Το υπέροχο ταξίδι της εγκυμοσύνης και του τοκετού μου!

Ολα ξεκινησαν περσι τον Ιανουαριο. Ενα βραδυ στον υπνο μου ειδα τον αντρα μου γερασμενο και αρρωστο, ετοιμο να πεθανει και εγω να κλαιω και να παρακαλαω να μην πεθανει και οτι δεν εχω τιποτα δικο του… δικο μας….

Το επομενο πρωι του ανακοινωσα πως θελω παιδι και ημουν απολυτη…

Δεν καταλαβα οτι ειχα καθυστεριση μια εβδομαδα και εκανα ενα τεστ να δω τι γινεται… ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ! Παω για δουλεια και κανω ενα τελευταιο τσιγαρο πριν μπω… Το απογευμα παιρνω τηλεφωνο τον γιατρο μου και μου λεει να κανω μια χοριακη να δουμε την τιμη. Μεγαλη πεμπτη παω στο μαιευτηριο και τον βρισκω, κανω την εξεταση και φευγω ολο αγωνια. Το επομενο πρωι με παιρνει τηλεφωνο και με καθυσηχαζει γιατι η τιμη ειναι λιγο χαμηλη. Μετα απο 2 εβδομαδες παμε να κανουμε υπερηχο. Βλεπουμε τον σακο. Δεν ακουμε καρδουλα… «Την αλλη εβδομαδα» λεει ο γιατρος.

Και ξαφνικα ξεκινανε ναυτιες και εμετοι… εγω κομματια…. ενα θυμαμαι εντονα… μια συναδελφος μου ηδη μαμα μου ειπε μια μερα που παραπονιομουν και εκλαιγα για τους εμετους «Οσο κανεις εμετους, το μωρο θα μεγαλωνει. Ακομα δεν μπορεις να το αισθανθεις αλλα με αυτο τον τροπο ξερεις οτι ολα πανε καλα…«

Και ηρθε η μερα να ακουσουμε καρδια! Και μολις την ακουσαμε, τρελαθηκαμε και εγω και ο μπαμπας!!! Και καναμε και την αυχενικη διαφανεια και χαζευαμε τα χερακια του, τα ποδαρακια του το κεφαλακι… Και ακουγαμε ολα αυτα που μας ελεγε ο γιατρος χαμενοι και οι δυο να ονειρευομαστε το μωρο πως θα ειναι!

Στον επομενο υπερηχο μαθαμε οτι ειναι αγορι!!! Τρελαθηκαμε!!!

Ηρθε το καλοκαιρι και ενα ωραιο πρωι αισθανομαι κατι να κουνιεται στην κοιλια μου και να φωλιαζει κατο απο το χερι μου.. και τοτε ενιωσα υπεροχα!!!

Ηρθε το φθινοπωρο και γνωρισα και την μαια μου (συνεργατης του γιατρου μου) και μετα αγχωθηκα για ολα αυτα που θα μου συμβουν.

ΠΗΤ ηταν στις 19/12.

Στις 26 Νοεμβριου πηγα στον γιατρο μου και με εξεταζει και μου λεει «Πλησιαζουμε σε καμια δεκαρια μερες…» Εγω τρελαθηκα.

Στις 28 βλεπω λιγο ροζ και παιρνω τηλεφωνο την μαια μου να την ενημερωσω. Μου λεει οτι κανω κανονικα οτι εχω κανονισει και αν συμβει κατι την ενημερωνω. Αποφασιζω να αλλαξω τα στολιδια στο δεντρο που ειχα ηδη στολισει και αφου το εκανα, επεσα να κοιμηθω….

Στις 3 τα ξημερωματα ξυπναω με πονο χαμηλα στην κοιλια μου. Παιρνω 2 buscopan και παω τουαλετα… Βλεπω βλενες ροζ… Παω ξαναξαπλωνω. Σε μιση ωρα ποναω λιγο περισσοτερο, αρα το buscopan δεν με επιασε αρα οπως ειπε και η μαια μου μπορει να γενναω… Την παιρνω τηλεφωνο και μου λεει «Κανε ενα μπνακι ετοιμασου και τα λεμε στο μαιευτηριο» Ετοιμαζομαι και παω…

Mπαινω μεσα ενα εξεταστηριο για να με εξετασει μια μαια. Κλασικες ερωτησεις και η γνωστη διαδικασια και εγω να αγωνιω. Με οδηγουν σε ενα δωματιο διπλα στα χειρουργια με τηλεοραση, με συνδεουν με τον καρδιοτοκογραφο για να παρακολουθουμε το μωρο κι εγω μεσα στην γωνια να ρωταω τους παντες που ειναι ο αντρας μου. Μου φερνουν υπογραφω κατι χαρτια και ξαφνου περνω το ονομα του αντρα μου. Αρχιζω να αγχωνομαι μεχρι που βλεπω στον διαδρομο τον αντρα μου…. Ξεσπασα…. Αρχισα να κλαιω και να φοβαμαι. Ηθελα να κλαψω απο την ωρα που μου σπασανε τα νερα στο σπιτι αλλα το επαιζα δυνατη…

