Όταν το μωράκι μου κλαίει…
Από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι σήμερα, η Αθηνά είναι ένα εξαιρετικά ήσυχο και καλόβολο παιδί. Όσες μαμαδο-φίλες την έχουν γνωρίσει από κοντά μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν -όχι για να μην νομίζετε ότι κουκουβαγίζω.
Το κλάμα της το ακούμε σπάνια, αυτό δεν σημαίνει ότι χαχανίζει όλη μέρα, εντάξει έχει και τις κλειστές της. Μέχρι πριν λίγο καιρό, ήταν ντροπαλή μπροστά σε κόσμο που δεν ήξερε, σχεδόν τους κοιτούσε με μισό μάτι, αλλά πλέον σκάει πολύ εύκολα χαμόγελα και κάνει τσαχπινιές μαζί τους.
Η Αθηνά κοιμάται από πολύ μικρή σερί το βράδυ, δεν μας έχει ζορίσει με το φαγητό (εντάξει, δεν τρώει τον αγλέορα, αλλά δεν την κυνηγάμε και από πίσω), δεν γκρινιάζει στο αυτοκίνητο, δεν γκρινιάζει στις βόλτες, δεν πέρασε κολικούς, δεν έκλαιγε από πόνους δοντιών, δεν πέρασε/περνάει μαμακίαση, τίποτα. Είναι όπως έγραψα και στην αρχή ένα εξαιρετικά ήσυχο και καλόβολο κοριτσάκι.
Με ρωτούν συχνά πυκνά πώς τα καταφέραμε και δεν ξέρω τι να απαντήσω… Εν μέρει θεωρώ ότι είναι θέμα τύχης. Ο Μάνος λέει ότι παίζει ρόλο ότι από την εγκυμοσύνη ακόμα μέχρι σήμερα είμαστε πολύ κουλ και χαλαροί. Ok, ίσως παίζει και αυτό. Για πρωτάρα μαμά, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι πολύ ψύχραιμη, ακόμα και σε στιγμές που πίστευα ότι θα λιποθυμήσω από το άγχος και την αγωνία. Μπορεί να παίζει ρόλο και το ότι δεν αποχωρίστηκε η μία την άλλη σχεδόν καθόλου έναν ολόκληρο χρόνο. Μπορεί απλά έτσι να είναι από γεννησιμιού της. Μπορεί να φταίει το ζώδιο. Δεν ξέρω.
Δεν έχω ουσιαστικές συμβουλές να δώσω, όσο και αν μου τις ζητούν. Ας πούμε, δεν έχω ιδέα πώς καταφέραμε να κοιμάται η μικρή φουλ 12ωρο το βράδυ χωρίς να ξυπνάει. Έτυχε. Δεν ξέρω γιατί δεν πονάει όταν βγάζει δόντια. Δεν έκανα τίποτα, ειλικρινά.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Τώρα που μεγάλωσε λίγο, καμιά φορά κάτι συμβαίνει και κλαίει. Για εμάς είναι σχετικά πρωτόγνωρο το να κλαίει η Αθηνά για άλλον λόγο πέραν του «μαμ, κακά, νάνι«. Κλαίει ας πούμε, επειδή έπεσε. Κλαίει, επειδή θέλει διακαώς να πιάσει κάτι που είναι πολύ ψηλά και δεν το φτάνει.
Το κλάμα που με ματώνει όμως είναι άλλο… Πολύ σπάνια ξυπνάει το βράδυ και κλαίει. Σας έχω ξαναγράψει για αυτό. Ε λοιπόν, όταν συμβαίνει αυτό, μου σπαράζει η καρδιά. Ματώνει. Κλαίει τόσο σπαρακτικά που όταν την παίρνω αγκαλιά και ξαπλώνουμε μαζί, τα αναφιλητά της συνεχίζονται ακόμα και όταν έχει αποκοιμηθεί ξανά. Θεωρώ ότι ότι και αν της συμβαίνει, το μόνο γιατρικό είμαστε ο πατέρας της και εγώ.
