Σειρά προτεραιότητας
Τις προάλλες βγήκα πρωί πρωί με την Αθηνά στον μάρσιπο για να πάρω κάποια πράγματα από το φαρμακείο. Έκανα πρώτα μία στάση στο Α.Τ.Μ. για να βγάλω λεφτά. Όταν έφτασα, μια κοπέλα ήταν ήδη στο Α.Τ.Μ., ενώ περίμενε ένας ακόμα κύριος, ο οποίος, μόλις η κοπέλα έφυγε, μου έκανε νόημα να περάσω πρώτη.
Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα ακίνητη με ορθάνοιχτο στόμα. Αφού… συνήλθα, τον ευχαρίστησα και όρμησα στο Α.Τ.Μ. Ήμουν συγκινημένη, χαχα! Βλέπετε, 9 μήνες εγκυμοσύνης και 4 μήνες μητρότητας τώρα πια και οι άνθρωποι που μου έχουν παραχωρήσει προτεραιότητα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών μου.
Τώρα με το μωρό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Όσο ήμουν έγκυος, όμως, τα έπαιρνα στο κρανίο (βαρύγδουπη έκφραση, αλλά έτσι ήταν!).
Ένα μεσημέρι, ήμουν στο σούπερ μάρκετ (6-7 μηνών έγκυος πρέπει να ήμουν) και περίμενα καρτερικά στη σειρά για τα τυριά. Ανθότυρο ήθελα να πάρω, φανταστείτε, το θυμάμαι ακόμα. Δίπλα μου μια κυρία μιλούσε δυνατά (τι σπαστικό!) στο κινητό, μάλλον με φίλη της, γιατί τα λόγια της είχαν χρώμα κουτσομπολιού και παραδίπλα της ο -κατά πάσα πιθανότητα- άντρας της περίμενε αμίλητος κρατώντας το καρότσι με τα ψώνια.
Από την άλλη άκρη του ψυγείου με εντοπίζει η υπάλληλος και εκσφενδονίζεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ σαν σούπερμαν να έρθει να με εξυπηρετήσει.
«ΕΓΩ ΕΧΩ ΣΕΙΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!«, ακούγεται η ξανθιά κυρία, η οποία είχε στο μεταξύ ξεκρεμάσει το κινητό-σκουλαρίκι από το αυτί της.
«Ναι, αλλά η κυρία είναι έγκυος!«, λέει η ευγενέστατη υπάλληλος -καλά να είναι η γυναίκα
Η μαντάμ, γυρίζει προς το μέρος μου, με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και ύστερα από λίγο λέει,
«Ε και; Και εγώ είμαι έγκυος!!!!» (Ψέμααααααααααα!!!)
Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ο άντρας της είχε μείνει με γουρλωμένα μάτια -πιθανότητα να απορούσε γιατί την παντρεύτηκε- και η υπάλληλος με κοίταξε συμπονετικά.
«Θα μας φάει αυτή!«, μου ψιθύρησε χαμογελαστά.
«Δεν πειράζει, θα περιμένω«, της απάντησα ως αιώνιο μουγκαφών θύμα.
Λίγο αργότερα, αφού έχουμε τελειώσει με τα ψώνια, κατευθυνόμαστε στα ταμεία. Μιλάμε για ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σούπερ μάρκετ το οποίο παινεύεται με τεράστιες πινακίδες στο εσωτερικό ότι διαθέτει 40 -ας πούμε- ταμεία. Ζήτημα να λειτουργούσαν τα πέντε.
Το ταμείο προτεραιότητας, αυτό με την ταμπελίτσα με την έγκυο, τη μάνα, τον ηλικιωμένο και το άτομο με αναπηρία, φυσικά κλειστό.
Ζητάω εξηγήσεις.
