Το κλάμα του γέμισε την αίθουσα!
Η ιστορία της Σοφίας
(Η Σοφία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Καλημέρα σε όλες της μαμάδες του κόσμου!!!! Όπως όλες, έτσι και εγώ έζησα την δικιά μου στιγμή ευτυχίας, γεννώντας τον μικρό μου Αριστείδη!!! Γεννήθηκε στις 12/8/2008, μετα από 16 ώρες αναμονής.
Μπήκα στης 12μμ στο μαιευτήριο με πρόκληση, ήμουν στην 38 εβδομάδα και όλα πήγαιναν μια χαρά, όπως και όλο το διάστημα μιας τέλειας εγκυμοσύνης. Την επόμενη στις 7 το πρωί με ετοιμάζουν για να πάω στην αίθουσα τοκετού με διαστολή 0. Το υπόθετο δεν έκανε τη δουλειά του!!!
Στις 2 το μεσημέρι, διαστολή 2 η οποία παρέμεινε μέχρι τις 5 το απόγευμα. Ο μικρός δεν ήθελε να κατεβεί!!!! Στις 6 το απόγευμα διαστολή 4, πιαστηκε όλο το σώμα μου να είμαι ξαπλωμένη και επιπλέον πεινούσα και διψούσα μιας και είχα να φάω από την προηγουμένη μέρα. Η αγωνία στο κατακόρυφο, μαζί με μένα ήταν όλες οι αίθουσες γεμάτες, σύνολο 17, ακουγα τα κλάματα από τα μωράκια και ανυπομονούσα να ακούσω και το δικό μου μωρό.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>Σοφία μου πιστεύω οτι οι γυναίκες που έχουν ένα φυσιολογικό τοκετό χωρίς επισκληρίδιο είναι γενναίες και δυνατές!!!! Εγώ μπήκα στο νοσοκομείο 6.00 το πρωί αφού είχαν σπάσει τα νερά, χωρίς πόνους και με έβαλαν σε ένα κρεβάτι να περιμένουμε!!!! Αλλά τίποτα!!!! Μετά από ώρες κούρασης, στις 5.10 το απόγευμα γέννησα φυσιολογικά χωρίς να ακούσω κι εγώ το μωρό!!! ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΗΚΑ!!! Άρχισα να κλαίω από τυψεις γιατί δεν ήμουν καλό κορίτσι στην εγκυμοσύνη μου!!!!! Ευτυχώς δεν ήταν κάτι το σοβαρό, απλά δε μπορούσε να πάρει αναπνοή γιατί ζορίστικε λίγο!!! Το καημένο ήταν πολυ μελανός!!!! Επόμενο ήταν γιατί ήταν πολλές οι ώρες αναμονής χωρίς αμνιακό υγρό!!! Και να σε πω την αλήθεια, αυτό ήταν που με εξάντλησε (ώρες ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, διψασμένη και νηστική) και δεν είχα τις δυνάμεις μου αργότερα!!! Τώρα ο Λευτέρης μου ειναι 10 χρονών και χαιρόμαστε μαζί τη κάθε μας στιγμή!!! Εύχομαι και όλες οι μανούλες του κόσμου να έχουν παιδιά με υγεία κυρίως, και να απολαμβάνουν ΟΛΕΣ τις στιγμές τους!!!!
>Σοφία μου η περίπτωση σου, πάνω κάτω ειναι η ίδια!! σπάσαν τα νερά μου στισ 4 και 30 το απόγευμα, στο αιευτήριο πήγα γύρω στις 10 το βράδυ αρκετά χαλαρή...¨)) ,γέννησα στις 8 και κάτι την επόμενη μέρα το πρωί...χωρίς επισκληρίδιο φυσιολογικός τοκετός αν και στην πραγματικότητα η περίπτωσή μου έχριζε καισαρική!!!όταν βγήκε ο μικ΄ρος μου ανακαλύψαμε ότι πνιγότανε απο τον ομφάλιο λώρο που ήταν τυλιγμένος 5 φορές στο λαιμουδάκι του. βγήκε μελανιασμένος και πραγματικά σώθηκε από θάυμα!!! Όσο εγώ έσπρωχνα ,τόσο πνιγοτανε απο τον λώρο που έσφιγγε στο λαιμό του....
>ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!!!!!!!!1ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΑ.ΜΟΝΟ ΟΙ ΩΡΕΣ ΚΑΙ Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ.ΚΙ ΕΓΩ ΛΙΠΟΘΥΜΙΣΑ,ΕΣΠΑΣΑ ΑΓΓΕΙΑ.ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΑΝ...........ΤΙ ΝΑ ΠΩ!!!!!!!ΕΜΕΝΑ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 4,5 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 14 ΜΗΝΩΝ(ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ),ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ.ΦΙΛΙΑ
>Καταρχήν κορίτσια να σας ζήσουν τα αγγελούδια σας!Εγώ έχω δύο κοριτσάκια.Το 1ο το γέννησα στην κλινική όπου πήγα με 8 ή 9 διαστολή (δεν θυμάμαι ακριβώς) και παρότι δεν απέφυγα την ωκυτοκίνη, ήταν η ελάχιστη που¨"έπρεπε" να βάλει ο γιατρός μου.Ήταν επιλογή μου να μείνω με τη μαία στο σπίτι μου μέχρι τελευταία στιγμή,για να αποφύγω όλες τις παρεμβάσεις.Στην κλινική είχα τελεία διαστολή περίπου μία ώρα γιατί κατέβαινε η μικρή κοιτώντας προς τα πάνω.Για να γεννηθεί όμως έπρεπε από μόνη της να έρθει στη σωστή θέση.Ξέρετε τι θα πει 10 διαστολή χωρίς επισκληρίδιο για μία ώρα;;;Νομίζω πως φαντάζεστε...Τελοσπάντων,επειδή ήμουν πολύ ξεκάθαρη με το γιατρό μου ήδη από πριν,απλά με άφησε να...πονάω,και περιμέναμε,ώσπου τελικά μας έκανε τη χάρη η πριγκιπέσσα!Στη δεύτερη εγκυμοσύνη επίσης όλα καλά,και γέννησα στο σπίτι...Ήταν μια μοναδική εμπειρία,και όντως οι πόνοι είναι γλυκοί και τέλειοι...Μακάρι να γεννούσα κάθε μέρα,τόσο ωραία πέρασα στον τοκετό μου,και παρεπιπτόντως,και τα δυο μου παιδιά είχαν 2 περιτυλίξεις με το λώρο.Αυτό που προσπαθώ να πω,είναι ότι όταν έχεις μια καλή εγκυμοσύνη και υγεία,και δεν παρέμβεις στη φύση,αυτή θα κάνει τη δουλειά της όπως πρέπει.Χρειάζεται υπομονή και δύναμη,κάτι που διαθέτουμε όλες όταν γεννάμε!Τί θα πεί να μας κάνουν επισκληρίδιο για να αντέξουμε τον πόνο;Εχετε ακούσει καμιά μάνα ever να έπαθε κάτι από τον πόνο του τοκετού τότε ακόμα,όταν δεν υπήρχε η επισκληρίδιος;Και συγγνώμη βρε κορίτσια,αν δεν πονέσεις όταν γεννάς,όταν βγάζεις από μέσα σου ένα ανθρωπάκι,όταν αποχωρίζεσαι το πλασματάκι που κουβαλούσες τόσο καιρό,πότε θα το κάνεις;Εδώ ένα δόντι βγάζεις και μπορεί να σε ταλαιπωρήσει μέρες,όχι να γεννήσεις...Είναι τόσο μεγαλειώδες αυτό το γεγονός,που ο πόνος είναι ο δρόμος για να σε οδηγήσει στη λύτρωση και στην κατανόηση αυτού του μεγαλείου...Πιστέψτε με ΟΛΕΣ οι γυναίκες μπορούν να το κάνουν φυσικά (χωρίς πρόκληση,χωρίς επισκληρίδιο,χωρίς παρεμβάσεις)αρκεί να το θέλουν και να πιστέψουν στον εαυτό τους...
