Η μαμά ρωτάει: Τι να του πω για τον μπαμπά του;
Μια μανούλα η οποία μεγαλώνει μόνη της το γιο της, με μόνη βοήθεια τους γονείς της, αναρωτιέται πώς να εξηγήσει στο παιδί της γιατί δεν βλέπει τον μπαμπά του. Είτε περάσατε παρόμοια κατάσταση, είτε γνωρίζετε κάποια μαμά που πέρασε το ίδιο, αφήστε ένα σχόλιο. Έστω για να πείτε τι θα κάνατε στη θέση της.
——-
Καταρχήν να σημειώσω πως λατρεύω πραγματικά τη σελίδα και όλα όσα διαβάζω σε αυτή, ίσως επειδή νιώθω ότι βρίσκεται δίπλα στις μανούλες..
Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας αυτό που πραγματικά με απασχολεί.
Γέννησα τον μικρό μου πρίγκιπα, όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ, σε ηλικία μόλις 19 ετών (δεν είχα προλάβει καν να τα κλείσω). Ο άνθρωπος με τον οποίο τότε είχα σχέση και ο οποίος έδειχνε να θέλει όσο τίποτα το παιδί, αποδείχθηκε πως ήταν και πιθανόν είναι πλήρως ανάξιος και ανίκανος να γίνει πατέρας. Η απόδειξη είναι πως έχει να εμφανιστεί από τότε που βαπτίστηκε ο μικρός μου.. δηλαδή πάνω από 2 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήταν παρών. Όσες φορές έβλεπε το παιδί ήταν επειδή τον παρακαλούσα εγώ. Ποτέ δεν έδειξε την αγάπη και τη φροντίδα που θα έπρεπε στον μικρούλη και ακόμα οικονομικά δεν έδωσε καμία βοήθεια.
Ευτυχώς παρά τα όσα προβλήματα και δυσκολίες μου δημιούργησε ο συγκεκριμένος άνθρωπος μέχρι που εξαφανίστηκε, ήμουν πάρα πολύ τυχερή, καθώς είχα συνοδοιπόρους τους γονείς μου οι οποίοι με βοηθάνε πάρα πολύ με τον μικρό και το μεγάλωμα του αλλά και με την ζωή μου γενικότερα (καλώς εχόντων των πραγμάτων ορκίζομαι τον Οκτώβριο).
Το πρόβλημα μου είναι το εξής:
Ο μικρός μεγαλώνει και νιώθω ότι πλησιάζει η στιγμή που θα με ρωτήσει για τον πατέρα του και για ποιο λόγο δεν είναι δίπλα του ή γιατί αυτός έχει μόνο μαμά χωρίς μπαμπά. Για να πω την αλήθεια τρέμω τη στιγμή αυτή. Παρά το γεγονός πως πραγματικά έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να μεγαλώσει ο μικρός μου έχοντας τον πατέρα του κοντά του τελικά βρίσκομαι στη θέση να πρέπει να δώσω εξηγήσεις για αυτή την απουσία.
