω Αυγουστο, να κατσω 20 μερες και να ξεκινησω δουλεια!

Ο γιατρός μου μόνο που δεν με φίλησε όταν τον ρώτησα για πρόκληση!

«Κανενα προβλημα«, λεει, «θα βαλουμε απο βραδις ενα κολπικο υπόθετο και την αλλη μερα μια ενεση ωκυτοκίνης και όλα καλα θα πανε!«

Εγω επεμενα πως θελω να γεννησω φυσιολογικα και με επεισε με τα λεγόμενα του πως αυτό ειναι βεβαιο και παμε να γεννησουμε φυσιολογικα με πρόκληση.

Η εμπειρια φυσικα ηταν επώδυνη. Εγω σε καμια περίπτωση δεν ενιωθα ετοιμόγεννη, η κοιλια μου ηταν πολυ μικρη και ψηλα φυσικα και κατι μεσα μου με αποθαρρυνε… Οι πονοι που μου προκαλεσαν ηταν οδυνηροι, αλλα το χειρότερο ηταν το σπασιμο των νερων.. Εντελει περασαν τρεις ώρες με ατελειωτους πόνους για να φτασει η διαστολη μου 3, να μου βαλουν επισκληρίδιο, να σταματησει η διαδικασια, το μωρο να παραμενει ψηλα και εννοειται να με βαλουν εσπευσμενα για καισαρικη γιατι εφόσον εχω σπασμενα νερα, το μωρο κινδυνευει και εχει και κοντό λώρο και δεν θα κατεβει ποτε (αυτο πρώτη φορα το ακουγαμε).

Όπως καταλαβαινετε μαζι με το μικρο μου αγγελο ηρθαν και όλοι αυτοι οι πόνοι οι μετεγχειρητικοι, δεν μπορουσα να σηκωθω, να κρατησω το μωρο κτλ κι επρεπε να παω για δουλεια σε 20 μερες.

Ναι, φυσικα και το εχω μετανιώσει, νιώθω μόνο εγω υπευθυνη που δεν εζησα ενα τοκετό οπως θα επρεπε, αν γυριζα το χρόνο πισω θα παραμεριζα τα παντα για να γινουν όλα σωστα..

Τουλαχιστον θηλασα το μωρακι μου όσο περισσότερο μπορουσα παρα τη δουλεια και τώρα ψαχνω σχετικα με vbac..

Μέλλουσες μανουλες, μη βιαζεστε και μην υποκυπτετε σε κανενος γιατρου την ενθαρρυνση (γιατι κι ο δικός μου γιατρός θα μπορουσε να με βαλει στη θεση μου). Περιμενετε να κανει η φυση αυτο που πολυ καλα ξερει να κανει..

Μαμα Β.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com