Εφιάλτης; Άγχος;
Με λίγα λόγια…
Ειλικρινά κατανοώ πια τους γονείς που δεν μπορούν να ασπαστούν τις μεθόδους «cry it out» σε ότι αφορά το παιδί τους. Ξέρετε… Δεν κοιμάται στο κρεβάτι του; Άστο να κλάψει μέχρι να κοιμηθεί και μην υποκύψεις ακόμα και εμετό να κάνει.
Τώρα συνειδητοποιώ πως δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ. Ίσως το δοκίμαζα, αλλά δεν θα μπορούσα να το τηρήσω.
Αυτό άραγε δείχνει κάτι για μένα και για τους άλλους γονείς; Όσο μεγαλώνει η μικρή, τόσο πιο έντονη είναι η αίσθησή μου ότι για αρκετό χρονικό διάστημα το παιδί δεν κλαίει σπαρακτικά χωρίς λόγο, αλλά κλαίει γιατί όντως κάτι χρειάζεται… Είναι περίεργο που το σκέφτομαι τώρα που η Αθηνά κοντεύει 14 μηνών, αλλά τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να το σκεφτώ.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να προτείνω –χωρίς να το έχω ζήσει– κάτι αντίστοιχο σε μαμαδο-φίλες μου: «Άστο και λίγο να κλάψει!«, τους έλεγα και μου απαντούσαν «Μα πόσο;; Αρρωσταίνει το παιδί από το κλάμα!«
Είχα σαν μπούσουλα την Αθηνά που μπορεί να γκρινιο-έκλαιγε όταν ας πούμε δεν ήθελε να κάτσει να παίξει με τα παιχνιδάκια της. Ε σε 2 λεπτά ξεχνιόταν και έπαιζε αμέριμνη.
Τώρα που την βλέπω να κάνει σιγά σιγά βήματα, νιώθω το άγχος της για την καινούργια φάση της ζωής της. Παρατηρώ τις εκφράσεις της όταν πρέπει να διασχίσει ένα κομμάτι του σαλονιού με πολλά κενά που δεν μπορεί να στηριχτεί και την αβεβαιότητά της, όταν την κρατάω από το ένα χέρι. Το άλλο της χεράκι χορεύει φοβισμένο στον αέρα μέχρι να ξαναπιάσει το δικό μου.
Είναι αυτές οι στιγμές που ισορροπώ ανάμεσα στο παλιό και στο σύγχρονο, στην εποχή που η μάνα φρόντιζε τα παιδιά της όλη μέρα και δεν είχε να σκεφτεί θεωρίες και μελέτες και στο τώρα που άλλοι μας λένε να μην τα κακομάθουμε και άλλοι να τα βομβαρδίσουμε με όση αγάπη έχουμε.
Νομίζω πως αυτό το στάδιο, όταν το παιδί περάσει το πρώτο έτος της ζωής του, είναι χίλιες φορές πιο συγκηνιτικό απ’ ότι την ίδια του την γέννηση. Κάτι μέσα μου μού λέει ότι το ενός έτους παιδάκι μου μπορεί να μου διδάξει πολλά. Όποτε την έχω αγκαλιά και την γεμίζω φιλιά, όπως η μαιμού το μαιμουδάκι της και όπως η γάτα γλύφει το γατάκι της, όλο και κάτι πάει να σκάσει στο μυαλό μου…
Κάτι σαν το μυστικό της ευτυχίας… Όλο εδώ το έχω και όλο μου ξεφεύγει… Πού θα πάει, θα το βρω!
Το κλάμα της όμως… Αυτό το κλάμα του φόβου που μοιάζει να φωνάζει «Έλα πάρε με αγκαλιά!!» δεν μπορώ να το βαστάξω.