Πως μπορείς να πεις σε ένα μικρό παιδί ότι ο πατέρας σου ουσιαστικά σε εγκατέλειψε επειδή χώρισε με τη μαμά; Και ακόμα χειρότερα τι μπορείς να του πεις όταν θα σου κάνει μια τόσο δύσκολη ερώτηση:
«Που είναι ο μπαμπάς μου;«
Ευχαριστώ πολύ
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κακώς αγχώνεσαι γτ μπορεί αυτή η στιγμή να αργήσει πολύ. Κ εγώ παρόμοια ιστορία, δυστυχώς όμως τον παντρεύτηκα αλλα παντού ήταν απών ώσπου έφυγε απο το σπίτι. Το παιδί τον έβλεπε μόνο όταν κοιμόταν, αφού όταν του έλεγε θες να παίξουμε, ο μικρός του έλεγε μπαμπά νάνι (!!!!) Το θέμα είναι ότι ο μικρός μου ήδη με κλειστά τα 3 κατάλαβε ότι ο πατέρας του είχε φύγει απο το σπίτι μετά απο ένα χρόνο κ αυτό γτ θυμήθηκε το μπλε μπουρνούζι του που το άρεσε να σκουπίζει τα χέρια του στο μπάνιο όπου κ με ρώτησε, πού είναι το μπουρνούζι του μπαμπά; Του απάντησα πολύ φυσικά ότι αφού ο μπαμπάς δεν μένει μαζί μας πλέον, έχει πάρει κ το μπουρούζι του. Δεν με ρώτησε τπτ επιπλέον, ούτε κ στα επόμενα χρόνια. Το μόνο "πρόβλημα" που αντιμετώπισα ήταν μια φορά που έπαιζε στον κήπο με ένα κοριτσάκι μεγαλύτερο (εγγονάκι μιας φίλης της μαμάς μου) κ εντελώς τυχαια το άκουσα που έλεγε στον δικό μου "Πού είναι ο μπαμπάς σου; Ξέρεις γτ δεν είναι εδώ; Γτ με τη μαμά σου έχουν χωρίσει...! Ένα σοκ το έπαθα εννοείται, ο μικρός έμεινε με το στόμα ανοικτό δεν θυμάμαι αν της είπε κάτι γτ τον πήρα κ φύγαμε με μια δικαιολογία. Κατά τα άλλα να σου πω ότι αντιμετώπισα το αντίστροφο πρόβλημα, μερικοί απο τους φίλους του γιου μου του έλεγαν ότι κ σε εκείνους οι γονείς μαλώνουν κ θα χωρίσουν κ θα περνάνε τέλεια! Επειδή είμασταν μόνοι μας ήμουν πολύ πιο ήρεμη με το παιδί, συζητάγαμε, παιζαμε, βλέπαμε παιδικά στην τηλεόραση, το σπίτι σε γενικές γραμμές ήταν ένας παιδικός σταθμός κ όποτε ήθελε κοιμόμασταν αγκαλίτσα. Δεν είχα κανέναν να ασχοληθώ πέρα του παιδιού, οπότε μετά τη δουλειά ασχολούμουν μαζί του. Όλοι οι συμμαθητές του μαζεύοταν σπίτι μια που εχώ δεν είχα αντρα να κοιμάται ή να θέλει να δει τα αθλητικά ή οτιδήποτε για να υπάρχει φόβος να με ενοχλήσουν. Δεν θέλω να πω ότι είναι ιδανικό να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη αλλά πολλές φορές δεν είναι ιδανικό να μεγαλώνει το παιδί κ με τους 2. Όλες οι καταστάσεις έχουν τη θετική κ την αρνητική τους πλευρά. Απλά εγώ είχα εστιάσει στην θετική κ στην ελευθερία που σου προσφέρει η ζωή χωρίς έναν σύντροφο στο να κάνεις πράγματα για το παιδί κ για εσένα αποκλειστικά. Όταν το παιδί παίρνει αγάπη κ έχει μια μαμά δίπλα του χωρίς άγχη αντιμετωπίζει κ δέχεται την καθημερινότητα έτσι όπως είναι. Θα του μιλάς όσο πιο απλά μπορείς, αν κάποια στιγμή σε ρωτησει για τον μπαμπά του, πες του ότι έφυγε κ δεν ξέρεις που είναι, δεν νομίζω ότι έχεις κάτι άλλο να εξηγήσεις. Τώρα βέβαια μπορείς να αποτανθείς κ σε κάποιο ψυχολόγο να δεις τι σε συμβουλεύει. Γνώμη μου είναι ότι όταν ψάχνουμε πολύ τα πραγματα κ τα περιπλέκουμε γίνονται πολυπλοκότερα. Στάσου δίπλα στο παιδί με αγάπη κ ίσως κ λιγη τρέλα, ξαναγίνε παιδί κ εσύ μια που παιδί ουσιαστικά είσαι ακόμα κ μη φοβάσαι τπτ. Εξάλλου στην πορεία πολύ πιθανό να γνωρίσεις κάποιον άλλο με τον οποίο να ολοκληρώσεις την οικογένειά σου κ το παιδί σου να αποκτήσει μπαμπά, παρόλα αυτά μην κολλάς εκεί, τα παιδιά λειτουργούν πιο απλά, πιο αθώα απ'ότι εμείς, εκεί κρύβεται κ η μαγεία τους, ένα παιδί χορτάτο απο αγάπη δεν θα αναζητήσει ένα γονιό που είναι απών τουλάχιστόν όχι όσο είναι μικρό. Ίσως αργότερα σαν μεγαλύτερο ή σαν ενήλικας να θελήσει να βρει τον πατέρα του αλλά κ πάλι ίσως κ όχι. Ίσως απο τη στιγμή που ο πατέρας του αδιαφόρησε για κείνο πολύ απλά να αδιαφορήσει κ εκείνο για τον πατέρα του.
