Ήθελα τόσο πολύ να την δω!

Σάββατο βράδυ η μικρή μου μόλις κοιμήθηκε και ο αντρούλης μου είναι ακόμα στην δουλειά, οπότε αποφάσισα μετά από πολύ καιρό να γράψω κι εγώ την δική μου μαμαδοιστορία τοκετού.

Με τον Κώστα παντρευτήκαμε στις 12 Μαΐου του 2013 μετά από τέσσερα χρόνια σχέσεις και αμέσως ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για ένα μωρουλίνι. Εγώ το χαζό πίστευα ότι θα γίνει γρήγορα και γι’ αυτό κάθε φορά που μου ερχόταν περίοδος έκλαιγα και είχα την μανούλα μου να μου λέει ότι όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο πιο δύσκολα θα συλλάβω. Ζυγός και ξεροκέφαλη όμως δεν το έβγαζα από το μυαλό μου, έμπαινα σε όλα τα μαμαδοφόρουμ και διάβαζα τα πάντα για συμπτώματα εγκυμοσύνης και πάει λέγοντας.

Έρχεται και ο Σεπτέμβριος και τσουπ να την πάλι η περίοδος, χάλια η δικιά σου, την ημέρα της γιορτής μου (17 Σεπτεμβρίου) έχω βγει έξω με τον άντρα μου και του παραπονιέμαι ότι επειδή δεν κάναμε προσπάθειες τις γόνιμες μέρες δεν θα μείνω ποτέ έγκυος. Οι μέρες περνούσαν και λίγο πριν την αναμενόμενη περίοδο αρχίζει να πρήζεται το στήθος μου και να με πονάει υπερβολικά και να με πιάσει μια τάση για υπνηλία άλλο πράγμα, μέσα μου ήθελα να πιστεύω ότι είμαι έγκυος άλλα η μητέρα μου με προσγείωνε λέγοντάς μου ότι επειδή δεν τρώω καλά μου έχει πέσει ο αιματοκρίτης. Εγώ όμως αυτήν την φορά ήμουν σίγουρη οπότε 4 Οκτωβρίου με μία μέρα καθυστέρηση κάποια στιγμή φεύγω απ την δουλειά (δούλευα σερβιτόρα μαζί με τον άντρα μου στην πιτσαρία του κουνιάδου μου), πάω παίρνω ένα τεστ και μπαίνω στην τουαλέτα να το κάνω, πω πω τα χέρια μου έτρεμαν από την αγωνία, και ναι είναι θετικό, κάνω και το δεύτερο να το σιγουρέψω, θετικό κι αυτό. Βγαίνω έξω το λέω στον Κώστα και αυτός απ’ την χαρά του το λέει στον αδελφό του. Τότε ήταν που άκουσα την χειρότερη ατάκα που μπορεί να πει άνθρωπος σε τέτοια περίσταση «Καημένε Κωστάκη φυλακή θα μπεις, σε έδεσε χειροπόδαρα«, μένω παγωτό είμαι κι ανασφαλής απ την φύση μου, δεν του απαντώ.

Στο μαγαζί δούλευα μόνο εγώ 12ώρα εκείνο το διάστημα και δυστυχώς η εγκυμοσύνη μου δεν ξεκίνησε καλά, είχα καφέ υγρά απ την αρχή και ο γυναικολόγος μου συνέστησε να μην κουράζομαι το λέω στον κουνιάδο μου που είναι και το αφεντικό και μου απαντάει «Πως κάνεις έτσι και η μητέρα μου έχει αποβάλει, το πολύ να αποβάλλεις κι εσύ«, τα καφέ όμως εξελίχθηκαν σε αίμα και τότε του λέω ότι εγώ στην δουλειά δεν ξανάρχομαι. Στην θέση μου πήγε η κοπέλα του η οποία μου συμπαραστεκόταν όλη την ώρα.

Και κάπως έτσι εξελίχθηκε το πρώτο τρίμηνο με κλάμα πολύ και αγωνία, κλεισμένη όλη την ώρα στο σπίτι το μόνο που έκανα ήταν να μπαίνω και να διαβάζω όλες τις ιστορίες εγκυμοσύνης που είχαν δυσάρεστη κατάληξη με αποτέλεσμα να χαλιέμαι πολύ περισσότερο. Κλάμα όμως γιατί ο καλός μου ο κουνιάδος έκανε δύσκολη και την ζωή του άντρα μου, ο οποίος όλα του τα νεύρα να τα έβγαζε σε μένα όταν ερχόταν σπίτι. Οι μόνοι μου συμπαραστάτες οι γονείς μου, η εν δυνάμει συννυφάδα μου και ο γυναικολόγος μου. Και επειδή όλα τα είχε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε, στις 13 Ιανουαρίου ο άντρας πήγε και φαντάρος, το άφησε κι αυτός για τα 27 του, το μόνο καλό σε όλη την υπόθεση ήταν ότι μετακόμισα στο σπίτι των δικών μου και πραγματικά ηρέμησα.

