Λυπάμαι…

Λυπάμαι για όλους εκείνους που δεν άρπαξαν την -μοναδική ίσως- ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, όταν έγιναν γονείς.

Για όλους εκείνους που δεν βλέπουν το μεγαλείο της αγνότητάς της ψυχής των παιδιών τους. Το ότι αν υπάρχουν άγγελοι στη γη, τότε αυτοί σίγουρα είναι τα μικρά αυτά, καθαρά πλάσματα.

Λυπάμαι για αυτούς που ξέχασαν όλα αυτά που τους πλήγωσαν ως παιδιά και αποφάσισαν να επαναλάβουν τα λάθη των γονιών τους. Με την ανακουφιστική ψευδαίσθηση του «Και όμως, άντεξα και είμαι ακόμα εδώ», απλώνουν τα χέρια τους πάνω στα μικρά σώματα, γεμίζουν τα τοσοδούλικα αυτάκια με τις φωνές τους. Λες και δεν ξέρουν πως είναι να ματώνει η ψυχή σου, επειδή οι γονείς σου λογομαχούν. Πώς είναι να τρέμει όλο σου το κορμί όταν η μητέρα σου κάνει έτσι το χέρι να σου δώσει μία γερή.

Μα πιο πολύ λυπάμαι για τα ίδια τα παιδιά… Όλα αυτά τα παιδιά που δεν έχουν την τύχη να έχουν μια μητέρα και έναν πατέρα που τα κοιτούν, όπως κοιτάζω εγώ την κόρη και τον γιο μου. Τα κοιτάζω νιώθοντας πολύ μικρή, πολύ ασήμαντη μπροστά στο δικό τους καθαρό μεγαλείο. Αυτά είναι βασικά οι καθοδηγητές της ψυχής μου και όχι τόσο εγώ των δικών τους.

Λυπάμαι. Η μόνη ελπίδα για να αλλάξει αυτός ο κόσμος θα ήταν να γεννιούνται παιδιά μόνο στις αγκαλιές αυτών που μπορούν να θυμούνται κάθε μέρα πώς είναι να είσαι παιδί. Αυτών που θεωρούν ευλογία και ιερό καθήκον το να μεγαλώνεις ένα παιδί. Μπορεί να ακούγομαι σκληρή, σχεδόν φασιστική, το ξέρω. Όμως μ’ αυτά που ακούω, βλέπω, διαβάζω, διαισθάνομαι γύρω μου κάθε μέρα, δεν μπορώ πια να σκέφτομαι διαφορετικά.

Εύχομαι μόνο οι πληγωμένες παιδικές ψυχές να βρουν μεγαλώνοντας ανθρώπους στη ζωή τους που θα μπορέσουν να απαλύνουν τον πόνο. Να τους πείσουν ότι δεν είναι «χαμένες υποθέσεις». Ότι έχουν ευκαιρία στη χαρά. Και ας τους έδειξε το ξεκίνημα της ζωής τους το αντίθετο.