Η γέννα μου στο νερό!
Η ιστορία της Ελένης
(Η Ελένη γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)
Η δική μας ιστορία ξεκινάει πριν από 9 μήνες, όταν μετά από μία και μοναδική προσπάθεια σύλληψης, έμεινα έγκυος! Λόγω επαγγέλματος (είμαι μαία) ήξερα και αναγνώριζα κάθε σημάδι του σώματός μου (λόγου χάριν την ωορρηξία μου) και «στοχεύσαμε» και πετύχαμε διάνα!
Πίστευα όμως ότι θα μπορούσα να καταλάβω και να αναγνωρίσω την σύλληψη του παιδιού μου. Αυτό όμως δεν το κατάλαβα…
Μία μέρα πριν την αναμενόμενη έλευση της περιόδου μου, κάτι με «έτρωγε» μήπως και… βρε λες; Μην μπορώντας να αντισταθώ και όντας στη δουλειά (όπου είχα όλες τις δυνατότητες) έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης (το κλασικό). Δεν έδειξε από την πρώτη στιγμή. Δεν ήθελα όμως με τη μία να το πετάξω κι έτσι το έβαλα στην τσέπη της ιατρικής μου ποδιάς και το ξέχασα εκεί.
Όταν μετά από μισή ώρα το έβγαλα για να του ρίξω μια τελευταία ματιά πριν το πετάξω, είδα μια αχνή ροζ γραμμούλα στο παραθυράκι και δεν πίστευα στα μάτια μου! Οι συνάδελφοί μου ξετρελάθηκαν και άρχισαν να χοροπηδάνε μαζί μου! Το αίμα που έδωσα μετά για επιβεβαίωση των ευρημάτων έδειξε λίγο χαμηλές τις ορμόνες μου κι έτσι ξεκίνησα τη φαρμακευτική υποστήριξη του «σπόρου» μου.
Γενικά είχα μια συναρπαστικά εύκολη εγκυμοσύνη και μπορούσα και πήγαινα στη δουλειά μου, βοηθώντας άλλες γυναίκες να γεννήσουν, μέχρι τέλους, με την κοιλιά «τούρλα».
Μπήκα στο μήνα μου στις 3/11/2010, αλλά μέχρι την 26/11/2010 που πήγα και στον γιατρό μου να με δει (σ.σ.: Αυτός είναι και ο γιατρός με τον οποίο και δουλεύω μαζί του) δεν είχα κανένα σημάδι τοκετού. Με εξέτασε λοιπόν, δεν είχα ιδιαίτερες προϋποθέσεις και αποφασίσαμε να μου χορηγήσει κάποιο φάρμακο στον κόλπο για να ξεκινήσουμε τον τοκετό (άλλωστε μόνο 5 μέρες είχαν απομείνει).
Γυρίσαμε σπίτι και μέχρι τις 3 τα ξημερώματα δεν είχα τίποτα, παρά μόνο συσπασούλες κάθε 5 λεπτά αλλά δεν πονούσα. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι ότι δεν θα γεννήσω. Ώσπου στις 4.30 το πρωί ξύπνησα γιατί είχα έντονους πόνους περιόδου και συσπάσεις κάθε 3 λεπτά!
Σηκώθηκα και άρχισα να φέρνω βόλτα το σπίτι για να μην πονάω. Ούτε τον άντρα μου δεν ξύπνησα. Σκεφτόμουν: «Είναι νωρίς ακόμα«. Στις 6 το πρωί είχα κανονικές συσπάσεις πια και εκεί με κατάλαβε ο άντρας μου και σηκώθηκε. Πήγαμε μαζί στο παιδικό δωμάτιο, κάθισα στην μπάλα του τοκετού (birth ball) και λικνιζόμουν μπρος – πίσω για να βοηθήσω το κεφάλι να μπει στη λεκάνη μου.
