Πόσα παιδιά είναι αρκετά;
Στα λευκώματα των παιδικών μας χρόνων, μια στις τόσες έσκαγε η ερώτηση «Πόσα παιδιά θέλεις να κάνεις;«.
Δεν θυμάμαι πια τι απαντούσα… Πιθανότατα να έγραφα «Δύο! Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι«.
Αν με ρωτούσες πέρσι, πάλι δεν ξέρω τι θα σου απαντούσα. Πιθανότατα να έλεγα «Δύο! Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι«.
Αν με ρωτήσεις σήμερα, θα σου πω «Τουλάχιστον δύο! Θα ήθελα άλλο ένα κοριτσάκι, αλλά αρχίζω να φλερτάρω και με την ιδέα του αγοριού«.
Έβλεπα τώρα τον υπέρηχο της αυχενικής διαφάνειας, τότε που η Αθηνά ήταν μπιζέλι και το το μόνο που ξέραμε για αυτήν ήταν ότι φαινόταν «φυσιολογική» και ότι κατά 70% ήταν κοριτσάκι. Εκείνο το μεσημέρι στην Κηφισιά (μην ρωτάτε πώς βρεθήκαμε εκεί!), ένιωσα τη μεγαλύτερη συγκίνηση της ζωής μου. Ναι, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ήταν ακόμα μεγαλύτερη και από τη στιγμή που πρωτοκράτησα στα χέρια μου την Αθηνά. Μέχρι την αυχενική διαφάνεια, δεν είχα κάνει κανέναν υπέρηχο και έτσι όταν αντίκρυσα στην οθόνη ένα ανθρωπάκι με χέρια και πόδια και κεφάλι να χορεύει, ξέσπασα σε λυγμούς. Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα πιο γυναίκα. Ήταν λες και όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε έγιναν για να με φέρουν ακριβώς σε αυτή τη φάση: τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Περίεργο πώς το πιο φυσιολογικό πράγμα για έναν άνθρωπο, η αναπαραγωγή, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής του.
Θέλω διακαώς να κάνω και άλλο παιδί. Μετράω τις μέρες καρτετικά μέχρι τον Ιανουάριο που θεωρητικά μπορώ να ξαναμείνω έγκυος. Είναι σαν να περνάω μια δεύτερη εγκυμοσύνη που μόλις φτάσει στο τέλος της θα γεννήσει μια νέα εγκυμοσύνη.
Είναι φοβερό, όμως, το πόσοι άνθρωποι μου έχουν πει «Έλα μωρέ, τι να το κάνεις και άλλο παιδί! Να ζοριστείς θέλεις; Ένα και καλό!!» Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι που έχουν παιδιά, οικογένεια (αυτοί που δεν έχουν, δεν μετράνε)… Τσατίζομαι κάθε φορά…
«Μα εγώ θέλω! Δεν με ζορίζει καθόλου ο ρόλος της μητέρας!«
«Ναι, το λες τώρα που η Αθηνά είναι μικρή. Κάτσε να μεγαλώσει να την κυνηγάς και τα λέμε«
Μα οι ίδιοι άνθρωποι ήταν αυτοί που μου έλεγαν «Κοιμήσου τώρα που μπορείς, γιατί όταν γεννηθεί το μωρό, θα ξεχάσεις τι θα πει ύπνος!«. Και να που γεννήθηκε το μωρό και μια χαρά κοιμάμαι και εγώ και αυτό.
Δεν ξέρω τι τους κάνει να με συμβουλεύουν να μείνω στο ένα… Φοβούνται μην μεταλλαχτώ σε… νοικοκυρά; Μήπως τους τρομάζει η οικονομική κρίση (λιγότερα παιδιά, λιγότερα έξοδα);
Η αλήθεια είναι ότι από τότε που έμεινα έγκυος το «Εγώ» έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Από τη μέρα που γέννησα το μόνο που έχω αγοράσει για τον εαυτό μου είναι ένα φόρεμα. Κοιτάω τις ντουλάπες μου και συνειδητοποιώ ότι η πριν-γίνει-μαμά Ολίβια υπήρξε άπληστη, αλλά τουλάχιστον άφησε πολλά εφόδια για τη μαμά Ολίβια, η οποία ξαφνικά αρκείται σε αυτά που έχει και είναι και σούπερ ευχαριστημένη. Οι προτεραιότητες άλλαξαν και δεν το λέω με παράπονο, αλλά σαν αβίαστη και καθόλου ενοχλητική διαπίστωση. Νομίζω πως μέρα με τη μέρα, ανακαλύπτουμε, ο Μάνος και εγώ, τι πραγματικά χρειάζεται κάποιος για να είναι ευτυχισμένος. Και αυτό σίγουρα δεν είναι ούτε τρία μπλουζάκια παραπάνω, ούτε σούσι μια φορά την εβδομάδα.
