Η κάθε άποψη σε λογικά πλαίσια είναι κατανοητή. Τώρα κοίτα πάντα σε οτι κάνεις θα υπάρχουν καλοθελητές που θα λένε λόγια πχ όπως στην περιπτωσή σου που δεν θες άλλο παιδί ή όταν κάνεις και λίγο να παραπονεθείς ή να βγάλεις τα εσωτερικά σου όλοι σου λένε΄΄επιλογή σου΄΄.Εγω το έχω ξαναπεί αυτή η φράση ΄΄επιλογή σου ΄΄πολύ μου την δίνει.Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και λίγο τον αλλον και προτού πουμε αυτη την φράση ας σκεφτούμε οτι ο άλλος απλά έχει ανάγκη να ακούσει κάτι καλό. Δεν ξέρω τώρα γιατί εγώ πάντα ήθελα να έχει αδερφάκι -αδερφάκια το παιδάκι μου,δεν θα ήθελα να του το στερήσω αυτό.ώρες ώρες σκέφτομαι πόσες γυναίκες θα ήθελαν και δεύτερο μωρό και απλά δεν μπορούν και μου φαίνεται εγωιστικό να κοιτάξω την ζωή μου αντί για αυτά.Είμαι 28 χρονών και τώρα σε 2 μήνες περιμένω το πρώτο αδερφάκι του γιου μου και αργά η γρήγορα θα έρθει η ζωή και οι στιγμές που όλες θέλουμε.ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα.θα ερθουν και οι μερες που θα ειμαστε πιο ξενοιαστες.εγω τουλαχιστον ετσι σκεφτομαι και δεν εχω παραπονο.με το μονο που δεν συμφωνω μαζι σου ειναι ΄΄οχι μια τρελη που τρεχει ολη την ωρα΄΄.σαν τρελη ναι τρεχεις αλλα δεν εισαι ΄΄μια τρελη΄΄. Ισως αυτα που περασες με το μωρο σου να σε κανουν να σκεφτεσαι ετσι και ισως σε καποια χρονια να αλλαξεις χρονια.εισαι πολυ μικρη ακομα και εχεις πολλα πολλα χρονια για να πεις οτι δεν θα κανεις αλλο παιδι.θα ελεγα οκ αν αυτα τα ελεγες και ησουν 35+.ολοι λεμε πραγματα μικρα και μεγαλα και μετα απο 2-3 χρονια κανουμε το αντιθετο ακριβως:):):):):):):):):):)οσο για τους γυρω πιστεψε με δεν θα σταματησουν να μιλουν μεχρι εσυ να γινεις η κακια και ας ειναι αποψη δικη σου.σε μερικα ατομα οταν λες την αποψη σου σκυλιαζουν ακομα περισσοτερο και σε πριζουν.εκ πειρας;):):):):)

Καλή μου, πρόσεξε μήπως για χάρη της ¨ποιότητας ζωής" όπως λέγεται (ταξίδια, καφέδες, ελεύθερο χρόνο και γενικώς του περνάω καλά) χάσεις την ίδια τη ζωή. Κάθε παιδί είναι μια ακόμα ζωή που έρχεται στον κόσμο. 'Όλα τα άλλα κάποτε θα τελειώσουν και στο κάτω -κάτω είναι απλές απολαύσεις. Άλλο χαρά , άλλο απόλαυση. Η χαρά έρχεται μέσα από τη θυσία και την αγάπη, και κάθε παιδί που γεννιέται βοηθάει την μαμά να ανοίξει ακόμα περισσότερο την καρδία της. Και αφού δοξάζεις τον Θεό για τον καλό σου άντρα, δεν αφήνεις αυτό το θέμα και λίγο στα χέρια Του;