Καλή μου μήπως να έπαιρνες την γνώμη ενός ειδικού? Ίσως να σε καθοδηγήσει να δώσεις μια απάντηση που εσύ να μην την έχεις σκεφτεί. Μια απάντηση που να είναι διπλωματική και συνάμα ειλικρινείς έτσι ώστε να μην πληγώσεις το αγγελούδι σου. Αλλιώς αντιλαμβανόμαστε την ειλικρίνεια εμείς και αλλιώς τα παιδιά. Α! και επειδή περνάω μια παραπλήσια κατάσταση δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά οπλίσου με υπομονή και κουράγιο....έχεις κουπί. Μην λυγίζεις και μην διστάζεις. Μια γυναίκα όλα τα μπορεί. Να είσαι καλά και εσύ και το παιδάκι σου!!!!
kalimera..koita na deis.egw zw twra tin idia katastasi. o prwin antras mou den endiaferetai ektos an parw egw ton mikro kai ton paw na ton dei. apo xrimata den to sizitame..oute cent..otan loipon o mikros rwtouse paliotera tou elega pws o mpampas einai allou giati douleuei...oso megalwnei o mikroulis kai katalabainei perissotero tou milaw kai tou eksigw pws den einai oles oi oikogeneies idies kai pws mporei na min blepei ton mpampa tou kathe mera alla sigoura ekeinos ton agapaei. den thelw na tou dimiourgisw arnitismo ws pros ton patera tou. oso tha megalwnei pisteuw tha katalabei apo monos tou. apla pleon kserei oti exei mama pappou giagia sto spiti kai polu polu agapi...kai pistepse me ta paidia katalabainoun ta panta apo polu mikra..
Κορίτσι ζω σε παρόμοια κατάσταση με τη δική σου έχω ένα κοριτσάκι 5,5 χρονων και αντιμετώπισα την ερώτηση γιατι εμένα ο μπαμπάς μου δεν έρχεται συχνά να με δει (θελω να σου πω εδώ οτι εκανε νέα οικογένεια ο μπαμπάς της και εκανε και ένα κοριτσάκι με την νέα του σύντροφο και μεγαλώνει και το κορίτσι της γυναίκας του από άλλο γάμο δηλαδή δυο παιδιά αλλα την μικρή μου σπάνια την βλέπει και αυτός και οι άλλοι παππούδες) η απάντηση μου ήταν ξεκαθαρη και ειλικρινής της είπα ότι την αγαπάει αλλα δεν μπορεί πολύ συχνά να τη βλέπει λόγο των νέων οικογενειακών υποχρεώσεων αλλα όταν μπορεί θα έρθει σίγουρα.σίγουρα πληγώνεται γιατι ξέρει για το νέο μωράκι και πως γι αυτό το παιδί ειναι εκει ενω γι αυτήν οχι αλλα προσπαθώ κάνω οτι μπορώ για να μην νιώθει μειονεκτικά γιατι έχει εμένα δίπλα της σε όλα της και μου το βγάζει ξέρει ότι η μαμά θα κάνει τα πάντα γι αυτήν κι όταν την παίρνει από κατω το συζητάμε και την ρωτάω τι είναι αυτο που την προβληματίζει και πάντα βρίσκουμε μια λύση μέσα από το παιχνίδι μας. Δεν ξέρω για αργότερα αυτη τη στιγμή πάντως άσχετος των καταστάσεων ξέρω ότι έχω ένα χαρούμενο παιδί με έντονη προσωπικότητα και πάνω από όλα υγιές ψυχικά γιατι σε αυτόν τον τομέα δεν της λείπει τίποτα.