Μμμ, το βλέπω ήδη ότι με μια πρώτη ματιά δεν θυμίζω καθόλου εκείνη την ξανθιά πιτσιρίκα Σαλονικιά που ξημεροβραδιαζόταν σε μπαράκια, αλλά να σας πω κάτι; ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!
Η Αθηνά ήρθε και εξαφάνισε κάθε ίχνος εγωισμού και μου έδωσε θάρρος να κοιτάξω τη ζωή κατάματα. Φαντάζομαι ότι ένα δεύτερο παιδί θα με γεμίσει με άλλα, πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Η Stelluna είναι έγκυος στο πρώτο της παιδάκι. Σε ένα post της στο koilitsadotcom, της έγραψα ότι ανυπομονώ να ξαναμείνω έγκυος και αναρωτήθηκε αν μια δεύτερη φορά θα είναι ίδια με την πρώτη. Όχι. Η πρώτη φορά είναι μαγική, σε κάνει να ξενυχτάς μέσα στην αγωνία να ξημερώσει η μέρα να ξαναδείς το μωρό σου στον υπέρηχο. Σε κάνει να αγωνιάς για το πώς θα γεννήσεις, πώς θα είναι το μωρό, αν θα πονέσεις. Η δεύτερη, όμως, θέλω να πιστεύω πως είναι εξίσου μαγική με ένα δικό της, διαφορετικό τρόπο. Και μόνο η αίσθηση του να σε κλωτσάει ένα τόσο δα μωράκι μέσα στην κοιλιά και ένα άλλο χεράκι -της Αθηνάς- να προσπαθεί να το νιώσει, είναι μοναδική. Σαν εκείνες τις φωτογραφίες στα περιοδικά που τις χαζεύουμε και κάνουμε «Ωωωωωωωω!» μελωμένοι…
Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω ακριβώς: μέσα μου νιώθω πως δεν έχω «κλείσει» το κεφάλαιο «εγκυμοσύνη». Σαν να βλέπω σε ένα φλιτζάνι της ζωής το ριζικό μου και να σχηματίζεται μια ακόμα μορφή, εκτός της δικής μου, του Μάνου, της Αθηνάς και των γατιών μας.
Θεού θέλοντος, θα ξαναγίνω κάποια στιγμή μαμά. Το χρωστάω σε μένα, τον άντρα μου και στο γλυκό μου το κοριτσάκι!
Όσο για τα «παπαγαλάκια»; Άστα να παπαγαλίζουν!
Φιλιά
Ολίβια
>Πριν γεννήσω το Μαράκι και τους πρώτους μήνες της ζωής της, έλεγα θέλω να κάνω 3 παιδιά. 3 γιατί το Μαράκι μου θέλω να έχει μία αδερφούλα και εγώ θέλω να έχω έναν γιο!! Χαχαχα...
Πλέον θέλω να κάνω άλλο ένα σίγουρα. Για 3ο? Θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά!
Η αλήθεια είναι ότι για μία εργαζόμενη σύζυγο και μητέρα δεν είναι ρόδινα τα πράγματα! Και δεν αναφέρομαι στην έλλειψη ελεύθερου χρόνου (εδώ και με 1 Μαράκι δεν έχω ελεύθερο χρόνο), αλλά στο κατά πόσο μπορεί (με την έννοια του προλαβαίνει) να αφιερώσει όχι τόσο ποσοτικό (αυτό εκ των πραγμάτων δεν γίνεται) αλλά ποιοτικό χρόνο στα παιδιά της.
Σαν όνειρο έχω στο μυαλό μου να κάνω ένα παιδάκι ακόμα άμεσα, και το τρίτο σε καμιά 8ετία.
Έτσι ώστε όταν τα μεγάλα ξεπορτίσουν (για σπουδές, για παντρειά, για οτιδήποτε), να έχω εγώ το στερνοπούλι μου στο σπίτι για παρηγοριά! Χαχαχα!!!
>Ολίβια διάβαζοντας το σημερινό σου κείμενο, είναι σαν να διαβάζω τις σκέψεις μου...!
"Η αλήθεια είναι ότι από τότε που έμεινα έγκυος το "Εγώ" έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Από τη μέρα που γέννησα το μόνο που έχω αγοράσει για τον εαυτό μου είναι ένα φόρεμα. Κοιτάω τις ντουλάπες μου και συνειδητοποιώ ότι η πριν-γίνει-μαμά Ολίβια υπήρξε άπληστη, αλλά τουλάχιστον άφησε πολλά εφόδια για τη μαμά Ολίβια, η οποία ξαφνικά αρκείται σε αυτά που έχει και είναι και σούπερ ευχαριστημένη. Οι προτεραιότητες άλλαξαν και δεν το λέω με παράπονο, αλλά σαν αβίαστη και καθόλου ενοχλητική διαπίστωση. Νομίζω πως μέρα με τη μέρα, ανακαλύπτουμε, ο Μάνος και εγώ, τι πραγματικά χρειάζεται κάποιος για να είναι ευτυχισμένος. Και αυτό σίγουρα δεν είναι ούτε τρία μπλουζάκια παραπάνω, ούτε σούσι μια φορά την εβδομάδα.