ακριβως μα ακριβως το ιδιο λεω κ εγω..ειχα μια τελεια εγκυμοσυνη κ μια τελεια γεννα.ΟΜΩΣ! επειδη μου συνεβη ενα τεραστιο προβλημα υγειας στην αρχη της εγκυμοσυνης μου κ εξαιτιας αυτου δεν μπορεσα να εχω την μπεμπουλα μου αγκαλια απ'οταν γεννησα παρα μονο οταν ηρθαμε σπιτι,δεν θελω αλλο μωρο.δεν ειμαι εγωιστρια κ κακια.πολλες φορες εχω σκεφτει να κανω αλλο ενα για να εχει παρεα η μπεμπουλα μου αλλα οπως ειπες κ εσυ θελω η μπεμπουλα μου να ειναι μοναδικη κ να μπορω να της προσφερω πολλα.ειμαι 35 τωρα.δεν ειμαι πολυ μεγαλη,ομως το νιωθω οτι δεν εχω κουραγια κ για δευτερο μωρο κ δεν ξερω αν θα ειναι οπως ειναι η μπεμπα.ακουραστη,καθολου απαιτητικη καθολου γκρινιαρα.απο 2,5 μηνων κοιμαται σερι το βραδυ χωρις να ξυπναει,απο 5 μηνων την βαλαμε σε δικο της δωματιο κ ουτε εκλαιγε ουτε τιποτα κ συνεχεια μα συνεχεια χαμογελαει κ γελαει.ακομα κ οικονομικα δεν ξερω αν θα μπορω να προσφερω κ στο δευτερο,εδω κ τωρα ζοριζομαστε λιγο.ασε τους αλλους να λενε.την μπεμπας μας την καναμε απο επιλογη κ την λαχταρουσαμε,δεν τυχαινουν αυτα.

Είναι σαν να το έγραψα εγώ! Έχω πάθει σοκ με το πόσο μοιάζουν τόσο τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου με τις δικές μου, όσο και όλα αυτά που ακούμε απ'τον περίγυρο... Έχω σταματήσει να απαντάω πια, μη σου πω ότι γελάω μερικές φορές από μέσα μου βλέποντας τα κακομαθημένα παιδιά όσων με θεωρούν σκληρή επειδή βάζω ορια στο παιδί μου και δεν ειμαι υπηρέτης του. Και ναι θα ζήσω τη ζωή μου τωρα όπως θέλω εγώ για να μην έχω απωθημένα τα οποία θα βγάζω μετά στο παιδί μου για το πώς θα ζήσει τη δική του ζωή. Έτσι δε θα λέω και το γνωστό "ξέρεις τι τράβηξα εγώ για να σε μεγαλώσω, πόσα στερηθηκα..." και αλλά τέτοια χαριτωμένα που έχουμε ακούσει όλοι από τους γονείς μας που έκαναν πάντα αυτό που ήταν το σωστό... Να είσαι καλά και συνέχισε έτσι με δύναμη!

Εχω κι εγώ μοναχοπαίδι και δεν θέλω να κάνω δεύτερο παιδάκι για διάφορους λόγους, διαφορετικούς απο τους δικούς σου αλλα δεν έχει σημασία! Ο γίος μου 4,5 χρονών και αρχίζει τώρα και μου ζητάει αδερφάκι. Προσπαθώ να του εξηγήσω οτι στη ζωή μας η φιλία ειναι πολυ σημαντική και οτι εκείνος μπορει να μην εχει αδέρφια αλλα θα κάνει τόσο καλούς φίλους που θα είναι σαν αδελφια! Ηδη έχει ενα φιλαράκο μοναχοπαίδι κι αυτός που αγαπιούνται παρα πολύ και οι δύο οικογένιες φροντίζουμε να κρατάμε αυτή τη φιλια δυνατή! Εχω μία αδερφή και μια φίλη και οι δυο είναι σαν αδερφές μου!

είναι δικαίωμα σου να κανεις ότι θελεις !!!! παντα λέω οτι εκτος απο μαμά είμαι κ ανθρωπος και έχω αναγκη κ τον καφε κ την βόλτα κ την ηρεμία μου ..και ετσι πραττω .... η μικρη εχει τον χρονο της μα οταν το χρειαζομαι τον εχω κ εγω... και εγώ ένα έχω!