«Ξέρετε«, λένε, «επειδή έρχονταν πολλοί, γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες με καρότσια και γίνονταν χαμός, το κλείσαμε!!!!«
Είπατε τίποτα;
Πάμε και στο μετρό τώρα… Πραγματικά, κάθε φορά πραγματικά απορούσα με την αναισθησία των συνανθρώπων μας. Όποτε έπρεπε να πάρω το μετρό, σκεφτόμουν «Δεν μπορεί, αυτή τη φορά κάποιος θα σηκωθεί!«
Ρε παιδιά, έφτανε το μετρό και όχι μόνο δεν σηκώνονταν κανείς, δεν έκαναν ούτε ένα βηματάκι παραπέρα αυτοί που είχαν μπαστακωθεί στην πόρτα να περάσει ο άλλος!
Και μιλάμε, δεν ήμουν καμιά έγκυος που δεν φαινόταν… Όσοι έχετε δει φωτογραφίες μου, θα ξέρετε ότι είχα κοιλιά, όχι παίξε γέλασε!!!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μεσημέρι που στεκόμουν όρθια στο μετρό, δίπλα μου ήταν μια κυρία, η οποία έκανε νόημα με τα μάτια στην κοιλιά μου για να σηκωθεί η -γύρω στα 18- κόρη της να καθίσω. Η μικρή την κοίταξε απαθέστατα και έκανε με τα φρύδια «ΟΧΙ!».
Μια φορά μόνο, δεν άντεξα και μίλησα. Είχα πάει στο Αρεταίειο για καρδιοτοκογράφο (ήμουν στην 37η εβδομάδα) και είχα αισθανθεί ένα περίεργο πονάκι. Με το ζόρι έσερνα τα πόδια μου. Στον γυρισμό, με το που φτάνει στο μετρό-κονσέρβα παστωμένη με ανθρώπους και ανοίγουν οι πόρτες, φωνάζω «ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ, ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!«
Ένας κύριος συγκινήθηκε και πήγε μισό βήμα πιο εκεί. Εεεεε, δεν μπορείτε να πείτε; Χαχαχαχαχαχα!
Τι με έπιασε και τα έγραψα σήμερα αυτά; Έλα ντε; Έφαγα φλασιά και τα θυμήθηκα.
Ξέρετε, δεν ήμουν από τις εγκύους που ήθελαν προσοχή και ντάντεμα. Κατά πάσα πιθανότητα να μην καθόμουν στο μετρό ακόμα και αν ήταν άδειο. Αλλά, ρε παιδί μου, σε πιάνει το γαμώτο και λες «Τόση αναισθησία; Δεν μπορεί!!«
Δεν ξέρω αν είναι μόνο έλλειψη παιδείας… (Βλέπετε; Είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος!) Πολύ φοβάμαι ότι είναι σημεία των καιρών. Το βλέπεις στους ανθρώπους στο μετρό… Είναι χαμένοι στις σκέψεις τους, στα άγχη της δουλειάς, κοιτούν στο κενό, ακούν μουσική, δεν μιλούν.
Τι να πω… Μπορεί να μην προσέχουν καν την έγκυο με την κοιλιά τούρλα που μπαίνει αγκομαχώντας μέσα.
Πώς θα γίνει να πατήσουμε ένα Reset και να χτίσουμε τα πάντα από την αρχή; Με σεβασμό, με ισότητα, με αισιοδοξία;
Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως έχω δώσει τη σειρά μου ακόμα και σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στη λίστα… προτεραιότητας. Έτσι γιατί ήμουν στα κέφια μου, γιατί η ζωή είναι ωραία, γιατί ο άλλος είχε να πληρώσει δύο πράγματα, ενώ εγώ έξι…
Μακάρι όταν η κόρη μου είναι έγκυος, όλα να είναι αλλιώς!
Καλό βράδυ!
Ολίβια
Y.Γ. Για ένα πράγμα μετανιώνω: που στην εγκυμοσύνη μου, δεν διεκδίκησα τα… δικαιώματά μου, από φόβο μην τυχόν και… παρεξηγηθεί κανείς. Τουλάχιστον τώρα με το παιδί, δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Όλα και όλα. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη!