Μμμ, το βλέπω ήδη ότι με μια πρώτη ματιά δεν θυμίζω καθόλου εκείνη την ξανθιά πιτσιρίκα Σαλονικιά που ξημεροβραδιαζόταν σε μπαράκια, αλλά να σας πω κάτι; ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!"
Ειδικά όλη η παράγραφος που παρέθεσα αντικατοπτρίζει τη δική μας οικογένεια.(και ναι,ειμαι κι εγω από Θεσσαλονίκη!)
Από τότε που έκανα τη Δούκισσα,νιώθω ότι έχει αλλάξει όλη μου η κοσμοθεωρία.Εγώ θέλω να κάνω καλώς εχόντων των πραγμάτων 3 παιδιά.Και ναι,όσο μεγαλώνει η Δούκισσα,τόσο θέλω άλλα δύο πιτσιρίκια να τρέχουν όλα μαζί μέσα στο σπίτι.Οι οικονομικές συγκυρίες δεν με φοβίζουν τόσο,γιατί πλέον ζούμε στην επαρχία και κάνοντας έναν οικονομικό υπολογισμό, είδαμε ότι τα χρήματα που χρειαζεται το μήνα ένα παιδί για να μεγαλώσει είναι 100-150 ευρώ. Ποσό εφικτό. Κι ας φοράει και ρούχα από το τζάμπο.Κι ας μην έχει το σουπερ ντούπερ καρότσι,αλλά ένα πιο απλό να κάνει τη δουλειά του.Και ναι,δεν με νοιάζει που σταμάτησα τη δουλειά μου για να μεγαλώσω την κόρη μου και όπως κακεκντρεχώς λένε κάποιοι έγινα νοικοκυρα.Συνεχίζω να έχω τα ενδιαφέροντα μου.Το ότι έμεινα στο σπίτι δεν σημαίνει ότι όλη μέρα βλέπω πρωινάδικα και κουτσομπολιά.Ούτε ότι είμαι με μια σκούπα και μια σφουγγαριστρα στο χέρι.Ξέρω όμως ότι έχοντας την οικονομική δυνατότητα να μείνω στο σπίτι, μεγαλώνω την κόρη μου με τις αρχές που επιθυμώ εγώ,της παρέχω το χρόνο που χρειάζεται από τη μαμά της και ζω την κάθε της στιγμούλα.
Ολίβια και γενικώς κορίτσια,κάντε μωράκια!Μην σας φοβίζει τπτ.Ναι, είναι δύσκολοι οι καιροί.Μην ξεχνάτε όμως ότι δεν θέλει ένα σωρό υλικά αγαθά για να είναι ευτυχισμένο.Θέλει τα βασικά και αγάπη...
(Γμτ πάλι σεντονι έγραψα...)
Φιλιά πολλά!
>Μπράβο βρε Ολίβια,αποφασισμένη σε βρίσκω!Με το καλό λοιπον να έρθει η μέρα που θα ξαναμείνεις έγκυος!Εγώ πάλι νιώθω τόσο μακριά απο αυτό που γράφεις,που ανησυχώ αν είναι φυσιολογικό...!Η κορούλα μου είναι σήμερα 2 μηνών και η ιδέα να αποκτήσω άμεσα κι άλλο μωράκι με τρομοκρατεί, ενώ πριν έλεγα ότι θέλω πολλα παιδιά.Γιατί;Ίσως γιατί ακόμα προσπαθώ να βρω τις...οδηγίες χρήσης της πιτσιρίκας μήπως και καταφέρω να την ανακουφίσω από τους κόλικούς, ίσως γιατί με τρομάζει η οικονομική κρίση.
>ενα θα σου πω καθε φορα ειναι σαν την πρωτη και καλυτερη γιατι δεν εχεις το ανχος της νεας μαμας και το απλαμβανεις ακομα πιο πολυ, και αν ρωτας και εμενα που εχω δυο παιδια, ναι αλλο ενα θα το ηθελα ρε γαμωτο. Μαριτσα
>ολιβια μου πιστεψε με πως ακριβως οπως ενιωθα στην πρωτη μου εγκυμοσυνη, ακριβως ετσι νιωθω και στη δευτερη!!!καθε φορα ειναι μια αλλη φορα!!!τρελαινομαι οταν η μαρκελλα μου με ρωταει ποτε θα βγει το μωρο και περνει την κρεμα για τις ραγαδες και μου αλοιφει την κοιλια!!!δεν υπαρχει μεγαλυτερη ολοκληρωση για τη γυναικα, το ξερεις..οχι μονο 2 αλλα και 3 και 4 παιδακια, μακαρι να μπορεσω να τα μεγαλωσω χωρις ελλειψεις και θα τα κανω!!!!