Μόνοι στο σπίτι!
 |
| «Μαμά, μπαμπά, σας βλέπω!!» |
Την ιδέα την έριξε λίγο πριν τα γενέθλιά της ο Μάνος. «Θέλεις όταν θα φύγουν οι γονείς σου -είχαν έρθει για το πάρτι της- να πάρουν λίγες μέρες και την Αθηνά μαζί τους;«
Συμφώνησα αμέσως. Κυρίως γιατί ξέρω πόσο λαχταρούν να περάσουν χρόνο με τη μικρή. Μένουμε τόσο μακριά και την βλέπουν σπάνια. Μετά σκέφτηκα ότι και για το ίδιο το παιδί θα είναι μια καλή αλλαγή: το σπίτι της είναι οικείο, θα έχει τα αγαπημένα της σκυλάκια, αλλά και τη γιαγιά, την προγιαγιά και τον παππού να ασχολούνται μαζί της 24 ώρες το 24ωρο. Θα δει και άλλους ανθρώπους, θα πηγαίνει βολτούλες, ε και στο κάτω κάτω θα είναι λίγες μερούλες όλες και όλες.
Όταν το έγραψα στο Facebook οι μισές μαμάδες μάς ευχήθηκαν να περάσουμε καλά (τόσο αυτή όσο και εμείς), ενώ οι άλλες μισές είπαν ότι δεν θα το έκαναν ποτέ.
Να σας πω την αλήθεια, δεν το έκανα καν με μισή καρδιά. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που το μωρό μου ήταν το αυτοκολλητάκι μου, ζούσε με τη μαμά κάθε μέρα όλη μέρα. Από την άλλη μιλάμε για ένα παιδάκι που δεν έχει πρόβλημα με την αλλαγή περιβάλλοντος, κοιμάται πάντα όπου και να το βάλεις, δεν έχει θέματα με φαγητό ή οτιδήποτε σχετικό.
Επίσης αν και με τη μαμά μου έχουμε αραιά και πού κάποιες διαφωνίες σε κάποια θέματα, σε γενικές γραμμές είμαστε της ίδιας λογικής όσον αφορά το μεγάλωμα ενός παιδιού. Δεν αγχώνομαι δηλαδή μήπως μας την… κακομάθουν ή μήπως την βγάλουν εκτός προγράμματος.
Μισή μέρα που έχουμε να την δούμε, πάντως, ο Μάνος είναι σαν δυστυχισμένο γατί που πεινάει και δεν μπορεί να αρπάξει το ψάρι πίσω από το τζάμι. Του λείπει πολύ. Εγώ από την άλλη νομίζω πως ακούω τη φωνή της ή ότι θα γυρίσω και θα την δω να παίζει στο σαλόνι. Επίσης λίγο πριν σκέφτηκα «Αμάν, μας τελειώνουν τα γιαούρτια! Τι θα φάει το παιδί το απόγευμα;»
Νομίζω πως το βράδυ θα περάσουμε λίγο δύσκολα. Αλλά ειλικρινά αν αισθανθώ ότι δεν αντέχω (-ουμε) άλλο, θα πάω να την παρω.
Η φίλη μου η Δέσποινα με πήρε τηλέφωνο σήμερα πρωί πρωί και μου είπε να μην αισθανθώ τύψεις που έστειλα το παιδάκι μου εκδρομή και δεν με τρώει το μαύρο άγχος. Και η αλήθεια είναι ότι τα λόγια της ήταν βάλσαμο, γιατί για μια στιγμή φοβήθηκα ότι ίσως είμαι υπερβολικά τολμηρή. Τα ίδια μου έγραψε χθες και η Νίκη σε μήνυμά της, αλλά και πολλές μανούλες στο Facebook.
Νομίζω ότι και σ’ αυτό το θέμα λίγο πολύ ισχύει ο γενικός «κανόνας»: αν η μαμά είναι ευτυχισμένη, τότε όλα είναι καλά. Καταλαβαίνω τη μαμά που δεν αισθάνεται άνετα με το να αποχωριστεί το παιδάκι της για περισσότερο από λίγες ώρες, καταλαβαίνω, όμως, ακόμα και αυτή που θέλει απλά λίγες μέρες για να ξεκουραστεί.