Υ.Γ.2 Τώρα με το παιδί, ομολογουμένως τα πράγματα είναι ευκολότερα. Δηλαδή, προκύπτει μιας στις τόσες ένας άνθρωπος ευγενικός, όπως ο κύριος του Α.Τ.Μ. Ίσως γιατί η Αθηνά είναι κοινωνική και κάνει τσαχπινιές και ματάκια και τους μαλακώνει, τους κάνει να χαμογελούν. Η δύναμη του παιδιού!!! Αξία ανεκτίμητη!
![[Βίντεο] Εγκυμονούσες λικνίζονται στους ρυθμούς του… Santa Baby](https://eimaimama.gr/wp-content/uploads/2014/12/kmart-pregnant-hed-2014-1200x800_c.png)
>Κοριτσια δεν παιζονται οι ανθρωποι...τι να σας πρωτο πω??καταρχην ετυχε οταν ημουν εγκυος να τρεχω σε γραφειοκρατικα οπως ικα τεβε τραπεζες και τα λοιπα..ε!!!το τι τσακωμο εχω κανει δεν περιγραφεται.Ολα τα χρονια δεν μιλουσα καθομουν υπομονετικα στην σειρα μου και εκανα υπομονη..οπως βεβαι εδινα και τη σειρα μου σε οσουσ την ειχαν αναγκη.Οταν ηρθε λοιπον η ωρα μου εβγαλα το αχτι μου..οπου και να πηγαινα παντα επμαινα πρωτη χωρις δισταγμο ε!αμαν!αφουν δεν μου την δινουν την προτεραιοτητα ελεγα θα την παρω μονη μου..και αυτο πρεπει να κανουμε ολες γιατι αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι ο κοσμος ειναι για την παρτη του και δεν υπαρχει σεβασμος και κατανοηση τιποτα..!! θα σας πω και ενα παραδειγμα να γελασετε,ημουν τις προαλλες στην σταση και περιμενα το τρολλευ για να παω πειραια,μαζι με το καροτσι βεβαια με τη μικρη,οταν εφτασε ανοιγουν οι πορτες και στεκοντουσαν 5-6 ατομα ορθια αντρες σας πληροφορω οτι κανεις δεν κουνησε το χερακι του να με βοηθησει να ανεβασω το καροτσι..μονη μου σαν το γαιδουρι να αγκομαχιεμαι και να τουρλωνω τον ποπο μου για να το ανεβασω...εσκασα η γυναικα και με κοιταγαν και με λυπηση..τι να πω???ΑΠΟΡΗΣΑ και ποσα εχω να δω ακομα!!ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΝΟΥΛΕΣ...
>οπως τα λες ειναι καλη μου.Θυμαμαι ημουν στον 8ο και αναγκαστηκα να κατεβω στο Κεντρο με λεωφορειο 4-5 φορες. Λογω ωρας τα λεωφορεια πηχτρα!!!δεν σηκωνοταν κανεις....οποτε εγινε ηταν ή ηλικιωμενος ή ΛΛΛΟΔΑΠΟΣ!!! Οι Ελληνες τσιπα Μ-Η-Δ-Ε-Ν......
>Δύο περιστατικά θυμάμαι πιο έντονα από τις δύο εγκυμοσύνες μου. Το πρώτο, ήμουν στο λεωφορείο, περίπου στον 8ο μήνα και δεν είχε σηκωθεί κανείς. Εγώ δεν είπα τίποτα,(τόσο χαζή) απλά κοιτούσα μήπως σηκωθεί καποιος για να κατέβει στην στάση και καθήσω. Πράγματι, σηκώθηκε κάποιος, και όπως πήγα να καθήσω, ήρθε μια "κυρία", μου έχωσε μια σπρωξιά (!!!!) και κάθησε.