Η πρόκληση είναι μια άλλη περίεργη υπόθεση:αν το μωρό δεν είναι έτοιμο να βγει (κι αυτό μόνο η φύση το γνωρίζει,το σωστό timing) και εμείς το "σπρώχνουμε" να βγει με τεχνητά μέσα,τότε συνήθως αρχίζουν τα ...παρατράγουδα!Κάντε μια πρόχειρη έρευνα με φίλες και γνωστές σας και θα δείτε ότι όταν γίνεται πρόκληση,συνήθως (αν όχι πάντα)ακολουθεί κάποια επιπλοκή.Δε νομίζω ότι είναι τυχαίο,γιατί πολύ απλά ΜΟΝΟ η φύση γνωρίζει πότε πρέπει να γεννηθεί ένα παιδί,ούτε καν εμείς...
Μια πολύ καλή φίλη γέννησε την 42η εβδομάδα.Τις τελευταίες 3 εβδομάδες αντί να προετοιμάζεται για τον τοκετό΄,"πολεμούσε" με το γιατρό της ο οποίος της έκανε ψυχολογικό πόλεμο για να της κάνει πρόκληση,χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα:λίγο αμνιακό υγρό στο σάκο,το μωρό κάτι θα πάθει επειδή πέρασε η ώρα του να βγει,όλες αυτές τις περίτεχνες δικαιολογίες.Τελικά,ευτυχώς για αυτήν και το μωράκι της,έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε η καρδιλά της και εμπιστεύτηκε το σώμα της.Γέννησε φυσιολογικότατα στην κλινική,και ο γιατρός της μετά δεν ήξερε πού να κρυφτεί...Λίγο την ένοιαζε βέβαια,το σημαντικό ήταν ότι το μωράκι της ήταν υγιέστατο,αν και το ήξερε αυτό,αφού με καρδιοτοκογραφήματα την είχε υποχρεώσει ο γιατρός της κάθε μέρα να το παρακολουθούν για περίπου 10 μέρες...
Εντωμεταξύ,το τραγικό είναι ότι σου τα παρουσιάζουν και με επιστημονικά επιχειρήματα,και εσύ μέσα στην άγνοια (δεν είσαι και γυναικολόγος) και τη σαστιμάρα (γιατί όντως σε πείθει ότι κάτι δεν πάει καλά),γίνεσαι έρμαιο και τελικά δεν έχεις επιλογή παρά να ακολουθήσεις τη συμβουλή του γιατρού ΣΟΥ (τον οποίο και εμπιστεύεσαι).Δεν θέλω να σας κουράσω ή να σας στενοχωρήσω άλλο,έχουμε κοινούς στόχους τώρα πια,απλά είμαστε μαμάδες!Νομίζω όμως ότι ο ρόλος μας ξεκινά πολύ πιο πριν από τον τοκετό,και τώρα πια οφείλουμε ως νέες και up-to-date σύγχρονες γυναίκες να ενημερωθούμε και να διεκδικήσουμε έναν ΦΥΣΙΚΟ τοκετό και όχι μόνο!!!Δεν είναι όπως μας τα λένε τα πράγματα.....Φιλιά!