Υπάρχουν πολύ λόγοι, σωστοί λόγοι, για ποιο λόγο καλό θα ήταν κάποιος να κάνει ένα δεύτερο παιδί. Υπάρχει όμως ένας και ουσιαστικότερος για να μην κάνει κάποιος παιδί αν δεν θέλει... ο λόγος αυτός είναι το να είναι καλά. Τι σημασία έχει αν είναι 'καλύτερο' ή 'σωστότερο' αν η μαμά ή ο μπαμπάς ή η σχέση ή το σπίτι μπει σε μια διαδικασία που έχει ψυχολογικό κόστος για αυτούς. Τι να το κάνει το αδερφάκι το παιδί αν η μαμά του δεν είναι καλά ??? Οφείλουμε να προσπαθούμε να είμαστε καλά για εμάς και τα παιδιά μας. Δεν οφείλουμε να είμαστε καλά με τον τρόπο που μας θέτουν οι άλλοι. Θα είμαστε καλά όταν ο καθένας έχει αυτογνωσία και προσπαθεί για την προσωπική του ισοροπία. Μπορεί αυτή να βρίσκεται στο να είσαι 100% γονιός 24 ώρες το 24ωρο μπορεί αυτή βρίσκεται στο χρόνο που χρειάζεται μόνος του ή στο χρόνο που χρειάζεται για καφέ ή ότι άλλο. Καθένας είναι διαφορετικός και καθένας έχει τις ισσοροπίες του χωρίς να σημαίνει ότι δεν αγαπάει το ή τα παιδιά του. Τα παιδιά είναι καλύτερα με ισοροπημενους γονείς και θέλει πολύ δουλειά με τον εαυτό σου για να βρεις πως θα είσαι πραγματικά ισοροπημένος χωρίς τύψεις και ενοχές. Και που ξέρεις.. αν τώρα αισθάνεσαι πίεση στο να κάνεις ένα δεύτερο παιδί.. μπορεί στο μέλλον να αλλάξεις γνώμη, να αλλάξουν οι ανάγκες σου να αλλάξουν οι συνθήκες. Εσύ, το σπίτι σου και η οικογένειά σου να είναι καλά και τα άλλα θα βρουν το δρόμο τους. Είσαι πάντως πολύ μικρή :)

Τί ψύχραιμες συμβουλές κορίτσια!Και καθόλου επικριτικές. νομίζω αυτό χρειαζόπμαστε μεταξύ μας όταν συζητάμε. Συγκινήθηκα. Λοιπόν Φωτεινή, είμαι μοναχοπαίδι, 43, κι εχω μοναχοπαιδι, την εκανα στα 41. Μου φτανει απολύτως η κορουλα μου η μοναδικη. Ακου κι αυτο ομως: περνω μια ΦΡΙΚΤΗ ταλαιπωρια με τους γονεις μου, που ξεκινησε οταν ημουν 3 μηνων. δεν εχω παρει ανασα 3,5 χρονια τωρα. Ουρλιαζει το μεσα μου, να χα ενα αδελφι να τους αναλαβει κανα μηνα να παρω μια ανασα. δεν ειναι μονο θεμα υγειας αλλα και πολλα πολλα αλλα. Μακαρι να μην ημουν μοναχοπαιδι. περασα τελεια στη ζωη μου, εχω φιλες-αδελφικες απο το δημοτικο ακομα. δε μου λειψε η παρεα, τιποτα, μονο τωρα που μεγαλωσα κι εγω και οι γονεις μου, μου λειπει ενα στηριγμα να ξαποστασω λιγο απο το τρομακτικο τους βαρος. οχι, ο αντρας μου δεν μπορει γιατι αν του τα πω ολα, θα τους απαγορεψει ακομα κ να μας βλεπουν (προς το παρον απλα απαγορευεται να ερχονται σπιτι μας τα τελευταια 2,5 χρονια, Αυτα Φωτεινή μου, πολυ αργοτερα μτα τα 30 ριξε αλλη μια σκεψη, κ παλι ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ. Φιλικά

Όλα αυτά που λες είναι λογικά. Όμως επειδή έχεις περάσει μια δύσκολη κατάσταση με το παιδί σου αλλά κυρίως επειδή είσαι πάρα μα πάρα πολύ νέα, παραβλέπεις ένα πολύ σημαντικό γεγονός: τώρα δεν θέλεις άλλο παιδί. Τώρα! Αργότερα? Στα 30 σου? Στα 35 σου? Μπορείς να είσαι σίγουρη ότι αυτό που ΔΕΝ θέλεις τώρα, ΑΝ το θελήσεις αργότερα, θα μπορείς να το κάνεις? Σου μιλάω εκ πείρας (των 41 μου ετών), οι "ανάγκες" σου θα αλλάζουν διαρκώς περνόντας από τα 20 στα 30 και από τα 30 στα 40 και αυτό θα αλλάξει και τις επιθυμίες σου και τις προτεραιότητές σου. Συμβουλή μου: φρόντισε να λάβεις αυτόν τον παράγοντα υπ'όψιν πριν αφήσεις τα χρόνια να περάσουν.

