Λυπάμαι…
Λυπάμαι για όλους εκείνους που δεν άρπαξαν την -μοναδική ίσως- ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, όταν έγιναν γονείς.
Για όλους εκείνους που δεν βλέπουν το μεγαλείο της αγνότητάς της ψυχής των παιδιών τους. Το ότι αν υπάρχουν άγγελοι στη γη, τότε αυτοί σίγουρα είναι τα μικρά αυτά, καθαρά πλάσματα.
Λυπάμαι για αυτούς που ξέχασαν όλα αυτά που τους πλήγωσαν ως παιδιά και αποφάσισαν να επαναλάβουν τα λάθη των γονιών τους. Με την ανακουφιστική ψευδαίσθηση του «Και όμως, άντεξα και είμαι ακόμα εδώ», απλώνουν τα χέρια τους πάνω στα μικρά σώματα, γεμίζουν τα τοσοδούλικα αυτάκια με τις φωνές τους. Λες και δεν ξέρουν πως είναι να ματώνει η ψυχή σου, επειδή οι γονείς σου λογομαχούν. Πώς είναι να τρέμει όλο σου το κορμί όταν η μητέρα σου κάνει έτσι το χέρι να σου δώσει μία γερή.
Μα πιο πολύ λυπάμαι για τα ίδια τα παιδιά… Όλα αυτά τα παιδιά που δεν έχουν την τύχη να έχουν μια μητέρα και έναν πατέρα που τα κοιτούν, όπως κοιτάζω εγώ την κόρη και τον γιο μου. Τα κοιτάζω νιώθοντας πολύ μικρή, πολύ ασήμαντη μπροστά στο δικό τους καθαρό μεγαλείο. Αυτά είναι βασικά οι καθοδηγητές της ψυχής μου και όχι τόσο εγώ των δικών τους.
Λυπάμαι. Η μόνη ελπίδα για να αλλάξει αυτός ο κόσμος θα ήταν να γεννιούνται παιδιά μόνο στις αγκαλιές αυτών που μπορούν να θυμούνται κάθε μέρα πώς είναι να είσαι παιδί. Αυτών που θεωρούν ευλογία και ιερό καθήκον το να μεγαλώνεις ένα παιδί. Μπορεί να ακούγομαι σκληρή, σχεδόν φασιστική, το ξέρω. Όμως μ’ αυτά που ακούω, βλέπω, διαβάζω, διαισθάνομαι γύρω μου κάθε μέρα, δεν μπορώ πια να σκέφτομαι διαφορετικά.
Εύχομαι μόνο οι πληγωμένες παιδικές ψυχές να βρουν μεγαλώνοντας ανθρώπους στη ζωή τους που θα μπορέσουν να απαλύνουν τον πόνο. Να τους πείσουν ότι δεν είναι «χαμένες υποθέσεις». Ότι έχουν ευκαιρία στη χαρά. Και ας τους έδειξε το ξεκίνημα της ζωής τους το αντίθετο.
Εγω επιμένω....υπάρχουν ¨άνθρωποι ¨ οι οποίοι δεν έχουν ΚΑΜΙΑ δικαιολογία κ ομως έγιναν τέρατα, κακοί και ακαρδοι....γεννημένοι απο καλούς γονείς, μεγαλωμένοι με αγάπη, κ ομως...αυτο με στεναχωρεί περισσότερο απ´ολα..εξάλλου το λέει κ ο σοφός λαός ¨Απο ροδο βγαίνει αγκάθι και απο αγκάθι βγαίνει ροδ﨨
Νιώθω πάρα πάρα πολύ τυχερή που έχω αυτο το χάρισμα, γιατί ειλικρινά το θεωρώ χάρισμα, να θυμάμαι την παιδική μου ηλικία σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και όταν λεω να θυμάμαι εννοώ τα συναισθήματα. Πώς ένιωθα το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου. Πως ένιωθα όταν με μάλωναν , όταν με έπερναν αγκαλιά, όταν μάθαινα κατι καινούργιο...Πλεον με το γιο μου είναι σαν να ζω και στις δυο πλευρές. Λέω κάτι σαν μαμά και αμέσως το αντιλαμβάνομαι ΚΑΙ σαν παιδί. Και πιστεύω οτι είναι και αυτός ένας μεγάλος παράγοντας για να είναι κάποιος καλός γονιός. Ή τουλάχιστον να προσπαθεί.
