Μια ψυχή ταλαιπωρημένη και αδικοχαμένη
Είμαι η Δώρα από Αθήνα και πρόσφατα έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου σε ηλικία 52 ετών, μετά από μάχη με το καρκίνο 6 χρόνια. Διάγνωση «Πολλαπλό Μυέλωμα «. Άφησε τη τελευταία της πνοή στο Νοσοκομείο που νοσηλευόταν τους τελευταίους δύο μήνες μετά από υποτροπή της νόσου. Και όσο σκέφτομαι ότι έκανε όνειρα, για όταν θα έβγαινε… με πιάνει το παράπονο!!!! Την αγαπούσα πολύ!!!!
Eίχε πλήρη συνείδηση μέχρι και τη τελευταία στιγμή και αυτό ήταν χειρότερο και για την ίδια αλλά και για εμάς. Μας έλεγε συνέχεια ότι «ήρθε η ώρα να φύγω» και εμείς προσπαθούσαμε να βρούμε τη δύναμη να προσποιηθούμε, λέγοντας της να κάνει κουράγιο και ότι όλα θα πάνε όλα καλά!?!
Η λέξη καρκίνος πότε δε με φόβισε και ούτε πίστεψα ποτέ ότι η δική μου η μαμά θα νικηθεί. Πάντα είχα θετική σκέψη και δε σκέφτηκα ποτέ οτιδήποτε κακό. Είχα ελπίδα μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Ήλπιζα σε ένα θαύμα. Κι όμως τίποτα δε συνέβη.
25 Σεπτεμβρίου… ημέρα που μας σημάδεψε οικογενειακώς! Δεν ήθελα να το δεχτώ, δε μπορούσα να το πιστέψω, ένα κενό, χαμένη… Πίστευα ότι θα τη ξαναδώ, ότι κάπου έχει πάει και θα επιστρέψει… ακόμα και τώρα το ίδιο πιστεύω.
Αισθάνομαι τύψεις και αναρωτιέμαι συνέχεια «γιατί«. Ήθελα να περάσω περισσότερες στιγμές μαζί της, να δει εγγόνια, να ζούσε λίγα χρόνια παραπάνω. Ήταν πολύ νέα. Μου λείπει πολύ και με πιάνει μια μελαγχολία όταν συνειδητοποιώ ότι δε θα τη ξαναδώ και δε θα της μιλήσω ξανά.
Η παρουσία της λείπει από το σπίτι αισθητά. Νομίζω πως το σπίτι είναι άδειο χωρίς την ίδια. Σαν να ερήμωσε. Το ίδιο αισθάνθηκα όταν έφυγε η γιαγιά μου πριν 2 χρόνια. Τίποτα δε μπορεί να αναπληρώσει τη θέση της, το ρόλο της.
Δεν έχουμε πετάξει τίποτα από τα πράγματα της, παραμένουν όλα στη θέση τους όπως τα είχε αφήσει. Σαν να συνεχίζει να ζει ακόμα μαζί μας.
Δε ξέρω αν βοηθά ή όχι… ο χρόνος θα δείξει……
Μας λείπεις μαμά….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ότανχανεις την μητέρα σου ποτε ξανά δεν είσαι η ιδια.Αυτο έπαθα εγώ από το 2013 και μετά.Φυσικά και την θυμάμαι κάθε μέρα,φυσικα κ αναπολώ πράγματα που κάναμε μαζί,φυσικα και ακόμα κλαίω και πονάω και σκέπτομαι πως αν την ειχα όλα θα ήταν διαφορετικά.Κουράγιο ειλικρινά ο πόνος δεν θα φύγει ποτε απλά θα μάθεις να ζεις με αυτόν όσο σκληρο και αν ακούγεται και με τον χρόνο θα σκέφτεσαι κάποιες φορες ότι και η ιδια αν ζούσε δεν θα ήθελε να σε βλεπει να κλαις και θα προχωράς μπροστά, θα ανθεωρεις για λίγο, θα ξαναπεφτεις κτλ.Εχω κρατήσει κάτι που μου είπε συγγενής μου στην κηδεία ότι ο άνθρωπος αυτος δεν φεύγει ποτε όσο εμείς τον θυμόμαστε κ πάντα θα είναι μαζί σου.Αυτο πιστεύω και προχωρω...
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΥΛΛΗΠΗΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ......Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΑΙΘΕΝΕΙ ΟΤΑΝ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ,ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ....Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΠΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΚΑΠΩΣ.........Κ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΕΝΑ ΜΟΤΟ ΜΑΚΑΡΙ Η ΛΕΞΗ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΖΩΔΙΟ Κ ΟΧΙ ΣΑΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑ
Σου γράφω με τρομερή δυσκολία. Έχασα τη μητέρα μου πριν 1,5 χρόνο. Πολλαπλό μυέλωμα επίσης. Επί χρόνια εξετάσεις, φάρμακα, Δημόκριτος... Ξεκίνησε θεραπείες αλλά στο ενδιάμεσο κόλλησε ενδονοσοκομειακό μικρόβιο.. τα αιματολογικά της ήταν χάλια και δεν άντεξε... ακόμα νομίζω ότι θα γυρίσω σπίτι και θα είναι εκεί... να ξέρεις ότι υπάρχουν κι άλλοι που ζουν το ίδιο πόνο... να προσέχεις τον εαυτό σου - καλή δύναμη στο μέλλον...