 |
| Photo: Zena Holloway |
Ξημέρωνε… Το φως έβαφε ροζ τα σύννεφα στον ουρανό και στον ορίζοντα φαινόταν η θάλασσα… Εγώ έκανα τις αναπνοές που χρόνια ολόκληρα έδειχνα σε άλλες γυναίκες να κάνουν. Ήμουν η μαία του εαυτού μου…
Οι συσπάσεις δίλεπτες. Ο άντρας μου γεμάτος αγωνία αναρωτιόταν αν έπρεπε να καλέσουμε το γιατρό να τον ενημερώσουμε και κατόπιν να φύγουμε για το μαιευτήριο. «Είναι νωρίς ακόμα. Θα σου πω εγώ πότε θα φύγουμε«.
Οι έντονες συσπάσεις μου ξεκίνησαν στις 7 το πρωί και 8 παρά πέντε, μην αντέχοντας άλλο, πήρα το γιατρό τηλέφωνο και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Στο δρόμο, η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη…
Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 8.20 το πρωί. Οι συνάδελφοί μου με έβλεπαν έκπληκτοι να πονάω. Όταν η προϊσταμένη με εξέτασε είχα ήδη 3-4 εκατοστά διαστολή. Δεν το πίστευα! Ήμουν σχεδόν στα μισά! Με ρωτούσαν: «Ελένη τι θα κάνεις; Θα μπεις στο νερό; ή θα κάνεις επισκληρίδιο;«
«Δεν ξέρω… Δεν ξέρω… Πονάω…«.
Μέσα μου ήθελα σαν τρελή να κάνω επισκληρίδιο για να μην πονάω άλλο. Από την άλλη σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω λίγη υπομονή ακόμα και να μην πάρω φάρμακα και να γεννήσω φυσικά. Αλλά δεν ήμουν ήρωας…
Με ανεβάζουν στην αίθουσα τοκετών 9 παρά τέταρτο. Ο γιατρός που με εξέτασε διαπίστωσε ότι είχα προχωρήσει κι άλλο: 5-6 εκατοστά! Από μέσα μου έλεγα: «Επίτηδες μου το λέει για να μην κάνω επισκληρίδιο… Θέλω επισκληρίδιο ΤΩΡΑ!«. Μέσα στον πόνο μου και αφού πια οι αναπνοές δεν με βοηθούσαν σε τίποτα, τράβηξα τα μαλλιά της συναδέλφου μου που ήρθε να με βοηθήσει και έμπηξα τα νύχια μου μέσα στο μπράτσο του γιατρού (βάζω στοίχημα ότι τον τοκετό μου θα τον θυμούνται για πάντα).
Πέντε λεπτά μετά μου έσπασαν τα νερά! Τι ωραία αίσθηση! Αμέσως ένιωσα το κεφάλι του μωρού να με πιέζει. Στην εξέταση είχα 8 εκατοστά! Ε, εκεί ήταν που έβρισα λίγο και το γιατρό (ο οποίος δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε βρισίδια και έχοντας μπόλικο χιούμορ το έριξε στην πλάκα).
Μην έχοντας λοιπόν άλλη εναλλακτική και αφού η επισκληρίδιος χρειάζεται 15 λεπτά να δράσει πλήρως, αποφάσισα να μπω στο νερό για να γεννήσω. Είναι απίστευτη η αίσθηση της χαλάρωσης όταν το νερό ακουμπά στο σώμα. Ήθελα 2-3 λεπτά να ηρεμήσω… Αλλά δεν τα είχα ούτε αυτά. Αμέσως ήρθε η επόμενη σύσπαση και ξεκίνησα αυτόματα την εξώθηση. Το κεφάλι του μωρού μου ήταν έξω έξω… Ο άντρας μου ίσα – ίσα που πρόλαβε να μπει μέσα στον τοκετό. Εξώθησα συνολικά 5 λεπτά και το ψαράκι μου γλίστρησε από τη μήτρα μου, στο ζεστό νερό της πισίνας και από εκεί στα χέρια του γιατρού.