αν είσαι κοντά στο παιδί σου και πάνω από όλα το ακούς τι το προβληματίζει δεν θα έχεις προβλήματα φυσικά θελω να σου πω ότι οι λύσεις δεν ειναι πάντα αυτο που θα χαιδεψει τα αυτιά του μπορεί και να μην του ερεσει αλλα έτσι ειναι η ζωή και θα πρέπει να το μαθουν κι αυτά. Με θετική προσέγγιση πάντα και αισιοδοξία πιστεύω ότι ακομα και τα χειρότερα προβλήματα πάντα βρίσκουν μια άκρη να συνεχίσουμε χωρίς ιδιαίτερες απώλειες. Αισιοδοξία πάντα το ποτήρι ειναι πάντα μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.
εμενα ο μπαμπας του μεγαλου μου γιου,που μου εταζε τον ουρανο με τα αστερια οταν ο μικρος ηταν 3 1/2 μηνων εξαφανιστηκε κυριολεκτικα. γυρισαμε σπιτι και ελειπαν τα πραγματα του. Κανα 2 τηλεφωνα και αυτο ηταν ολο. Σημερα ο γιος μου 5 1/2 ετων ειναι σε μια νεα οικογενεια με εναν μπαμπα με κεφαλαια γραμματα και ενα αδελφακι που λατρευει. Πονεσα και εκλαψα πολυ αλλα στο παιδι μου δεν λειπει τιποτα. σε κανενα χρονο θα του πω την αληθεια αλλα μπαμπας ειναι αυτος που μεγαλωνει το παιδι και οχι αυτος που το δημιουργει. αν θελησει να τον ψαξει καλως,αλλα μπαμπας του θα ειναι παντα ο αντρας μου
Ήμουν στην θέση του παιδιού. Νομίζω ότι πρέπει να είσαι ξεκάθαρη μαζί του. Κυρίως πρέπει να το ακούς. Να μην το πιέσεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αν θέλει να τον βρει αργότερα, ας τον βρει. Αν σε ρωτήσει θα του πεις την αλήθεια, ότι δεν τα βρήκατε σαν σύζυγοι και είχε άλλα πλάνα στη ζωή του, χωρίς περιττές λεπτομέρειες. Αν υπάρχει άλλο ανδρικό πρότυπο, πχ. παππούς, πιθανότατα δεν θα ρωτήσει ποτέ. Αυτό που είπε η Γεωργία είναι πολύ σωστό. Δεν είναι όλες οι οικογένειες με δύο γονείς. Και εμείς που μεγαλώσαμε με έναν (προσωπικά εγώ με την μαμά μου), πιστεύω ότι μεγάλωσα πιο φυσιολογικά από το 90% των συνομιλήκων μου πυρηνικών οικογενειών που είχα γύρω μου, απλώς και μόνο που μιλούσαμε ανοιχτά και μέχρι τέλος για τα συναισθήματά μας. Απενοχοποιήσου. Δεν σταμάτησε να τον βλέπει επειδή χωρίσατε. Δεν τον βλέπει επειδή δεν θέλει. Δεν ήθελε παιδί. Δεν φταις εσύ.
kalispera koritsia, eimai 27 k exo mia kori 5,5 o mpampas paliotera den asxoliotan k ton kinigousa k ego gia na to vlepei, telika kakos to ekana giati otan enas anthropos einai anorimos auto metaferei k sto paidi. sta diatauta tora, fovame mipos argotera mou riksei emena euthines giati san kalos m****** s pou imoun tin ekana na ton agapaei k den kserei pragmatika ti einai autos...
