Μια ακόμη πιο περιπετειώδης ιστορία τοκετού!

Είμαι η Αγγέλα, 26 χρονών και γέννησα πριν 4 μήνες φυσιολογικά με επισκληρίδιο.

Μετά την περιπετειώδη πορεία μου προς την μητρότητα και απολαμβάνοντας κατα τ’ άλλα μια ακόμη πιο περιπετειώδη εγκυμοσύνη, ήρθε η στιγμή να σας πω την καθόλου συνηθισμένη ιστορία τοκετού μου. Υπομονή γιατί ακολουθεί ένα ακόμη μακροσκελές κείμενο..

25/5/2017 καθιερωμένο ραντεβού με τον γιατρό μου, τέλος 38ης εβδομάδας. Όλα έβαιναν καλώς (επιτέλους) & οι ενδείξεις ήταν ξεκάθαρες: πάμε (εκτός απροόπτου φυσικά) για φυσιολογικό τοκετό αφού ο μπέμπης είχε ήδη εμπεδωθεί!! Τι χρειαζόταν;; Λίγο περπάτημα για να βοηθήσουμε την κατάσταση & να προλάβουμε τον γερασμένο οπίσθιο πλακούντα χωρίς να χρειαστεί να πάμε για πρόκληση.. Όντας από τη φύση μου ανυπόμονη πήρα τον άντρα μου από το χέρι και ούτε λίγο ούτε πολύ περπατήσαμε 3ολόκληρες ώρες (!). 9 μήνες τους πέρασα κλινήρης. Τώρα είχε έρθει η στιγμή που περίμενα! Να κρατήσω τον μικρό μου πρίγκιπα στα χέρια μου & τίποτα δε με φόβιζε πια.

Εκεί λοιπόν που ετοιμαζόμασταν μετά τον καφέ & την πολύωρη βόλτα να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι, χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ήταν ο γιατρός μου.. χαρά εγώ.. θα θέλει να με ξαναδεί σκέφτηκα. Με τα πολλά μου συνέστησε να πάω γρήγορα σπίτι και να ξαπλώσω γιατί ο θάνατος ενός οικογενειακού του προσώπου θα τον ανάγκαζαν να απουσιάσει για ένα 24ωρο εκτός της πόλης όπου κατοικούμε. Έντρομη λοιπόν παίρνουμε το αμάξι με τον σύζυγό μου & βρισκόμαστε σπίτι μας. Εγώ;; πήγα κατευθείαν στο κρεββάτι μας, γνωστό μου «στέκι» 9 μήνες τώρα. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε, ο γιατρός μου & πάλι νιώθωντας τύψεις για αυτό που είχε συμβεί, (λες και κάποιος μπορεί να προβλέψει τον θάνατο!!) μου πρότεινε να μπω στην κλινική για πρόκληση. Η απάντησή μου ήταν αρνητική! Ναι φοβόμουν μη γεννήσω χωρίς εκείνον στο πλευρό μου, όμως υπερίσχυε κάτι άλλο. Έπρεπε να του δώσω χρόνο να πενθήσει τον ξαφνικό χαμό χωρίς να σκέφτεται τίποτα & κυρίως χωρίς να σκέφτεται εμένα!! Άλλωστε 9 μήνες μαζί με τον σύζυγό μου είχε σταθεί με το παραπάνω στο πλευρό μου! Μάλιστα του είπα, θέλοντας κυρίως να το πιστέψω εγώ ότι θα «άντεχα» μέχρι την επόμενη μέρα που θα επέστρεφε να γεννήσουμε παρέα! ..