>marion συμφωνώ μαζί σου. Η γιατρός μου επέμενε να πάμε με πρόκληση και δεν την άκουσα. Παρόλα αυτά έχω άσχημη εμπειρία από ορούς και επισκληρίδιο. Επειδή αυτά τα έμαθα εκ των υστέρων και όσο και αν ακούγονται τραβηγμένα από τα μαλλιά ναι δε θέλω το παιδί να περάσει κανένα στρες γιατί πιστεύω ότι όλα αυτά καταγράφονται κι ας μην μπορεί να τα πει. Εκεί που είναι στη ζεστούλα του, στο νεράκι του ντε και καλά να βγει μπαμ μπαμ!!!! Αποφάσισα λοιπόν το δεύτερο να το κάνω χωρίς καμία παρέμβαση, να αφήσω τη φύση να κάνει τη δουλειά της και ας πονάω. Ούτε ορό θα δεχτώ ξανά ούτε τίποτα. Θα κάνω σαματά έτσι και με αγγίξει κάποιος (άσε που είμαι σίγουρη ότι το δεύτερο παιδί θα το φτύσω δε θα το γεννήσω, έτσι όπως μου άφησε συντρίμια η πρώτη γέννα) :-)))
Σοφάκι να σου ζήσει ο μικρούλης σου.
>Πάντως είναι ένα θέμα που πραγματικά με έχει προβληματίσει!Φυσικά κάθε περίπτωση είναι μοναδική και ξεχωριστή,δεν τις βάζω όλες στο ίδιο τσουβάλι,αλλά χωρίς ιδιαίτερο λόγο γιατί να το κάνουν αυτό???
Και μάλιστα μας έλεγε η μαία για το στρες που νιώθει το παιδί όταν χορηγούν στην μητέρα την οξυτοκίνη, κάτι το οποίο φαίνεται και στον καρδιοτοκογράφο!!Γιατί εκεί που έχεις τις...κανονικές συσπάσεις ξαφνικά η μήτρα αρχίζει να συσπάται πολύ έντονα για να επισπευθεί η γέννα χωρίς να είναι φυσιολογικό αυτό.
Επίσης στην Ελλάδα οι μαιευτήρες δεν αφήνουν τη γυναίκα πέρα από τις 40 εβδομάδες ενώ στο εξωτερικό δίνουν χρονικό περιθώριο και 1 εβδομάδα μετά ,αν θυμάμαι σωστά, προκειμένου να γεννήσει φυσιολογικά η γυναίκα και εφόσον βέβαια όλα είναι φυσιολογικά και δεν κινδυνεύει ούτε το παιδί ούτε η μητέρα.
Και φυσικά το ζητούμενο τελικά είναι να είναι υγιές το μωράκι και η μαμά του αλλά στις περιπτώσεις που τελικά δε χρειάζεται πρόκληση τοκετού γιατί το αγέννητο μωρό να βιώσει την πίεση και το στρες ,χωρίς κανένα λόγο,μόνο και μόνο για να επισπεύσει ο γιατρός την γέννηση???
Σας ζαλίζω τώρα κι εσάς...αλλά έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί!
Ευχαριστώ για την απάντηση
>Μαριον θα σου απαντήσω εγώ για την δική μου περίπτωση.
Μπήκα για πρόκληση τοκετού αφού είχα κλείσει τις 40 εβδομάδες και ο καρδιοτοκογράφος έδειχνε μέχρι τελευταία στιγμή μηδενικές συσπάσεις.
Το μωρό μεγάλωνε και από ότι μου είπε ο γιατρός μου θα ήταν καλό να γεννήσω ώστε να μην προκληθούν προβλήματα (έκρινε από διάφορους δείκτες στις αιματολογικές εξετάσεις μου).
Έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο γιατρό μου και ακολούθησα την συμβουλή του, αν μου το έλεγε πριν τις 40 εβδ. θα προβληματιζόμουν αλλά τελικά το μόνο που έχει σημασία είναι να είναι υγιές το μωρό.
Η μπέμπα μου γεννήθηκε 3600!!!
>Σοφία να σου ζήσει το παιδάκι σου και ευχαριστούμε που μας εμπιστεύτηκες την εμπειρία σου.Πάνω σε αυτό θα ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση γιατί πραγματικά έχω προβληματιστεί πάαρα πολύ με το θέμα "πρόκληση τοκετού".