Ειμαι το τριτο παιδι μιας οικογενειες. Μεγαλη διαφορα ηλικιας με τις αδερφες μου, οποτε ουσιαστικα μεγαλωσα σαν μοναχοπαιδι.Εκανα 2 παιδια 6 και 4 σημερα. Ηθελα να τα κανω κοντα για να μην νοιωσουν την μοναξια που ενιωσα εγω μεγαλωνοντας. Παρολαυτα σημερα οι ερευνες λενε αλλα. http://www.newsbomb.gr/episthmh/story/8778/ta-monaxopaidia-einai-eutuxismena Δεν ξερω τι ειναι σωστο και τι λαθος. Στο κατω κατω ο καθενας αποφασιζει μονος του

Ουφφφφ...!!!! Τα 'πες και ξελάφρωσα!!!!! Να σου ζησει το παιδακι σου κοριτσαρα μου! Μη μασας καθολου κι εγω τα ιδια ακουω!!! Το παιδι σου θα ειναι ισορροπημενο αν εισαι καλα εσυ, και σιγουρα δεν εξασφαλιζεις την ευτυχια του χαριζοντας του ενα αδαρφακι. Επιτρεψε μου να αναφερω ενα κοματι απο το "Γραμμα σε ενα παιδι που δε γεννηθηκε ποτε" τις μεγιστης Oriana Fallaci: "Πολλες γυναικες αναρωτιουνται γιατι να φερω ενα παιδι στον κοσμο; ....κι αν επεκτεινω το ερωτημα στη ζωη, στο διλημμα του να γεννηθεις ή οχι,καταληγω να λεω οτι καλυτερα να γεννηθεις παρα οχι. Ωστοσο ειναι σωστο να σου επιβαλω κι εσενα τη λογικη μου; Δεν ειναι σαν να σε φερνω για λογαριασμο μου στον κοσμο και τερμα; Δε με ενδιαφερει να σε φερω για κανενος λογαριασμο στον κοσμο και τερμα." Πολλα φιλια απο μια μαμα με ενα και μοναδικο παιδακι!!!

Είμαι 38 χρονών, μοναχοπαίδι. Πριν από 10 χρόνια, πριν γνωρίσω τον σύζυγό μου, περνούσα μία περίοδο "μοναξιάς". Σκεφτόμουνα ότι αν πάθαιναν κάτι οι γονείς μου θα ήμουνα εντελώς μόνη, χωρίς ούτε καν ένα αδελφάκι. Καλά τα ξαδελφάκια, καλοί οι φίλοι, αλλά συνήθως τα αδέλφια είναι εκεί όταν τα χρειάζεσαι... Δικαίωμά σου, φυσικά, να κάνεις μόνο ένα παιδί. Για τον οποιονδήποτε λόγο. Έχω δύο παιδιά 6 & 2,5, δουλεύω, και παρ' όλα αυτά βρήκα χρόνο και για να κάνω κάτι για μένα: ένα άθλημα που πάντα ήθελα, το ξεκίνησα πέρυσι, στα 38 μου. Δεν στο λέω για να σε πείσω, δεν έχω τέτοια πρόθεση, απλά για να σου πω ότι όλα γίνονται, αν θες. Α, και κάτι άλλο: επειδή είναι δύο, παίζουνε μεταξύ τους και δεν έχω το κλασικό "μαμά, να παίξουμε" που έχουν μανάδες με ένα παιδί.

