Σειρά προτεραιότητας
Τις προάλλες βγήκα πρωί πρωί με την Αθηνά στον μάρσιπο για να πάρω κάποια πράγματα από το φαρμακείο. Έκανα πρώτα μία στάση στο Α.Τ.Μ. για να βγάλω λεφτά. Όταν έφτασα, μια κοπέλα ήταν ήδη στο Α.Τ.Μ., ενώ περίμενε ένας ακόμα κύριος, ο οποίος, μόλις η κοπέλα έφυγε, μου έκανε νόημα να περάσω πρώτη.
Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα ακίνητη με ορθάνοιχτο στόμα. Αφού… συνήλθα, τον ευχαρίστησα και όρμησα στο Α.Τ.Μ. Ήμουν συγκινημένη, χαχα! Βλέπετε, 9 μήνες εγκυμοσύνης και 4 μήνες μητρότητας τώρα πια και οι άνθρωποι που μου έχουν παραχωρήσει προτεραιότητα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών μου.
Τώρα με το μωρό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Όσο ήμουν έγκυος, όμως, τα έπαιρνα στο κρανίο (βαρύγδουπη έκφραση, αλλά έτσι ήταν!).
Ένα μεσημέρι, ήμουν στο σούπερ μάρκετ (6-7 μηνών έγκυος πρέπει να ήμουν) και περίμενα καρτερικά στη σειρά για τα τυριά. Ανθότυρο ήθελα να πάρω, φανταστείτε, το θυμάμαι ακόμα. Δίπλα μου μια κυρία μιλούσε δυνατά (τι σπαστικό!) στο κινητό, μάλλον με φίλη της, γιατί τα λόγια της είχαν χρώμα κουτσομπολιού και παραδίπλα της ο -κατά πάσα πιθανότητα- άντρας της περίμενε αμίλητος κρατώντας το καρότσι με τα ψώνια.
Από την άλλη άκρη του ψυγείου με εντοπίζει η υπάλληλος και εκσφενδονίζεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ σαν σούπερμαν να έρθει να με εξυπηρετήσει.
«ΕΓΩ ΕΧΩ ΣΕΙΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!«, ακούγεται η ξανθιά κυρία, η οποία είχε στο μεταξύ ξεκρεμάσει το κινητό-σκουλαρίκι από το αυτί της.
«Ναι, αλλά η κυρία είναι έγκυος!«, λέει η ευγενέστατη υπάλληλος -καλά να είναι η γυναίκα
Η μαντάμ, γυρίζει προς το μέρος μου, με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και ύστερα από λίγο λέει,
«Ε και; Και εγώ είμαι έγκυος!!!!» (Ψέμααααααααααα!!!)
Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ο άντρας της είχε μείνει με γουρλωμένα μάτια -πιθανότητα να απορούσε γιατί την παντρεύτηκε- και η υπάλληλος με κοίταξε συμπονετικά.
«Θα μας φάει αυτή!«, μου ψιθύρησε χαμογελαστά.
«Δεν πειράζει, θα περιμένω«, της απάντησα ως αιώνιο μουγκαφών θύμα.
Λίγο αργότερα, αφού έχουμε τελειώσει με τα ψώνια, κατευθυνόμαστε στα ταμεία. Μιλάμε για ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σούπερ μάρκετ το οποίο παινεύεται με τεράστιες πινακίδες στο εσωτερικό ότι διαθέτει 40 -ας πούμε- ταμεία. Ζήτημα να λειτουργούσαν τα πέντε.
Το ταμείο προτεραιότητας, αυτό με την ταμπελίτσα με την έγκυο, τη μάνα, τον ηλικιωμένο και το άτομο με αναπηρία, φυσικά κλειστό.
Ζητάω εξηγήσεις.
«Ξέρετε«, λένε, «επειδή έρχονταν πολλοί, γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες με καρότσια και γίνονταν χαμός, το κλείσαμε!!!!«
Είπατε τίποτα;
Πάμε και στο μετρό τώρα… Πραγματικά, κάθε φορά πραγματικά απορούσα με την αναισθησία των συνανθρώπων μας. Όποτε έπρεπε να πάρω το μετρό, σκεφτόμουν «Δεν μπορεί, αυτή τη φορά κάποιος θα σηκωθεί!«
Ρε παιδιά, έφτανε το μετρό και όχι μόνο δεν σηκώνονταν κανείς, δεν έκαναν ούτε ένα βηματάκι παραπέρα αυτοί που είχαν μπαστακωθεί στην πόρτα να περάσει ο άλλος!
