Σειρά προτεραιότητας
Τις προάλλες βγήκα πρωί πρωί με την Αθηνά στον μάρσιπο για να πάρω κάποια πράγματα από το φαρμακείο. Έκανα πρώτα μία στάση στο Α.Τ.Μ. για να βγάλω λεφτά. Όταν έφτασα, μια κοπέλα ήταν ήδη στο Α.Τ.Μ., ενώ περίμενε ένας ακόμα κύριος, ο οποίος, μόλις η κοπέλα έφυγε, μου έκανε νόημα να περάσω πρώτη.
Για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα ακίνητη με ορθάνοιχτο στόμα. Αφού… συνήλθα, τον ευχαρίστησα και όρμησα στο Α.Τ.Μ. Ήμουν συγκινημένη, χαχα! Βλέπετε, 9 μήνες εγκυμοσύνης και 4 μήνες μητρότητας τώρα πια και οι άνθρωποι που μου έχουν παραχωρήσει προτεραιότητα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών μου.
Τώρα με το μωρό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Όσο ήμουν έγκυος, όμως, τα έπαιρνα στο κρανίο (βαρύγδουπη έκφραση, αλλά έτσι ήταν!).
Ένα μεσημέρι, ήμουν στο σούπερ μάρκετ (6-7 μηνών έγκυος πρέπει να ήμουν) και περίμενα καρτερικά στη σειρά για τα τυριά. Ανθότυρο ήθελα να πάρω, φανταστείτε, το θυμάμαι ακόμα. Δίπλα μου μια κυρία μιλούσε δυνατά (τι σπαστικό!) στο κινητό, μάλλον με φίλη της, γιατί τα λόγια της είχαν χρώμα κουτσομπολιού και παραδίπλα της ο -κατά πάσα πιθανότητα- άντρας της περίμενε αμίλητος κρατώντας το καρότσι με τα ψώνια.
Από την άλλη άκρη του ψυγείου με εντοπίζει η υπάλληλος και εκσφενδονίζεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ σαν σούπερμαν να έρθει να με εξυπηρετήσει.
«ΕΓΩ ΕΧΩ ΣΕΙΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!«, ακούγεται η ξανθιά κυρία, η οποία είχε στο μεταξύ ξεκρεμάσει το κινητό-σκουλαρίκι από το αυτί της.
«Ναι, αλλά η κυρία είναι έγκυος!«, λέει η ευγενέστατη υπάλληλος -καλά να είναι η γυναίκα
Η μαντάμ, γυρίζει προς το μέρος μου, με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και ύστερα από λίγο λέει,
«Ε και; Και εγώ είμαι έγκυος!!!!» (Ψέμααααααααααα!!!)
Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Ο άντρας της είχε μείνει με γουρλωμένα μάτια -πιθανότητα να απορούσε γιατί την παντρεύτηκε- και η υπάλληλος με κοίταξε συμπονετικά.
«Θα μας φάει αυτή!«, μου ψιθύρησε χαμογελαστά.
«Δεν πειράζει, θα περιμένω«, της απάντησα ως αιώνιο μουγκαφών θύμα.
Λίγο αργότερα, αφού έχουμε τελειώσει με τα ψώνια, κατευθυνόμαστε στα ταμεία. Μιλάμε για ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σούπερ μάρκετ το οποίο παινεύεται με τεράστιες πινακίδες στο εσωτερικό ότι διαθέτει 40 -ας πούμε- ταμεία. Ζήτημα να λειτουργούσαν τα πέντε.
Το ταμείο προτεραιότητας, αυτό με την ταμπελίτσα με την έγκυο, τη μάνα, τον ηλικιωμένο και το άτομο με αναπηρία, φυσικά κλειστό.
Ζητάω εξηγήσεις.
«Ξέρετε«, λένε, «επειδή έρχονταν πολλοί, γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες με καρότσια και γίνονταν χαμός, το κλείσαμε!!!!«
Είπατε τίποτα;
Πάμε και στο μετρό τώρα… Πραγματικά, κάθε φορά πραγματικά απορούσα με την αναισθησία των συνανθρώπων μας. Όποτε έπρεπε να πάρω το μετρό, σκεφτόμουν «Δεν μπορεί, αυτή τη φορά κάποιος θα σηκωθεί!«
Ρε παιδιά, έφτανε το μετρό και όχι μόνο δεν σηκώνονταν κανείς, δεν έκαναν ούτε ένα βηματάκι παραπέρα αυτοί που είχαν μπαστακωθεί στην πόρτα να περάσει ο άλλος!
Και μιλάμε, δεν ήμουν καμιά έγκυος που δεν φαινόταν… Όσοι έχετε δει φωτογραφίες μου, θα ξέρετε ότι είχα κοιλιά, όχι παίξε γέλασε!!!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μεσημέρι που στεκόμουν όρθια στο μετρό, δίπλα μου ήταν μια κυρία, η οποία έκανε νόημα με τα μάτια στην κοιλιά μου για να σηκωθεί η -γύρω στα 18- κόρη της να καθίσω. Η μικρή την κοίταξε απαθέστατα και έκανε με τα φρύδια «ΟΧΙ!».