υπέροχο τοσο μα τοσο αληθινο , μακαρι να μας ξεκουνησει , να μας κανει να αντιδρασουμε φιλια
Το ωραιότερο κείμενό σου που έχω διαβάσει ποτέ! Μπορεί να είχα όμορφα παιδικά χρόνια όμως αυτό το τρέμουλο σε όλο μου το κορμί όταν η μητέρα μου μου έριχνε "ένα μικρό χαστουκάκι" το περιέγραψες τόσο γλαφυρά που ήταν σαν να το ξαναέζησα! Ναι, δεν έπαθα και τίποτα, μεγάλωσα κι έγινα κι εγω μαμά, όμως μεγάλωσα κι είμαι ένα άβουλο πλάσμα που επιθυμεί διακαώς την καλή κουβέντα και την επιβεβαίωση. Σας φαίνεται αυτό σωστό; Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σκάλες καλύτερα από όπως μεγάλωσα εγω κι ας μην έχω παράπονο από τη μητέρα μου. Θέλω το ακόμα καλύτερο και όχι, δεν πρόκειται να μεγαλώσω τα παιδιά μου για να γίνουν σωστά μέλη της κοινωνίας. Θα τα μεγαλώσω για να είναι μέσα τους καλά. Να μην εξαρτώνται από τον καλό λόγο, να στέκονται στα πόδια τους. Μακάρι να το πετύχω!
Αχ, πόσο συμφωνώ. Υπήρξα ένα πολύ τυχερό παιδί να έχω δύο γονείς που δεν κατέφυγαν ποτέ σε αυτή τη μέθοδο, αν και στη γενιά μου ακόμη το ξύλο έδινε και έπαιρνε. Μία φορά άπλωσε χέρι πάνω μου κάποιος στενός συγγενής και μη φανταστείτε καμιά αιματοχυσία - ούτε καν πόνεσα, αλλά παρόλα αυτά και παρόλο που ήμουν περίπου 3 χρονών το θυμάμαι πεντακάθαρα. Από τις πρώτες αναμνήσεις μου, τι κρίμα... πόσο μάλλον να μου συνέβαινε και τακτικά. Θυμάμαι πόσο είχα φοβηθεί, πόσο μπερδεμένη είχα νιώσει, γιατί ειλικρινά δεν είχα καταλάβει γιατί ήταν κακό αυτό που έκανα... Ναι, τα παιδιά σε φέρνουν κάποιες φορές στα όριά σου (είτε όρια οργής, είτε όρια φόβου), ναι δεν είναι εύκολη υπόθεση η ανατροφή ενός παιδιού, ναι, δεν μπορείς εύκολα να προβλέψεις τι θα σκεφτεί το μυαλουδάκι του ώστε να είσαι πάντα σε θέση να προλαμβάνεις καταστάσεις, αλλά για ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά δεν φταίει το παιδί και ΤΙΠΟΤΑ δεν σου δίνει δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις βία σε ένα ανυπεράσπιστο και αγαθό πλάσμα.