Από τον 5ο μήνα και μετά όλα ήταν τέλεια σταμάτησε το αίμα σταμάτησαν και οι εμετοί έφτιαξε και η διάθεσή μου. Στον μεγάλο υπέρηχο 6 Ιανουαρίου έμαθα ότι περιμένω και κοριτσάκι, κατουρήθηκα από την χαρά μου, απογοητεύτηκε όμως ο άντρας μου γιατί ήθελε γιο. Βέβαια επειδή εγώ από την φύση μου είμαι αγχωτικός άνθρωπος πίστευα ότι όλα τα κακά σε μένα θα έρθουν πόσες φορές πήγα στο νοσοκομείο ή έπαιρνα τον γυναικολόγο μου τηλέφωνο δεν λέγεται. Π.Η,Τ είχα στις 12/6 και από τον 8ο έλεγα στον γιατρό μου ότι δεν μπορώ να περιμένω άλλο ανυπομονώ να δω το μωρό μου και ο καλός μου ο γιατρούλης έλεγε «Μην λες τέτοιες κουβέντες, είναι μικρούλι ακόμα, αν βγει τώρα θα χρειαστεί θερμοκοιτίδα και δεν θα το πάρεις αμέσως σπίτι, δεν θες να περάσεις τέτοια δοκιμασία«

Σ’ αυτό το σημείο να πω ότι ο γιατρός μου ήταν ιδιώτης αλλά είχα αποφασίσει να γεννήσω σε όποιο νοσοκομείο εφημέρευε (Παπαγεωργίου ή Ιπποκράτειο). Και οι γιατροί του Ιπποκρατείου και ο γιατρός μου μου έλεγαν επειδή είμαι πολύ μικρακαμωμένη καλό θα ήταν να γεννήσω ένα μικρούλι μωράκι κάτω από 3 κιλά για να μην δυσκολευτώ. Τελοσπάντων με το που μπήκα στον μήνα μου άρχισα να μετράω αντίστροφα τις μέρες και κάποια στιγμή στις 37 εβδομάδες ημέρα Κυριακή με πιάνουν κάτι πονάκια, το λέω στην μαμά μου και πάμε βουρ για Ιπποκράτειο! Mπαίνω μέσα στο γυναικολογικό και λέω όλο χαμόγελο στην μαία ότι πονάω κι έχω συσπάσεις και μου λέει τότε αυτή «Οταν θα ‘ναι να γεννήσεις, δεν θα χαμογελάς έτσι«. Kάναμε καρδιοτοκογράφο, τζίφος. Η μάνα μου 4 παιδιά όλα μας γέννησε στις 38 εβδομάδες κι έτσι ήθελα να γεννήσω κι εγώ νωρίτερα, ήθελα τόσο πολύ να την δω. Αλλά όπως μου λέγαν είμαι πρωτοτόκος και το μωρό είναι ακόμα πολύ ψηλά οπότε θα αργήσω να γεννήσω το πιθανότερο είναι να κλείσω τον μήνα μου.

Την ίδια βδομάδα στις 30 Μαΐου Παρασκευή τπρωί και ενώ είμαι 38 και 1 εβδομάδων σπάσαν τα νερά μου και πονάω και είμαι τόσο ευτυχισμένη που θα γεννήσω επιτέλους. Στο σπίτι όλοι πανικόβλητοι έρχεται και η γιαγιά μου από το διπλανό διαμέρισμα, με φιλάει και μου δίνει την ευχή της και ξεκινάμε για το Ιπποκράτειο. Δεν θέλω να μακρηγορήσω άλλο γιατί συγγραφικό ταλέντο δεν έχω και δεν θέλω να σας κουράσω. 11 μου κάναν εισαγωγή, 3:30 ήμουν στην αίθουσα τοκετών να σπρώχνω και να βρίζω που οι άντρες ένα φανταρικό πάνε και μας ζαλίζουν μια ζωή ενώ εμείς γεννάμε και πονάμε.

3:45 βγήκε η όμορφη κοράκλα μου 2700 και 47 εκατοστά μικρούλα, δεν ήθελε να ζορίσει την μανούλα πολύ.

Μετά από 4 μήνες είμαστε όλοι τρελαμένοι, ο μπαμπάς μας απολύθηκε επιτέλους και χαίρεται την κόρη του την οποία την βαπτίσαμε Άννα στις 17 Αυγούστου.

Εύχομαι ότι καλύτερο σε όλες τις μανούλες του κόσμου.

Με αγάπη

μαμά Ελπίδα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com