Άλλη μια ώθηση και βρέθηκε στην αγκαλιά μου!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο στο Αλεξάνδρα)
Οι μερες περνουσαν και ολο πιο κοντα στην πιθανη ημερομηνια τοκετου βρισκομουνα. Ειχα βαρυνει ιδιαιτερα και περιμενα πως και πως την ημερα που θα γεννουσα ωστε να παρω αγκαλια την κορη μου και να ελαφρυνω ταυτοχρονα.
Η ΠΗΤ μου ηταν στις 7/11/09... ελα, ομως, που κανενα σημαδι δεν εδειχνε οτι η μπεμπα θελει να βγει. Καθε δευτερη μερα πηγαινα στο Αλεξανδρας, με βαζανε στον καρδιοτοκογραφο, τα λεγαμε με τον γιατρο και εφευγα. Ετσι τσουλησαν οι μερες… εκλεισα τις 40 εβδομαδες… συν αλλη μια εβδομαδα.. και τιποτα… το μωρο ηταν ψηλα.
«Ελα γλυκια μου να γεννησεις την Πεμπτη«, ειπε ο γιατρος μου, «…με προκληση!!«
Δεν τρελαθηκα αλλα και τι να κανω… να το χωνεψω το μωρο;
Στις 7 παρα το πρωι 12/11/09, σκαμε μυτη στο νοσοκομειο εγω, η μανουλα και ο αντρουλης μου. Δεν εχω κοιμηθει σχεδον καθολου ολο το βραδυ απο την αγωνια μου… λογικο νομιζω! Με παιρνουν κατευθειαν για κλισματακι και τα γνωστα… εβαλα και μια τρομερα trendy ποδια ροζ και αρχισα να σουλατσαρω. Ξυρισμενη ημουνα (εννοειται) και το κλισμα το εκανα μονη μου, παρακαλεσα τη μαια να ειμαι μονη… ετσι γουσταρα!!
Ερχεται ο γιατρος μου, χαλαρος, ανεβαινουμε στον επανω οροφο με καλωδιωνουν, μου βαζουν το υποθετο για να ξεκινησει η διαδικασια και ξεκιναμε!! Δεν θελω να σας κουρασω γιατι εκανα 10 ωρες να γεννησω, θα σας πω μονο οτι μετα απο 2 ωρες εκανα την πρωτη δοση επισκληριδιου, ημουνα μεσα στην τρελη χαρα, ο γιατρος αργοτερα μου εσπασε τα νερα(πονεσα μπορω να πω), αργοτερα ηρθε και η δευτερη δοση και γω συνεχιζα τον χαβαλε με τις μαθητευομενες μαιες.
Ειχα αρχισει να κουραζομαι, να νιωθω μονη, μου ελειπαν οι δικοι μου…. και το μωρο εκει να μην λεει να βγει.. ολες ειχαν γεννησει… εγω ΟΧΙ!!
Περιπου 30 λεπτα πριν γεννησω, σταματαει να ακουγεται ο ηχος της καρδουλας απο τον καρδ/γραφο που ημουνα δεμενη… σταματαει και το αλλο μηχανημα που ειλικρινα εχω ξεχασει τι ηταν…… φωναζω μια κοπελα…. εχω αρχισει να ποναω…. να ποναω πολυ…
Δεν μπορω να αναπνευσω…. δεν μπορω να δω καθαρα απο τα δακρυα που τρεχουν ασταματητα.. το μωρο.. ειναι καλα το μωρο;; Δεν ακουω την καρδια!!!
«Ηρεμησε… Βαλτε οξυγονο!!«…. αρχισα να αναπνεω καλυτερα μολις ακουσα την καρδουλα!
«Γιατρε ελατε, ειναι ετοιμη«, ακουσα.
«Μαρακι φυγαμε!» μου λεει ο γιατρος
Ο πονος ειναι απιστευτος, ζηταω επισκληρηδιο… «Τωρα θα συνεργαστουμε, δεν ειναι εφικτο να παρεις αλλη δοση!«, μου λεει….
Η προισταμενη μαια ειναι διπλα μου (τα γραφω και μου ερχεται να βαλω τα κλαματα)
«Παμε κοπελα μου!«…… Τι παμε; σκεφτομαι… και μια κραυγη βγαινει απο τα βαθυ της ψυχης μου… ο αντρας μου με ακουει που ηταν εξω… φρικαρει…. ο κολλητος του τον τραβαει .. «Παμε για ενα τσιγαρο… δεν ηταν η Μαρια!»… και αυτος ειχε καταλαβει οτι ημουνα εγω!
