8 χρόνια μετά το πρώτο θετικό τεστ εγκυμοσύνης…

Σαν σήμερα πριν 8 χρόνια κράτησα για πρώτη φορά στη ζωή μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ το πώς ένιωσα, όταν συνειδητοποίησα πως ήμουν έγκυος… Άρχισαν να τρέμουν τα χέρια μου και σιγά σιγά κάθε εκατοστό του κορμιού μου, τόσο που έπρεπε να κρατηθώ από κάπου για να μην παραπατήσω… Δεν ήταν τρέμουλο άγχους, κάθε άλλο… Ήθελα πολύ να γίνω μαμά, απλά δεν πίστευα ότι θα έρθει τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα.

Αν εκείνο το απόγευμα προσπαθούσα να σκεφτώ πώς θα ήταν το μωρό που θα κρατούσα ούτε 8 μήνες αργότερα στην αγκαλιά μου, σίγουρα θα έπεφτα τελείως έξω… Πώς να φανταστώ τη μοναδικότητα της Αθηνάς μου; Της Αθηνάς μου που από τόσο δα εμβρυάκι εκείνη τη ζεστή μέρα στην Αθήνα έφτασε σήμερα κορίτσι ολόκληρο, με τα χόμπι της, τις φίλες της, τα όνειρά της και την πρώτη Δημοτικού ήδη πίσω της… Της Αθηνάς μου που με φωνάζει «μάμι» και που -ευτυχώς- ακόμα θέλει να χώνεται στην αγκαλιά μου και να της λέω για τότε που ήταν μωράκι…

Χρωστάω τόσα πολλά σ’ αυτό μου το παιδί… Το πρωτότοκό μου… Την απόλυτη έμπνευσή μου… Τη δύναμή μου! Της ζητώ συγγνώμη για τα λάθη μου… Είναι αναπόφευκτο να μην κάνεις λάθη την πρώτη φορά… Τυχερότερος ο δεύτερος και ακόμα πιο τυχερός ο τρίτος, μιας και αυτοί που έχουν προηγηθεί έχουν ωριμάσει τη μητρική σου υπόσταση.

Η Αθηνά μου, σοφή όπως ορίζει και το όνομά της, δεν ήρθε τυχαία πρώτη να γίνει αυτή που θα μου δώσει τον τίτλο «μητέρα». Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για εκείνο το ζεστό απόγευμα (σαν σήμερα) που κράτησα το θετικό τεστ στα χέρια μου.

8 χρόνια και 18483928 περιπέτειες μετά, αν με ρωτούσες αν θα το ξαναζούσα όλο αυτούσιο από την αρχή, ΝΑΙ θα σου έλεγα… Και ας χώρισα και ας ζορίστηκα και ας όλα. Είναι δυνατόν να άλλαζα έστω και κάτι από την ιστορία της ζωής μου, όταν ξέρω πως όλες αυτές οι στιγμές, οι συγκυρίες, οι επιλογές, τα καλά, τα κακά, τα τυχερά και τα άτυχα μου έφεραν μια Αθηνά, έναν Αρχέλαο και έναν Άγγελο; Όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα.