Ο γιατρός μου… ο κύριος «Ήρεμη δύναμη»!!
Η ιστορία της Χριστίνας
(Η Χριστίνα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Είμαι η Χριστίνα και όποτε διαβάζω μια από τις ιστορίες σας και μας ένα δάκρυ συγκίνησης κυλάει…
Εγώ θα σας πω την ιστορία μου και του μονάκριβου (προς το παρόν) γιού μου…
Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή, το μόνο που με πείραζε ήταν τα σκουπίδια και η οδοντόκρεμα, έκανα μετρημένους 5 εμετούς τους 9 μήνες και από τον 6ο μήνα και μετά πρήστηκαν οι αστράγαλοί μου χωρίς όμως να έχω κάτι παθολογικό που επηρέαζε την υγεία του μωρού μου. Η αγωνία μου από την πρώτη ημέρα της εγκυμοσύνης μου είναι να είναι υγείες το μωρό μας.
Η ημερομηνία τοκετού από τον γιατρό μου ήταν 19/01/10 και μας βρήκε καταχαρούμενους γιατί ήταν πολύ κοντά με την ημερομηνία της ονομαστικής γιορτής του μωρού μου – Αντωνάκης σαν τον παππού του.
Στις Πέμπτη 14/01 στις 21:00 πήγαμε στον γιατρούλη μας – «ο κ. ήρεμη δύναμη» όπως τον μετονόμασα αργότερα – και μου λέει «Χριστίνα μετά από αυτήν την συνάντησή μας, και αφού ο πλακούντας έχει αρχίσει να ωριμάζει, θα έρθεις το Σάββατο στο Μητέρα να σε ξαναδώ!» (με ότι αυτό σημαίνει).
Εμείς με τον αντρούλη μου ήμασταν καταχαρούμενοι, ήμασταν πανέτοιμοι και με την βαλιστούλα στην είσοδο του σπιτιού να την αρπάξουμε και να φύγουμε! Ο μεγάλος μας φόβος ήταν να μην με πιάσουν οι πόνοι και είμαι μόνη μου στο σπίτι καθώς μέχρι να έρθει ο άνδρας μου να με πάρει θα χρειαζόταν 1 ώρα τουλάχιστον – έχει τυροπιτάδικο και καταλαβαίνετε μέχρι να το κλείσει…- και θα χρειαζόμασταν και μια ώρα τουλάχιστον μέχρι το μαιευτήριο από τον Πειραιά.
Φεύγοντας από τον γιατρό μου λέει ο άντρας μου θα πάμε από την Συγγρού να δει ο γιός μου …. και να αποφασίσει να βγει….
Αφού φτάσαμε σπίτι κατά τις 22:30 είπαμε να ξαπλώσουμε, ο αντρούλης μου τον πήρε τον ύπνο αμέσως… εγώ κοιτούσα τηλεόραση μέχρι που νιώθω έναν δυνατό πόνο, λέω δεν θα είναι τίποτα και γυρνάω στο πλάι μόλις αποφάσισα να ξαναγυρίσω ανάσκελα νιώθω κάτι υγρό και ζεστό να αρχίζει να κυλάει από μέσα μου. Φωνάζω στον άντρα μου: «τα νερά, έσπασαν τα νερά» ο καημένος μες τον ύπνο του πετάγεται επάνω και ξεκινάει να ντύνεται, παίρνω τον γιατρό τηλέφωνο και του λέω «κοιμάστε;;;» μου λέει: «Χριστίνα πριν μια ώρα έφυγες, είμαι ακόμη στο ιατρείο» και γελάει, του φωνάζω: «γεννάω» και σκάμε στα γέλια. Τα γράφω όλα αυτά γιατί εξ αρχής είχα κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με τον γιατρό μου καθώς ήταν πολύ μετρημένος και πολύ σοβαρός χωρίς περιττές φλυαρίες κ.λ.π.
Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 00:15, με πολλή χαρά και έναν περίεργο φόβο, αυτόν της πρώτης φοράς, μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν όλα τέλεια. Με παραλαμβάνει η μαία μου που συνεργάζεται με τον γιατρό μου, μου κάνουν την σχετική προετοιμασία και με πάνε στην αίθουσα ωδινών, ζητάω τον αντρούλη μου, ο οποίος φοβάται και δεν έχει αποφασίσει αν θα παραστεί στην διαδικασία του τοκετού.