Το πως θα ζήσεις την ζωή σου και τι θα κάνεις , ειναι δικός σου λογαριασμός οπως είπες . Εγώ δεν μπορω να καταλάβω ποιοι ειναι αυτοί που σου τα λένε αυτά , ποιές ειναι αυτές οι τέλειες μαμάδες οπως τις λες ? Πως ξέρουν τι συμβαίνει σπίτι σου , που και πως κοιμάται το παιδί σου , πότε πας ταξίδι ? Μηπως είναι φίλες ή γνωστές σου και μέσα απο συζητήσεις εσύ τους κοινωνείς την ζωή σου ? Αν είναι έτσι , που νομίζω οτι έτσι πρέπει να ειναι , τοτε πρεπει να δεχτείς το τι σημαινει συζήτηση . Αν δεν θέλεις να ακους τέτοιες απόψεις και σχόλια τοτε ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΤΑ ΣΥΖΗΤΑΣ !

1000000000 μπραβο!!!!!πολυ καλα κανεις!!!!κ στο λεω εγω,που εγινα μανα στα 23(γιατι το ηθελα),ειμαι τωρα 25 κ η μερα μου οοοολη ειναι το σπιτι κ το παιδι!!!!δεν βγαινω,δεν περιποιουμαι τον εαυτο μου,δεν εχω χρονο για τον αντρα μου κ φυσικα απ τη μερα που γεννησα δεν εχω βοηθεια απο πουθενα!!!!θελω κ αλλο παιδι...αλλα οχι τωρα!νομιζω πως δεν θα μπορεσω να ανταπεξελθω....!!!ερχοναται ωρες που κλαιω γιατι πιεζομαι αφανταστα απ τις καταστασεις κ δεν εχω πως αλλιως να ξεσπασω η να ξεχαστω,κ αλλες που λεω...τωρα φωναζω ασθενοφορο να με παει δαφνι!!!!δεν το μετανιωνω σε καμια περιπτωση που εκανα οικογενεια,αλλα κ τι δεν θα εδινα για να μπορω να χω εστω κ μιση ωρα τη βδομαδα για μενα...να ηρεμησω,ν αδειασει το μυαλο μου απ ολους κ ολα,κ ας μην βγω εξω απ το σπιτι!!!το δικαιουμαστε οοολες οι μαναδες πιστευω!!!!

Ουτε λιγοψυχη εισαι.....μα ουτε και φοβιτσιαρα.....! Ξερεις τι θελεις απλα τη δεδομενη στιγμη. Και να σου πω και κατι; ακομα κι αν αλλαξεις πολυ αργοτερα γνωμη, παλι αυτο που θελεις εσυ και ο αντρας σου θα κανετε. Πολυ ωραια τα ειπες. Εγω σε βρισκω πολυ σωστη. ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ!

Κι εγώ τα ίδια αντιμετωπίζω από τον περίγυρο... Στην αρχή σε ζαλίζουν να κάνεις ένα παιδί γιατί αλλιώς δεν "ολοκληρώνεσαι" και αφού το κάνεις αμέσως αρχίζουν να σε ρωτάνε πότε θα κάνεις κι άλλο! Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω αυτό!Είναι δηλαδή υποχρεωτικό το δεύτεο παιδί??? Και σκέψου ότι ο γιος μου είναι μόλις 2,5 ετών! Είναι τόσο παράλογο που εμένα δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου να κάνω μια οικογένεια με πολλάαααα παιδια? Το ένα μου φτάνει και μου περισσεύει. Ούτε πιστεύω ότι είναι σώνει και ντε καλύτερο για το παιδί να έχει αδέρφια, σχετικά είναι όλα... Μπράβο στις γυναίκες που κάνουν και 2 και 3 και 4 παιδιά αλλά δεν είμαστε όλες ίδιες. 'Οπως πίσης υπάρχουν και άλλες που δε θέλουν να κάνουν καθόλου παιδι και είναι δικαίωμά τους. Τέλος πάντων... κι εγώ ενοχλούμαι αφάνταστα μ' αυτά τα σχόλια αλλά δυστυχώς είναι μάταιος κόπος να προσπαθείς να συζητήσεις σε λογική βάση με κάποιους ανθρώπους. Οι παρωπίδες δε βγαίνουν εύκολα...

