Η Αγάπη μας!

Γεια σας! Είμαι η Μαρία, μαμά της Αγάπης, 5 1/2 μηνών. Κι αυτή είναι η ιστοριούλα μας!

Πράξη Πρώτη: Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε στη δουλειά. Συνηθισμένη και κλισέ η αφορμή της γνωριμία μας, δε λέω! Ωστόσο ο τρόπος προσέγγισης και όλα τα επακόλουθα μέχρι να καταλήξουμε ζευγάρι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεν είναι όμως της παρούσης να αναφερθούν. Μετά από ένα χρόνο σχεδόν,δεδομένων των συναισθημάτων μας αλλά και λόγω συγκυριών ήρθε ο γάμος. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για παιδάκι την πρώτη νύχτα του γάμου μας! Σκεφτήκαμε πως μια τόσο όμορφη και ιδιαίτερη ημέρα θα ήταν ιδανική για κάτι τέτοιο. Δεν βιαζόμασταν, λέγαμε ας συμβεί όποτε είναι να συμβεί. Κατά την σοφή λαϊκή ρήση όμως λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο! Έμεινα έγκυος αμέσως!!! Ήμασταν αισιόδοξοι αλλά αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Κάπως έτσι ξεκίνησε το εννιάμηνο ταξίδι μας!

Πράξη δεύτερη: Η εγκυμοσύνη ξεκίνησε υπέροχα, με πολύ καλούς οιωνούς και με όλα τα δεδομένα υπέρ μας σύμφωνα με τον γιατρό μας. Ήμασταν σε ιδανική ηλικία και υγιέστατοι! Πέρα από κάποιες συναισθηματικές μεταπτώσεις και κυκλοθυμίες λόγω ορμονών, όλα κυλούσαν σαν το γάργαρο νεράκι. Ατελείωτες βόλτες, πολλά βιβλία (λατρεύω το διάβασμα) και συνεχής φροντίδα από τον άντρα και τους γονείς μου. Τα πεθερικά μου αν και ζουν πολύ πολύ μακριά μας, λόγω εργασίας, με περιέβαλλαν με τη αγάπη, την τρυφερότητα και την ζεστασιά τους από την πρώτη στιγμή που με γνώρισαν, ένας λόγος παραπάνω η εγκυμοσύνη λοιπόν για να μας στέλνουν την θετική τους ενέργεια και να μας συμπαραστέκονται με κάθε συναισθηματικό και υλικό τρόπο. Μετά τους δύο πρώτους μήνες που σταθεροποιήθηκε η ψυχολογία μου, είχα την τέλεια εγκυμοσύνη. Περιμέναμε κοριτσάκι! Ο γιατρός μας έδωσε ΠΗΤ την 03-04-2015. Όλα έμοιαζαν ιδανικά και τίποτα απολύτως δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε!

Πράξη τρίτη: Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν με γοργό ρυθμό κι εμείς φυσικά είχαμε μπει σε κλίμα εορτών για τα καλά! Ένα όμορφο Σαββατιάτικο πρωινό της 20-12-2014 λοιπόν, αφού επιστρέψαμε στο σπίτι από την καθιερωμένη βόλτα μας, ο άντρας μου, που σημειωτέον καθ΄όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μου εκτός από τις ώρες εργασίας φυσικά, μου λέει πως θα πάει με κάτι φίλους μέχρι το γήπεδο να παρακολουθήσει έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Έτσι και έγινε. Το γήπεδο απείχε μόλις 200 μέτρα από το σπίτι μας κι έτσι οτιδήποτε κι αν συνέβαινε σε πέντε λεπτά θα ήταν δίπλα μου. Αποφάσισα όσο θα λείπει, να πάρω ένα χαλαρωτικό υπνάκο μιας που είχα κάτι ενοχλήσεις στη μέση (έτσι νόμιζα) και ήθελα να ξεκουραστώ. Δεν τα κατάφερα. Οι πόνοι στην περιοχή της μέσης όλο και μεγάλωναν σε ένταση. Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου ο οποίος ήρθε αμέσως και λόγω της εγκυμοσύνης δεν θέλαμε να το διακινδυνεύσουμε και ξεκινήσαμε κατευθείαν για το νοσοκομείο. Μέχρι να φτάσουμε οι πόνοι έγιναν αφόρητοι! Δεν μπορούσα να σταθώ ούτε καθιστή αλλά ούτε και όρθια και επιπλέον είχα τάσεις προς εμετό. Είχα αρχίσει να φοβάμαι! Δεν ήξερα τι έπαθα έτσι ξαφνικά! Το άγνωστο με τρόμαζε! Μου έκαναν αμέσως εισαγωγή και μετά τις απαραίτητες εξετάσεις η διάγνωση ήταν κολικός νεφρού. Βρισκόμουν στην 25η εβδομάδα κύησης. Το πως και το γιατί δεν το μάθαμε ποτέ. Απλά συνέβη.

