Μία μικρή άσπρη πεταλούδα

Γεια σας!!!!

Με λενε Χριστινα και εχω ενα αντρακι 1.5 χρονων… Δεν ξερω πως να αρχισω… Αφορμη σταθηκε το υπεροχο και συγκινητικο κειμενο του Μανου με το περιστερι… Το ιδιο συμβαινει και σε μενα αλλα με πεταλουδα…  Ο πατερας μου απο μικρη μου ελεγε πως οι πεταλουδες ειναι ψυχουλες αγαπημενων μας ανθρωπων που ερχονται να μας καθησυχασουν πως ειναι καλα… Εκεινος οταν εβλεπε πεταλουδα στο σπιτι, ενιωθε πως ηταν ο παππους μου και εγω οταν εβλεπα μια του ελεγα »Να ο παππους, ηρθε να μας χαιρετησει»

Εδω και καιρο ο αντρουλης μου και εγω θελαμε πολυ να κανουμε αλλο ενα παιδακι. Για να μην μακρυγορω, μετα απο μερικους μηνες κρατουσα στα χερια μου ενα θετικο τεστ εγκυμοσυνης… Παρολο που το θελαμε πολυ το μωρακι, στην αρχη επαθα ενα σοκ γιατι μολις ειχε απολυθει ο αντρας μου και αγχωνομουν για το αν θα ανταπεξελθουμε οικονομικα, αλλα πολυ γρηγορα οι φοβοι μου εξαφανιστηκαν.. Πηγαμε για τον πρωτο υπερηχο και το σπορακι ηταν περιπου 2 βδομαδες μικροτερο συμφωνα με την τελευταια ημερομηνια περιοδου, ανησυχησα αλλα οχι τοσο γιατι οι κυκλοι μου ηταν μεγαλοι, οποτε απεδωσα εκει το γεγονος αυτο.

Στον επομενο υπερηχο ακουσαμε και την καρδουλα και στον τριτο, τιποτα… το απολυτο κενο… το σπορακι μας ειχε παλλινδρομησει… Την επομενη ημερα της αποξεσης δεν θα την ξεχασω ποτε, ηταν Τριτη… Ξυπνησα απο την επεμβαση και η κοιλιτσα μου ηταν αδεια, ξεσπασα σε κλαματα στην αγκαλιτσα του αντρουλη μου, πηγαμε βολτα, μιλησαμε και ειπαμε πως πρεπει να το ξεπερασουμε… Δυσκολο, αλλα πρεπει…

Την Κυριακη λοιπον μετα την αποξεση, μπηκε μια μικρη ασπρη πεταλουδιτσα στο σπιτι, πεταξε στο σαλονι, ηρθε και εκατσε για λιγο ακριβως αναμεσα στον αντρουλη μου και το παιδακι μας και στη συνεχεια πηγε στο υπνοδωματιο μας… Μετα εξαφανιστηκε…. Οσο και αν την εψαξα δεν την βρηκα…  Αμεσως θυμηθηκα την ιστορια που μου ελεγε ο μπαμπας μου και το ενιωσα… Ενιωσα πως αυτη η μικρη ασπρη πεταλουδιτσα ηταν το σπορακι μας που ηρθε να μας πει οτι ειναι καλα, πως δεν πρεπει να στεναχωριομαστε και πως θα ειναι παντα διπλα μας με οποιονδηποτε τροπο…

Οφειλω να ομολογησω πως απο εκεινη την στιγμη νιωθω καπως καλυτερα… Το γιατι και ο ψυχικος πονος ερχονται κα φευγουν,  υπαρχουν στιγμες που σκεφτομαι πως τωρα θα ημουν τοσο εβδομαδων, που αναρωτιεμαι αν ειναι καλα το σπορακι μας που δεν προλαβαμε να γνωρισουμε αλλα ειμαι σιγουρη πως για καποιο λογο εγιναν ολα και πως η μικρη μας πεταλουδιτσα θα μας βλεπει απο ψηλα και που και που θα μας επισκεπτεται για να μας καθησυχασει πως ειναι μια χαρα…

Σας φιλω,

Μαμα Χριστινα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com