26/05/2017: Ενώ συνέχιζα να βρίσκομαι κλινήρης, όμως οι άτακτες συσπάσεις είχαν ξεκινήσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Ακολούθησε η εμφάνιση μιας παχύρευστης λευκής βλέννας στο εσώρουχό μου.. Γεννούσα;; όχι δε γινόταν να γεννήσω χωρίς τον τέλειο γιατρό μου δίπλα μου!! Του οποίου η πτήση είχε ακυρωθεί λόγω καιρού & προγραμματιστεί για την επομένη (!) Νωρίς το βραδάκι οι συσπάσεις είχαν γίνει 5λεπτες & εν συνεχεία 3λεπτες. Όντας παλιές γνώριμες από παλιά έπρεπε να ενημερώσω τη μαία μου (φυσικά δεν πήρα τον γιατρό μου, είπαμε δεν ήθελα να του προσθέσω σκοτούρες & άλλωστε εκείνη που συνεργάζεται μαζί του ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε πριν από εμένα!) Μπήκα λοιπόν έκανα μπανάκι & «ετοιμάστηκα» με ότι συνεπάγεται αυτό. Πήρα τη βαλιτσούλα μου & τον σύζυγο & ξεκινήσαμε με ένα φαρδύ χαμόγελο για την κλινική στις 21:00! Σ’ όλη την διαδρομή κάναμε πλάκα χαριτολογώντας σε ποιον θα μοιάζει το μωράκι μας.

Στην κλινική με παρέλαβε η μαία & αφού με σύνδεσε στον καρδιοτοκογράφο με εξέτασε. Ναι!! Γεννούσα!! Διαστολή σχεδόν 5, 3λεπτες συσπάσεις, όμως.. πόνος πουθενά!! Αφού ενημέρωσα γονείς, κουμπάρα & φίλες για το γεγονός, γνώρισα και την αντικαταστάτρια γιατρό.. Κανένας τους παρά μόνο οι γονείς μου δεν με πίστευε ακούγοντάς με στο τηλέφωνο τόσο χαλαρή σαν να το είχα ξανακάνει άλλες 1000000 φορές. Ορός & βόλτες λοιπόν μέχρι όσο αντέχω.. Μα καλά έλεγα μέσα μου αυτό ήταν;; Κόβοντας βόλτες στους διαδρόμους & χαζολογώντας μετα συζύγου & μαίας πέρασε η ώρα σαν νερό. Με δυσκολία προσπαθούσαμε να πνίξουμε τα χαχανητά μας γιατί έπρεπε να σεβαστούμε το χώρο & την προσπάθεια των άλλων γυναικών δίπλα μας να φέρουν στον κόσμο μια νέα ζωή!

27/05/2017 02:30πμ κάπου ανάμεσα στις κουβέντες, τα γέλια κόπηκαν απότομα και ο ένας πόνος διαδεχόταν τον άλλο. Δεν άντεξα… ζήτησα αμέσως επισκληρίδιο. Από το απόλυτο τίποτα έφτασα σε πόνους που δεν με άφηναν ούτε ανάσα να πάρω.. Αφού έγινε, χαλάρωσα και συνέχισα ακάθεκτη να απολαμβάνω αυτές τις μοναδικές στιγμές.. Κατά τις 4.30πμ ήρθε η (αντικαταστάτρια) γατρός & μου έσπασε τα νερά. Ναι είχαμε μπει στην τελική ευθεία λίγο πριν επιστρέψει ο γιατρός μου

Στις 6.30πμ η διαστολή είχε φτάσει πλέον στο 10, το κρεββάτι έγινε καρέκλα και ξαφνικά μπήκαν μέσα στο δωμάτιο περίπου άλλα δέκα άτομα (μαίες, αναισθησιολόγος,παιδίατρος κ.α.) Αυτό ήταν, πλέον το άγχος μου βαρούσε κόκκινο.. η γιατρός έλεγε συνεχώς να σπρώξω και εγώ όσο κι αν προσπαθούσα δεν ήταν αρκετό.. Πέρασαν έτσι 45 ολόκληρα λεπτά (!) Μάταια η μαία μου την παρακαλούσε να με βοηθήσει για να επιταχύνουμε τη διαδικασία. Ήταν ανένδοτη ότι εγώ δεν συνεργαζόμουν σωστά. Λες και η γέννα είναι «κόντρα» για το ποιος κάνει πιο σωστά τη δουλειά του.;! Ξαφνικά οι παλμοί του μωρού άρχισαν να πέφτουν ταχύτατα.. τότε η μαία μου έπεσε πάνω μου πιέζοντας την κοιλιά μου και η γιατρός αφού με άφησε να σκιστώ μόνη μου με έκοψε. (!) Αποτέλεσμα να χρειαστώ μιας ώρας ραψιμο μετά και να περάσω δυο ώρες στην ανάνηψη λόγω αιμορραγίας.