Ενα κομματι πανι δενεται στην μια πλευρα του κρεβατιου που βρισκομουν, σχεδον η μιση μαια παφτει πανω στην κοιλια μου!!!!
«Μαρια σπρωξεεεεε«….. σπρωχνω με οση δυναμη εχει μια γυναικα…
«Θα βαλω βεντουζα, πρεπει να σπρωξεις καλα τωρα να με βοηθησεις«
Εγω ειμαι παραδωμενη στην κουραση…. με καταλαβε η μαια… «Ελα γλυκια μου και θα εχει τα ματια σου«, μου λεει γελοντας!!
Δινω μια καλη και τσουπ να το κεφαλακι μου λενε… αυτο ηταν τα ειχα ‘παιξει’ απο την κουραση…. και εκει ηταν η μαια που με μια της φραση με εκανε να βρω τοση δυναμη οση ειχαν μαζι ο Ηρακλης και ο Αχιλλεας!!
μου σηκωσε σιγα το κεφαλι μεχρι να μπορω να αντικρισω το κεφαλακι που ξεπροβαλε αναμεσα απο τα ποδια μου και μου λεει.. «ΚΟΙΤΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ, ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ«….. μονο που το θυμαμαι ανατριχιαζω….
Σαν αλλος Ηρακλης εδωσα μια, που βρηκα δυναμη??? ας ρωτησουμε την μητερα φυση… και τσουπ να τη η μικρη μου ομορφια!!
Ακουσα το κλαμα της… ημουνα εξουθενωμενη…. ακουσα μονο να βαζουν στοιχηματα για το ποσα κιλα ειναι το μωρο… και ο γιατρος μου ειχε πεσει εξω…. 4220!!!… 53 εκ. ολοκληρη φρεγατα!!!!!!! μου την ακουμπησαν επανω μου…. την κοιταξα απο πανω μεχρι κατω και το μονο που ειπα ηταν «Παιδακι μου, εισαι ιδια ο μπαμπας σου«και ολοι γελασαν!
Απο τοτε 12/11/09 και ωρα 17.45, εχουμε την ευτυχια μεσα στο σπιτι μας και την λενε Χριστινα -Μαρια. Ενα μεγαλο ευχαριστω στον γιατρο μου κ. Πρωτοπαπα και σε ολο το προσωπικο του Αλεξανδρα. Ευχομαι μεσα απο την καρδια μου οσες περιμενετε παιδακι να εχετε τον πιο ευκολο τοκετο και αν οχι…. αυτο το πλασματακι που θα ερθει ετσι ξαφνικα θα αξιζει τον κοπο, οχι για εναν πονο αλλα για εκατο!!!!!!!!!
Ολιβιακι αυτη ειναι η ιστορια μου, η δικια μου ιστορια που οσες φορες και αν την σκεφτω δακρυα χαρας πλημμυριζουν τα ματια μου… που ναι, τελικα η κορη μου μπορει να ειναι ιδια ο μπαμπας, αλλα… πηρε τα ματια μου!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
εγω κλαιω απο χαραα να σου ζησει η κορουλα σου να ειναι τυχερη,ποσο σε ζηλευω με την καλη εννοια ,κλαιω απο λυπει για μενα οτι ποτε δνε θα ζησω αυτο το ωραιο συναισθημα του φυσιολογικου τοκετου γεννησα με καισαρικη ουτε καν τον πονο δεν εζησα τπτ κ με πλυγωνει αυτο παρα πολυ το σκευτομαι κ μονη μου πολλες φορεσ κ κλαιω,γεννησα με ολικη κ δνε τον ειδα καν την ωρα της γεννας στεναχωριεμαι απιστευτα δεν μπωρειτε να ξερετε ποσο,αλλα τι να κανουμε ετσι επρεπε να γινει ευχομαι αν εχω την δυνατοτητα στο δευτερο μου να γεννησω φυσιολογικα αν γινεται
>Να σου ζήσει κούκλα μου. Με συγκίνησες! Και δεν μπορώ να κλάψω καθώς είμαι στο γραφείο.
Εγώ μπορεί να μην πόνεσα γεννώντας (γέννησα και τις δύο φορές με καισαρική) αλλά μετά δεν ένιωθα καθόλου πόνους αφού είχα τις νεραϊδούλες. Τους μαλάκωναν!
>Ti omorfh istoria...Εκλαιγα κι εγω μαζι σου... Ειδικα το τελος ολα τα λεφτα!!!!
>να σου ζησει κοπελα μου!!!1κλαματα παλι !!!!!!οτι επιθυμεις να το εχεις παντα και τα ματια του μωρου σου να σε κοιταζουν παντα με λατρεια !