Μεσα στο επομενο μισαωρο ηρθε και η μαια μου… Ξεκινησαμε με διαστολη 1 και με εναν τραχηλο σκληρο… Ωρα και διαστολη ημουνα. Βαλαμε τεχνητους και μολις ημασταν στο 2 την παρακαλαγα για επισκληριδιο!!! Σηκωνομαι με την βοηθεια του αντρα μου να παω τουαλετα και με πιανει πονος… Ενταξει, φερτε τωρα επισκληριδιο!!!!!! Και ερχεται η αγαπημενη αναισθησιολογος και ολα γιναν μαγικα μετα!!!

Και η ωρα περναγε και η Γιωτα η μαια μου εκει διπλα μου να προσπαθει να μαλακωσει τον τραχηλο. Ομικρος ερχοταν με το πλαινο του κεφαλιου του και επρεπε να τον γυρισουμε. Ογιατρος μου ειχε πει σε εναν υπερηχο οτι εχει μαλλακια και ρωτησα την Γιωτα αν πιανει μαλλια και μου απαντησε θετικα… Χαλαλι οι καουρες!!!!! Μεχρι και μπαλα μου εφερε να κανω κυκλικες κινησεις για να τον βοηθησω να ισιωσει το κεφαλακι του.

Μολις φτασαμε στο 6 αρχισα να μην αντεχω τον πονο και ξαναφωναξα την αναισθησιολογο για μια 2η δοση. Ολα ξαναγιναν μαγικα!!!! Περναγε η ωρα το μωρο εδειχνε να ειναι καλα μεχρι που η μαια μου πεταγεται ορθια και βαζει μια ενεση στον ορο μου… Το μωρο ηταν τυλιγμενο μετον λωρο και πεφταν οι παλμοι του. Σε δευτερολεπτα ολα εγιναν οπως και πριν οι παλμοι ανεβηκαν και η Γιωτα με αφησε να χαλαρωσω για να εχω δυναμεις για μετα. Ηρθε και ο Βασιλης (ο γιατρος μου) οποτε με την Γιωτα να με καθοδηγει και τον Γιωργο (ο αντρας μου) παντα διπλα μου φτασαμε σε διαστολη 9 και ζητησα και παλι επισκληριδιο εστω και μιση δοση.

Σπρωξε σπρωξε φτασαμε στην πολυποθητη στιγμη και μεσα σε λιγα λεπτα με οδηγησανε στο χειρουργειο. Ο αντρας μου διπλα μου και μπροστα μου ο γιατρος και η μαια να με καθοδηγουν με ανασες και σπρωξιμο. Και ξαφνικα νοιωθω την κοιλια μου να αρχιζει να αδειαζει και ο γιατρος μου να με φωναζει να πιασω το μωρο απο τις μασχαλιτσες του και να το τραβηξω. Δεν θα ξεχασω ποτε την αισθηση που ειχε το δερμα του και πως μου γλιστραγε μεσα απο τα χερια αφου ηταν ακομα τυλιγμενο με τον λωρο του.

Αφου τον ξετυλιξε ο Βασιλης μου τον εδωσε αγκαλια και εδωσε στον αντρα μου ενα ψαλιδι να κοψει τον ομφαλιο λωρο. Δεν θα ξεχασω ποτε πως με το που τον πηρα αγκαλια σταματησε αμεσως να κλαιει. Μου τον πηρανε για να τον ζυγισουν και να τον καθαρισουν και εκεινη την στιγμη ηρθε διπλα μου ο γιατρος μου και μου ειπε »ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΕΙ»!!! Δεν θα το ξεχασω ποτε αυτο. Με αγκαλιασε και μενα και τον Γιωργο και μεχρι να με χαιρετησει και η μαια μου μου φερανε παλι τον μικρο μου αγκαλια. Μολις τον πηρα αγκαλια σταματησε να κλαιει αναστεναξε και ανοιξε τα ματια του… Ξερω πολυ καλα μεσα μου πως εκεινη την στιγμη, εκεινη την μοναδικη στιγμη ο γιος μου καταλαβε οτι ειμαι η μαμα του…

Ηθελα να μοιραστω ολες αυτες τις στιγμες μαζι σας και σας ευχαριστω για τον χρονο σας. Δεν προκειται ποτε να ξεχασω ολες αυτες τις μαγικες στιγμες. Δεν προκειται ποτε να ξεχασω τον γιατρο μου αλλα πολυ περισσοτερο την μαια μου που αν δεν ηταν αυτη δεν ξερω αν θα τα καταφερνα (σε ευχαριστω πολυ για ολα… ξερεις εσυ). Και τελος θα ηθελα να ευχαριστησω τον αντρα μου για την δυναμη που μου εδωσε και μου δινει ολους αυτους τους μηνες αλλα πολυ περισσοτερο για το δωρο που μου εκανε… τον γιο μας…!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com