Σειρά προτεραιότητας
Τις προάλλες βγήκα πρωί πρωί με την Αθηνά στον μάρσιπο για να πάρω κάποια πράγματα από το φαρμακείο. Έκανα πρώτα μία στάση στο Α.Τ.Μ. για να βγάλω λεφτά. Όταν έφτασα, μια κοπέλα ήταν ήδη στο Α.Τ.Μ., ενώ περίμενε ένας ακόμα κύριος, ο οποίος, μόλις η κοπέλα έφυγε, μου έκανε νόημα να περάσω πρώτη.
Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα ακίνητη με ορθάνοιχτο στόμα. Αφού… συνήλθα, τον ευχαρίστησα και όρμησα στο Α.Τ.Μ. Ήμουν συγκινημένη, χαχα! Βλέπετε, 9 μήνες εγκυμοσύνης και 4 μήνες μητρότητας τώρα πια και οι άνθρωποι που μου έχουν παραχωρήσει προτεραιότητα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών μου.
Τώρα με το μωρό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Όσο ήμουν έγκυος, όμως, τα έπαιρνα στο κρανίο (βαρύγδουπη έκφραση, αλλά έτσι ήταν!).
Ένα μεσημέρι, ήμουν στο σούπερ μάρκετ (6-7 μηνών έγκυος πρέπει να ήμουν) και περίμενα καρτερικά στη σειρά για τα τυριά. Ανθότυρο ήθελα να πάρω, φανταστείτε, το θυμάμαι ακόμα. Δίπλα μου μια κυρία μιλούσε δυνατά (τι σπαστικό!) στο κινητό, μάλλον με φίλη της, γιατί τα λόγια της είχαν χρώμα κουτσομπολιού και παραδίπλα της ο -κατά πάσα πιθανότητα- άντρας της περίμενε αμίλητος κρατώντας το καρότσι με τα ψώνια.
Από την άλλη άκρη του ψυγείου με εντοπίζει η υπάλληλος και εκσφενδονίζεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ σαν σούπερμαν να έρθει να με εξυπηρετήσει.
«ΕΓΩ ΕΧΩ ΣΕΙΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!«, ακούγεται η ξανθιά κυρία, η οποία είχε στο μεταξύ ξεκρεμάσει το κινητό-σκουλαρίκι από το αυτί της.
«Ναι, αλλά η κυρία είναι έγκυος!«, λέει η ευγενέστατη υπάλληλος -καλά να είναι η γυναίκα
Η μαντάμ, γυρίζει προς το μέρος μου, με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και ύστερα από λίγο λέει,
«Ε και; Και εγώ είμαι έγκυος!!!!» (Ψέμααααααααααα!!!)
Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ο άντρας της είχε μείνει με γουρλωμένα μάτια -πιθανότητα να απορούσε γιατί την παντρεύτηκε- και η υπάλληλος με κοίταξε συμπονετικά.
«Θα μας φάει αυτή!«, μου ψιθύρησε χαμογελαστά.
«Δεν πειράζει, θα περιμένω«, της απάντησα ως αιώνιο μουγκαφών θύμα.
Λίγο αργότερα, αφού έχουμε τελειώσει με τα ψώνια, κατευθυνόμαστε στα ταμεία. Μιλάμε για ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σούπερ μάρκετ το οποίο παινεύεται με τεράστιες πινακίδες στο εσωτερικό ότι διαθέτει 40 -ας πούμε- ταμεία. Ζήτημα να λειτουργούσαν τα πέντε.
Το ταμείο προτεραιότητας, αυτό με την ταμπελίτσα με την έγκυο, τη μάνα, τον ηλικιωμένο και το άτομο με αναπηρία, φυσικά κλειστό.
Ζητάω εξηγήσεις.
