Γέννησα εγκαίρως για τη γιορτή της μητέρας!

Η ιστορία της Τέτας

Γεια σας και από μένα λοιπόν. Διαβάζω συνεχώς τις διάφορες ιστορίες τοκετού που υπάρχουν  άλλες με κάποια περιπέτεια, άλλες φυσιολογικότατες, όλες όμως τελικά με αγωνία και αγάπη  απέραντη. Ετσι αποφάσισα να γράψω κι εγώ την δική μου.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα ανησυχούσα για το αν θα τα καταφέρω ως μανούλα. Τελικά, ενάμιση χρόνο μετά το γάμο μας μάθαμε με τον Γιώργο ότι θα γίνουμε γονείς. 24 Μαρτίου 2007. Παράξενο, αλλά ένιωθα κάπως. Εκλαιγα φοβισμένη.

Πήγα στον γιατρό μου ήμουν στον 2ο μήνα και μετά από 3-4 έκλεισαν τα σχολεία για Πάσχα (καθηγήτρια είμαι). Την ίδια μέρα είδα λίγο ροζ και η οδηγία ήταν να μείνω ξαπλωμένη. Μα τότε με έπιασε βήχας, κρυάδες όλα τότε….

Τελικά 3 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη, πριν ακόμα το νιώσουμε το αποχαιρετήσαμε. Με πολύ πόνο και ψυχικό και σωματικό. Ακόμα πονάω γι’ αυτό το νινί.

Ο γιατρός μου πολύ ενθαρρυντικός μου είπε ότι τέλος καλοκαιριού θα μπορούσα να ξαναμείνω έγκυος. Δεν ξέρω πως, αλλά ήμουν πολύ αισιόδοξη. Και πράγματι τέλη Αυγούστου και συγκεκριμένα στις 27 έμεινα έγκυος. Πως το ξέρω; Εεε το ξέρω… Αυτή τη φορά όλα πήγαν καλά. Μόνο που ενώ ήμουν σίγουρη πως θα είναι αγόρι, ήταν κορίτσι…

Το λάτρεψα. Κάθε μήνα ανυπομονούσα να το δω στον υπέρηχο. Τα χειλάκια του ήταν του μπαμπά, το έβλεπα. Όλα του μπαμπά μου φαινόντουσαν. Πάντως ήταν κούκλα…. Αναρωτιόμουν αν θα ήταν όπως την έβλεπα και τη φανταζόμουν από τον υπέρηχο…

ΠΗΤ 21 Μαίου. Του Αγίου Κωνσταντίνου. Ημέρα της γιορτής του πατέρα μου που δεν ήταν πια μαζί μας. Η πίκρα μου μεγάλη και σκεφτόμουν ότι αυτό θα έδινε χαρά σε όλους. (Παντρεύτηκα κοντά στην ημερομηνία θανάτου του πατέρα μου για να χαίρεται η μανούλα μου. Και ήθελα να της δώσω ακόμα ένα χαρούμενο γεγονός μέσα στο Μάιο καθώς 11 Μαίου είχε πεθάνει και η γιαγιάκα μου)

Ο υπέρηχος του Απρίλη εξαιρετικός. Ενα μωρό υγιέστατο!

Επόμενο ραντεβού 8 Μαίου για τον τελευταίο υπέρηχο, καθώς προγραμματίζαμε γέννα για Σάββατο 10 Μαίου. Είπαμε, έπρεπε 11 να έχω γεννήσει, να γιορτάσω την ημέρα της Μητέρας… Μεγάλο κόλλημα…

Τετάρτη 7 Μαίου κατεβαίνω με την μαμά μου στην Αθήνα για να πάρω τον σταυρό του μωρού που θα βάφτιζε ο άντρας μου στις 26 Ιουνίου. Και ενώ βρίσκομαι στο γραφείο της ξαδέρφης μου, με παίρνει ο γιατρός μου να μου πει ότι θα μπω τελικά Δευτέρα 12 Μαίου. Αντέδρασα και μου λέει «Μην κάνεις έτσι πια!!!! Θα τα πούμε αύριο, 8 του μήνα«.

Εεεεεε από εκείνη την ώρα… τα πονάκια πήγαιναν κι ερχόντουσαν. Η βαλιτσούλα πάντα έτοιμη. Ωστόσο ήμουν πολύ τσαντισμένη για την αλλαγή αυτή και υπέθεσα ότι οφείλονται στην τσαντίλα μου.