Και μιλάμε, δεν ήμουν καμιά έγκυος που δεν φαινόταν… Όσοι έχετε δει φωτογραφίες μου, θα ξέρετε ότι είχα κοιλιά, όχι παίξε γέλασε!!!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μεσημέρι που στεκόμουν όρθια στο μετρό, δίπλα μου ήταν μια κυρία, η οποία έκανε νόημα με τα μάτια στην κοιλιά μου για να σηκωθεί η -γύρω στα 18- κόρη της να καθίσω. Η μικρή την κοίταξε απαθέστατα και έκανε με τα φρύδια «ΟΧΙ!».
Μια φορά μόνο, δεν άντεξα και μίλησα. Είχα πάει στο Αρεταίειο για καρδιοτοκογράφο (ήμουν στην 37η εβδομάδα) και είχα αισθανθεί ένα περίεργο πονάκι. Με το ζόρι έσερνα τα πόδια μου. Στον γυρισμό, με το που φτάνει στο μετρό-κονσέρβα παστωμένη με ανθρώπους και ανοίγουν οι πόρτες, φωνάζω «ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ, ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!«
Ένας κύριος συγκινήθηκε και πήγε μισό βήμα πιο εκεί. Εεεεε, δεν μπορείτε να πείτε; Χαχαχαχαχαχα!
Τι με έπιασε και τα έγραψα σήμερα αυτά; Έλα ντε; Έφαγα φλασιά και τα θυμήθηκα.
Ξέρετε, δεν ήμουν από τις εγκύους που ήθελαν προσοχή και ντάντεμα. Κατά πάσα πιθανότητα να μην καθόμουν στο μετρό ακόμα και αν ήταν άδειο. Αλλά, ρε παιδί μου, σε πιάνει το γαμώτο και λες «Τόση αναισθησία; Δεν μπορεί!!«
Δεν ξέρω αν είναι μόνο έλλειψη παιδείας… (Βλέπετε; Είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος!) Πολύ φοβάμαι ότι είναι σημεία των καιρών. Το βλέπεις στους ανθρώπους στο μετρό… Είναι χαμένοι στις σκέψεις τους, στα άγχη της δουλειάς, κοιτούν στο κενό, ακούν μουσική, δεν μιλούν.
Τι να πω… Μπορεί να μην προσέχουν καν την έγκυο με την κοιλιά τούρλα που μπαίνει αγκομαχώντας μέσα.
Πώς θα γίνει να πατήσουμε ένα Reset και να χτίσουμε τα πάντα από την αρχή; Με σεβασμό, με ισότητα, με αισιοδοξία;
Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως έχω δώσει τη σειρά μου ακόμα και σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στη λίστα… προτεραιότητας. Έτσι γιατί ήμουν στα κέφια μου, γιατί η ζωή είναι ωραία, γιατί ο άλλος είχε να πληρώσει δύο πράγματα, ενώ εγώ έξι…
Μακάρι όταν η κόρη μου είναι έγκυος, όλα να είναι αλλιώς!
Καλό βράδυ!
Ολίβια
Y.Γ. Για ένα πράγμα μετανιώνω: που στην εγκυμοσύνη μου, δεν διεκδίκησα τα… δικαιώματά μου, από φόβο μην τυχόν και… παρεξηγηθεί κανείς. Τουλάχιστον τώρα με το παιδί, δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Όλα και όλα. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη!
Υ.Γ.2 Τώρα με το παιδί, ομολογουμένως τα πράγματα είναι ευκολότερα. Δηλαδή, προκύπτει μιας στις τόσες ένας άνθρωπος ευγενικός, όπως ο κύριος του Α.Τ.Μ. Ίσως γιατί η Αθηνά είναι κοινωνική και κάνει τσαχπινιές και ματάκια και τους μαλακώνει, τους κάνει να χαμογελούν. Η δύναμη του παιδιού!!! Αξία ανεκτίμητη!
Κι εγώ τα είχα χάσει με την αναισθησία και τη γαϊδούρια των συνανθρώπων μου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά ακομα και τώρα με το μωρό! Στην αρχή ντρεπόμουν να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου για προτεραιότητα σε σειρές σε τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, καταστήματα κ.τ.λ. περίμενα μήπως και φιλοτιμηθει κάποιος απο μόνος του να μου δώσει τη σειρά που δικαιούμαι και με το νόμο! Αλλά δυστυχως είναι όντως μετρημένοι στα δαχτυλα οι ευγενείς άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα! Μάλλον έκανα λάθος, νόμιζα ότι ζω στην Ευρώπη και περίμενα να αντιμετωπίσω και ευρωπαϊκές συμπεριφορές (αλλά τελικά μόνο στα χαρτιά είμαστε στην Ευρωπη) Έτσι τώρα πια ζητάω απαιτητικά τη σειρά προτεραιότητας που δικαιούμαι αφού εξακολουθεί και δε μου τη δίνει κανένας από μόνος του! Λυπάμαι ειλικρινά γιατί συμβαίνει αυτό κι από γυναίκες που θα έπρεπε να συναισθανονται περισσότερο! Ελπίζω όταν βρεθούν στην ίδια θέση να καταλαβουν οι μικρότερες! Κι όσο για τις μεγαλύτερες φαίνεται πως τα έχουν ξεχάσει τα δικά τους!!!
