Το προωράκι μου γεννήθηκε την Ημέρα της Προωρότητας!
Είμαι η Μαρία και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου.
Τη μέρα του γάμου μου έμεινα έγκυος, αλλά αυτό το εμβρυάκι δεν έμελλε να έρθει στη ζωή. Βρέθηκε ότι είχα υψηλή πίεση, τα χάπια που μου έδιναν δεν βοηθούσαν και τελικά στην 18η βδομάδα ανακαλύψαμε ότι δεν υπήρχε πλέον παλμός. Και πάνω που το είχα πιστέψει…
Ήθελα όμως να μάθω γιατί, οπότε αρχίζω αμέσως εξετάσεις. Μου βρίσκουν, λοιπόν, ότι το αίμα μου είναι αρκετά πηχτό και έχω ένα είδος θρομβοφιλίας.. σα να μη με έφτανε η πίεση.. και όντως η αποβολή είχε προέλθει από θρόμβωση. Μου δίνουν οδηγίες για το τι θα πρέπει να κάνω σε επόμενη εγκυμοσύνη και βέβαια με όλα αυτά με κατατάσσουν σε υψηλού κινδύνου.
Μετά από πέντε μήνες ξαναμένω έγκυος. Άρχισα τα τέστ πολλές μέρες πριν την καθυστέρηση και κάποια στιγμή Μεγάλο Σάββατο βγήκε θετικό. Το πήρα σαν καλό σημάδι. Έτρεχα μέρα που ήταν σε νοσοκομείο για χοριακή και από την επόμενη μέρα άρχισα τις ενέσεις (ξέρουν όσες έχουν προβλήματα θρομβοφιλίας). Πολλές επισκέψεις σε διάφορους γιατρούς (γυναικολόγο, καρδιολόγο, ρευματολόγο, αιματολόγο), πολλές εξετάσεις και φάρμακα και μία ένεση κάθε μέρα που την έκανα μόνη μου. Εννοείται ότι πήρα άδεια από τη δουλειά την επόμενη μέρα.
Ζω στο εξωτερικό, αλλά αποφάσισα ότι είναι καλύτερα να μείνω στην Ελλάδα με τους γονείς μου όσο είμαι έγκυος. Ο σύζυγος πηγαινοερχόταν και εγώ το ίδιο μέχρι τον 6μήνα. Τα πράγματα πήγαιναν γενικά καλά, ωστόσο ευτυχώς με επιμονή της γιατρού μου συνέχιζα πολύ τακτικούς ελέγχους. Την πίεση την είχα υπό έλεγχο, αλλά τα αιμοπετάλια σταδιακά μειώνονταν και τελικά στην 32η βδομάδα κάνω προεκλαμψία. Ήξερα ότι είχα αυξημένες πιθανότητες λόγω της πίεσης και φυσικά θα μου τύχαινε και αυτό. Η γυναικολόγος μου με στέλνει με το ζόρι στο νοσοκομείο. Έκανα πλάνα για ιδιωτικό εγώ και διάλεγα σουίτες..
Άλλος γιατρός αναλαμβάνει τώρα. Εγώ εν τω μεταξύ κάθε μέρα να παίρνω τη γιατρό μου τηλέφωνο να της λεω αν βγουν οι επόμενες εξετάσεις καλές, θα με αφήσουν να φύγω. Μέχρι που έρχεται μια μέρα το συμβούλιο των γιατρών και μου λέει πρέπει να μπεις για γέννα αύριο. Σοκ εγώ! Λέω δεν γίνεται να περιμένουμε μερικές μέρες ακόμα; Μου απαντάει ο διευθυντής ότι πλεόν κινδυνεύω και εγώ και το παιδί. Η πίεση μου ήταν όντως ανεξέλεγχτη.. εως και 19 είχε φτάσει. Ωστόσο δεν ήθελα με τίποτα να γεννήσω από τώρα και όχι με καισαρική. Το παιδί μου το υπολόγιζαν γύρω στο 1,5 κιλό. Θα έπρεπε να μπει στη ΜΕΝΝ και να μείνει 30-40μέρες αν είναι όλα καλά.
