Τις προάλλες βγήκα πρωί πρωί με την Αθηνά στον μάρσιπο για να πάρω κάποια πράγματα από το φαρμακείο. Έκανα πρώτα μία στάση στο Α.Τ.Μ. για να βγάλω λεφτά. Όταν έφτασα, μια κοπέλα ήταν ήδη στο Α.Τ.Μ., ενώ περίμενε ένας ακόμα κύριος, ο οποίος, μόλις η κοπέλα έφυγε, μου έκανε νόημα να περάσω πρώτη.
Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα ακίνητη με ορθάνοιχτο στόμα. Αφού… συνήλθα, τον ευχαρίστησα και όρμησα στο Α.Τ.Μ. Ήμουν συγκινημένη, χαχα! Βλέπετε, 9 μήνες εγκυμοσύνης και 4 μήνες μητρότητας τώρα πια και οι άνθρωποι που μου έχουν παραχωρήσει προτεραιότητα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών μου.
Υ.Γ.2 Τώρα με το παιδί, ομολογουμένως τα πράγματα είναι ευκολότερα. Δηλαδή, προκύπτει μιας στις τόσες ένας άνθρωπος ευγενικός, όπως ο κύριος του Α.Τ.Μ. Ίσως γιατί η Αθηνά είναι κοινωνική και κάνει τσαχπινιές και ματάκια και τους μαλακώνει, τους κάνει να χαμογελούν. Η δύναμη του παιδιού!!! Αξία ανεκτίμητη!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Κι εγώ τα είχα χάσει με την αναισθησία και τη γαϊδούρια των συνανθρώπων μου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά ακομα και τώρα με το μωρό! Στην αρχή ντρεπόμουν να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου για προτεραιότητα σε σειρές σε τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, καταστήματα κ.τ.λ. περίμενα μήπως και φιλοτιμηθει κάποιος απο μόνος του να μου δώσει τη σειρά που δικαιούμαι και με το νόμο! Αλλά δυστυχως είναι όντως μετρημένοι στα δαχτυλα οι ευγενείς άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα! Μάλλον έκανα λάθος, νόμιζα ότι ζω στην Ευρώπη και περίμενα να αντιμετωπίσω και ευρωπαϊκές συμπεριφορές (αλλά τελικά μόνο στα χαρτιά είμαστε στην Ευρωπη) Έτσι τώρα πια ζητάω απαιτητικά τη σειρά προτεραιότητας που δικαιούμαι αφού εξακολουθεί και δε μου τη δίνει κανένας από μόνος του! Λυπάμαι ειλικρινά γιατί συμβαίνει αυτό κι από γυναίκες που θα έπρεπε να συναισθανονται περισσότερο! Ελπίζω όταν βρεθούν στην ίδια θέση να καταλαβουν οι μικρότερες! Κι όσο για τις μεγαλύτερες φαίνεται πως τα έχουν ξεχάσει τα δικά τους!!!
Το χειροτερο για μενα κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης (φετος) ηταν οταν στον 8ο μηνα μπηκα στο λεωφορειο! το οτι δε σηκωθηκε κανενας ειναι αλλο παπα ευαγγελιο!Το γεγονος ηταν οτι καθομουν ορθια αναμεσα στο μικρο διαδρομο με την κοιλια τουρλα,οταν ηρθε μια κυρια (ο Θεος να την κανει) και μου ζηταει να περασει.Της λεω ευγενικα:δε νομιζω οτι χωραω να στριψω την κοιλια μου (μιας κ ημασταν ο ενας διπλα στον αλλο) και πριν ακομα τελειωσω τη φραση μου χωθηκε μπροστα απο την κοιλια μου,που ο ελευθερος χωρος που υπηρχε ουτε παιδακι δεν παιρνουσε, και με εσπρωχνε. Και εμεινα εγω να τραβαω την κοιλια μου οσο μπορουσα στο πλαι να γλυτωσω οση περισσοτερη πιεση δεχοταν απο την καλη κυρια που στην τελικη αφου με προσπερασε εμεινε εκει!! Αυτο ακριβως απλα περασε μπροστα μου! Απορω με τον εαυτο μου που δεν ανοιξα το στωμα μου να την στολισω! Μαλλον ειναι το σοκ αγνοιας της 1ης εγκυμοσυνης!
>koritsia ayto pou emeis theoroume "eugeneia" se kapoious laous einai aplos tropos zohs...o pateras mou einai rosos, 59 xronon, xrisimopoiei pano apo 3 me 4 leoforeia tin imera k sxedon kathe mera k metro....exei kanei metamosxeusi KARDIAS omos panta ma panta dinei seira protereothtas se hlikiomenous ( les k o idios einai niato) k mia mera pou to sizitousame gia to threma ton rotisa..."ma kala prepei na sikitheis esi se ena leoforeio gemato gunaikes/ mathites? foithtes?" k mou apanthse.... "nai alla efoson kaneis den aksionete na to kanei i giakaka pou mpainei den vlepei tin tomi kato apo to poukamiso mou k de tha katso na koitao sto parathuro oli tin ora niothontas avola k kanontas ton kinezo...
>Το παρακάτω συνέβη στις 23 Ιουλίου 2007 (στις 25 Ιουλίου γέννησα)κι ενω ήμουν στης 39ή εβδομάδα, κοινώς η κοιλιά ηταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Η ζέστη ανυπόφορη κι εγώ πήγα μέχρι το ταχυδρομείο περπατώντας, εφόσον και το μωρό είχε κατέβει και είχε πάρει και θέση και όλα πήγαιναν μια χαρα (μια απόσταση περίπου 1μισι χλμ). Στο ταχυδρομείο δεν είχε κόσμο, το ταμείο εξυπηρετούσε καποιον και μετά ήμουν εγώ. Και μπαίνει ένας τύπος, στην ηλικία του μπαμπα μου τον έκοψα, γύρω στα 60, και κάνοντας ότι δε με βλέπει μπαίνει μπροστά μου και στέκεται ακριβώς δίπλα από αυτόν που πλήρωνε στο ταμείο, έβγαλε και το λογαριασμό που είχε να πληρώσει και ακουμπάει και στο γκισέ, και μάλιστα μου έριχνε πλάγιες ματιές. Ο πελάτης στο ταμείο ίσα που πρόλαβε να τελειώσει τη συναλλαγή του και ο άλλος χώθηκε κατευθείαν μην του παρω τη σειρά... Τα πήρα τόσο άγρια αλλά επειδή είμαι και λίγο μουρόχαυλο δεν είπα τίποτα εκείνη την ώρα, αλλά το σκεφτόμου όλη μέρα και συγχιζόμουν... Ίσως και από αυτό να με έπιασαν οι πόνοι την επόμενη μέρα, από τα νεύρα μου!