Πράξη τέταρτη: Δέκα ημέρες νοσηλεύτηκα. Οι δέκα χειρότερες ημέρες της ζωής μου! Όποιος έχει περάσει οποιασδήποτε μορφής κολικό ξέρει. Ο πόνος ερχόταν και έφευγε όποτε ήθελε. Δεν έιχε σταθερό πρόγραμμα. Είχε όμως κάτι απόλυτα σταθερό, κι αυτό ήταν η ένταση του. Ήμουν μόνιμα με ένα ορό στο χέρι και κάποια ελαφριάς μορφής αναλγητικά γιατί οτιδήποτε άλλο θα επηρέαζε το μωράκι μου. Δε θα το διακινδύνευα με τίποτα να πάθει κάτι η ψυχούλα μου. Λόγω της κατάστασης μου οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση ήταν απαγορευτική. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω και να υπομένω. Μετά από κάθε κρίση έντονου πόνου, που μπορεί να κρατούσε και είκοσι λεπτά, εγώ έκλαιγα και το βρεφάκι μέσα μου στριφογύριζε και κλοτσούσε ασταμάτητα. Οι ώρες, οι ημέρες κυλούσαν βασανιστικά. Όταν πλέον ηρεμούσα λιγάκι φοβόμουν να κοιμηθώ γιατί ο πόνος παραμόνευε και δεν ήθελα να με πιάσει στον ύπνο. Ο άντρας μου, η μητέρα μου μερόνυχτα ολόκληρα δεν έφυγαν λεπτό από το προσκεφάλι μου κι όταν υπέφερα προσπαθούσαν να απαλύνουν τον πόνο μου με κάθε δυνατό κι αδύνατο τρόπο. Το μόνο που μεπαρηγορούσε ήταν ο ήχος της καρδούλας του παιδιού μου, που τον ακούγαμε δύο φορές την ημέρα. Περάσαμε τις γιορτές στο νοσοκομείο και ευχόμουν να μην αλλάξουμε χρόνο εκεί μέσα. Σαν από θαύμα ο πόνος υποχώρησε κάπως έτσι ξαφνικά όπως ήρθε. Επιτέλους, την 31-12-2014 πήρα εξιτήριο. Εκείνη την ημέρα ανέβασα και πυρετό. Έτρεμα και είχα ρίγος, όταν όμως αντίκρυσα τον άντρα μου που ήρθε να με παραλάβει ήμουν τρισευτυχισμένη! Η αγαπημένη και ήρεμη φυσιογνωμία του ήταν το καλύτερο φάρμακο για μένα.

Τέλος: Μια φράση λέει «Όλα θα πάνε καλά στο τέλος, αν δεν είναι καλά τότε δεν είναι το τέλος»! Δεν πόνεσα ξανά από τότε αν και οι γιατροί με προειδοποίησαν ότι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Στις 24-03-2015 μετά από μια σχετικά εύκολη γέννα (05:15΄ πήγα στην κλινική με πόνους και 09:15΄ γέννησα φυσιολογικά), ήρθε στον κόσμο η κόρη μας, ο ήλιος μας, η μελαχρινή αγάπη μας! Αυτό είναι και αυτό θα είναι. Δε θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα αυτό το παιδί! Η Αγάπη μας πλασμένη από την αγάπη μας!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com