«Ξέρετε«, λένε, «επειδή έρχονταν πολλοί, γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες με καρότσια και γίνονταν χαμός, το κλείσαμε!!!!«
Είπατε τίποτα;
Πάμε και στο μετρό τώρα… Πραγματικά, κάθε φορά πραγματικά απορούσα με την αναισθησία των συνανθρώπων μας. Όποτε έπρεπε να πάρω το μετρό, σκεφτόμουν «Δεν μπορεί, αυτή τη φορά κάποιος θα σηκωθεί!«
Ρε παιδιά, έφτανε το μετρό και όχι μόνο δεν σηκώνονταν κανείς, δεν έκαναν ούτε ένα βηματάκι παραπέρα αυτοί που είχαν μπαστακωθεί στην πόρτα να περάσει ο άλλος!
Και μιλάμε, δεν ήμουν καμιά έγκυος που δεν φαινόταν… Όσοι έχετε δει φωτογραφίες μου, θα ξέρετε ότι είχα κοιλιά, όχι παίξε γέλασε!!!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μεσημέρι που στεκόμουν όρθια στο μετρό, δίπλα μου ήταν μια κυρία, η οποία έκανε νόημα με τα μάτια στην κοιλιά μου για να σηκωθεί η -γύρω στα 18- κόρη της να καθίσω. Η μικρή την κοίταξε απαθέστατα και έκανε με τα φρύδια «ΟΧΙ!».
Μια φορά μόνο, δεν άντεξα και μίλησα. Είχα πάει στο Αρεταίειο για καρδιοτοκογράφο (ήμουν στην 37η εβδομάδα) και είχα αισθανθεί ένα περίεργο πονάκι. Με το ζόρι έσερνα τα πόδια μου. Στον γυρισμό, με το που φτάνει στο μετρό-κονσέρβα παστωμένη με ανθρώπους και ανοίγουν οι πόρτες, φωνάζω «ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ, ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!«
Ένας κύριος συγκινήθηκε και πήγε μισό βήμα πιο εκεί. Εεεεε, δεν μπορείτε να πείτε; Χαχαχαχαχαχα!
Τι με έπιασε και τα έγραψα σήμερα αυτά; Έλα ντε; Έφαγα φλασιά και τα θυμήθηκα.
Ξέρετε, δεν ήμουν από τις εγκύους που ήθελαν προσοχή και ντάντεμα. Κατά πάσα πιθανότητα να μην καθόμουν στο μετρό ακόμα και αν ήταν άδειο. Αλλά, ρε παιδί μου, σε πιάνει το γαμώτο και λες «Τόση αναισθησία; Δεν μπορεί!!«
Δεν ξέρω αν είναι μόνο έλλειψη παιδείας… (Βλέπετε; Είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος!) Πολύ φοβάμαι ότι είναι σημεία των καιρών. Το βλέπεις στους ανθρώπους στο μετρό… Είναι χαμένοι στις σκέψεις τους, στα άγχη της δουλειάς, κοιτούν στο κενό, ακούν μουσική, δεν μιλούν.
Τι να πω… Μπορεί να μην προσέχουν καν την έγκυο με την κοιλιά τούρλα που μπαίνει αγκομαχώντας μέσα.
Πώς θα γίνει να πατήσουμε ένα Reset και να χτίσουμε τα πάντα από την αρχή; Με σεβασμό, με ισότητα, με αισιοδοξία;
Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως έχω δώσει τη σειρά μου ακόμα και σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στη λίστα… προτεραιότητας. Έτσι γιατί ήμουν στα κέφια μου, γιατί η ζωή είναι ωραία, γιατί ο άλλος είχε να πληρώσει δύο πράγματα, ενώ εγώ έξι…
Μακάρι όταν η κόρη μου είναι έγκυος, όλα να είναι αλλιώς!
Καλό βράδυ!
Ολίβια
Y.Γ. Για ένα πράγμα μετανιώνω: που στην εγκυμοσύνη μου, δεν διεκδίκησα τα… δικαιώματά μου, από φόβο μην τυχόν και… παρεξηγηθεί κανείς. Τουλάχιστον τώρα με το παιδί, δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Όλα και όλα. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη!
Υ.Γ.2 Τώρα με το παιδί, ομολογουμένως τα πράγματα είναι ευκολότερα. Δηλαδή, προκύπτει μιας στις τόσες ένας άνθρωπος ευγενικός, όπως ο κύριος του Α.Τ.Μ. Ίσως γιατί η Αθηνά είναι κοινωνική και κάνει τσαχπινιές και ματάκια και τους μαλακώνει, τους κάνει να χαμογελούν. Η δύναμη του παιδιού!!! Αξία ανεκτίμητη!
>έχω και γω μια πολύ ωραία εμπειρία απο το μετρο του Λονδίνου! Δεν θα ελεγα πως εκεί είναι όλα τέλεια όσον αφορά θέματα προτεραιότητας..
ήμουν στο μετρό με τον φίλο μου και μπαίνει μέσα μια πολύ νεα όμορφη έγκυος Ινδή. Με το που την βλέπω πετάγομαι απ'την θέση μου και πραγματικά εκείνο το χαμόγελο και το ευχαριστώ που πήρα λειτούργησε σαν την καλύτερη ψυχοθεραπεία! Όλη την υπόλοιπη μέρα ήμουν πανευτυχής!
Πρέπει επιτέλους στον 21ο αιώνα να καταλάβουμε πως ο δρόμος για την ευτυχία είναι μια καλή πράξη μακριά...
>συ,φωνω απολυτα μαζι σου...σαν εγκυος ποτε δεν μου διναν σειρα ή θεση κ αν το κανανε αυτοι ηταν αντρες κ οχι γυναικες που σε κοιτουσαν απο πανω μεχρι κατω σαν να ησουν alien. Τωρα με υπ μωρο οταν το εχω στο μαρσιπο αλλαζουν τα πραγματα αλλα οχι σε μεγαλο βαθμο... Πρεπει να το παρουμε αποφαση...ζουμε στην Ελλαδιτσα κ καποια πραγματα δεν αλλαζουν...κ απορβ γιατι αυτοι που τα κανουν αυτα ειναι συνηθως γυναικες...λες κ δεν εχουν υπαρξει εγκυες...απορω... εχω τυχει εγκυος να παρω το λεωφορειο κ να μου πουν "εγκυος γυναικα γιατι με το λεωφορειο?γιατι δεν παιρνεις κανα ταξακι???"
>Emaa `pia..........kai poli kala ta eipes...emena pali eixan filotimithei den mporo na po arketoi sto treno bebaia sinithos eixa tin adelfi mou mazi pou molis mpename mazi sto treno elege sas parakalo mia thesi gia tin kopela kai tsoup sikonota o papous kai oxi i katsika pou kathotan dipla tou Any way!!!! tora omos me ta paidia se kanenan den kanoume tin xari......mono stis egioules!!kai stous papoudes!!!!!Evi K.
>Δυστυχως ΕΙΝΑΙ ελλειψη παιδειας και εαυτουλισμος.... Εμενα πιο ευκολα μου εδιναν τη θεση τους παιδια γυρω στα 16 παρα κυριες μεγαλες με υποτιθεμενες ευαισθησιες και πειρα ζωης.....
>Συμφωνω απολυτα μαζι σου κ εγω μια απο τα ιδια βιωνα στην εγκυμοσυνη...με το μωρο στο μαρσιπο αλλιως...κ στην τραπεζα δινουν σειρα αλλα στα λεωφορειασ μεγαλη αναισθησια..Μαλλον πρεπει να το παρουμε αποφαση ζουμε στην Ελλαδα,καποια πραγματα δεν αλλαζουν...πανε εξωτερικο να δεις τι γινεται...αλλοι ανθρωποι :))μια ζωη πισω θα ειμαστε σε ολα...κ το βασικο που εχω παρατηρησει ειναι οτι πιο αναισθητες ειναι οι γυναικες...οι αντρες κ θα σηκωθουν κ θα σε βοηθησουν...οι γυναικες ειδικα οι μεγαλες σε ηλικα τι να πω...λες κ δεν υπηρξαν εγκυες...