Ξαφνικά… μαμά!

Η ιστορία μου ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι ή μάλλον το χειμώνα, αφού πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά σ’ αυτή τη ζωή… Πέρσι λοιπόν δούλευα σε μια εταιρεία τον χειμώνα η οποία τα χρήματα που μου έδινε ήταν ελάχιστα, αφού ήμουν με πρόσληψη ημιαπασχόλησης και το καλοκαίρι θα μειώνονταν ακόμα περισσότερο, αφού οι ώρες θα λιγόστευαν απειλητικά…

Έτσι αποφάσισα να φύγω καλοκαιρινή σεζόν σε ένα ξενοδοχείο σε νησί, συγκεκριμένα στην Τζια η οποία είναι πολύ κοντά στην Αθήνα -μόλις 1 ώρα από το Λαύριο- και έτσι θα μπορούσα να πηγαινοέρχομαι και εύκολα καθώς θα συνδύαζα διακοπές σε νησάκι και δουλειά μαζί, το οποίο και λάτρευα… Γενικά ήμουν από τα άτομα που ήθελα να ξεφεύγω από την Αθήνα και τη μιζέρια της.

Έτσι αποφάσισα να αποχωρήσω! Εκεί λοιπόν γνώρισα τον άντρα μου, ο οποίος ήταν ο σεφ του ξενοδοχείου, μόλις 27 ετών (εγώ 24 και δούλευα σέρβις στον μπουφέ). Στην αρχή ήμασταν πολύ φίλοι και τα λέγαμε πολύ, ταιριάζαμε σαν άνθρωποι και σαν χαρακτήρες!

Αυτή η φιλία κατέληξε σε έναν μεγάλο έρωτα και σε μια υπέροχη σχέση. Περνάγαμε πολύ ωραία! Πολλή κούραση, πολλή δουλειά και ταυτόχρονα πολύ ξενύχτι, ποτά κτλ.

Αφού θα τελείωνε λοιπόν η σεζόν κανονίζαμε χειμωνιάτικες διακοπές (μετά από τόση κούραση και δουλειά το δικαιούμασταν!) και αποφασίσαμε να πάμε Έδεσσα στους καταρράκτες. Και έτσι έγινε…

Τελείωσε η σεζόν, γυρίσαμε Αθήνα και φύγαμε διακοπές. Γυρνώντας, μετά από καθυστερήσεις περιόδου, αποφάσισα να κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης! Και ναι λοιπόν, ήμουν έγκυος!!!! Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα…

Ήμασταν μαζί μόνο 3 μήνες, είχαμε γυρίσει από σεζόν και από διακοπές που αυτό σήμαινε ότι ήμασταν χωρίς δουλειά με ένα απλό ταμείο ανεργείας! Αλλά υπήρχε κάτι ξεχωριστό που μας ένωνε το οποίο έμπαινε μπροστά από κάθε εμπόδιο. Δεν ξέρω αν μπορούσα να το πω αγάπη… Δεν ξέρω αν μπορούσα να το πω ενθουσιασμό, αλλά ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό! Δεν μπορώ να το εξηγήσω! 😀

Kαι τώρα τι; Αυτή ήταν η επόμενη ερώτηση, λοιπόν! Εγώ κατά της έκτρωσης από μικρή… Πάντα έλεγα ότι παιδί θα «έριχνα» μόνο σε περίπτωση που μου έλεγαν ότι 100% θα γεννιόταν με προβλήματα υγείας και θα τυραννιόταν σε όλη του τη ζωή και πάλι θα το σκεφτόμουν πολύ!

Αλλά σε μια περίπτωση σαν τη δικιά μου, το σίγουρο είναι ότι θα το σκεφτόντουσαν πολλές κοπέλες. Δεν υπήρχε σταθερή δουλειά, ήταν μόνο μια τρίμηνη σχέση και… ήμασταν «μικροί»! Και μετά από όλα αυτά πώς θα το αντιμετώπιζαν οι άλλοι;;; Και τι θα πει ο κόσμος, καλέ;;;;

Ο άντρας μου το αντιμετώπισε πολύ θετικά όλο το θέμα. Ήταν της άποψης ότι «Εγώ το θέλω, αλλά αν εσύ δεν νιώθεις έτοιμη (γιατί όπως και να ‘χει διαφορετικό είναι να είσαι μάνα), εγώ θα είμαι μαζί σου!». Δεν το περίμενα αυτό! Αλλά ευτυχώς είχα να κάνω με πολύ συνειδητοποιημένο άτομο για την ηλικία του!