θα σου δώσω μια συμβουλή και αν θες ακουσεμε για καλώ σου το καλύτερα που θα μπορούσες να κανείς θα είναι να συμβουλευτείς έναν παιδοψυχολόγο και στο λέω γιατί γνωρίζω παρομια κατάσταση και είναι πολύ δύσκολα χωρίς τη βοήθεια ενός ειδικού.
Auto pou tha peis einai oti oi oikogeneies den einai oles idies..alla kai ta paidakia dn einai ola idia, opws uparxoun paidakia melaxrina, ksantha me prasina matakia h oxi uparxoun kai oikogeneies pou apotelountai apo 2 goneis h enan... oi goneis omws agapame ta paidakia mas opws kai na einai kai akomh kai an den eimaste panta konta tous mono auta exoume sto mualo mas giati einai kommati diko mas....opote na ksereis oti akomh kai an o mpampas den einai panta dipla sou se agapaei para polu kai kanenas den mporei na to allaksei auto...ase pou esu exeis kai th mama olh dikh sou auto pou to pas??? egw kati tetoio tha tou elega...kai na prosthesw oti 1000 bravo se oses megalwnoun ta piadia tous mones tous... pragmatika den exw logia gia sas koritsia
Επειδη εχω ζησει αυτην την κατασταση να ξερεις πως αν το παιδακι σου μεγαλωσει μεσα στην αγαπη και στην στοργη αυτο θα γινει η πραγματικοτητα του, θα το γεμισει και δεν θα υπαρχει κενο μεσα του ακομα κι αν αυτο προκαλειτε απο την απουσια του ..και παντα να μιλας στο παιδι για τον πατερα του με αγαπη, ασχετα με την συμπεριφορα του...τα παιδια τα πληγωνει πιο πολυ η απορριψη και οχι η απουσια..να το θυμασαι!
εισαι πραγματικα αξιεπαινει μαμα που εχεις στα χερια σου τον μικρο σου πριγκιπα.καλως η κακος μεγαλωνεις μονη σου το παιδακι σου οπως παρα πολλες γυναικες,νομιζω οτι στο ερωτημα σου εαν ημουν στην θεση σου θα προσπαθουσα να δικαιολογησω τον πατερα του παιδιου μου ασχετως αν δεν θα το αξιζε για μενα.[αντα την αληθεια πρεπει να λεμε στο παιδι με καλοπροεραιτα λογια χωρις να αποκαλυπτουμε το πως νιωθουμε εμεις.ομως επειδη δεν εχω ζησει κατι αντιστοιχο θα σε συμβουλευα να σερφαρεις στο google το προβλημα σου και να διαβασεις τι γινεται σε αυτες τις περιπτωσεις και πως θα πρεπει να το χειριστης ακομα και βιβλια να διαβασεις εαν μπορεις.ειμαι σιγουρη οτι θα κανεις το καλυτερο για το παιδακι σου και σου στελνω την αμεριστη συμπαρασταση μου!