Εμάς πάντως το πρόγραμμα μόνο ξεκούραση δεν έχει, χεχε!
Η Αθηνά πάντως μέχρι στιγμής τα περνάει ζάχαρη! Παίζει με τον Billy τον σκύλο, στο αεροπλάνο «διάβασε» περιοδικό και ήπιε χυμό, το μεσημέρι έφαγε μακαρονάκια που της έκανε η προγιαγιά, έπαιξε με τα παιχνιδάκια που πήρε μαζί της και τώρα κοιμάται για μεσημεράκι.
Εμείς… για να δούμε… θα αντέξουμε;;;
>Helen, ναι, ειμαι κατα στο να μενει ενα μωρο ( και τονιζω την λεξη μωρο ) μακρια απο τους γονεις του... Να φτασει σε μια ηλικια που να το ζητησει το ιδιο, τοτε αλλαζει ... Αλλα με τιποτα δεν θα εστελνα ενα μωρο ενος ετους 600 χιλιομετρα μακρια μου ... Και εγω χρειαστηκε να παω καποια στιγμη στον γιατρο οταν το μωρο μου ηταν 9 μηνων και φωναξα την πεθερα μου να ερθει στο σπιτι για να το προσεξει! Μου αρεσει τα παιδια να ειναι στον χωρο τους με τα πραγματα τους και να κοιμουνται στα κρεβατια τους ... Και διακοπες μαζι με τα μωρα παω και για φαγητο μαζι τους παω και οπουδηποτε ... Νομιζω οτι δεν γινετε με την αφιξη ενος μωρου να κανουμε την ζωη που καναμε οταν ειμασταν ελευθερες! Να πηγαινουμε διακοπες το καλοκαιρι μονοι μας, να βγαινουμε καθε 3 και λιγο στα μπουζουκια και αλλα πολλα τετοια ... Καλα κανουν οσες τα κανουν! Επιλογη τους ειναι .... Απλα, θα σου ξαναπω οτι αυτη ειναι η γνωμη ΜΟΥ!
>εγω πιστευω οτι εξαρταται σε ποιον αφηνεις το παιδι.αν οι παππουδες και οι γιαγιαδες ειναι καλοι και αγαπανε το παιδι γιατι να μην το αφηνεις και λιγο καιρο μαζι τους;απο προσωπικη εμπειρια που ειχα οταν ημουν μικρη θα αναφερω το εξης:επειδη εμενα σε ενα πολυ μικρο χωριο και δεν ειχε δημοτικο,οι γονεις μου με πηγαιναν σχολειο στο διπλανο χωριο οπου εμενε και η γιαγια μου.πολλες φορες δεν ερχοντουσαν να με παρουν γιατι ειχαν δουλειες και αναγκαστικα εμενα στη γιαγια μου,μπορει κ ολη την εβδομαδα.δυστυχως ομως η γιαγια μου ηταν μια πολυ σκληρη γυναικα με αποτελεσμα να μου φαιρεται ασχημα και να με μειωνει καθημερινα!πριν ενα χρονο που αντιμετωπιζα προβλημα καταθλιψης και αναγκαστηκα να κανω ψυχαναλυση,με μια αναδρομη στο παρελθον που μου εκανε η ψυχολογος μου,διαπιστωσε οτι τα περισσοτερα προβληματα που αντιμετωπιζω σημερα(στα 36 μου)οφειλονται σ'αυτην την γυναικα.χρειαστηκαν 6 μηνες ψυχαναλυσης για να ξεπερασω αυτα τα 6 βασανιστικα χρονια της παιδικης μου ηλικιας!στους γονεις μου δεν ελεγα τιποτα γιαυτα που περνουσα ειτε επειδη τα παιδια δεν μιλανε ευκολα γιαυτα που περνανε ,ειτε επειδη οι γονεις μου δεν ηταν αρκετα κοντα σε μενα ετσι ωστε να με κανουν να τους μιλησω.ευτυχως τα δικα μου παιδια ειναι πολυ τυχερα γιατι και οι γιαγιαδες και οι παππουδες τα λατρευουν!καρατσεκαρισμενο!(γιατι οπως λεει ο σοφος λαος,οταν καεις με το χυλο, φυσας και το γιαουρτι).οταν παρουσιαστει αναγκη τα αφηνω και το καλοκαιρι στελνω τη μεγαλη μου κορη στο χωριο για διακοπες αν θελει για καμια εβδομαδα.ολα καλα!