Ξημέρωσε και εγώ είχα τσιμπηματάκια. Ξεκινήσαμε με τον Γιώργο για το μαιευτήριο χωρίς να πάρω τη βαλιτσούλα μου, γιατί δεν ήθελα να τον τρομάξω. Κάτι όμως δεν μου πήγαινε καλά… Είχαμε σκοπό να περάσουμε από το Ψυχικό να πάρω κόκκινα μοκασίνια…ο καθένας τον καημό του….

Ελα όμως που στο δρόμο πονούσα αρκετά και αποφάσισα να αφήσω πάλι τα κόκκινα παπούτσια… (τελικά τα πήρα ένα χρόνο μετά!!!!!!).

Φτάνουμε στο ΛΗΤΩ και βρίσκουμε τον κ. Νίκο τον γιατρό μου. Με βάζει μέσα και του λέω ότι πονάω. με εξετάζει και μου λέει «Η μπαίνεις τώρα και γίνεσαι μανούλα ή περιμένουμε και έρχεσαι μεσάνυχτα τρέχοντας«.

Πανικοβλήθηκα γιατί πρώτον σιχαίνομαι τα ξαφνικά σκηνικά, ειδικά μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και δεύτερον γιατί σκέφτηκα τον Γιώργο ο οποίος θα γινόταν για πρώτη φορά μπαμπάς, χωρίς  τους δικούς μας δίπλα του και με εμένα σε επέμβαση…

Τελικά το συζητήσαμε, εγώ παίζοντας την ψύχραιμη και ειδοποιώντας τους γονείς και τα αδέρφια μας. Μπήκα και έτρεμα… Όλες οι άσχημες σκέψεις έγιναν η παρέα μου. Νόμιζα ότι δεν με πιάνει η επισκληρίδιος, ότι θα πεθάνω, ότι το παιδί κάτι θα έχει…

Κάποια στιγμή μου λέει η αναισθησιολόγος «Τώρα θα σου ανοίξω την κουρτίνα να την δεις…«

Εφριξα.. «Την κοιλιάαααααααααααααα;;;» της λέω..

«Κορίτσι μου, το μόνο που θα δεις θα είναι η κούκλα σου!«

Τη στιγμή εκείνη δεν θα την ξεχάσω ποτέ!!!! Ανοιξε την κουρτίνα και ενώ όλα φαινόντουσαν και το ήξερα, εγώ είδα ένα πανέμορφο πλάσμα. Το δικό μου μικρό πλασματάκι να τσιρίζει απίστευτα… Ατσαλάκωτη, ασπρούλα με χειλάκια κόκκινα να κοιτάει τον δικό της κόσμο με δυο τεράστιες ματάρες…

Μου την έβαλαν επάνω μου και το μόνο που είπα ήταν «Παναγιά μου το μωρό μου!!!!!» Με δέκα δαχτυλάκια στα χέρια και δέκα στα πόδια, δύο αυτάκια… γενικώς την τσέκαρα… 53 πόντους και 3460.

«Κούκλα» αναφώνισε ο γιατρός μου. Μας πήγαν να μας δουν οι δικοί μας και ήταν εκεί και ο μικρός μου ανιψιός 2,5 χρονών, ο οποίος γεννήθηκε 9 μέρες πριν το γάμο μας. Όλα τέλεια, όλα μαγικά!!!

Η Μαρία μου έκλεισε τα τρία της χρόνια και είναι η μικρή μας πριγκίπισσα. Μπορώ να πω ότι είναι ο μεγάλος έρωτας και των δυο μας. Λιώνω γι’ αυτήν και ευχαριστώ τον Θεό που έδωσε αυτήν την χαρά.

Στις 11 Μαίου του 2008 γιόρτασα για πρώτη φορά την γιορτή της μητέρας με το ποντίκι μου στην αγκαλιά μου. Όλα λοιπόν έγιναν όπως ήθελα. Και οι άσχημες στιγμές απαλύνουν από τις όμορφες.

Σ’ ευχαριστώ Μαράκι μου γλυκό γιατί υπάρχεις στη ζωή μου και με κάνεις καλύτερο άνθρωπο.
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com