Δε θελω να σε στενοχωρησω αλλα αυτο με τον χρονο δεν ισχυει για αυτο να την θυμασαι να εισαι δυνατη και να κανεις πραγματα που σου αρεσουν καπου ψηλα ισως χαμογελα , μπορει να εγινε φιλη με την δικη μου μανουλα που ειχε φυγει πολυ προωρα και πολυ αδικα ποιος ξερειιιιι κανεις δε μπορει να ξερει προχωρα στη ζωη σου μην το κανεις σαν εμενα που πενθησα ολη μου την ζωη δε βγαζει σε τιποτα Προσφατα εχασα και τον πατερα μου ο ιδιος ισχυρος πονος σαν σου τρυπαν την καρδια σαν σε ποναει συνεχεια το στομαχι σου , δυστυχως αυΤο ειμαστε αναλωσιμοι .Να εισαι καλα να την θυμασαι και να προσπαθεις σαν να ειναι εδω
Πόσο σε καταλαβαίνω Δώρα ότι αισθάνεσαι ότι έγραψες είναι σαν να το έγραψα εγώ σκέφτηκα πολλές φορές να γράψω την δική μου ιστορία δεν τα κατάφερα δεν είχα την δύναμη.Εχασα και εγώ την μαμά μου πριν από τρεις μήνες λίγες μέρες πριν γίνει 52 χρονών ακόμα δεν το πιστεύω και εμείς είχαμε πολύ πίστη θετική σκέψη ελπίδα ήταν τόσο αισιόδοξη και δυνατή μέχρι και το τέλος στο νοσοκομείο το είχε καταλάβει και η δική μου μαμά ότι θα φύγει και εμείς προσπαθούσαμε να βρούμε την δύναμη να της πούμε πως όλα θα πάνε καλά τόσο δύσκολο όλο αυτό μόνο όποιος το πέρασε καταλαβαίνει .Ημουν έγκυος όταν έκανε μετάσταση στον εγκέφαλο δεν ήξερα αν προλάβει να δει το μωρό μια εγκυμοσύνη με τόσο πολύ κλάμα.Κατάφερε να δει τελικά το μωρό από εκεί και μετά χειροτέρεψε πολύ.Τώρα δεν υπάρχει μέρα λεπτό που να μην την σκεφτώ να μην την δώ στο όνειρο μου το βράδυ.Το σπίτι και εμάς άδειο πλέον σαν άδειασε ολόκληρος ο κόσμος ότι και να γράψω είναι λίγο δεν περιγράφετε αυτό που ζούμε μου λείπει τόσο πολύ ήταν υπέροχος άνθρωπος μαζί της ένιωθες την ζωή τόσο ωραία με έκανε πάντα να αισθάνομαι χαρούμενη.Βλέπω την κόρη μου που κάνει τα πρώτα της βήματα που λέει τις πρώτες τις λέξεις και στενοχωριέμαι που δεν είναι εδώ να την δεί που η κόρη μου δεν θα πεί την λέξη γιαγιά γιατί και ο άντρας μου έχασε την μαμά του πολύ μικρός.Πιστεύω ότι για όλα υπάρχει λόγος πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα την ανταμώσουμε και πάλι ως τότε μόνο να συνεχίσουμε την ζωή μπορούμε και να είμαστε όσο γίνετε δυνατοί.
Λυπαμαι πολυ κοριτσι μου! Ειναι πολυ νωρις ακομα και για να το συνειδητοποιησεις και για να το αποδεχτεις! Ειναι πολυ αδικο αυτο που συνεβει και σε εκεινη και σε εσας. Τα περασα πριν μερικους μηνες με τη δικη μου μαμα! Εμενα το μονο που με παρηγορει ειναι οτι δεν υποφερει πια, καθως και η λογικη οτι ολοι καποια στιγμη θα φυγουμε, αυτη ειναι η ανθρωπινη φυση! Να την θυμαστε παντα με αγαπη!
Δωρα....η δικη μου μαμα εφυγε πριν απο 6 μηνες σε ηλικια 55 χρονων.....μετα απο μαχη με τον καρκινο του μαστου σχεδον 4 ετων.....4 χρονια με ταλαιπωρια,στενοχωρια,αγωνα,χημειοθεραπειες,ακτινοβολιες,2 βαρια χειρουργεια......και μετα απ οοοοοοολα αυτα ετσι ξαφνικα εφυγε....μονο που στην δικη της περιπτωση δεν ηξερε οτι εφτανε στο τελος.....ειχε κανει μετασταση στον εγκεφαλο κ δεν καταλαβαινε ουτε καν μας αναγνωριζε......αφησε πισω της τρεις κορες και 6 εγγονια που λατρευε ........ολα σε μικρες ηλικιες να ανα ρωτιουνται ακομα τι εχει γινει κ γιατι δεν θα ξαναδουν την αγαπημενη τους γιαγια......ενα κενο,μια αφορητη πικρα και ατελειωτα γιατι με βασανιζουν καθε βραδυ πριν πεσω για υπνο εδω και 6 μηνες......δεν ειναι οτι εχασα την μαμα μου,για μενα ηταν η παρεα μου,η παρηγορια μου,η καλυτερη φιλη μου........τα παντα μου.....εχω τον αντρα μου,τα παιδακια μου,τις αδερφες μου αλλα ο,τι κι αν κανω οπου κι αν παω αισθανομαι ενα μεγαλο κενο κι ακομα σκεφτομαι τι καλα που θα ηταν αν ηταν εδω και η μαμα μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!κι εγω ακομα πιστευω οτι θα την ξαναδω,την βλεπω στον υπνο μου κ κλαιω......κλαιω,κλαιω,κλαιω......τι να πω...δυσκολα ξεπερνιεται μονο ο χρονος θα γλυκανει την πληγη μας,κανεις αλλος.......................
Έτσι ακριβώς αδερφουλα......
Χωρίς να θέλω να μεγαλώσω τον πόνο σου , 12 χρόνια μετά το "γιατί" και η απουσία της παραμένει ίδια για μένα....και ήταν μόνο 45 και πολύ αγάπη να δώσει στα 4 παιδιά της.