Πιστεύω ότι άλλος στη θέση του και στην ηλικία του με τα σημερινά δεδομένα θα είχε πιο ακραία αντιμετώπιση. Ίσως να εξαφανίζονταν, ίσως να ήταν με τη μία αρνητικός. Ίσως να γελούσε και ειρωνικά… Αλλά ευτυχώς ήταν εκείνος!!

Οι γονείς μου το έμαθαν… Κατά της έκτρωσης και αυτοί, αλλά τι να πουν που τον είχαν δει μόνο μια φορά; Όπως και έχει, ένα άγχος το είχαν!! Οι γονείς του άντρα μου θετικοί και αυτοί, αφού ζουν στην επαρχία και εκεί οι άνθρωποι είναι άλλης νοοτροπίας και βλέπουν τα κοριτσάκια να αρραβωνιάζονται από τα 18… Οπότε εμείς είχαμε γεράσει κιόλας, χαχαχα!

Ο αδερφός μου που ήταν και ο πρώτος που το έμαθε (έτυχε να ξέρει τον Τόλη συμπτωματικά από παλιά και ήταν ένας άνθρωπος που μας ήξερε και τους δυο) ήταν αρνητικός. «Να το ρίξετε!!», η πρώτη του κουβέντα, «είστε λίγο καιρό μαζί, έχετε χρόνια μπροστά σας, δεν είστε έτοιμοι ακόμα» και άλλα τέτοια κουλά που από το ένα έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν, αφού κατά βάθος ξέραμε ότι θα το κρατούσαμε.

Το κρατήσαμε λοιπόν το μωράκι!! Αρραβωνιαστήκαμε, παντρευτήκαμε με πολιτικό για αρχή, βρήκαμε σπίτι, το επιπλώσαμε σιγά σιγά, βρήκαμε δουλειά και όλα τέλεια! Γεννήθηκε και ο μπεμπουλάκος μας και τώρα προετοιμάζουμε το γάμο μας και τη βάφτιση που θα γίνουν μαζί. Και οοοοοοόλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο!!

Εγώ αυτό που θέλω να περάσω μέσα από την ιστορία μου είναι ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω και όσα εμπόδια και αν φανούν μπροστά μας, μπορούμε να τα ξεπεράσουμε όλα, αρκεί να υπάρχει θετικότητα, εμπιστοσύνη, συνεννόηση και το σημαντικότερο: ΑΓΑΠΗ!

Και πολλοί συνεχίζουν να λένε τα δικά τους τύπου «Πω πω, μικρή είσαι και πότε πρόλαβες;» και «Κοριτσάκι μου δεν το άφηνες να ζήσεις τη ζωή σου;» Μα τι εννοούν; Αναρωτιέμαι κάθε φορά!!

Τι να ζήσω τη ζωή μου; Να ξενυχτήσω, να πιω, να πάω διακοπές και να ξεφτιλίζομαι με τις φίλες μου, να γκομενίζω και να χορεύω σε μπάρες; Μα τα έκανα αυτά… Κάποια στιγμή τα βαριέσαι!

Τώρα βλέπω τον μπεμπούλη μου και είμαι τόσο χαρούμενη που η ζωή μού τα έφερε έτσι… Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όπως είπα και στην αρχή. Να φύγω σεζόν, να γνωρίσω τον άντρα μου που ήταν ο πιο σπουδαίος χαρακτήρας που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και με αυτόν τον άνθρωπο να δημιουργήσουμε ένα πλασματάκι το οποίο μας έχει αλλάξει τη ζωή! Γιατί τώρα ζω πραγματικά τη ζωή μου, τώρα περνάω ωραία, νιώθω ολοκληρωμένη και πραγματικά είμαι τοοοοοόσο περήφανη για αυτόν τον πριγκηπάκο μου που αν έκανα τότε το λάθος, θα ήμουν πραγματικά για σκότωμα! Η ζωή μου δεν θα είχε το ίδιο νόημα! Και ευχαριστώ τον ΘΕΟ που μου έδωσε τόσες χαρές μέσα σε 1 μόνο χρόνο και έκανε τη ζωή μου να έχει νόημα!

Μην το βάζετε κάτω λοιπόν! Τα εμπόδια είναι για καλό! Και όσα σου προσφέρει ένα παιδί, αυτά τα μάτια που σε κοιτάνε και αυτό το χαμόγελο που σε κάνει να συγκινεισαι, δεν μπορεί να στα προσφέρει κανείς και τίποτα!!