Είμαι και εγώ μια μαμά πρόωρου μωρού!
Τελικά δεν είμαι μόνο εγώ, είμαστε πολλές μαμάδες πρόωρων…
Έχω κι εγώ μια ιστορία: μεγαλώνω ένα μικρό μαχητή που γεννήθηκε μόλις 830 γρ!
Ξεκινησε η εγκυμοσύνη με αποκόλληση πλακούντα, νοσηλευτηκα τρεις φορές με αιμορραγία και κάθε φορά έλεγα «χανω το παιδάκι μου«, όμως κάτι με κρατούσε δυνατή. Ηταν η θέληση να φέρω τον δεύτερο γιο μου στον κόσμο…
Τελικά στην 26η εβδομάδα ξανά αιμορραγία, μπήκα νοσοκομείο, ξεκίνησαν οι πόνοι και μετά από λίγες ώρες γέννησα φυσιολογικά ενα πλασματακι 830 γραμμαρίων!
Ακουσα αμέσως το κλαμα του, αλλά δεν ήξερα αν θα το ξανακούσω… Στο νοσοκομείο μας υπολειτουργει μονάδα νεογνών και νοσηλευτηκε μεχρι να μεταφερθεί με ασφάλεια σε άλλο νόμο του νησιού μας. Την επόμενη μέρα ζήτησα από τον γυναικολογο μου να φύγω να πάω να δω το μικρό μου. Άφηνα πίσω τον μολις 20 μηνών γιο μου αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Περασαν 4 μηνες μέσα στην ΜΕΝΝ και πήρα το μικρό μου στο σπίτι αλλά με υποστήριξη οξυγόνου που είχε ακόμα ανάγκη. Έβγαζα γάλα 4 μήνες αλλά σταματησα γιατί λόγω προβληματος στην καρδούλα του μετα τις 20 μέρες δεν επαιρνε βάρος με το μητρικό… Τώρα δεν παιρνει εύκολα ούτε με υπερθερμιδικο. Καθε μέρα έχω άγχος μην πάθει κάτι το μικρό, αν θα περπατήσει, αν θα μιλήσει, αν, αν, αν… Όταν όμως τον έχω αγκαλιά τα ξεχνάω όλα και απλά σκέφτομαι ότι τον έχω κοντά μου…
Κουράγιο σε όλες τις μανούλες πρόωρων…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
26 +4 ήμ.
Καταρχην να σου ζησουν τα αγγελουδια σου,σε καταλαβαινω απολυτα πως νοιωθεις και πως σκεφτεσαι.Εχω δυο αγορια ο μεγαλος μου 5 και το μικρουλη μου 7 μηνων και οι δυο προωροι τις ιδιες εβδομαδες 32 & 3 ουτε στοιχημα να ειχα βαλει.στον πρωτο φοβομουν και τον ισκιο μου,ελεγα θα αντιλαμβανεται,θα μπορει να μιλησει,θα μπορει να περπατισει,θα βλεπει;αχ γιατι δε κανει κουπεπε ενω το αλλο μωρακι κανει,γιατι ο δικος μου μπουσουλαει με την κοιλια κατω ενω αλλα σηκωνωνται στα 4,γιατι τιναζει τα ποδαρακια του σιγουρα κατι εχει και πολλα πολλα αλλα απορω με την υπομονη του αντρα μου και του καλου μας παιδιατρου.Τωρα στο δευτερο δε θα πω ψεματα παλι εχω καποιες φοβιες αλλα ειμαι σηγουρα πιο χαλαρη και απολαμβανω τα αγορια μου.ο μεγαλος μου θα παει νηπιο και μας πουλαει και μας αγοραζει στο λεπτο.ολα θα πανε καλα να ρωτας για ολες σου τις αποριες τον παιδιατρο σου και ας τις θεωρεις ανοητες εκεινοι καταλαβαινουν περισσοτερα απο μας και αν κατι συμβαινει θα σε κατευθυνει αναλογα χωρις πανικο.να σου ζησουν και παλι και ολα θα πανε μια χαρουλα σε λιγα χρονια θα τον καμαρωνεις αντρακι σωστο.