Γιατί μπήκες να γεννήσεις με πρόκληση???Υπήρχε κάποιο πρόβλημα?(που απ'ότι αναφέρεις μάλλον όχι)
Παρακολουθώ μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής στην "Φαιναρέτη" όπου κάνουν καταπληκτική δουλειά και προχθές αναφερθήκαμε στην "πρόκληση τοκετού" και έμαθα ότι στην Ελλάδα ένα τεράστιο ποσοστό (πάνω από 60%) γεννάει με πρόκληση τοκετού χωρίς να υπάρχει λόγος (υψηλή πίεση κλπ)τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι γύρω στο 8%-10% σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Γυναικολόγων-μαιευτήρων.
Ήμουν δύσπιστη αρχικά και το συζήτησα λίγο με την αδελφή μου η οποία έχει 3 παιδιά και μου είπε το σοκαριστικό...ότι στο πρώτο της παιδί πήγε στο μαιευτήριο με πόνους στο 5λεπτο και πολύ καλή διαστολή, μετά από μια πάρα πολύ καλή εγκυμοσύνη και παρ'όλα αυτά της βάζουν οξυτοκίνη για να επιταχυνθεί (!!!) η διαδικασία του τοκετού.
Άρχισε να υποφέρει από τους πόνους που προκάλεσε η ορμόνη αυτή και όπως χαρακτηριστικά μου είπε...από εκεί που ένιωθε τους φυσιολογικούς πόνους της εγκυμοσύνης,αυτούς που το σώμα της μπορούσε να αντιμετωπίσει εν πάση περιπτώση,(τους χαρακτήρισε και γλυκούς μάλιστα!!!)άρχισε να σφαδάζει από τους πόνους που προκάλεσε η οξυτοκίνη,να υποφέρει!!!
Τότε δεν υπήρχε και η επισκληρίδιος σημειωτέον...
Στο δεύτερο παιδί όταν κατάλαβε ότι πάει να συμβεί το ίδιο άρχισε να ωρύεται και να τραβάει τους ορούς κλπ...δεν θυμάμαι αν τελικά το απέφυγε!
Αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιόν λόγο οι έλληνες γιατροί δεν αφήνουν να εξελιχθεί φυσιολογικά ο τοκετός και θα το συζητήσω με τον γιατρό μου τη Δευτέρα!
Μου φαίνεται κουφό τελείως...
Και σε ρωτάω απλά για να δω αν υπήρχε κάποιος λόγος ιδιαίτερος ή αν όντως είναι η πάγια τακτική αυτή!
Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή.
>Σοφία είχαμε σχεδον την ίδια εμπειρία τοκετού!
Εγώ με 18 ώρες αναμονή, μπήκα στις 11 το βράδυ με πρόκληση και γέννηση την επόμενη ημέρα στις 4 το απόγευμα!!!
Οπότε είμαι από τους ανθρώπους που σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Όι μόνες μας διαφορές είναι ότι εγώ έκανα 2 μικρές δόσεις επισκληρηδίου (δεν με άφηνε άλλες ο γιατρός για να καταλαβαίνω τον πόνο και να σπρώχνω!) και ότι η μικρή μου μέχρι το τέλος άντεξε γερά, οι παλμοί ήταν πάντα σταθεροί και όταν - επιτέλους- βγήκε ήταν ροζ σαν μπουμπούκι και η πρώτη μου κουβέντα ήταν ¨καλά εσύ μικρούλα μου δεν ταλαιπωρήθηκες καθόλου?"
Μπορεί να ζοριστήκαμε λιγάκι αλλά σίγουρα ΕΜΠΕΔΩΣΑΜΕ τι θα πει φυσιολογικός τοκετός!!
Να τα χαιρόμαστε τα γλυκούλια μας!