Oλίβια, θέλω να σε ρωτήσω κάτι και αν μπορείς να μου απαντήσεις. Υπάρχουν στιγμές που τους φωνάζεις? Και δεν υπάρχουν τι σκέφτεσαι τη στιγμή που πας να φωνάξεις αλλά κρατιέσαι? Πως κρατιέσαι? Νόμιζα ότι μου κάνεις πλάκα με το κείμενο γιατί χτες τα μεσάνυχτα φώναζα πολύ. Και κρατιόμουν 2 ώρες να μη φωνάξω αλλά στο τέλος δεν άντεξα. Και φώναξα και επιτέλους συνεργάστηκε στα ντυσίματα-πλυσίματα και κοιμηθήκαμε. Προσπαθώ πάρα πολύ τελευταία και είχα καιρό να φωνάξω, αλλά με το χτεσινοβραδινό σοκαρίστηκα με τον εαυτό μου. Δεν μπορεί να μην έχεις περάσει ποτέ 2ωρο που να θέλεις να βάλεις τις φωνές και να κρατιέσαι. Τι κάνεις και κρατιέσαι ό,τι και να γίνει και όσες ώρες κι αν σε πρήξουν?
Ε, καλα, δε σε εχω κοψει και για μεγαιρα! αλοιμονο, ανθρωποι ειμαστε. Νομιζω οτι αν δε φωναζεις συχνα, τοτε ισα-ισα, τα παιδια σου οταν φωναζεις θα σε παιρνουν πιο σοβαρα, γιατι σημαινει οτι καναν καποιο λαθος, οχι οτι εισαι μια στριγγλα μανα. Κι αν δεν κανω λαθος τα παιδια σου ειναι αρκετα μεγαλα, αντεχουν και μια φωνιτσα. Εγω δε φωναζω γιατι ειναι μικρουλης και δεν ωφελει σε τιποτε. Αμα μεγαλωσει και καποιες φορες δεν παιρνει απο λογια, ισως του ριξω και καμια φωνη. Εγω παντως για να κρατηθω και να μην υψωσω τ´ονο φωνης, απλα σκεφτομαι το φατσονι του οταν χαμογελαει...
Στο ένα δε φωνάζω λόγω φάτσας. Δε σου πάει η καρδιά και άσε που κλαίει ακόμη κι αν δε φωνάζεις σε αυτόν αλλά στην αδερφή του. Η μεγάλη όμως έχει ακούσει πολλά. Πάρα πολλά. Αν αρχίσω θα με άκουσουν όλα τα γύρω σπίτια. Το θέμα είναι πως να μην αρχίσω. Και στο αυτοκίνητο μια φορά με είχε πρήξει και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, τόσο που κατέβηκα και της φώναζα. Εγώ απ΄έξω κι αυτή μέσα και ένας ταξιτζής που πέρασε με ρώτησε τι έχω και με ποιον μιλάω. Με έβλεπε να χτυπιέμαι μόνη μου και δεν κατάλαβε τι γινόταν. Δεν το παίρνει κατάκαρδα, αλλά μερικές φορές μου λέει τρόμαξα. Εδώ τρομάζω εγώ.
Exw tin entyposi Nina oti i Olivia anaferetai men stis fwnes alla ennoei perissotero isws tis diafwnies kai tous kaygades metaksy twn idiwn goniwn! To kalytero gia mena einai kai egw auto prospathw na kanw (giati ws paidi xwrismenwn goniwn pou sto spiti evgainan ws kai maxairia metaksy tous, kai to ksylo pou etrwga itan alypito) na allakseis to yfos sou na einai austiro oxi omws ysteriko ypsonontas ton tono tis fwnis elafrws. Ta paidia dn xreiazontai krauges mia allagi yfous arkei oso mikra kai an einai. To lew apo proswpiki empeiria auto sigoura, kai prospathw me para poly kopo na sygkratisw ton thymo mou kai na min fonaksw kai egw otan i mikri mou kori me paideuei me tis wres, Gia to xeri/ksylo fusika oute GIA ASTEIO, POTE KAI GIA KANENA LOGO!!!