Μια φορά μόνο, δεν άντεξα και μίλησα. Είχα πάει στο Αρεταίειο για καρδιοτοκογράφο (ήμουν στην 37η εβδομάδα) και είχα αισθανθεί ένα περίεργο πονάκι. Με το ζόρι έσερνα τα πόδια μου. Στον γυρισμό, με το που φτάνει στο μετρό-κονσέρβα παστωμένη με ανθρώπους και ανοίγουν οι πόρτες, φωνάζω «ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ, ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!«
Ένας κύριος συγκινήθηκε και πήγε μισό βήμα πιο εκεί. Εεεεε, δεν μπορείτε να πείτε; Χαχαχαχαχαχα!
Τι με έπιασε και τα έγραψα σήμερα αυτά; Έλα ντε; Έφαγα φλασιά και τα θυμήθηκα.
Ξέρετε, δεν ήμουν από τις εγκύους που ήθελαν προσοχή και ντάντεμα. Κατά πάσα πιθανότητα να μην καθόμουν στο μετρό ακόμα και αν ήταν άδειο. Αλλά, ρε παιδί μου, σε πιάνει το γαμώτο και λες «Τόση αναισθησία; Δεν μπορεί!!«
Δεν ξέρω αν είναι μόνο έλλειψη παιδείας… (Βλέπετε; Είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος!) Πολύ φοβάμαι ότι είναι σημεία των καιρών. Το βλέπεις στους ανθρώπους στο μετρό… Είναι χαμένοι στις σκέψεις τους, στα άγχη της δουλειάς, κοιτούν στο κενό, ακούν μουσική, δεν μιλούν.
Τι να πω… Μπορεί να μην προσέχουν καν την έγκυο με την κοιλιά τούρλα που μπαίνει αγκομαχώντας μέσα.
Πώς θα γίνει να πατήσουμε ένα Reset και να χτίσουμε τα πάντα από την αρχή; Με σεβασμό, με ισότητα, με αισιοδοξία;
Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως έχω δώσει τη σειρά μου ακόμα και σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στη λίστα… προτεραιότητας. Έτσι γιατί ήμουν στα κέφια μου, γιατί η ζωή είναι ωραία, γιατί ο άλλος είχε να πληρώσει δύο πράγματα, ενώ εγώ έξι…
Μακάρι όταν η κόρη μου είναι έγκυος, όλα να είναι αλλιώς!
Καλό βράδυ!
Ολίβια
Y.Γ. Για ένα πράγμα μετανιώνω: που στην εγκυμοσύνη μου, δεν διεκδίκησα τα… δικαιώματά μου, από φόβο μην τυχόν και… παρεξηγηθεί κανείς. Τουλάχιστον τώρα με το παιδί, δεν χαρίζομαι σε κανέναν. Όλα και όλα. Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη!
Υ.Γ.2 Τώρα με το παιδί, ομολογουμένως τα πράγματα είναι ευκολότερα. Δηλαδή, προκύπτει μιας στις τόσες ένας άνθρωπος ευγενικός, όπως ο κύριος του Α.Τ.Μ. Ίσως γιατί η Αθηνά είναι κοινωνική και κάνει τσαχπινιές και ματάκια και τους μαλακώνει, τους κάνει να χαμογελούν. Η δύναμη του παιδιού!!! Αξία ανεκτίμητη!
>Οταν ήμουν έγκυος χρειάστηκε να πάρω λεοφωρείο για μια μικρή απόσταση (3 στάσεις) στον ένατο με την κοιλιά μέχρι απέναντι..μπαίνω μέσα και σηκώνεται ένας κύριος από τις θέσεις που είναι τετράδα προς τα πίσω στο λεοφωρείο...και κάθομαι. Απέναντι καθόταν μια "κυρία" και μου λέει: "Εγκυος είσαι? Νόμιζα ότι ήσουν χοντρή!!!" Είπα να της ρίξω ένα βρίσιμο...αλλά κρατήθηκα! (Να σημειώσω ότι γέννησα Αύγουστο οπότε η κοιλιά που ήταν μέχρι απέναντι έκανε μπαμ ότι είχε μωρό μέσα και όχι καρπούζι!!!
>Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω, απλώς ήθελα να προσθέσω πως εκτός από τον χαρακτήρα του ανθρώπου, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η νοοτροπία της περιοχής. Εννοώ πως γνώρισα τις Σέρρες ως φοιτήτρια και είχα μαγευτεί από την καλή συμπεριφορά των άνθρώπων, σου μιλούσαν χωρίς να σε ξέρουν σε βοηθούσαν επειδή ήσουν μακριά από το σπίτι σου...δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι μαλώναν με τον γείτονά τους πάντως σε μας ήταν άψογοι. Απο αυτό το ζεστό κλίμα, μετακομίζω στην Λάρισα, όπου τον ξένο τον βλέπουν μόνο σαν ενοίκιο, σαν πορτοφόλι και το πρώτο χαστούκι έρχεται όταν λέω καλημέρα σε κάποιον που έβγαινε από την πολυκατοικία. Δεν μου απάντησε καν...Δεύτερο στο σούπερ μάρκετ έδωσα την σειρά μου σε μια έγκυο κοπέλα που κρατούσε ένα πράγμα στο χέρι (κρίμα να περιμένει εγω είχα ολόκληρο καρότσι)και μου απάντησε απλώς΄΄Δεν θέλω την σειρά σου΄΄.Από τότε ειλικρινά, προσβλήθηκα τόσο πολύ που δεν ξαναμίλησα ποτέ σε κανέναν.Και έγω που ήμουν εκεί έγκυος ουδέποτε με κοίταξε κάποιος με συμπάθεια ή να μου δώσει σειρά.Εδώ και ένα χρόνο ήρθα Θεσσαλονίκη, Νεάπολη συγκεκριμένα και ενώ μου είπαν πως πρόκειται για υποβαθμισμένη περιοχή...εγώ διαπιστώνω άλλα...Από την πρώτη μέρα που βγήκα στην γειτονιά με το παιδί στο καρότσι, χωρίς φίλους και με τα μούτρα κατεβασμένα...είδα ένα άλλο κόσμο...Όλοι σου πιάνουν την κουβέντα,στο φούρνο,η γιαγιά στο μπαλκόνι απέναντι, μια κυρία στην παιδική χαρά μου έδωσε το τηλεφωνό της για ότι χρειαστώ ή και για να πάω για καφέ, στο δρόμο ένας κύριος σταμάτησε την διπλή κυκλοφορία των αυτοκινήτων για να περάσω πρώτη με το καρότσι...ασε στο λεωφορείο...με το που μπήκα με το παιδί αγκαλιά σηκώθηκαν όλοι, ακόμη και ηλικιωμένοι...και ο οδηγός παρατηρούσε από τον καθρέφτη αν βολεύτηκα και μετά ξεκίνησε...Γιατί τα έγραψα όλα αυτά? Για να σας πω πως και εγώ, παρόλο που μου αρέσει η ευγένεια προσαρμόζομαι στον τρόπο που συμπεριφέρονται οι άλλοι, για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις...Φυσικά (για να μην παρεξηγηθω) σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και εξαιρέσεις...στην Λάρισα απέκτησα πολλούς καλούς φίλους, αλλά η άποψη μου είναι η ίδια....
>εγω οταν ημουν εγγυος στον γιο μου χρειαστηκε να παω συην δεη για ενα λογαριασμο.αφου εψαχνα ατελειωτη ωρα για παρκινγκ απογοητευτηκα και εποφασισα να αφησω το αυτοκινητο μπροστα σε μια πολυκατοικια αφου δεν θα εκανα πανω απο 10 λεπτα.κατεβασα τις κορες μου 4,5 χρονων και 14 μηνων απο το αυτοκινητο και αγκομαχωντας (8 μηνων εγω)φτασαμε στην δεη οπου η υπαλληλος με εξυπηρετησε αμεσως.με τη μικρη αγκαλια και με την αρια απο το χερακι φτανουμε παλι στο αυτοκινητο κι εκει με περιμενε εξαλλος ενας ενοικος της πολυκατοικιας ο οποιος μου εψαλλε τον εξαψαλμο!!!!!!συγγνωμη καταφερα να ψελλισω εγω αφου σκεφτηκα οτι θα δει τα μωρα κι εμενα με την κοιλια και θα καταλαβει......ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΣΟΥ?ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑ ΚΑΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ μου ειπε φωναζωντας.ΕΧΕ ΧΑΡΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ(ηταν και ευαισθητος χαχαχαχα).
>εγώ πάντως όσες φορές μου δίναν την σειρά τους ή την θέση τους με πιαναν τα ζουμιά. Άσε που όλοι χαιδεύαν την κοιλιά μου, ακόμα και αλλοδαποί που πουλούσαν dvd-cd μου χαμογελούσαν και πιάναν την κοιλιά μου. Μάλλον επειδή ήταν τεράστια τι να πω
>Ξεχασα να συμπληρωσω πως οταν ανεβηκα στο τρολλευ δεν σηκωθηκε κανεις απο τις θεσεις για ατομα προτεραιοτητας να καθισω..και σκεφτητε τωρα να θελω να κρατησω το καροτσι μην παει στην αλλη ακρη και να πρεπει να κρατηθω και γω...ωραιο θεαμα...