Τι να κάνεις όταν εξαντλείται η υπομονή σου!

02/07/2018

Ζεις μια ευτυχισμένη ζωή… Τα ζουζούνια σου ξυπνάνε το πρωί, τρέχουν στην αγκαλιά σου! Ετοιμάζεις το πρωινό, τα ντύνεις, παίζεις μαζί τους (πόσο να παίξεις πια! Είσαι και μεγάλη για παιχνίδια όλη την ώρα!), καταπιάνεσαι με δουλειές του σπιτιού ή πηγαίνεις στη δουλειά σου και η μέρα συνεχίζεται..

Το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ κι όταν βαρεθούν πάντα βρίσκουν με κάτι να ασχοληθούν, ακόμα κι αν δεν είναι κάτι δικό τους αλλά το ακριβό σου laptop, το κινητό σου ή του μπαμπά, τα βάζα που έχεις πάρει από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, ή οτιδήποτε άλλο σπάει και χαλάει!! Κάνεις υπομονή, δίνεις ευκαιρίες, μιλάς όμορφα με ψυχραιμία..

Η τρέλα όμως συνεχίζεται, ειδικά αν έχουν φάει και κανένα γλυκάκι στη γιαγιά (ή ό,τι γλυκό έχει η γιαγιά στο σπίτι!) και η υπερένταση δίνει και παίρνει! Φωνές και κλάματα (γιατί υπάρχουν και οι τσακωμοί). Αφού τα βρουν, πηγαίνουν στη ντουλάπα γιατί αποφάσισαν να παίξουν ένα φανταστικό παιχνίδι όπου πηγαίνουν ταξίδι και πρέπει να μαζέψουν όλα τα ρούχα και να τα βάλουν στο κουτί που έχουν βρει, το οποίο θα μετατρέψουν σε βαλίτσα! Έτσι λοιπόν, βγάζουν όλα τα ρούχα από την ντουλάπα, τα οποία έχεις σιδερώσει και διπλώσει στο λιγοστό χρόνο που έχεις τρέχοντας ανάμεσα στις άλλες δουλειές και τα πατσαβουριάζουν στη βαλίτσα τους! Τέλεια!! «Ελάτε παιδάκια να μαζέψουμε το χαμό που κάνατε..», λες πάλι με υπομονή, αλλά είναι πολύ μικρά για να διπλώσουν τα ρούχα, οπότε τα κάνεις όλα μόνη σου. Έτσι λοιπόν χάνεις μία ώρα μαζεύοντας!

Και η παράνοια συνεχίζεται… Όλο και κάτι θα βρουν να κάνουν, όλο και κάποια σκανταλιά θα σκαρφιστούν, ώσπου έρχεται η ώρα του ύπνου. Αφού πεις δεκαπέντε φορές ότι πρέπει να πλύνουν τα δόντια και τελικά το κάνουν, πρέπει να πεις και άλλες εκατό – μία εσύ και μία ο μπαμπάς – ότι είναι ώρα για ύπνο..

Κάπου εκεί είναι που αρχίζει και εξαντλείται η υπομονή σου.. Πόση υπομονή να έχει πια ένας γονιός! Πόσο δύσκολο είναι! Θέλεις να αρχίσεις να φωνάζεις – αν δεν το έχεις ήδη κάνει -, να πετάξεις τίποτα στο πάτωμα από τα νεύρα σου, να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις χτυπώντας την πίσω σου δυνατά!

Εκεί λοιπόν, έρχομαι να σου πω τη δική μου εμπειρία, τη δική μου προσπάθεια! Κρατήσου! Μην το κάνεις! Θυμήσου πριν λίγο καιρό πόσο πολύ ήθελες να κάνεις ένα παιδάκι. Να γεμίσει το σπίτι με παιδικές φωνούλες! Σκέψου τι προτιμάς; Ένα σπίτι καθαρό, στην εντέλεια χωρίς παιδιά και φωνές ή ένα σπίτι ζωντανό;

Ας μη δίνουμε τόση σημασία σε αυτά τα «μικρά» πραγματάκια, αφού αυτά είναι η απόδειξη ότι στο σπίτι μας υπάρχουν παιδιά. Παιδιά, όχι ρομποτάκια, που θα τα βάλεις ακούνητα να κάτσουν σε μια γωνιά, ή που θα τους πεις κάτι και θα το κάνουν αμέσως! Θα παίξουν, θα φωνάξουν, θα λερώσουν, θα καθαρίσεις, θα ξανακαθαρίσεις και θα ξανακαθαρίσεις!

Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που τελειώνει η υπομονή μου και κοντεύω να βγω εκτός ορίων. Έχω τρία παιδάκια, και εκνευρίζομαι και τα μαλώνω κάθε φορά που κάνουν κάτι επικίνδυνο ή κάποια αταξία αλλά μετά το ξανασκέφτομαι και ξέρω ότι δεν το κάνουν επίτηδες (τουλάχιστον όχι κάθε φορά). Είναι και φορές που κάνουν κάτι κατά λάθος, επειδή δεν ξέρουν κι όχι απλά για να μας δοκιμάσουν. Κι εμείς μέσα από τις εμπειρίες μας μεγαλώσαμε και μάθαμε και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε..

Πάντα να έχεις αυτά στο μυαλό σου και να δεις που θα νιώθεις μια περήφανη μαμά!

μαμά Έφη

marvelousmoms.blogspot.com