Ποτε δεν ξερεις τι σου επιφυλασει η ζωη!

Η Μαριάννα περιμένει το πρώτο της παιδάκι… Όμως για να φτάσει στο σήμερα πέρασε από πολλά, πάρα πολλά…

Παντα ηθελα να γινω μανουλα και μάλιστα να κανω οχι μονο ενα μωρακι, γιατι και γω ως μοναχοπαιδι παντα ηθελα να εχω αδελφια!

Με τον αντρα μου ημασταν ηδη εφτα χρονια μαζι και ετσι αποφασισαμε φτανοντας  πια τα 30 εγω, να προσπαθησουμε για  αυτο το ονειρο. Περασε ενας χρονος αλλα τιποτα… και μετα απο επισκεψη  στο γιατρο μου αποφασισαμε να κανουμε εξετασεις για να βεβαιωθουμε οτι ολα ειναι καλα.

Ολες οι αποφασεις ηταν απο κοινου με τον αντρα μου, οπου μετα απο μια σειρα εξετασεων βρεθηκε οτι πραγματι υπαρχει καποιο σοβαρο προβλημα υπογονιμοτητας και ολοι οι γιατροι ηταν συμφωνοι οτι ο μονος τροπος ειναι η εξωσωματικη.

Ηταν χειμωνας, Ιανουαριος του  2011 οταν αποφασισαμε να κανουμε την προσπαθεια εξωσωματικης φετος το καλοκαιρι.. Σε ολα αυτα παντα ειχα την γνωμη και την υποστηριξη της μανας μου αλλα και του πατερα μου. Συζηταγα μαζι τους τα παντα και παραδεχομαι οτι με ειχαν και αρκετα καλομαθημενη σαν μοναχοπαιδι…

Φεβρουαριος 2011: ο πατερας μου συμπεριφεροταν παραξενα στην ομιλια του και στις κινησεις του

Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ: Πολυμορφικη ατροφια. Ετσι λεγοταν αυτο το σπανιο νευρολογικο προβλημα που χτυπαει εναν στους 100 χιλιαδες ανθρωπους και δεν υπαρχει καμια θεραπεια… Παραλυουν ολοι οι μυες του λογω καποιου προβληματος στον εγκεφαλο και καταληγουν σε μικρο χρονικο διαστημα.

ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΑ! Ποτε δεν φανταζομουν ο πατερας μου, τοσο δυνατος ανθρωπος, να τον βλεπω μερα με την ημερα να αλλαζει, να χανει μεχρι και την ομιλια του να μην μπορει να μου πει «κορη μου«.

Δεν ηθελα να το πιστεψω οτι δεν υπαρχει εστω μια θεραπεια.. κατι.. μια ελπιδα ….

Στηριγμα μου παλι η μανα  μου και ο αντρας μου… Δεν ξεραμε τι να κανουμε και μεσα σε ολο αυτον το πανικο, το μονο που ευχομουν ηταν τουλαχιστον να προλαβω να του χαρισω ενα εγγονι. Ηξερα ποσο το ηθελε. Μιλαγαμε ωρες ατελιωτες με την μητερα μου, εκλαιγα, με παρηγορουσε, της ελεγα καθε εννοια, φοβο, πονο μου αλλα και την αγωνια μου για το μωρο που τοσο ηθελα. Ηξερε την λαχταρα μου και ειχε τυχει οπως με εβλεπε ετσι απελπισμενη να μου λεει «Μακαρι κορη μου να μπορουσα να σε βοηθησω… Ας επαιρνε ο Θεος εμενα και να σου δινε εσενα  αυτο που τοσο ποθεις«

Και ετσι εγινε… λες και ηταν ανοιχτοι οι ουρανοι και την ακουσαν…

Απριλιος του 2011: Χτυπησε το τηλεφωνο ξημερωματα να μου πουν οτι η μανα μου βρεθηκε νεκρη στο σπιτι απο ανακοπη. Δυσκολευομαι ακομα να το γραψω…. εχασα την μανα μου 57 χρονων χωρις κανα σημαδι τιποτα! Ετσι απλα. Απαρηγορητη.  Επαθα σοκ, με πηγαν νοσοκομειο, αλλα το μονο που μπορουσαν να μου κανουν ηταν καποιο ηρεμηστικο.. Δεν μπορουσα ποτε να σκεφτω την ζωη μου χωρις μανουλα και ομως μαλλον μου πεσε ο κληρος…..

23 Απριλου την ημερα των γενεθλιων μου, μολις ουτε 10 μερες απο το θανατο της μανουλας μου μου κανε το καλυτερο δωρο: ενα θετικο τεστ εγκυμοσυνης!!

ΟΥΡΛΙΑΞΑ βλεποντας το τεστ θετικο κοιταζομασταν με τον αντρα μου σαν χαμενοι, εντελως αντιφατικα συναισθηματα…

Φτανοντας στο σημερα…. Σεπτέμβρης, είμαι στον 6ο μηνα, περιμενουμε τον γιο μας!!

Εχω ομως περασει πολυ δυσκολα μεχρι να φτασω εδω… Κυριως καταθλιπτικα επεισοδια και απογνωση.

Κλαιω συνεχεια, ποναει η ψυχη μου, αλλα λεω οτι θα τα καταφερω να κρατησω τον γιο μου στην αγκαλιτσα μου.

Ειναι η μονη μου ελπιδα!

Πατερουλη, σε παρακαλω, κρατησου να δεις το εγγονι σου! Ασε με να σου κανω αυτο το τελευταιο δωρο πριν κλεισεις τα ματια σου….

Μανουλα σε ευχαριστω για ολα…. μου λειπεις… Δεν εχω λογια, η θλιψη μου καλυπτει τα παντα… εισαι ο αγγελος μου…

Ποτε δεν ξερεις τελικα τι σου επιφυλασει η ζωη, νιωθω χαμενη αλλα ειμαι τυχερη γιατι παντα μου κραταει το χερι ο αντρας μου οποτε λυγιζω… Ειναι εκει διπλα μου, αντλω δυναμη και ασφαλεια .

Γιε  μου, σε περιμενω να ερθεις στον κοσμο να με κοιταξεις…..  να δωσεις νοημα στην ζωη μου…..!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com