Μια άλλη φορά βγήκα από το super market, εγκυος στην Αθηνά στον 8ο μήνα, στο ένα χέρι τα ψώνια, στο άλλο χέρι τον Βαγγέλη 2 1/2 χρονών παιδάκι, έβρεχε και προσπαθούσα να περάσω απένταντι. Ε δεν σταμάτησε κανένας για να περάσω απέναντι. ΚΑΝΕΝΑΣ.
Πάντως πριν μια εβδομάδα το καταευχαριστήθηκα γιατί όπως ήμουν στο λεωφορείο, ανέβηκε μια γυναίκα με ένα παιδάκι περίπου 2 χρονών. Ολοι ξαφνικά κοιτούσαν έξω άπό τα παράθυρα. Τότε εγώ (ήμουν όρθια) φώναξα. "Μπορεί να σηκωθεί κάποιος να καθήσει η κυρία με το παιδάκι;;;;;;" Ο οδηγός χαμογέλασε, η κοπέλα με ευχαρίστησε και σηκώθηκε μια κοπελίτσα 15-16 χρονών. Πάντως είναι χειρότερο όταν δεν δίνουν σημασία οι γυναίκες γιατί πρέπει να είναι πιο ευαισθητοποιημένες επί του θέματος.
>Καλα αυτο το θεμα το συζηταγα προχθες με μια φιλη μου. Εχουμε γινει ολοι απαρεδεκτοι σε σημειο κτηνοποιησης. Κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης μου με την κοιλια τουρλα προσπαθουσα να περασω το δρομο απεναντι και ενω ημουν στη διαχωριστικη γραμμη ουτε ενας δεν σταματησε να περασω(και αυτο γινοταν καθε μερα). Ουτε αντρες ουτε γυναικες(εχουμε γινει χειροτερες απο τους αντρες γιατι αυτοι τουλαχιστον δεν καταλαβαινουν). Το να μου δωσουν να κατσω σε λεωφορειο ή το να μου παραχωρησουν τη θεση τους σε ουρα ηταν στη σφαιρα του απραγματοποιητου. Αλλα για να ειμαι δικαιη ΜΟΝΟ στο ΙΚΑ Γλυφαδας στο τμημα παροχων οσες φορες πηγα για τα επιδοματα πριν και μετα τον τοκετο ΠΑΝΤΑ και ο προισταμενος και οι υπαλληλοι μου εδιναν προτεραιοτητα και δεν σηκωναν και κουβεντα απο τους αναμενοντες στη σειρα. Παντως το ιδιο συμβαινει και με τους ηλικιωμενους ανθρωπους που ισως εχουν και περισσοτερη αναγκη για προστασια. Εχει χαθει πλεον ο πολιτισμος μας και η ανθρωπια μας.
>Είμαι έγκυος και περιμένω να γεννήσω. Πριν κανένα μήνα περίπου και ενώ περίμενα κανονικά τη σειρά μου στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, κυρία που είχε παρατημένο το καλάθι της κοντά στο ταμείο και έκανε τα ψώνια της, ήρθε, με έσπρωξε, πέρασε μπροστά και μου είπε "εγώ έχω σειρά". Πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Και μετά σκέφτηκα ότι αυτή πιθανώς έχει παιδιά και τι παιδιά θα μεγαλώσει.Σε τράπεζα ή οπουδήποτε αλλού ποτέ κανείς δεν έδωσε τη σειρά του. Μόνο μία φορά στον ενδοκρινολόγο και ενώ περίμενα ήδη μια ώρα η γραμματέας είπε ότι προηγείται η έγκυος. Κανείς δε μίλησε, αλλά όλοι δυσανασχέτησαν. Πραγματικά λυπάμαι για το τι λαός είμαστε. Στο χέρι μας είναι να μάθουμε στα παιδιά να μη γίνουν και αυτά γαϊδούρια, όπως είναι οι περισσότεροι ΈΛληνες.