Ένα σπουργιτάκι μέσα στο σπίτι μας!
Σήμερα το πρωί ένα μικρό σπουργιτάκι μπήκε από την μπαλκονόπορτα της κουζίνας στο σπίτι μας. Η Αθηνά έπαιζε στο χαλάκι της και εγώ έγραφα την πρώτη καλημέρα στις μαμάδες όταν ένιωσα ένα πλασματάκι να πεταρίζει «Σβιιιιιν» πάνω από το κεφάλι μου.
Σήκωσα το βλέμμα μου και το είδα: ένα μικρό σπουργίτι έκοβε γύρους στο σαλόνι, κάθισε λίγο στην βιβλιοθήκη, φτερούγισε στην μπαλκονόπορτα του σαλονιού και την βρήκε κλειστή, αιφνιδιάστηκε, επέστρεψε στη βιβλιοθήκη, έκοψε 1-2 βόλτες ακόμα.
Έμεινα κοκαλωμένη και δεν ήξερα τι να κάνω. Πετούσε χαμηλά, σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι μου. Βλακωδώς η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι θα πέσει πάνω στην Αθηνά και θα την… τσιμπήσει. Μη γελάτε, αυτό σκέφτηκα.
Μετά είδα τη γάτα μας τη Σέρπα να το έχει πάρει πρέφα και να καραδοκεί: για αυτήν ένα σπουργιτάκι είναι σωστό παιχνίδι.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Φοβόμουν το… σπουργίτι. Και ταυτόχρονα φοβόμουν και για τη ζωή του σπουργιτιού, δεν ήθελα ούτε να χτυπήσει, ούτε να το γρατζουνίσουν τα γατιά μας, πόσο μάλλον να το σκοτώσουν.
Με τα πολλά άρχισα να φωνάζω τον Μάνο, ο οποίος απλά άνοιξε την μπαλκονόπορτα και έδειξε το δρόμο της ελευθερίας στον μικρό ιπτάμενο φίλο μας, κάτι που θα μπορούσα να έχω κάνει και εγώ, αντί να φοβάμαι πως μπορεί να το τσατίσω (το σπουργίτι) και να… επιτεθεί στο μωρό.
Λίγες ώρες μετά ξαναθυμήθηκα το σκηνικό και ντράπηκα για λογαριασμό μου. Το ίδιο μου είχε συμβεί και το καλοκαίρι με την ακρίδα στο δωμάτιο που κοιμόταν η Αθηνά. Πάλι σαν χαζή έκανα και είχα ζητήσει να με βοηθήσει η… μαμά μου.
Μιλάμε για σπουργίτι και ακρίδα, έτσι; Εντελώς άκακα προς τους ανθρώπους και τα δυο.
Είναι δυνατόν να μην σκέφτομαι τα μηχανάκια, τα αυτοκίνητα, το ενδεχόμενο κάποιος να μου αρπάξει την τσάντα ή ακόμα και το παιδί, όταν βγαίνω βόλτα μέσα στην πόλη, να μην ανησυχώ για τα κινητά και το ασύρματο δίκτυο μέσα στο σπίτι, να αφήνω το παιδάκι μας να πλησιάζει άλλα ζωάκια, όπως αδέσποτα σκυλάκια και να αηδιάζω, ανατριχιάζω, να τα χάνω ρε παιδί μου με ένα από τα πιο άκακα πλάσματα της φύσης;
Από τη μία είναι λογικό: ένα σπουργιτάκι τόσο κοντά μας είναι εντελώς ασυνήθιστη εικόνα της καθημερινότητας μας σε σχέση με όλα τα άλλα. Ίσως για αυτό φοβήθηκα. Γιατί είχα ξεχάσει ότι υπάρχει και αυτό κάπου γύρω μας. Το είδα σαν κάτι άγνωστο και το άγνωστο είναι καμιά φορά και επικίνδυνο.
Η Αθηνά που έχει πλήρη άγνοια κινδύνου, επίπλαστου ή φυσικού, το κοιτούσε με ματάκια αστραφτερά το σπουργιτάκι.
Ίσως είναι ώρα να πάμε επιτέλους μια εκδρομούλα. Ή έστω μια βόλτα σε ότι πιο κοντινό σε φυσικό περιβάλλον έχουμε γύρω μας.
>Βρε Ολιβία, από το Παγκράτι που μένετε, σε 10 λεπτά μπορείτε να βρεθείτε στην καρδιά του Υμηττού. Τέρμα πάνω η κεντρική λεωφόρος της Καισαριανής (Εθνικής Αντιστάσεως), περνάτε κάτω από την γέφυρα, πάλι όλο πάνω (προσοχή μην στρίψετε και βγείτε στην Λεωφ. Κατεχάκη !!!) Τέλεια βόλτα στην καρδιά του δάσους του Υμηττού. Κυκλάμινα παντού, (όταν είναι η εποχή τους), μανιτάρια, χελώνες, πουλιά, μέχρι και αλεπούδες έχουμε δει! Καλό βέβαια είναι, να διαλέξετε μια μέρα με λιακάδα για να μην κοκκινήσει η μυτούλα σας από το κρύο!!!!!