Το χειροτερο για μενα κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης (φετος) ηταν οταν στον 8ο μηνα μπηκα στο λεωφορειο! το οτι δε σηκωθηκε κανενας ειναι αλλο παπα ευαγγελιο!Το γεγονος ηταν οτι καθομουν ορθια αναμεσα στο μικρο διαδρομο με την κοιλια τουρλα,οταν ηρθε μια κυρια (ο Θεος να την κανει) και μου ζηταει να περασει.Της λεω ευγενικα:δε νομιζω οτι χωραω να στριψω την κοιλια μου (μιας κ ημασταν ο ενας διπλα στον αλλο) και πριν ακομα τελειωσω τη φραση μου χωθηκε μπροστα απο την κοιλια μου,που ο ελευθερος χωρος που υπηρχε ουτε παιδακι δεν παιρνουσε, και με εσπρωχνε. Και εμεινα εγω να τραβαω την κοιλια μου οσο μπορουσα στο πλαι να γλυτωσω οση περισσοτερη πιεση δεχοταν απο την καλη κυρια που στην τελικη αφου με προσπερασε εμεινε εκει!! Αυτο ακριβως απλα περασε μπροστα μου! Απορω με τον εαυτο μου που δεν ανοιξα το στωμα μου να την στολισω! Μαλλον ειναι το σοκ αγνοιας της 1ης εγκυμοσυνης!
>koritsia ayto pou emeis theoroume "eugeneia" se kapoious laous einai aplos tropos zohs...o pateras mou einai rosos, 59 xronon, xrisimopoiei pano apo 3 me 4 leoforeia tin imera k sxedon kathe mera k metro....exei kanei metamosxeusi KARDIAS omos panta ma panta dinei seira protereothtas se hlikiomenous ( les k o idios einai niato) k mia mera pou to sizitousame gia to threma ton rotisa..."ma kala prepei na sikitheis esi se ena leoforeio gemato gunaikes/ mathites? foithtes?" k mou apanthse.... "nai alla efoson kaneis den aksionete na to kanei i giakaka pou mpainei den vlepei tin tomi kato apo to poukamiso mou k de tha katso na koitao sto parathuro oli tin ora niothontas avola k kanontas ton kinezo...
>Το παρακάτω συνέβη στις 23 Ιουλίου 2007 (στις 25 Ιουλίου γέννησα)κι ενω ήμουν στης 39ή εβδομάδα, κοινώς η κοιλιά ηταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Η ζέστη ανυπόφορη κι εγώ πήγα μέχρι το ταχυδρομείο περπατώντας, εφόσον και το μωρό είχε κατέβει και είχε πάρει και θέση και όλα πήγαιναν μια χαρα (μια απόσταση περίπου 1μισι χλμ). Στο ταχυδρομείο δεν είχε κόσμο, το ταμείο εξυπηρετούσε καποιον και μετά ήμουν εγώ. Και μπαίνει ένας τύπος, στην ηλικία του μπαμπα μου τον έκοψα, γύρω στα 60, και κάνοντας ότι δε με βλέπει μπαίνει μπροστά μου και στέκεται ακριβώς δίπλα από αυτόν που πλήρωνε στο ταμείο, έβγαλε και το λογαριασμό που είχε να πληρώσει και ακουμπάει και στο γκισέ, και μάλιστα μου έριχνε πλάγιες ματιές. Ο πελάτης στο ταμείο ίσα που πρόλαβε να τελειώσει τη συναλλαγή του και ο άλλος χώθηκε κατευθείαν μην του παρω τη σειρά... Τα πήρα τόσο άγρια αλλά επειδή είμαι και λίγο μουρόχαυλο δεν είπα τίποτα εκείνη την ώρα, αλλά το σκεφτόμου όλη μέρα και συγχιζόμουν... Ίσως και από αυτό να με έπιασαν οι πόνοι την επόμενη μέρα, από τα νεύρα μου!