Εγώ κορίτσια δε μπορώ να κρίνω τις σκέψεις και τις αποφάσεις κανενός άλλου, μπορώ μόνο να καταθέσω τη δική μου εμπειρία και να πάρει ή όχι κανείς ό,τι επιλέξει από αυτήν. Μέχρι πριν από 2,5 χρόνια ήμουν μαμά ενός κοριτσιού το οποίο το μεγαλώσαμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τον άντρα μου.Και το θήλασα ένα χρόνο και δούλευα και στερήθηκα πολλά, πάρα πολλά. Δεν ξέρω αν αυτή η κατάσταση έπαιξε ρόλο στη μεγάλη μου αρνητικότητα να κάνω δεύτερο παιδί.Συν των δύσκολων οικονομικών μας, συν της άποψής μου ότι δεν είναι κόσμος αυτός να φέρω κι άλλο πλάσμα και πολλά πολλά άλλα. Ήμουν για τους άλλους άκδαρδη, κακιά, εγωίστρια, απόλυτη και χίλια δυο που αναφέρατε κι εσείς.Η μικρή μου μου ζητούσε από νωρίς αδερφάκι αλλά της έλεγα ότι είμαστε πολύ καλύτερα έτσι, δε χρειάζεται να μοιράζεται τίποτα κλπ κλπ. Ώσπου μια μέρα μου το ζήτησε πολύ σοβαρά και ενώ άρχισα να της λέω τα ίδια με αποστόμωσε λέγοντάς μου ότι εκείνη με χόρτασε πια, χόρτασε τα χάδια και την αγάπη μου και είναι καιρός να τα δώσω και κάπου αλλού.Δε μπορώ να πω συγκινήθηκα αλλά και πάλι η απόφασή μου δεν άλλαξε.Παρά το ότι και ο άντρας μου πια ήταν σίγουρος ότι το ήθελε.Εγώ βράχος! Έγινα θεία, κράτησα το ανηψάκι μου στα χέρια μου και κανένα μητρικό φίλτρο δεν ξύπνησε πάλι.Μετά από καιρό έγινα νονά για πρώτη φορά.Το παιδάκι που βάπτισα το είδα λίγες μέρες πριν τη βάπτιση, δεν είχα νιώσει κάτι διαφορετικό.Με με ρωτήσετε τι έγινε στη βάπτιση.Δεν ένιωσα κάτι να συμβαίνει. Ξέρω μόνο ότι μετά από το μυστήριο, μετά από λίγες μέρες έγινε μια ανατροπή μέσα μου, ειλικρινά δεν κατάλαβα πως! Σε ένα μήνα ήμουν σίγουρη πως θέλω να κάνω δεύτερο παιδί και ήρθε αμέσως.Όσοι με έβλεπαν έγκυο δεν το πίστευαν, με ρωτούσαν αν έτυχε!Δύσκολη κύηση, δύσκολη γέννα, δύσκολος ο πρώτος καιρός του νεογνού με προβλήματα υγείας, δύσκολος ο μικρός στον ύπνο μέχρι τώρα που είναι 22 μηνών, τον θηλάζω ακόμη, δουλεύω, εξακολουθούμε να μεγαλώνουμε μόνοι τα παιδιά μας με τον άντρα μου, πρόσφατα έχασε τη δουλειά του οπότε τα οικονομικά δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο αλλά... είμαι ευτυχισμένη και αισιόδοξη. Αν τα διάβαζα γραμμένα από άλλη μαμά θα έλεγα δε μπορεί, αυτή τρελή θα είναι! Και τώρα που συμβαίνουν σε μένα όλα αυτά πάλι αναρωτιέμαι πως μπορώ να νιώθω έτσι και δεν τα έχω παρατήσει;;Δεν ξέρω, ξέρω μόνο ότι στη ζωή μας καλό είναι κάθε φορά να κάνουμε αυτό που νιώθουμε σωστό για μας. Τώρα μπορεί να είναι αυτό, αύριο μπορεί να είναι το εντελώς αντίθετο. Όλα προφανώς έχουν το χρόνο τους και το λόγο που γίνονται. Εύχομαι σε όλες τις μαμάδες, με ένα, με δυο, με πολλά παιδιά... να τα χαίρονται!