Αλλά και το άλσος του Σκοπευτηρίου στην Καισαριανή, είναι ωραία βόλτα, τεράστιο πάρκο, δέντρα, κούνιες και πολλά πολλά πολλά παιδάκια κάθε ηλικίας.
>Χαίρομαι ιδιατέρως που μενουμε εκτος πολης και απολαμβανω να βλεπω τον ενθουσιασμο της ΑνναΜαριας για ολα τα μικρα φυσικα πραγματα! Να παρατηρει τα μυρμηγκια, να κοιταει τις κοτες να κακαριζουν, τα προβατακια μικρα ακομη να ειναι κοντα στην μαμα τους και πολλες αλλες εικονες και στιγμες που απο την αρχη ζουμε με το παιδι μας!
Βεβαια, Ολίβια, σε καταλαβαινω, οταν 1 μηνων η κορη μας καλοκαιρι, ειχε ξυπνησει το ξημερωμα και την ταιζα και μπηκε μια νυχτερίδα! ακακη και αυτη η καημενη, το δωματιο ηταν πιο σκοτεινο απο το χαραμα εξω, αλλα πηρα μια τρομαρα!!! τυλιχτικα με το σεντονι αγκαλια με το μωρο και βγηκαμε εξω απο το δωματιο. Το ιδιο παθαμε και με μια ακριδα 2 μηνες μετα.
ΝΟμιζω οτι λειτουργει αυτοματα το ενστικτο να προστατεψουμε το παιδι μας!
>τέλεια βόλτα μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας με άπειρα είδη φυτών και πολλά πουλάκια (την άνοιξη) είναι ο βοτανικός κήπος Διομήδους στην Ιερά οδό απέναντι από το Δαφνί (μακριά από μας).
http://www.athinorama.gr/daylife/articles/default.aspx?i=1648&c=votanikos
και μετά παραδίπλα για φαγητό σε ένα πανέμορφο χώρο μέσα στο πράσινο
http://www.giorti.gr/
>Ολιβια.. εδω στην κρητη λενε οτι αν μπει πουλι στο σπιτι σου.. ειναι κακος οιωνος...συνηθως το στελνει ο εχθρος για να φερει προβληματα... μηπως να κανατε κανενα ευχαιλεο? οταν μπηκατε στο σπιτι σας..ειχατε φερει παπα? δεν ξερω αν τα πιστευεις.. αλλα ο κοσμος ειναι κακος..και η ζηλια επισης....παντως εναν αγιασμο καντον! διωχνει ολη την αρνητικη ενεργεια κ το ματι! Δεν θελω να σε αγχωσω..προς θεου.. απλα οι παλιοι το λεγανε~!
Νικη
>Σκεφτομουν μερη με πρασινο στο Παγκρατι για να σου προτεινω... κοντινα και χωρις αυτοκινητο... μόνο το Αλσος υπαρχει κι εκει δεν εχει τυχει να παω ποτε.
Μετα ειναι το Παρκο Σκοπευτηριου στην Καισαριανη, παλια μου γειτονια, η πιτσιρικα μου το λατρευε, απιστευτες βολτες κι αυτο ενα τετραγωνο πανω απο το σπιτι μας, αλλα αν ειναι να παρεις αυτοκινητο πας και στον Ζωολογικο κηπο που κι αυτο διπλα σου ειναι κι εχει ακομα περισσοτερα.
>αχ Ολιβ,μου εχει συμβει αυτο οταν ημουνα μικροτερη βεβαια (20 χρονων) και η αντιδραση μου ηταν λιγο διαφορετικη απο την δικη σου....ανοιξα την μπαλκονοπορτα και βγηκα εγω εξω στομπαλκονι παιρνωντας απο το κινητο τον αδερφο μου να ερθει να με σωσει!!!
δεν εβγαινε με τιποτα εξω το σπουργιτακι...ακομη και τωρα βεβαια η αντιδραση μου η ιδια θα ητανε μονο που θα ουρλιαζα σαν την τρελη να ερθουν οι γειτονες να μας σωσουν με την κορη μου...μη γελατε,και στον δρομο να ερθει πουλακι κοντα μου εγω προσπαθω να κρυφτω!!! ποιος ξερει ισως ειναι φοβια απο αλλη ζωη................
>Να περιμενεις νεο μελος στην οικογενεια προσεχως....
>Αχ δυστυχώς κι εγώ έχω κακή σχέση με τη φύση.Είμαι 100% παιδί της πόλης.Δε μου λείπει καθόλου να πάω π.χ. στο βουνό και αν πάω μετά από μια ώρα βαριέμαι.Πώς θα καταφέρω παρόλα αυτά το παιδί μου να μη γίνει έτσι και να μάθει να αγαπάει τη φύση;;;
>Γεια σου Ολίβια!