Είχα μαζί τους γονείς μου αλλά ο άνδρας μου έλειπε στο εξωτερικό και είχα να τον δω 2 μήνες λόγω υποχρεώσεων. Τον παίρνω τηλέφωνο μεσημέρι πλέον στη δουλειά και του λέω ανάμεσα σε κλάματα ότι αύριο πρέπει να γεννήσω. Φεύγει για αεροδρόμιο ενώ εγώ τηλεφωνώ σε αεροπορικές να παρακαλάω για εισητήριο. Παράλληλα με τρέχουν και πέρα δώθε για εξετάσεις. Μου βρίσκουν και υγρό στην καρδιά. Επίσης, παίρνω τηλέφωνα συλλόγους και παρακαλάω για 5 φιάλες αίμα που μου ζήτησαν για το χειρουργείο. Πόσα να αντέξω και εγώ σε μια μέρα; Πλέον πίστευα ότι θα πεθάνω. Εννοείται ότι εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα.
Περνάνε το πρωί και μου λένε ότι θα με βάλουν δεύτερη. Ο άνδρας μου δεν έχει φτάσει ακόμη και εγώ από το άγχος μου έχω σπασμούς και λέω στους γονείς μου ότι δε θέλω να γεννήσω σήμερα. Είχα κλείσει μόλις την 33η βδομάδα. Είκοσι λεπτά πριν να μπω, ευτυχώς φτάνει τρέχοντας ο άνδρας μου. Προσπαθεί και αυτός να με καθησυχάσει αλλά εγώ ακόμα τρέμω. Μπαίνω στο χειρουργείο και ακόμα τρέμω. Μου μιλάνε για άσχετα πράγματα οι νοσοκόμες και οι γιατροί. Ευτυχώς μετά την ραχιαία (κάτι σαν επισκηρίδιος) σταματάνε οι σπασμοί και δέκα λεπτά μετά εκεί που μιλάμε ακούω κλάμα. Μου λένε οτι είναι ακόμα μέσα στην κοιλιά μου αλλά κλαίει. Τον τυλίγουν και μου τον δείχνουν. Τον φιλάω και τους παρακαλάω να τον δείξουν έξω στον άνδρα μου πριν τον πάρουν οι νεογνολόγοι.
Κατά τύχη ήταν η παγκόσμια ημέρα προωρότητας!
Από εκεί και μετά πήραν όλα το δρόμο τους:
Το απόγευμα είχα σηκωθεί και πήγα στη μενν να τον δω. Είχε ταχύπνια και φοβήθηκα πολύ όταν είδα το σώμα του όλο να πηγαίνει πάνω-κάτω. Χρειάστηκε και λίγο οξυγόνο. Ωστόσο οι γιατροί μας καθησύχαζαν κάθε φορά. Από το νοσοκομείο υπέγραψα και έφυγα τη δεύτερη μέρα γιατί συνέχιζα να είμαι άυπνη και η διπλανή μου στο δωμάτιο ετοιμαζόταν να γεννήσει και άρα θα είχαμε και μωρό στο δωμάτιο που δεν θα ήταν όμως δικό μου. Η πίεσή μου φυσικά δεν ήταν εντάξει αλλά ήταν λογικό αφού δεν είχα ξεκουραστεί καθόλου.
Στο εξής πήγαινα πρωί-απόγευμα στη ΜΕΝΝ για μια ώρα. Δεν είχα ιδέα για το τι προβλέπεται σχετικά με το θηλασμό σε αυτές τις περιπτώσεις. Έψαξα, ρώτησα και από την πέμπτη μέρα άρχισα να κάνω αντλήσεις με νοσοκομειακό θήλαστρο και να το δίνουν αυτοί αρχικά με σύριγγα και μετά με μπιμπερό. Μετά που βγήκε από τη θερμοκοιτίδα πήγαινα ανά τρίωρο μέσα στη μέρα και θήλαζα. Στις 2 βδομάδες τον πήρα επιτέλους αγκαλιά. Μέχρι τότε μπορούσα μόνο να βάλω το χέρι μου μέσα στη θερμοκοιτίδα να τον χαιδέψω λίγο.
