Η γέννηση της Μαρκέλλας!
Η ιστορία της Χριστίνας
(Η Χριστίνα γέννησε φυσιολογικά)
Το όνειρό μας ήταν να γίνουμε γονείς! Και η ώρα δεν άργησε να έρθει: ήταν 15 Φεβρουαρίου του 2007, όταν τρέμοντας σαν ψάρι και κρατώντας το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, ανακοίνωσα στο μπαμπά μας το ευτυχές γεγονός…
Μαζί με την απέραντη χαρά μας ήταν και το άγχος μας τεράστιο. Ο Άρης ήταν μόνο 22 χρονών, δεν είχε πάει καν φαντάρος και μόλις είχε τελειώσει τη σχολή του. Εγώ στα 26 μου, ξαφνικά απο ένα παιδί θα γινόμουν μητέρα! Δε μας φόβισε τίποτα ομως. Το θέλαμε αυτό το παιδί όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
Όταν ήμουν τεσσάρων μηνών έγκυος, παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο και μετά απο λίγες ημέρες ο ‘Αρης έφυγε για φαντάρος. Οι μήνες κύλησαν ομαλά και το βράδυ της 30 Σεπτεμβρίου του 2007 μου έσπασαν τα νερά… Τρέξαμε στο μαιευτήριο, μα δε με έπιαναν ούτε πόνοι, αλλα ούτε είχα διαστολή. Έτσι στις 2 Οκτωβρίου το πρωί με πήραν στην αίθουσα τοκετού και μου έκαναν τεχνητούς πόνους.
Διαστολή πάλι, όμως, μηδέν! Μέχρι που ο γιατρός μου κατάλαβε πως το μωρό είχε δύο σάκους κι ενώ είχε τρυπήσει ο ένας, ο άλλος κράταγε ακόμη. Έτσι αφού μου έσπασε το 2ο σάκο, έκανα αμέσως διαστολή και στις 14:15 το μεσημέρι έφερα στον κόσμο την κορούλα μας! Όταν την ακούμπησαν πάνω μου έχασα τον κόσμο. Ήταν δυνατόν; Αυτό το πανέμορφο πλάσμα ήταν δικό μου;
Δεν είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου πιο όμορφα… Το μεγαλύτερο Δώρο Του Θεού είναι δικό μας!! Και σε λίγες ημέρες περιμένουμε και το δεύτερο!!!
Η μικρή Μαρκέλλα λίγο μετά τη γέννησή της!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>Να σου ζήσει η ζυγίνα. Εγώ είμαι 3/10 γεννημένη. Δικό μας παιδί.
>Εγω ποια απο ολες τις εγκυμοσυνες μου να πω!!!!!που ολες ηταν διαφορετικες!!!οταν εμαθα για πρωτη φορα οτι ειμαι εγκυος τα εχασα!δεν το πιστευα αλλα συνεβαινε!!!στον πρωτο μου γιο γεννησα με 5 μερες αφου ειχα περασει και την τελευταια ημερομηνια τοκετου,με τεχτιτους πονους αφου δεν ηθελε να βγει!!Αλλα αυτο που δεν προκεται να ξεχασω ποτε απο την πρωτη μου εγκυμοσυνη θα ειναι εκεινα τα ματακια που με κοιτουσαν την ωρα που τον περναν απο κοντα μου για να τον πανε σε αλλο νοσοκομειο που ειχε μοναδα γεογνων γιατι του παρουσιαστηκε ταχυπνια επειδη ηταν μεγαλο μωρακι!! 4350γρ.Λες και καταλαβενε οτι τον περνουν απο κοντα μου και με κοιτουσε με ενα βλεμμα!αχχ!στη δευτερη εγκυμοσυνη γεννησα και παλι φυσιολογικα ακριβως στη ημερομηνια που μου ειχε δωσει ο γιατρος αλλα μπενοντας στο νοσοκομειο απο την προοιγουμενη μερα γιατι ο γιατρος ειχε δει οτι το αμνιακο υγρο ειναι θολο και οτι υπαρχει περιπτωση να εχει ενεργηθει, ολο το βραδυ περπαταγα στο διαδρομο μεχρι που καποια στιγμη κουραστηκα και ειπα να καθησω και εκει ξαφνικα καταλαβΑΙνω κατι ζεστο να τρεχει λεω κατευτειαν στη μαμα μου κατουρηθηκα και μου λεει απλα σου εσπασαν τα νερα απο εκεινη την ωρα περασαν 3 ωρες ωσπου βγηκε ο παναγιωτακης αφου βεβαια ο γιατρος τον ειχε τραβηξει με βεντουζα γιατι και αυτος ηταν αρκετα μεγαλος 4680γρ.
ο τριτος μου γιος γεννηθηκε 20 μερες ποιο μπροστα πηγενοντας στο γιατρο για ενα απο τα τελευταια ραντεβου μου λεει μπαινεις μεσα. Γιατι του λεω?Απλα γιατι εχεις ειδη διαστολη 4 και εχουν αρχισει και η συσπασεις!!μπαινω στο νοσοκομειο η συσπασεις να δυναμονουν και εγω να μην καταλαβαινω τιποτα!!και να μου λενε συνεχεια η νοσοκομες δεν πονας?δεν καταλαβαινεις τιποτα?εγω εντελως αναιστητη!!!περασε ολο το βραδυ και εγω εκει!!τα ιδια.ερχετε ο γιατρος αφου ξημερωσε και μου λεει παμε κατω!μεσα σε μιση ωρα ειχα γεννηση το λαζαρακο!!πονεσα μονο 3 φορες και αυτο ηταν!!
και για να μην τα πολυλογο!!!μενω εγκυος και στη μικρουλα μου!!!λεω αυτη θα ειναι η ποιο ευκολη εγκυμοσυνη αλλα τελικα επεσα εξω!!ηταν η ποιο δυσκολη.απο την αρχη εκανα ενεσεις ινσουληνεις λογο ζαχαρου καθε μερα 2 φορες. αρρωσταινω περνω αντιβιωση και σαν να μην εφταναν ολα αυτα κολαει ο γιος ο ενας ιλαρα αντε παλι αντιβιωση!!εγω μεσα στο κλαμα καθε μερα!!!ωσπου γενναω 18 μερες ποιο νωρις,μπαινω στην αιθουσα με ετοιμαζουν και ξεκιναει η διαδικασια τοκετου το μωρο μεγαλο οπως παντα και εχει παρει και στασει καπως δυσκολη το γιατρο τον βλεπω εχει ανχωθη!!!δεν βγΑΙνει και ακουω το γιατρο να λεει ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ ΟΜΟ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ!!το ακουω και δινω μια δυνατη και βγαινει η μπεμπα!!!τυλιγμενη με το λορο δυο φορες γυρο απο το λαιμο και με ενα κεφαλι μοβ. τρελενομαι εκεινη την ωρα!!παει λεω το μωρο το χανω αλλα ευτυχως ολα πηγαν καλα!!και ετσι το κοριτσακι μου σημερα ειναι 11 μηνων!!!!!ΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.αυτες ηταν και οι δικες μου ιστοριες τοκετου!!!