Έσκυψα αμέσως και τον πήρα αγκαλιά και τον καλωσόρισα στη ζωή. Κι εκεί ενώθηκε το πρώτο δικό του κλάμα με το δικό μου… Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση του μαλακού δέρματος του. Λες και δεν είχα ξαναπιάσει στη ζωή μου νεογέννητο μωρό… Τον φίλησα και του έδωσα την ευχή μου, να είναι πάντα υγιής και τυχερός στη ζωή του. Άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε… Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα την αγκαλιά μου γεμάτη. Σαν να κρατούσα ολόκληρο τον κόσμο στην αγκαλιά μου… Μοναδικά συναισθήματα… Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ότι υπάρχουν αν δεν τα νιώσεις.
Μια μαία έγινε μαμά! Είχα τον ιδανικό τοκετό, που κάθε γυναίκα θα ήθελε να έχει: Φυσικός, γρήγορος, χωρίς επισκληρίδιο, στο νερό και χωρίς περινεοτομή και ράμματα. Έχω αναθεωρήσει πολλά ως μαία από την εγκυμοσύνη μέχρι και τον τοκετό. Νιώθω πιο ολοκληρωμένη και τώρα θα ξέρω ακριβώς τι περνούν οι υπόλοιπες γυναίκες. Σίγουρα θα είμαι ακόμα πιο τρυφερή, δοτική και συμπονετική μαζί τους.
Έχουν περάσει 11 μέρες από τη γέννηση του γιου μου. Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια και κάθε πόνο του τοκετού μου. Αν με ρωτήσετε όμως, θα το ξαναπέρναγα. Είμαι έτοιμη να ζήσω ξανά κάθε στιγμή, αφού θα κατέληγε στη γέννηση ενός θαύματος: του δικού μου μικρού θαύματος…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
χαχα, τώρα είδα ότι δουλεύεις στο Λητώ... Βρε, μπας και σε είχα μαία τον Απρίλιο που γέννησα???? Ήμουν στο 210! Καταπληκτικό όλο το προσωπικό!!!
Δέσποινα ποτέ δεν υπήρξα προσωπικό του Λητώ. Απλά από τότε που ξεκίνησα να εργάζομαι ως ελεύθερη επαγγελματίας, 10 χρόνια τώρα, πηγαίνω στο Λητώ σχεδόν καθημερινά. Είναι σαν το σπίτι μου!!!
Ελενάκι να σου ζήσει, ωράια η ιστορία σου!!! Πόσο χαίρομαι που γλίτωσες την τομή! Σκεφτόμουν κι εγώ το νερό αλλά γέννησα τελικά στεγνή ;) Εμένα ο γιατρός μου είπε καλύτερα να σε κόψω εγώ ελεγχόμενα, παρά να σκιστείς ανεξέλεγκτα κατά την εξώθηση... Η αλήθεια είναι ότι μετά για 10 μέρες δεν μπορούσα ούτε να καθίσω, και μου είπε ότι κάναμε μόνο ένα ραμματάκι... :( Ο μικρός μου ήταν 3460... Αλλά ήμουν ξάπλα έως τον 7ο μήνα λόγω εμετών, ζαλάδων, ναυτιών κλπ!
να σου ζησει! τελικα πώς αποφευγουμε την περινεοτομη? μηπως οι γιατροι βιαζονται να βγει το μωρο και δεν περιμενουν οσο πρεπει?
