Ημουν παντρεμενη με τον αντρα μου σχεδον 3 χρονια, οταν εμεινα εγκυος χωρις να το καταλαβουμε καν. Δεν φανταζεστε την χαρα μας, καναμε σχεδια, ονειρα και δεν βλεπαμε την ωρα να δουμε το μπιζελακι. Δεν πηγαινε καν στο νου μας οτι κατι μπορει να στραβωνε. Πηγαμε δεκα εβδομαδων να δουμε το μωρακι μας μες στην καλη χαρά και η γιατρος που μ εξεταζε τοτε μου εκοψε την χαρα τοσο απροσμενα που δεν το πιστευα. Ειχε παλινδρομησει. Ειχα χασει την γη κατω απο τα ποδια μου γιατι δεν το πιστευα και δεν ειχα φανταστει οτι μπορουσε να μου συμβει εμενα αυτο και μαλιστα δεν καταλαβαινα καν τη σημαινε παλινδρομη κυηση.

Μετα απο αυτο ημουν πολυ χαλια ψυχολογικα παρολο που μου ειπε οτι μπορουσα να προσπαθησω συντομα παλι, εμενα με ειχε παρει απο κατω. Μου ελεγαν ολοι να κανω εξετασεις και να παω για εξωσωματικη. Εγω ημουν αρνητικη δεν ξερω γιατι απλα δεν ηθελα ουτε να το ακουσω. Αυτο γινοταν για ενα χρονο περιπου ωσπου ειπα ΦΤΑΝΕΙ, δεν ξανακουω κανεναν, αν ειναι να γινω μανουλα θα γινω, αλλιως θα δω τι θα κανω.

Μετα απο δυο μηνες εμεινα εγκυος στην κορη μου. Ειχα μια τελεια εγκυμοσυνη και την απολαυσα οσο μπορουσα χωρις ενοχλησεις χωρις τιποτα και 23/06/2008 εγινα για πρωτη φορα μανουλα με φυσιολογικο τοκετο. Η χαρα μας δεν περιγραφεται. Θηλαζα την κορη μου δεκαπεντε μηνες και δεν σκεφτομασταν καν ακομη για δευτερο παιδι ωσπου φυγαμε για ολιγοημερες διακοπες και σταματησα και τον θηλασμο.

Οταν λοιπον μετα ειχα καθυστερηση, λεω «Δεν μπορει, κρυωμα θα εχω η κατι δεν παει καλα«

Παιρνω μια φιλη μου που ηταν ηδη εγκυος στο πρωτο της παιδακι και πηγαμε μαζι στον δικο της γιατρο μιας και ειχε και αυτη εξεταση. Που να φανταστω οτι οταν ηρθε η σειρα η δικη μου να καθισω να με εξετασει ο γιατρος, θα μου ελεγε οχι μονο οτι ημουν εγκυος αλλα και οτι ειχα δυο σπορακια!!! Το πως ενιωσα δεν περιγραφεται. Αναμικτα συναισθηματα. Σκεφτομουν «Μα θα τα καταφερω; Μα θα τα βγαλω περα; Μα θα παει καλα η εγκυμοσυνη;«

Κι ομως ειχα αλλη μια υπεροχη εγκυμοσυνη που για δευτερη φορα δεν ειχα ουτε ενοχλησεις ουτε τιποτα και μαλιστα πηγαινα την κορη μου για μπανιο στην θαλασσα και καναμε μαζι και απολαμβαναμε μεχρι 3 μερες πριν γεννησω. Εφυγα την ημερα των γενεθλιων της και ημουν πολυ στενοχωρημενη, αλλα δεν πηγαινε αλλο μιας και ηταν και διδυμακια. Ημουν με τον αδερφο μου 3 μερες αργοτερα, οταν ξυπνησα με εμετους και με αφορητους πονους στο στομαχι. Ειχα ραντεβου με τον γιατρο εκεινη την ημερα αλλα θα ερχοταν κατα τις 4 και εγω υπεφερα απο το πρωι. Δεν ηθελα ομως να παω στο μαιευτηριο.

Με επεισε τελικα η μαμα μου μιας και ημουν μονη με τον μικροτερο αδερφο μου (οι δικοι μου ηταν ακομα στο νησι) και πηραμε ενα ταξι και μας πηγε στο μαιευτηριο. Με εβαλαν αμεσως στον τοκογραφο και ειχα πονους και εγω να επιμενω πως οχι δεν γενναω, δεν ειναι εδω ο αντρας μου και δεν ειναι πονοι γεννας.

Τελικα με πηρε ο γιατρος μου τηλεφωνο μιας και ηταν ακομα δυο η ώρα και δεν ειχε ερθει και μου εστειλε εναν συναδελφο του.

Τα πραγματα ηταν λιγο ασχημα, ειχα παθει οξεια γαστρεντεριτιδα και δεν μπορουσαν να με κρατησουν αλλο, μιας και ειχαμε πολλους παλμους και εγω και τα αντρακια μου και παρολο που μου εδιναν κατι χαπια μπας και σταματουσαν οι πονοι και κρατιομουν μεχρι την ερχομενη εβδομαδα που θα προσπαθουσαμε για φυσιολογικο τοκετο, δεν εγινε τιποτα.

Ηρθε ο γιατρος μου και μ εβαλαν κατευθειαν χειρουργειο με ολικη ναρκωση μιας και ημουν πολυ χαλια.

Οταν ξυπνησα εμαθα οτι τα αγγελουδια μου ηταν μια χαρα. 26/06/2010 ηρθαν στον κοσμο και τα δυο μεζεδακια μου 2400 και τα δυο. Η ευτυχια μας δεν περιγραφεται τα κοιταζω καθημερινα και λιωνω. Δεν θα αλλαζα ουτε στιγμη. Ευχομαι σε ολες τις μανουλες του κοσμου να ειναι ευτυχισμενες με τα μωρακια τους και σε οσες το επιθυμουν να ερθει το συντομοτερο