>θα μιλήσω ως ανώνυμη (αν και δε μου αρέσει καθόλου) αλλά διαβάζοντας θα καταλάβετε το γιατί. ήμουν 7 χρονών όταν με άφησαν οι γονείς μου για λίγες μέρες στο χωριό με το παππού (;) και τη γιαγιά(;). Εκεί ο παππούς (ο θεός να τον κάνει) προσπάθησε να με βιάσει αλλά ευτυχώς για εμένα κατάφερα να ξεφύγω. Ο πατέρας μου δεν είχε και δεν έχει ιδέα για το τι έγινε και βέβαια δε μπορούσε να του περάσει ποτέ από το μυαλό ότι ο πατέρας του θα έκανε κάτι τέτοιο. θα μου πείτε βέβαια ότι δε μπορεί κάτι θα είχε δήξει πιο πριν και όμως δεν είχε δήξει τίποτα, ούτε μετά. Μόνο στις τελευταίες μέρες της ζωής της η γιαγιά μου ,είπε στον πατέρα μου ότι ο παππούς τη βίαζε. Βέβαια μετά από αυτά που έχω ζήσει δεν πρόκειται να αφήσω ποτέ το παιδί μου σε καμιά γιαγιά και κανένα παππού. Για μια πολύ κακή εκδοχή για το τι μπορέί να συμβεί στον παππού και τη γιαγιά.
>Ολιβια το "θαρρος " (δεν βρηκα πιο καταλληλη λεξη εχει φτωχυνει το λεξιλογιο μου) το εγραψα για εσυ αναφερες για την φιλη που σε πηρε τηλ και ηταν "βαλσαμο τα λογια της".
Διαβασα πολλα , θα ηθελα να απαντησω σε πολλα αλλα δεν νομιζω οτι προσφερετε ενα μπλογκ για κατι τετοιο .
>Διαβασα σχεδον ολα τα σχολια των μαμαδων! Οσα κι αν διαβασα το μυαλο μου εμεινε κολλημενο σε ενα απο αυτα, που μου εσφιξε την καρδια και με εκανε να αισθανθω ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΘΥΜΟ. Καποια ειπε οτι οι μητερες που θηλαζουν ειναι "αλλου τυπου μαμαδες" κι ισως πιο καλες!!! Σε θεωρω ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ πραγματικα, γιατι δεν ξερεις τι εχει περασει η καθε μανουλα! Προσπαθησα και δεν τα καταφερα, πραγμα που δεν μπορω να ξεπερασω ακομη και τωρα που ο γιος μου χρονιζει. Εβλεπα το γαλα να τρεχει κι εγω δεν μπορουσα να το δωσω στο γιο μου.
Τελικα πως τα συνδεεις αυτα τα δυο πες μου το να το καταλαβω! Οποια θηλαζει ειναι καλη μαμα κι όποια δε θηλάζει τι είναι?????? Απ'αυτό φαίνεται??????
Όσο για σας Ολίβια πολύ καλά κάνατε αφοά έτσι νιώθατε! Τον έχω αφήσει κι εγώ το γιο μου, όταν ήταν 8 μηνών με τη γιαγιά και τον παππού, γιατί χρειαζόμουν διακοπές μετά απο δύο πολύ δύσκολα χρόνια! Το θέμα είναι να νιώθουμε καλά με ό,τι κάνουμε.