Κάπως έτσι στις 07:15 γεννήθηκε ένα μελαχρινό – μωβ μωράκι. Μόνο που εγώ δεν άκουσα εκείνο το μαγικό κλάμα που τόσες και τόσες περιγράφετε. Αντί αυτού άκουγα κάτι που έμοιαζε με νιαούρισμα. Τότε η ερώτηση του άντρα μου στην παιδίατρο «Μα γιατί δεν κλαίει κανονικά;» & η παύση που ακολούθησε επιβεβαίωσαν το φόβο μου. Κάτι είχε πάει στραβά.. Το ήξερα και ένιωθα περισσότερο σοκαρισμένη παρά συγκινημένη!! Τελικά, ο μικρός παρουσίασε ταχύπνοια λόγω του ότι άργησε να βγει, έκανε κακά του μέσα στον σάκο & τα ήπιε και όταν τελικά βγήκε δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στο περιβάλλον γιατί όση ώρα εγώ έσπρωχνα η διπλή περιτύλιξη στο λαιμό και στο ποδαράκι του τον γυρνούσε πίσω με αποτέλεσμα να υποστεί σοκ. Γι’ αυτό, αντί να τον βάλουν στην αγκαλιά μου οδηγήθηκε γρήγορα στη ΜΕΝΝ.

Τις μέρες που ακολούθησαν την ψυχή μου κατέκλυζαν ανάμεικτα συναισθήματα. Είχα αγωνιστεί τόσο για ένα μωρό που δεν μπορούσα ούτε αγκαλιά να το πάρω.. τις ώρες που οι άλλες μαμάδες θήλαζαν εγώ ήμουν παρέα με το θήλαστρο κλαίγοντας βουβά.. ήμουν ένα ερείπιο!! Οι καλύτερες στιγμές μέσα στην ημέρα ήταν όταν πηγαίναμε με τον μπαμπά του να τον δούμε.. Τότε παρά τα τόσα καλώδια που κατέκλυζαν το κορμάκι του έλεγα μέσα μου ότι όχι δεν θα πάει τίποτα στραβά!! Δεν θα το επιτρέψω!!

Τελικά μετά από 5 μέρες νοσηλείας έφτασε η στιγμή να τον πάρουμε σπίτι μας.. Ήταν απίστευτο!! Χαρά – συγκίνηση – ενθουσιασμός – φόβος.

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία. Ξέρω πως ίσως αν η γιατρός αξιολογούσε καλύτερα την περίπτωση μου & άκουγε τη μαία, να μην περνούσαμε πολλά απ’αυτά. Φυσικά το αποτέλεσμα μας ανταμοίβει καθημερινά & τα αφήνουμε όλα πίσω μας!

Υ.Γ.1: Γιατρέ μου σ’ευχαριστώ για όλα!! Μπορεί να μη γεννήσαμε μαζί όμως χωρίς εσένα δεν θα κρατούσα τον μικρό μου θησαυρό σήμερα στην αγκαλιά μου. Ήσουν πάντα εκεί να με στηρίξεις τόσο ψυχολογικά όσο και με τις ιατρικές σου συμβουλές!! Μακάρι όλοι να ασκούσαν αυτό το επάγγελμα σαν λειτούργημα, όπως ακριβώς κάνεις εσύ!! Σ’αγαπάμε!!

Υ.Γ.2: Ένα μεγάλο μπράβο & ευχαριστώ σ’ όλο το προσωπικό της ΜΕΝΝ & ΜΕΘ για την καταπληκτική «δουλειά» που κάνουν με τα βρεφάκια μας & όχι μόνο. Στέκουν πλάι μας να μας στηρίξουν, να απαντήσουν σε κάθε μας απορία & βοηθούν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κάθε νέα μανούλα που θέλει να θηλάσει το μωράκι της. Θηλάζω 4 μήνες αποκλειστικά παρά το γεγονός ότι τις πρώτες μέρες ο μικρός μου έτρωγε με σωληνάκι..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com