Η ιστορία ενός μαχητή (μέρος α’)

Αυτή δεν είναι η δική μου ιστορία, η ιστορία μιας μαμάς. Είναι η ιστορία ενός μικρού που παλεψε με τις πιθανότητες από τα πρώτα δευτερόλεπτα της σύλληψής του. Η ιστορία του Λουκά.

Το πρώτο μου παιδί το έκανα στα 29 και ήταν η χαρά της εγκυμονούσας. Καμία επιπλοκή, καμία ενόχληση, δούλευα μέχρι λίγες μέρες πριν τη γέννα, και όταν ήρθε ο παιδαρός μου 4350 κιλά ήμουν μια περήφανη και ευτυχισμένη μανούλα. Δεν ήθελα δευτερο παιδί αμέσως (ηθελα καριέρα τρομάρα μου!!) γι’ αυτό όταν έμεινα έγκυος μετά από 10 μήνες και παλινδρόμησε η εγκυμοσύνη, παρόλο που έκλαψα και χτυπήθηκα, ανακουφίστηκα λίγο.

Μετά από μερικά χρόνια αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για δεύτερο παιδί. Όμως εγώ είχα ήδη προβλήματα: πρίν από τη γέννα είχα κάνει χειρουργειο για ενδομητρίωση. Προσπαθησαμε αλλά περνάγανε τα χρόνια και η εγκυμοσύνη δεν ερχόταν. Κάναμε εξετάσεις και ο άντρας μου είχε κάποια θέματα αλλά όχι απαγορευτικά. Εγώ είχα ένα πολύποδα και αποφάσισαμε να το χειρουργήσουμε μηπως και εμποδίσει τυχόν εγκυμοσύνη. Πηγαμε για λαπαροσκοπικά και τελικά ο γιατρός μου κατέληξε να μου αφαιρέσει τη μία ωοθήκη και τη μία σάλπιγγα γιατί είχαν καταστραφεί από την ενδομητρίωση. Κλάμα κακό και ελπίδες μου χαμένες. Ο γιατρός μου μου έδινε 5% πιθανοτητες για φυσιολογική εγκυμοσύνη. Αρχισαμε να ψαχνόμαστε για εξωσωματική. Συνεχίζαμε όμως να προσπαθούμε εντατικά.

Ξαφνικά μένω έγκυος! Έκλαιγα από τη χαρά μου. Και μετά το χάος.. αίμα και παλινδρόμηση. Όμως πείσμωσα. Αφού κατάφερα να μείνω μια φορά θα τα καταφέρω και πάλι.

Πήγαμε σε ένα ειδικό γενετιστή και αποφάνθηκε ότι ο άντρας μου είχε ένα ιο στο σπερμα και όταν γινοταν η σύλληψη, το σώμα μου αντιμετωπιζει σαν ιό το έμβρυο και το αποβάλει. Αρχίσαμε θεραπεία για 6 μήνες. Έμεινα έγκυος 2 μέρες πριν το τέλος της θεραπείας! Το κατάλαβα ότι έμεινα έγκυος γιατί πόναγα και πρήστηκα από την πρώτη ώρα!! Ομως είχα και ένα ινομύωμα στον τράχηλο που δεν το είχαμε πειράξει με τον γιατρό. Μεγάλωνε το μωρό, μεγάλωνε και το ινωμύωμα. Εν τω μεταξύ λίγες εβδομάδες μετά την σύλληψη πάλι αίμα… άγχος! Ξεκίνησα ενέσεις κάθε μέρα μέχρι τον 9ο μήνα. Όταν πήγαμε και ακούσαμε τη καρδούλα του αγκαλιαστήκαμε με τον άντρα μου και κλαίγαμε μαζί με τον γιατρό!!!

Παρόλες τις αντιξοότητες, ο μπέμπης μου μεγάλωνε και θεριευε!! Όλες οι εξετάσεις μου έβγαιναν καλές. Όταν όμως ήρθε η ώρα για το β’ επιπεδου ένιωσα να χάνω τον κόσμο! Παρόλο που ο υπέρηχος δεν έδειχνε κάτι, οι αιματολογικές μου μου έδιναν 1/100 για σύνδρομο Down. Για 2 εβδομάδες έκλαιγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τα αποτελέσματα και η ηλικία μου (37 χρονών) επέβαλαν να κάνω αμνιοπαρακέντηση αλλά εγώ έτρεμα μην αποβάλλω. Μετά από πολύ κλαμα και πολύ συζήτηση με τον γιατρό μου και τον άντρα μου αποφασίσαμε να μην κάνουμε αμνιοπαρακέντηση. Όμως οι επόμενοι μήνες ήταν μέσα στο άγχος.

Ο γιατρός μου επιμένει για καισαρική λόγω του μεγάλου μεγέθους του μπέμπη και για το ινομύωμα. Παρόλο που δεν ήθελα, αναγκάστηκα να συμφωνησω.

Είχαμε ορίσει ημερομηνια καισαρικής 17/9. Στις 12/9 είχαμε πάει στους μελλοντικούς νονούς γιατί είχανε γενεθλια-γιορτή τα αγόρια τους. Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, ήρθα και έσκασα!! Γυρισαμε σπίτι και έπεσα κατευθείαν για ύπνο! Στις 11.15 το βράδυ ξυπνάω με ουρλιαχτό από τον πόνο. Οξύς τοκετός!! Στις 12 ήμασταν στο νοσοκομείο και εγώ ουρλιάζοντας να ψάχνω να δω τον γιατρό μου. Ηρθε πρώτα η μαία μου, με εξετάζει φοβουμενη το ινομύωμα και μου λέει «εγώ δεν πιάνω ινομύωμα, το κεφάλι του μωρού πιάνω! Γεννάμε» !! ΣΟΚ! Ο πόνος ήταν ανείπωτος γιατι μεσα σε μια ώρα ο μπέμπης έδωσε μια στο ινομύωμα το μετακίνησε και άρχισε να εμπεδώνεται στον τραχηλο γιατί δεν είχε πάρει θέση λόγω του εμποδίου!! Ανοιξαν τα κόκαλα της λεκάνης μου μέσα σε 1 ώρα!

Όταν ήρθε ο γιατρός μου ήταν κατάχλωμος. Του ζητάω επισκληριδιο γιατί ούρλιαζα και μου λέει «Δεν προλαβαίνουμε, σε λίγα λεπτα γεννάς!!» Αρχισα να κλαίω από το άγχος μου και ο γιατρός μου ζήτησε να είναι έτοιμο χειρουργείο, μονάδες αίματος και εντατικη σε περίπτωση που το ινομύωμα αιμορραγήσει (αυτά τα έμαθα μετά τη γέννα!!) Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε στη ζωή μου ο Λουκάς μου!! Ένας πανέμορφος μπέμπης 4900! Τον κράταγα και δεν το πιστευα! Αυτός ο μικρός μαχητής που αδιαφορησε για όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια και γεννήθηκε φυσιολογικά, δυνατός και υγιής! Εγινε η ατραξιον του μαιευτηρίου και εγώ η μαμά του «γιγαντα»

Αυτό το μέρος, είναι αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες που απελπιζονται γιατί δεν μπορούν να συλλάβουν ή να κρατήσουν ένα μωρό. Χρειάστηκαν 2 αποβολές, 3 χειρουργεία, πολλές θεραπείες και ατελειωτο πείσμα αλλά τα καταφέραμε !

Στο επόμενο μέρος ο Λουκάς αποδεικνύει ότι γεννήθηκε νικητής !

μαμά Ελενη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com