Εμένα οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 3 ετών, η μητέρα μου πέρασε ένα χοντρό πρόβλημα υγείας και παραλίγο να πεθάνει και ο πατέρας μου δεν της συμπαραστάθηκε καθόλου. Δεν θυμάμαι τίποτα από την περίοδο που ήταν μαζί, και ο πατέρας μου ενώ δεν ήταν ολοκληρωτικά απών, θυμάμαι ότι με έπαιρνε 1 με 2 φορές τον μήνα να με δει υποτίθεται και με πάρκαρε στους παπούδες μου. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο κατά την γνώμη μου από το να μεγαλώνει ένα παιδί σε ένα περιβάλλον με καυγάδες, χίλιες φορές μόνο με έναν γονιό, παρά με δυο που τσακώνονται. Η μητέρα μου ποτέ δεν μου μίλησε άσχημα για τον πατέρα μου, παρ' όλο που καθόλου ενεργό ρόλο δεν είχε στην ζωή μου. Επειδή όμως τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα, από μόνη μου τον είχα βάλει στην άκρη από ένα σημείο και μετά. Για μενα ακόμη και τώρα δεν θεωρείται πατέρας, κάτι σαν μακρινός θείος είναι, αν και από τότε που παντρεύτηκα και έκανα τον γιο μου προσπαθεί να ξαναμπεί στην ζωή μας. Πες του μόνο πως ο μπαμπάς δεν μπορεί να είναι μαζί σας, και πως εσύ έχεις για αυτόν αρκετή αγάπη όχι μόνο για δυο αλλά για πολλούς γονείς, παίρνε τον μαζί σου ό,τι κι αν κάνεις και μίλα του πάντα σαν να είστε και φίλοι όχι μόνο παιδί σου, θα δεις πως μεγαλώνοντας και καταλαβαίνοντας θα σε λατρέψει όπως λατρεύω και εγώ την μητέρα μου, που είναι ο ήρωάς μου.
Η Νικολετα εδωσε το στιγμα, χωρις πολλες λεπτομερειες, μια ουδετερη, οχι συναισθηματικα φορτισμενη εξηγηση. Τα μικρα παιδια εχουν την ταση να αισθανονται υπεθυνα/ ενοχα για ο,τι συμβαινει αναμεσα στους γονεις, οποτε η εξηγηση πρεπει να εξαλειψει την πιθανοτητα το παιδι να νιωσει ενοχο οτι εξαιτιας του οι γονεις του δεν ειναι μαζι. Σιγα σιγα μεγαλωνοντας το παιδι, πιο συγκεκριμενες εξηγησεις. Καλο ειναι να μην "ντυνεται" η αναφορα στον πατερα με αρνητικα σχολια/λεξεις. Ετσι κι αλλιως οταν μεγαλωσει το παιδι θα κρινει ποιος ειναι σωστος γονιος και ποιος οχι. Απο μια μαμα με σπουδες παιδοψυχολογιας.
μεγαλώνω κ γω μονη το παιδί μου...ο Ιάσονας είναι 18 μηνών κ ακόμη δεν έχει καταλάβει ποιος είναι ο μπαμπάς του (ευτυχώς απ την μία πλευρά).ο πατέρας του έχει κ άλλο παιδί απο σχέση που διατηρούσε ταυτόχρονα...δεν ξερω ακόμη τι θα του πω αλλά σκέφτομαι πως πρεπει να το χω προετοιμάσει πολύ καλά για να το χειριστώ καλά κ να μην το πληγώσω...μου χε πει η ψυχολογος πως αρκει να του πω πως ο μπαμπάς δεν ήξερε πως να αγαπάει,πως ναναι καλός μπαμπάς....μου χε πει επίσης πως αν το παιδί παίρνει την αγάπη που έχει ανάγκη πως δεν βιώνει ως απόρριψη την απουσία του πατέρα...δεν πιστεύω πως ισχύει αυτο το τελευταίο...αυτό πο νιώθω ομως να ισχύει ειναι το πως το νιώθουμε εμείς μεσα μας...αν εμείς φοβόμαστε αυτές τις ερωτήσεις , αν το νιώθουμε βαρύ ολο αυτό κ αφύσικο το ιδιο θα μεταφέρουμε κ στο παιδί μας...μια φίλη που μεγάλωσε χωρίς πατέρα μου πε πως το κενό αυτό υπάρχει πάντα ,πως σου είναι αδιανόητο να συλλάβεις οτι ο πατέρας σου δεν σε θέλει...μου πε ομως πως ειναι πολυ σημαντικό να υπάρχουν γύρω σταθερά αντρικές παρουσίες κ γενικά φίλοι που αγαπάνε το παιδί....καλό μας κουράγιο