Έμεινε 25 μέρες τελικά. Τον πήραμε σπίτι 2 κιλά. Τώρα, 4 μηνών είναι 5.
Η πίεση μου ήταν άστατη ακόμη 2 βδομάδες μετά τη γέννα αλλά μετά σταδιακά καλυτέρευε. Ενέσεις έκανα ακόμα 6 βδομάδες μέτα τη γέννα και τώρα 4 μήνες μετά έχω ακόμα τα μπλε σημάδια.
Ευτυχώς πήγαν όλα καλά στο τέλος! Δεν το πιστεύω βέβαια ακόμα ότι τελικά τα κατάφερα!
Ευχαριστώ που με διαβάσατε! Γράψτε μου και εσείς τις δικές σας περιπέτειες!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
21/2 γεννησα κ γω το πρωτο μ μωρακι προωρο. 34+5 εβδ. Ηταν 11 το βραδυ που εσπασαν τα νερα κ μετα απο 14 ωρες καταληξαμε σε καισαρικη. 38 μερες στην μενν στη θεσνικη κ γω 180 χλμ μακρυα. Κλαμα. Πολυ κλαμα. Πλεον 5.5 μηνων αντρακι.
Μαρία μου σε νιώθω.. Και εγώ στην πρώτη εγκυμοσύνη έχασα την μικρή μου στην 24η εβδομάδα.. Στην δεύτερη εγκυμοσύνη γεννησα και εγώ στην 33η εβδομάδα πάλι λόγω προεκλαμψιας. Εμεινε η μικρή 23 μέρες στην μενν. Τώρα είναι σχεδόν 2 χρονών και είναι υγιεστατη!!! Να σου ζήσει και να είναι πάντα γερός και δυνατός!!!!!
Να σου ζησει το μωράκι σου και όλα να σας ερθουν δεξιά απο εδώ και πέρα! Αν ηξερες πώς σε νιώθω... 18η εβδομάδα έχασα και εγώ το δεύτερο μωρό μου, απλά ενα πρωι επαψε να χτυπα η καρδιά του. Δεν θεωρείται αποβολή αλλα ενδομήτριος θάνατος. Οπως κ να το πεις...δεν αλλαζει το αποτελεσμα! Μετα απο 6 μήνες μένω έγκυος στο τρίτο μου μωρό. Ενέσεις ηπαρίνης έκανα απο τότε που έμαθα οτι ειμαι εγκυος μεχρι κ την ημέρα της γέννας...ισως και λιγο πιο μετα αλλα δεν το θυμαμαι πια :) H τριτη μου εγκυμοσυνη ηταν μια περιοδος αγχους, δεν επαιρνα υπερηχο απ τον γιατρο γιατι δεν πιστευαμε οτι θα γεννηθει... ειχα και χασιμοτο και ρευματοειδή αρθρίτιδα και με παρακολουθούσε γιατρος για διαβήτη κυησης, ευτυχως ολα πηγαν καλα..Η μπέμπα μας επέλεξε να γεννηθεί μονη της την 38η εβδομάδα κύησης, ειχα συσπάσεις ανα πεντάλεπτο (και δεν της ειχα καταλάβει κιόλας), υψηλη πιεση για τα δεδομένα μου αλλα διαστολή μηδεν. Εκανα καισαρική κ έφερα στον κόσμο την δεύτερη μου κόρη με βάρος 2900 κιλά. Η μαυρομαλλούσα μου για μένα ηταν πραγματικά το θαυμα μου... Να μας ζήσουν τα παιδάκια μας και ας μην ξεχνάμε τους γιατρούς μας...Ειναι απαραίτητοι για εμάς για να ειμαστε καλα !
Να σου ζήσει κοπέλα μου.. Πάντα γέρο κ δυνατό κ σεις το ίδιο για να το χαρείτε όσο περισσότερο μπορείτε..! Με συγκίνησες.. Κάτι τέτοιες ιστορίες μου βάζουν μυαλό γιατί εγώ γκρινιαζα για τις αναγουλες κ τις καουρες.. Σου ευχομαι σύντομα 10 κιλα! Στρουμπουλο κ ροδομαγουλο κ σενα στα καλύτερα σου να το καμαρώνεις!