Χτίζοντας τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών

Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα Ψυχολόγος MSc Οικογενειακή θεραπεύτρια

Όπως για όλα τα θέματα, έτσι και για την διατροφή, τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερα πράγματα μέσω της μίμησης των γονιών τους, παρά ακολουθώντας τις συμβουλές τους. Η διατροφή των παιδιών είναι ένα θέμα που απασχολεί τους περισσότερους γονείς ήδη από την στιγμή της γέννησης. Ιδιαίτερα η μητέρα – τροφός χτίζει την σχέση της με το παιδί μέσω του ταΐσματος. Άρα το τι, το πόσο και το πότε έφαγε ένα παιδί αποτελούν βασικές αγωνίες των γονέων ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού τους. Γι’ αυτό και είναι σύνηθες, η μητέρα να ρωτάει πιο συχνά το παιδί της τι έφαγε, παρά το πώς νιώθει ή πως πέρασε τη μέρα του.

Πέρα από το ποιες τροφές είναι κατάλληλο να καταναλώνει ένα παιδί ώστε να παίρνει τα απαραίτητασυστατικά για την ανάπτυξή του, το φαγητό και η διαδικασία του είναι κουλτούρα, είναι επικοινωνία, είναι συνήθεια και διαφοροποιείται στο πλαίσιο της κάθε οικογένειας. Για να μάθει ένα παιδί να τρώει “σωστά” θα πρέπει καταρχήν να βλέπει τους γονείς του να υιοθετούν υγιεινές διατροφικές συνήθειες. Ο γονιός δεν αρκεί να δίνει μόνο συμβουλές στο παιδί. Είναι ανώφελο να προσπαθούμε να πείσουμε ένα παιδί να φάει ένα συγκεκριμένο λαχανικό, αναλύοντας την θρεπτική του αξία, αν δεν το έχουμε καταναλώσει ποτέ οι ίδιοι μπροστά του ή αν δεν το έχουμε συχνά πάνω στο οικογενειακό τραπέζι. Είναι ανώφελο να απαγορεύουμε στο παιδί να τρώει γλυκά ή να πίνει αναψυκτικά, ενώ εμείς οι ίδιοι τα καταναλώνουμε με την πρώτη ευκαιρία. Τα παιδιά διδάσκονται από το παράδειγμα που τους δίνουμε και για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο η οικογένεια να συγκεντρώνεται γύρω από το τραπέζι και όλα της τα μέλη να γευματίζουν μαζί, όσο το δυνατόν συχνότερα.

Επιπλέον, τα παιδιά στην προσχολική αλλά και την σχολική ηλικία συχνά δυσκολεύονται να δοκιμάσουν νέες γεύσεις και να εντάξουν κάποια τρόφιμα στην καθημερινή τους διατροφή. Σε τέτοιες περιπτώσεις η έκθεση του παιδιού στη νέα γεύση δεν συνιστάται να γίνεται με το ζόρι. Η τιμωρία σχετικά με το φαγητό, καθώς και η πίεση για την κατανάλωσή του, δεν ενδείκνυνται για την υγιή σχέση του παιδιού με το φαγητό. Είναι σημαντικό να μιλήσουμε για το συγκεκριμένο τρόφιμο και την εποχικότητά του, να πάμε να το ψωνίσουμε από το μανάβη ή από την λαϊκή αγορά μαζί με το παιδί, να το μαγειρέψουμε παρέα, ώστε το παιδί να δει όλη την διαδικασία μέχρι το τρόφιμο να φτάσει στο τραπέζι. Βλέποντάς μας να το καταναλώνουμε ίσως να θελήσει να το φάει και το ίδιο, ίσως όμως και όχι, και εκεί δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, αλλά να συνεχίζουμε να το εντάσσουμε στο διαιτολόγιο της οικογένειας και να ενθαρρύνουμε απλά το παιδί να το δοκιμάσει.

Για να αποκτήσουν τα παιδιά σωστές διατροφικές συνήθειες, επίσης είναι καλό οι γονείς να ορίσουν συγκεκριμένους κανόνες που αφορούν στη συμπεριφορά των παιδιών την ώρα του φαγητού. Για παράδειγμα, τρώμε πάντα στο τραπέζι κι όχι όρθιοι ή τρέχοντας ή παίζοντας. Δεν τρώμε μπροστά στην τηλεόραση, καθώς εκεί καταναλώνουμε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες και δεν αντιλαμβανόμαστε το αίσθημα του κορεσμού μας. Οι ώρες των γευμάτων μας είναι σταθερές. Παράλληλα και καθώς το παιδί μεγαλώνει θα πρέπει να το ενθαρρύνουμε να τρώει μόνο του – ανεξάρτητα από την ακαταστασία που μπορεί να προκαλέσει, να καθορίζει μόνο του το πόσο θα φάει, να σερβίρεται μόνο του, να αντιλαμβάνεται το πότε πεινάει ακόμη και το πότε έχει χορτάσει, να εκδηλώνει την προτίμηση ή την αποστροφή του σε μία τροφή, και να εκφέρει γνώμη για το φαγητό που τρώει.

Να θυμάστε ότι η στάση των γονιών απέναντι στο φαγητό, ο τρόπος που τρέφεται η οικογένεια, το είδος και η συχνότητα των γευμάτων, η ποιότητα και η ποσότητα της τροφής που προσφέρεται στο παιδί, είναι όσα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις συνήθειες, τις προτιμήσεις και τις αντιλήψεις που θα ακολουθήσει το παιδί για το φαγητό σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.

πηγή https://pigolampides.gr