Σοφία, έτσι είναι. Πιάνει αυτό που λες με την αλλαγή ύφους. Θέλει απόλυτη ψυχραιμία. Πως γίνεται αυτό να το κάνεις συνέχεια? Τι κάνεις? Μετράς μέχρι το 10, φεύγεις από το δωμάτιο? Αν δεν μπορείς να φύγεις τι κάνεις? Με πιάνει αυτό όταν αρχίζει την κλαψογκρίνια. Νιώθω ότι παίζει με το νευρικό μου σύστημα. Και μπορεί να το κάνει πάρα πολλές ώρες. Να παίζει, να τρώει, να κάνει ό,τι θέλει και ταυτόχρονα να κλαίει. Το έχει κόψει πάρα πολύ τελευταία, αλλά όταν το αρχίζει νιώθω ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί. Μία που δε φωνάζει ποτέ της στο παιδί δεν υπάρχει να μας πει τι κάνει?
Αυτό κάνω εγω! Φεύγω από το δωμάτιο! Έχει τύχει να έχει αρχίσει ο μεγάλος την απίστευτη γκρίνια, να χτυπιέται, δεν θέλω το ένα, με πειράζει ο αδερφός μου, μου παίρνει τα παιχνίδια, άσε με, φύγε, κλπ κλπ και τον αφήνω να χτυπιέται μόνος του και βγαίνω έξω στο μπαλκόνι! Βέβαια για ένα λεπτό γιατί τα άφησα μόνα τους στο σπίτι! Μπήκα μετά σαν να μην τρέχει τίποτα, ήρθε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου κι άρχισε τα συγνώμη, δεν το ήθελα και τέτοια! Το λεγόμενο time-out! Το κάνω συχνά-σε μένα!
Iωάννα, ευχαριστώ! Ένα-δύο λεπτά βγαίνεις και σου περνάει? Και βγαίνεις με το που αρχίζει για να μην τον ακούς ή όταν αρχίζουν να σπάνε τα νεύρα σου? Μπλα-μπλα κάνεις πριν βγεις (γιατί κλαις και τι θέλεις κλπ. κλπ.) ή μπαμ κι έξω βγαίνεις και αυτός το πιάνει το μήνυμα? Θα το κάνω και θα σου πω αποτελέσματα.
Θα απαντήσω εδω γιστί δεν εχει από κάτω σου, χιχι! Βγαίνω αφού δοκιμάσω όλα τα υπόλοιπα και δεν πιάνουν. όχι από την αρχή. Δεν θέλώ να το πάρει σαν αδιαφορία. Είναι φορές που δεν ξέρει πραγματικά κι ο ίδιος τί θέλει! Αφού το λέει ¨μαμά θέλω να μου δώσεις κάτι αλλά δεν ξέρω τί!! " επειδή του βρίσκω ιδέες για να ασχολείται όταν βαριέται θέλει κάτι καινούριο αλλά τον πιάνει η μίρλα και γκρινιάζει οπότε δεν βγάζω άκρη. Οπότε του λέω επειδή δεν ξέρω τί θέλεις και δεν μπορώ να σε ακούω, θα βγω έξω κι όταν ηρεμήσεις θα έρθω. Ή αν είναι σε φάση να υστεριάσει δε λέω και τίποτα κι απλά βγαίνω! Στο λεπτό που θα μπω έρχεται με αγκαλιές και συγνώμες! Μην το κάνεις συχνά όμως γιατί δεν θα πιάνει μετά! Η ιδέα είναι από τη Χριστίνα του γνωστού μπλογκ που εσύ μου έδειξες! Έχει και ομάδα στο fb Ακου και μένα μαμά λέγεται. Μπες να τα λέμε κι από κει! Φιλιά!
Συμφωνώ μαζί σου Ιωάννα Π. , ναι Νίνα και έγώ αυτό κάνω όταν καταλαβαίνω ότι δν θα κρατηθώ άλλο φεύγω από το δωμάτιο, Μπαλκόνι , τουαλέτα ότιδήποτε, ανοίγω λίγο την τηλεόραση! ΤΙΜΕ ΟΥΤ! Πιάνει πάντα!!