Λοιπόν, έχω διαβάσει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει με τίποτα να κακολογούμε τον πατέρα. Το παιδί θα το πάρει ότι κάτι πάει στραβά με το ίδιο αφού ο πατέρας του ήταν κακός, ανάξιος κλπ. Πρέπει να ειπωθεί ότι ο μπαμπάς είχε κάποια προβλήματα και γί αυτό δεν μπορούσε να είναι μαζί μας, ότι καμμιά φορά στη ζωή συμβαίνουν αυτά. Βιβλίο "πώς να μιλήσω στο παιδί μου για...", εκδόσεις ΚΟΑΝ
Πολλά συγχαρητήρια που μεγαλώνεις μόνη το παιδί σου και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία. Είμαι 37 ετών κι έχω ένα αγοράκι 5 μηνών. Ο πατέρας του παιδιού δεν το ήθελε από την αρχή. Στη δική μου περίπτωση έμεινε "δίπλα" μπυ ασκώντας μου ψυχολογική πίεση να κάνω έκτρωση επί 5 μήνες κι ενώ ήμουν στο κρεββάτι με υπερέμεση. Του είχα πει από την αρχή ότι θα αναλάμβανα πλήρως όλες τις ευθύνες και δεν θα τον επιβάρυνα καθόλου...δεν με άκουσε και με πίεζε συνεχώς για έκτρωση, με ακατανόμαστες εκφράσεις... ειλικρινά δεν αναγνώριζα τον άνθρωπο μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που του ζητούσα σεβασμό και μόνο...του έλεγα ότι στη δική μου οικογένεια, και γάτα να βλέπαμε έγκυο, τη σεβόμαστε. Δεν θέλω να κάνω την ιστορία μελό όμως. Όταν συνήλθα, στον 6ο περίπου μήνα, έφυγα από το σπίτι όπου συζούσαμε. Καμία απόφαση δεν είναι εύκολη. Δεν θα πω ψέμματα, δεν σκέφτηκα το παιδί, σκέφτηκα όμως τη αξιοπρέπειά μου. Μια αναξιοπρεπής μάνα είναι σωστή μάνα; Δεν ξέρω. Απάντηση στο ερώτημά σου δε νομίζω ότι έχω. Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι κάθε παιδί πρέπει να είναι περήφανο για τον πάτερα του και σε αυτή την κατεύθυνση σκοπεύω να κινηθώ. Το πως ακριβώς θα το κάνω θα το βρω στη διαδρομή. Ελπίζω με τα λιγότερα λάθη. Φιλικά, Έλλη ΥΓ: Ολίβια, τους 5 μήνες που ήμουν στο κρεββάτι, με κράτησε αισιόδοξη η παρέα σας αλλά κυρίως ο Μάνος. Συνεχίζω να διαβάζω άρθρα του ανελλιπώς...είναι που μου λείπει ο καλός σύντροφος μάλλον. Σας βλέπω, σας "ζηλεύω" και σας καμαρώνω. Τέτοιοι άντρες είναι σπάνιοι. Να είστε πάντα ευτυχισμένοι.
Θα σου πω τι εφάρμοσαν σε εμένα χωρίς όμως να σου πω ψέματα πως έτσι κι αλλιώ το 'χωρίς πατέρα' δεν θα τον συμαδέψει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Μέχρι κάποια ηλικία λοιπόν η απάντηση ήταν 'υπάρχουν οικογένειες με μαμά και μπαμπά και οικογένειες με μόνο μπαμπά ή μόνο μαμά, εσύ έχεις μόνο μαμά'. Από τα 6 και μετά άρχισαν σιγά σιγά οι εξηγήσεις. Χωρίς λεπτομέρειες στην αρχή με ένα σκέτο 'χωρίσαμε δεν ξέρω που βρίσκεται μπορείνα είναι εκτός Ελλάδος' και στη συνέχεια σταδιακά μέχρι τα 12 μπήκαν όλες οι 'ανατριχιαστικές λεπτομέρειες'... Το πόσο θα τον επηρεάσει εξαρτάται αποκλειστικά από το πόσο 'πλήρης' νιώθει μέσα στην οικογένεια που φτιάχνεις εσύ γύρω του και στο κατά πόσο θα επιτρέψεις τους γύρω να τον 'ενοχλήσουν' γι' αυτήν! Πάντως ότι κι αν αποφασίσεις να του πεις να θυμάσαι πως πρέπει να το ξέρουν και όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του και να είστε σύμφωνοι να λέτε τα ίδια... γιατί σε εμένα οι ερωτήσεις προέκυπταν από σκόρπιες κουβέντες τρίτων!