Εγώ είχα συζητήσει με τον γιατρό μου και είχαμε συμφωνήσει ότι σε καμία περίπτωση δεν θα κάναμε καισαρική παρά μόνο εάν κινδύνευε το μωρό μου και φυσικά ΟΧΙ επισκληρίδιο. Η ώρα έχει πάει 03:30, οι πόνοι αρχίζουν και περισσεύουν, εγώ σφίγγω το χέρι του αντρούλη μου, η μαία μου λέει να κάνουμε επισκληρίδιο, «έχεις διαστολή 1, θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις, δεν θα πονάς…» ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ και εκεί ξεκινάει η πρώτη βραδυκαρδία του μικρού μου, παγώνουμε, κάνουμε τα απαραίτητα και όλα εντάξει σε 15 λεπτά ξανά βραδυκαρδία, μου βάζουν οξυγόνο αρχίζω και παγώνω… σε λίγο όλα πάλι καλά…
Οι πόνοι δυναμώνουν, διαστολή 1! Βραδυκαρδία ξανά… έρχεται ο γιατρός μου, ξανά οξυγόνο επανέρχονται οι χτύποι του στα φυσιολογικά. «Χριστίνα το παιδί είναι ψηλά, θα αργήσουμε, να κάνουμε επισκληρίδιο να χαλαρώσεις…» αρχίζω να το σκέφτομαι η ώρα είναι 04:30, ο άντρας μου μου λέει «κάνε την», το αποφασίζω, μέχρι να έρθει ο αναισθησιολόγος έχει πάει 05:30 και ο μικρός κάνει άλλη μια βραδυκαρδία, έχω αρχίσει και εξαντλούμαι!
Είμαι 24 ώρες ξύπνια και η επισκληρίδιος είναι ένα δώρο. Ο άντρας μου με αφήνει και πάει να ειδοποιήσει τους γονείς μας ότι γεννάμε!!! Ο γιατρός μου μου λέει ιστορίες από την Αγγλία και μου λέει ότι θα γεννήσουμε φυσιολογικά όπως συμφωνήσαμε!!! Έρχεται ο αντρούλης μου, ο γιατρός μου λέει να κάνουμε μια δοκιμή να σπρώξουμε, ο μικρός ξανακάνει βραδυκαρδία η διαστολή μου είναι πια τελεία. Λέει του αντρούλη μου και φωνάζει τους νοσοκόμους ήρεμα αλλά με νόημα «Πάμε, πάμε, πάμε και εσύ Βαγγέλη θα ρθείς μαζί μας…»
Σε χρόνο ρεκόρ, με τρελή χαρά εγώ, είμαι στο χειρουργείο και έτοιμη, δεμένη, εκεί όμως καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά… δεν ακούμε πια του χτύπους… ο κ. «ήρεμη δύναμη» μου λέει να σπρώξω, βάζω τα δυνατά μου κα ακούω ένα θόρυβο (βεντούζα), πρέπει να ξανασπρώξω, κοιτάω τον Βαγγελάκη μου και τον ρωτάω: «είσαι καλά ;;;» ο γιατρούλης μου λέει: «άσε τον Βαγγέλη και σπρώξε» την τρίτη φορά που μου λέει σπρώξε τον βλέπω να κρατά ένα σκουρόχρωμο ποντικάκι στα χέρια του και ακούω κλάμα μωρού και τον έχω στην αγκαλιά μου με την ευχή του γιατρού να «μας ζήσει», είναι Παρασκευή 15/01/10, 8 παρά 10 το πρωί.
Με κοιτάει, έχει πολλά και μαύρα μαλλιά, πάει να κλάψει και του λέω: «Καλωσήρθες, η μαμά και μπαμπάς είναι εδώ» είναι όλα καλά, ο μικρός 2350.
….με πάνε να με δουν οι δικοί μου και ο άντρας μου, μου λένε είναι ένας κούκλος, είναι παίδαρος και ξαφνικά μου εμφανίζουν το ποντικάκι μου.
Είναι όλα σαν όνειρο… όλα είναι καλά! είναι ζωηρός και κοιμάται στον στέρνο μου… Είναι δικός μου!!!, είναι εδώ!!!! Επιτέλους!!!!…
Η ιστορία μας δεν τελειώνει όμως εδώ… την τρίτη ημέρα στο μαιευτήριο, έρχονται και μου ανακοινώνουν ότι το παιδί μου πάει στην ΜΕΘ γιατί βρήκαν αίμα στα κακά του, ο κόσμος όλος χάνεται, τον βλέπω πια μόνο τις ώρες επισκεπτηρίου στη ΜΕΘ, σε θερμοκοιτίδα, καλωδιωμένο, με την αντιβίωση καρφωμένη στο μαλακό του κεφαλιού… επιστρέφω σπίτι, εγώ και ο αντρούλης μου και χωρίς το μωρό μας και κλαίμε…. Μετά από 10 ημέρες αγωνίας και δακρύων παίρνουμε εξιτήριο και από τότε όλα είναι καλά και μελένια. Είμαι πολύ ευτυχισμένη! Ο Αντωνάκης μου είναι τα πάντα μου (και ο αντρούλης φυσικά!) Κάθε του φαφούτικο χαμόγελο μια ανάσα
Μανούλες αυτή είναι η ιστορία μου….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>kai egw xristina genisa me akrivos ton idio tropo ton mikro mou antroulh thn paraskeyh 28-5-2010 apo tis 8 to prwi mexri tis 10 to vrady htan psila xaname toys palmous tou mou vazan oxigono kai meta apo polles ores vgike ena pontikaki 3600kilwn katamayro asxeto pou twra einai kataxanthos meta thn ventouza vgike xwris palmous.......meta apo tris meres emeine 7 meres sto karamandanio sthn meth kai twra ola ok..........na einai panta kala....
>Ευχαριστώ πολύ που μου την δημοσιεύσατε!!!!
θα είναι το δώρο μου για τον αντρούλη μου!