Τι να πω.. Αισθάνομαι χάλια.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Ολίβια....Σε διαβάζω απο την αρχη της εγκυμοσύνης μου, απο μέρα σε μέρα περιμένω τον μπεμπούλη μου, πρώτη φορά σχολιάζω κάτι απο αυτά που διάβασα στο eimaimama. Μερικοί άνθρωποι δεν αξίζει να γίνονται και να λέγονται γονείς...Είναι να απορείς, πώς υπάρχουν ζευγάρια που προσπαθούν επί χρόνια ολόκληρα να κάνουν παιδιά και δεν τα καταφέρνουν, ενώ τέτοιοι άνθρωποι έχουν το προνόμιο της μητρότητας / πατρότητας και δεν καταφέρνουν να βιώσουν το μεγαλείο της...Ακόμη και άσχημα βιώματα να έχουν απο τα σπίτια τους, θα έπρεπε αυτό να τους γίνει μάθημα και να μην επαναλάβουν τα λάθη των γονιών τους στα δικά τους παιδιά...
Δάκρυσα Ολίβια..... ως πληγωμένο παιδί στο παρελθόν,έχω να σου πω ότι έτσι είναι... όπως τα λες.Κάποιοι γονείς ξέχασαν να μπουν στη θέση των παιδιών,ξέχασαν ότι δεν πρέπει να ξεσπάνε στο παιδί τα δικά τους απωθημένα και τη χειριστική τους συμπεριφορά...ξέχασαν ότι το παιδί τους δεν είναι κτήμα τους. Μάλλον δεν ξέχασαν,απλά είχαν πολύ εγωϊσμό και δεν ήθελαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους,δεν θέλησαν να μάθουν τα αυτονόητα για να είσαι γονιός.Έγιναν όμως γονείς επειδή έτσι έπρεπε,επειδή έπρεπε να επιβεβαιωθούν σαν άνθρωποι...Λυπάμαι γι¨αυτούς και για όσα παιδιά πλήγωσαν.
Πόσο συμφωνώ Ολίβια..
Για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, πρέπει να είσαι άνθρωπος, αν είσαι τέρας....δυστυχώς παραμένεις...
Eva, θα διαφωνήσω μαζί σου. Κανένας δεν γεννήθηκε τέρας. Η συναισθηματική αναπηρία των γονιών είναι αυτή που έχει προκαλέσει τα μεγαλύτερα εγκλήματα...προς τα παιδιά. Με αυτό το σκεπτικό βοηθάμε πολλά πράγματα να διαιωνίζονται. Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα γράφεις Ολίβια. Πάντα αυτό έχω στο μυαλό μου σε ό,τι αφορά στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Τι πλήγωνε την καρδιά μου; Τι διατάρασσε τις ισορροπίες μου; Τι με έκανε να νιώθω ανασφαλής; Τι τραυμάτιζε την αξιοπρέπειά μου; Ε, όλα αυτά δεν πρόκειται να τα κάνω. Συμπεριφέρομαι μόνο όπως ήθελα και θέλω να μου συμπεριφέρονται. Η απόφασή μου όταν γεννήθηκαν τα παιδιά ήταν να είναι ελεύθερα. Για να γίνει όμως ελεύθερο ένα παιδί πρέπει να νιώθει παντοδύναμο. Ευνουχίζοντάς τα ψυχικά μόνο αυτό δεν μπορείς να καταφέρεις. Οπότε βρήκα το ρόλο μου...Βρήκα το στόχο μου...Βρήκα την αποστολή μου. Να είμαι μάνα. Αυτή που δεν πληγώνει.
Τα ιδια, τουλαχιστον προσπαθω. Και εχω βρει και πολυ καλη παρεα σ αυτην την προσπαθεια, τον αντρα και τους μαμαδοφιλους μου.