Εγώ το καλοκαίρι την ώρα που μαγείρευα και είχα ανοιχτή την μπαλκονόπορτα με την άκρη του ματιού μου είδα κάτι να κινείται... ήμουν μόνη μου στο σπίτι τσίριξα, πανικοβλήθηκα και νόμιζα πως ήταν ποντίκι (σε διαμέρισμα 4ου ορόφου). Απομακρύνομαι από την κουζίνα, πήρα τηλ. την μαμά μου, έχω φορέσει παπούτσια και έχω την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή έτοιμη να φύγω. Σε κάνα τεταρτάκι ήρθε η μαμά σωτήρας και αποδείχτηκε πως ήταν ακρίδα!!! (τεράστια όμως).
Νάνσυ Θεσσαλονίκη
>Ολιβία μου, με τα έντομα έχω κι εγώ ένα θέμα αλλά τα σπουργιτάκια τα λατρεύω! Μια φορά στο εξοχικό μας το καλοκαίρι, είχε πέσει στην αυλή μας ένα σπουργιτάκι μωρό (μάλλον από κάποια φωλια στο πεύκο μας). Τα παιδιά τρελάθηκαν. Το κρατούσα στα χέρια μου και ένιωθα στα δάχτυλά μου την καρδουλα του να χτυπάει! Του φτιάξαμε μια φωλίτσα στην ταράτσα και για ένα απόγευμα έμεινε εκεί! Μετά, (απ' ότι μου είπε κι εμένα η μαμά μου) ήρθε η μάνα του και το πήρε, ή πέταξε (εκτός αν μου το είπε κι εμένα η μαμά μου αυτό για να μην στεναχωρηθώ, γιατί το σκεφτόμουν το καημένο τι θα γίνει τώρα που έπεσε από την φωλιά). Τώρα τον χειμώνα, βάζουμε σπόρους, ψίχουλα και νερό στο μπαλκόνι και έρχονται τα πουλιά και τρώνε! Μας έχουν μάθει μάλιστα και κάθε πρωί, περιμένουν στα σύρματα της ΔΕΗ απέναντι, να ανοίξουμε την πόρτα και να τους βάλουμε τροφή. Οταν μας βλέπουν να βγαίνουμε έξω δεν πετάνε φοβισμένα. Ερχονται προς εμάς γιατί ξέρουν πως θα τα ταϊσουμε! Δοκίμασε να ρίξεις σπόρους ή ψίχουλα στην βεράντα σας και να βλέπετε με την Αθηνά μέσα από το τζάμι, τα πουλιά που θα έρθουν να φάνε. Θα ξετρελαθεί!
>Βρε κοριτσάκι μου..την ακρίδα καταλαβαίνω..εγώ θα είχα ουρλιάξει..αλλά το πτωχό το σπουργιτάκι; Ξέρεις οτι είναι ψυχούλα; να θυμάσαι οτι σαν μάνα μια απο τις φροντίδες σου είναι να μάθεις στο παιδάκι σου να αγαπά τη φύση και τα όσα περιλαμβάνει..
>εγω ξερω πως αν μπει ενα σπουρδιτι στο σπιτι,ειναι καλο... θα σου φερει καλα νεα !!! με το καλο να τα ακουσεις.....
>Η γιαγια μου λεει οτι τα σπουργιτια ειναι ψυχες,ριχνει καθε μερα ψiχουλα στην αυλη της για αυτα.:)
>Τι γλυκό!
Στο πατρικό μου στην Κατερίνη είχαμε καναρίνια στο κλουβί. Κάθε μέρα ανοίγαμε το κλουβί και αυτά πετούσαν για λίγο μέσα στο σπίτι (χοροπηδούσαν δηλαδή από έπιπλο σε έπιπλο).
Ήμουν δεν ήμουν 4 ετών, αλλά ακόμα θυμάμαι ότι με λαχτάρα περίμενα τη μαμά μου να ανοίξει το κλουβί για να τα δω!
>akrivos afto prepei na kanete glykeia mou olivia!!!kai min ksexname aloste pos prepei ta paidakia mas na ta "vgazoume"sti fysi, na alazoun kai ligo to perivalon tou spitiou kai tis "tsimentoupolis" pou vlepoun kathimerina me afta ta mikra alla toso zouzouniarika matakia tous!oso gia to"fovo"pou enioses na apeilei to athinaki sou pistepseme to exo niosei ki ego apeires fores parolo pou exo kanei 4!kathe fora einai san na ksekinao aptin arxi kai ksexnao pos toxo "ksanaperasei"!vlepeis eimaste mamades pano apola kai panta tha skeftomaste ta paidia mas!!!!!!filia!!!!!!!