Kal καλημέρα! Έθιξες πολύ μεγάλο θέμα. Για να αποφευχθεί η περινεοτομή πρέπει να κάνει η γυναίκα μια κατάλληλη προετοιμασία για το περίνεό της και κατά δεύτερον, θα πρέπει και ο γιατρός που θα κάνει τον τοκετό να έχει τη διάθεση και την εμπειρία να μην την κάνει. Από πλευράς της γυναίκας πρέπει: 1. Να κάνει μια καθημερινή άσκηση 2. Να έχει τακτικές σεξουαλικές επαφές (αν δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα της εγκυμοσύνης που να τις αποκλείει) 3. Να κάνει κάποιες ειδικές ασκήσεις για το περίνεο που λέγονται keggels μέχρι την 34η εβδομάδα της κύησης 4. Από την 34η εβδομάδα και μετά να κάνει προετοιμασία του περινέου με ειδικό μασάζ και λαδάκι. 5. Στη διάρκεια του τοκετού θα πρέπει η γυναίκα μονίμως να κινείται, ώστε το μωρό να έχει περισσότερες πιθανότητες να μπει σωστά στη λεκάνη 6. Να κάνει χρήση της μπάλας τοκετού (που κάνει και ελαφρύ μασάζ στο περίνεο) 7. Να εξωθεί σε διάφορες θέσεις και στάσεις και όχι σε στάση λιθοτομής (ανάσκελα) 8. Όταν το κεφάλι του μωρού είναι έξω έξω και διατείνει το περίνεο, δεν θα πρέπει να το σπρώξει απότομα να βγει. Όπως λένε και οι ξένοι φίλοι μας: Breathe the baby out. Δηλαδή να το εκπνεύσει και να βγει. Αν σε αυτό το σημείο το μωρό βγει σιγά σιγά, τότε το κεφάλι δεν θα σκίσει το περίνεο. Έπειτα, θα πρέπει ο γιατρός να έχει την κατάλληλη εμπειρία να κρίνει πότε το περίνεο έχει χωρητικότητα και μπορεί να ανοίξει κι άλλο, επιτρέποντας στο κεφάλι του μωρού να βγει και πότε το περίνεο δεν έχει άλλη ελαστικότητα και το κεφάλι του μωρού μεγάλο, που σημαίνει ότι θα προκαλέσει ρίξεις στο περίνεο της μαμάς. Και πάλι είναι θέμα εμπειρίας, γιατί αν υπολογίσουμε ότι το κεφάλι θα βγει και μπορεί να σκίσει τη μαμά λιγότερο από μια περινεοτομή, τότε το αφήνουμε να βγει. Αν υπολογίζουμε ότι η βλάβη θα είναι μεγαλύτερη, τότε κάνουμε περινεοτομή. Η περινεοτομή γίνεται μόνο όταν το περίνεο είναι πολύ λεπτό (από το κεφαλάκι του μωρού που θα πιέζει), υπό τοπική αναισθησία (αν υπάρχει επισκληρίδιος, δεν χρειάζεται έξτρα αναισθησία). Όταν η περινεοτομή γίνεται σε λεπτό περίνεο δεν κόβονται οι μύες του και άρα δεν αλλάζει η λειτουργικότητα του περινέου και η γυναίκα δεν εμφανίζει προβλήματα μετέπειτα (ακράτεια ούρων, δυσπαρεύνια, κ.λ.π.). Η προσωπική μου εμπειρία μου έχει δείξει, ότι οι γιατροί δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι από το πώς να μην "κακοποιούν" το περίνεο της γυναίκας. Δεν εκπαιδεύονται στο φυσιολογικό τοκετό, στη σωστή υποστήριξη του περινέου και στην αποφυγή της περινεοτομής. Ως εκπαιδευόμενη, έβλεπα όλους του ειδικευόμενους να κάνουν περινεοτομή στις γυναίκες, για να μάθουν να ράβουν και σωστά μετά... Σε σόκαρα; Δυστυχώς, αυτή είναι η διαφορά με τις μαίες, που προσπαθούν και διατηρούν την ακεραιότητα του περινέου.
Ελενάκι μου γλυκό, να σου ζήσει ο Νικόλας! Διαβάζοντας την ιστορια σου ήταν σαν να σε βλέπω, το ίδιο γλυκειά και ευγενική! Να είσαι καλά, να έχεισ έμπνευση και δύναμη στην δουλειά σου!Σε φιλώ!