Δεν είμαι ειδικός αλλά ως μαμά 2 παιδιών αυτό που πιστεύω είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να νιώσει το παιδί ότι ο πατέρας του το ''παράτησε''. Ένα μικρό παιδί γύρω στα 2-3 που θα ρωτήσει για τον πατέρα νομίζω ότι θα αρκεστεί σε μία απάντηση του τύπου ''δεν είναι όλες οι οικογένειες ίδιες, κάποιες αποτελούνται από μαμά και μπαμπά και κάποιες από τον έναν εκ των δύο''. Αργότερα που θα καταλαβαίνει περισσότερο μπορεί να καταλάβει ότι ''δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να είναι μπαμπάδες και μαμάδες και χρειάζονται τον χρόνο τους''. Πάντως δε θα πρέπει να δηλητηριαστεί η ψυχούλα του από την απόρριψη, ο μπαμπάς είναι πάντα μπαμπάς έστω και αν δεν είναι παρών, δεν ξέρεις ποτέ πως θα έρθουν τα πράγματα στη ζωή.
πραγματικα σε καταλαβαινω γιατι κι εγω βρισκομαι στην ιδια θεση με σενα...μεγαλωνω την κορη μου χωρις να ειναι ο πατερας της διπλα της δεν ηθελε καν να ειναι παρων....πιστευω ομως πως οταν το παιδι θα ειναι σε θεση να καταλαβει καποια πραγματα τουλαχιστον εγω θα της πω την αληθεια για την ολη κατασταση....εννοειτε πως δεν θα μπω σε λεπτομερειες μεχρι να ειναι σε θεση να καταλαβει να κατανοησειπληρως την κατασταση....σιγουρα θα προσπαθησω να ζητησω κι εγω καποια βοηθεια ως προς την αντιμετωπιση του θεματος γιατι κακα τα ψεματα κι εγω τρεμω εκεινη την ωρα.....ελπιζω να μπορεσουμε να τους δωσουμε να καταλαβουν πως οτι κι αν γινει στην πορεια θα ειμαστε παντα διπλα τους και θα τα αγαπαμε και πως σε καμια περιπτωση δεν φταινε αυτα για τιποτα......την πριγκιπισσα μου την λατρευω οσο τιποτα στον κοσμο και θα κανω τα παντα γι αυτην...τουλαχιστον θα προσπαθω με ολη μου την καρδια....ελπιζω να βρεις κι ευ απαντησεις που θα σε βοηθησουν να αντιμετωπισεις αυτην την δυσκολη κατασταση...να εισαι παντα γερη και να χαιρεσαι τον πασακα σου!!!
πιστευω οτι ειναι πολυ δυσκολο αλλα στα παιδια πρεπει να λεμε την αληθεια. Δεν χριαζετε να απαντισες σε περισοτερα απο αυτα που σε ρωταει, αλλα μιν μπεις στην διαδικασια να πεις ενα ψεμα για να κρυψεις καταστασει. Πολυ αργοτερα την αληθεια θα την μαθει και εκει θα τα βαλει μαζη σου που του ελεγες ψεματα, με αποτεσμα να κλονιστει η εμπιστοσινη του απεναντη σου που εισε το μονο ατομο που εχει ουσιαστηκα κοντα του....