Επιμένω: μπορεί να μιλάω εκ του ασφαλούς… Δεν ξέρω τι θα έκανα με ένα παιδάκι που κλαίει συνεχώς. Αλλά ακόμα και αυτό… Μήπως όντως κάτι θέλει να μας πει;
Καλο μεσημερι το ονομα μου ειναι αννα και εχω ενα αγορακι 6,5 μηνων,θηλαζω απο την αρχη,ο μπεμπης μου απο την στιγμη που ηρθε στον κοσμο κλαιει.....χαχαχα γκρινιαρης,εδω και 20 ημερες περιπου οταν κοιμαται και ξυπναει κλαιει με παραπονο και αργει να ηρεμισει.......μηπως μπορει να μου πει καποια εμπειρη μαμα τι μπορει να ειναι;ευχαριστω
>νομιζω οτι τα παιδια μας περναν απο διαφορα σταδια , και εμεις πρεπει να προσαρμοζομαστε αναλογια !!η μεγαλη μου κορη 22 μηνων τωρα ειναι παντα ενα καλο παιδι ..γενικα κοιμαται ενα 12ωρο τη νυχτα και τους τελευταιους μηνες απλα πινουμε γαλα και την καληνυχτιζω !!οταν ομως σταματησαμε το νανουρισμα στην αγκαλια ..γιατι εμεινα εγγυος οταν ηταν 6 μηνων στη δευτερη κορη ...απλα την αφηνα να τσιριζει στην κουνια της μεχρι να κοιμηθει...αυτο κρατησε περιπου 2 μηνες !!!το καλαμα σιγα σιγα μειωθηκε ..αλλα θυμαμαι οτι δαγκωνομουν για να μην μπω μεσα να την παρω αγκαλια ....το συναισθημα της δικης μου ενοχης, οι δικες μου τυψεις με εκαναν ρακος....
η μπεμπα μου τωρα μπαινει στον 8ο ..κλαιει με το παραμικρο ...και εγω κανω χαβαλε !!!με μια αγκαλια απλα της περναν ολα...αλλα δεν κανω τα λαθη που εκανα στη μεγαλη
η αγκαλια μου ειναι συντομη ..μεχρι να ηρεμησει και μετα την αφηνω να το διαπραγματευτει μονη της
Χριστε μου ποσο ζηλευω (με την καλη εννοια παντα) τους γονεις που "δεν καταλαβαν" ποτε μεγαλωσε το μωρο τους, σαν να μην ειχαν μωρο στο σπιτι κλπ.... λαχειο ειναι σιγουρα... εμεις εχουμε, δυστυχως, καταλαβει την καθε μερα κ την καθε ωρα μην πω... γκρινια για τα παντα.. αφορητη γκρινια κ κλαμα για τα δοντια, γκρινια για το παρκο, γκρινια για το φαι, γκρινια μεχρι κ για το αλλαγμα... κ οχι δεν υπαρχει μαγικη συνταγη για να σταματησει αυτο, μονο μερικα tips που ναι βοηθουν αλλα η μονη λυση ειναι η υπομονη η οποια φυσικα καποια στιγμη εξαντλειται κ αυτη.. εισαι απλα πολυ τυχερη κ ειναι αυτο που λενε μην το πεις ουτε του παπα!
>πραγματικα τα παιδακια ειναι τζοκερ κ σου τυχε...αλλα ειναι κ θεμα γονιδιων...εμενα η κορουλα μου απο το μαιευτηριο εκλαιγε μερα νυχτα...στην κυριολεξια ομως..μετα ηρθαν οι κολικοι...μετα τα δοντια...δεν εκατσε σε κανενα ρηλαξ...σε καμια κουνια ουτε κ στο καροτσι μεχρι να παει 7 μηνων...μεγαλωσε στην αγκαλια μου...μερα νυχτα...κ χωρις τα περιφημα σλινγκ που τοσο πολυ ζηλευα διοτι δεν τα ηθελε...τορα ειναι 15 μηνων κ ακομα κλαιει με το παραμικρο, ειναι το πο γκρινιαρικο μωρακι που εχω δει ποτε μου ομως ποτε δεν την αφησα μονη της...ειμαι παντα εκει, να μοθ δειξει τι θελει να την παρηγορήσω, να την παρω αγκαλιτσα κτλ...κ τωρα πια το συνηθισα...φανταστειται οτι ουτε μακαρονια δεν μπορω να βρασω μεσα στη μερα εαν ειναι ξυπνια...δεν καθεται ουτε λεπτο μονη της...τα κανω οοοολλλλλααααα το βραδυ αφου κοιμηθει..(κ μη νομιζετε οτι κοιμαται κ νωρις...μετα τις 12 εννοω)....ειναι ομως πολυ ζωηρη κ υπερκινιτικη κ σαν συνεπεια τα κανε ολα πολυ νωρις...περπαταει με ανεση απο 10 μηνων...στους 12 μηνες ελεγε πανω απο 15 λεξεις...ξερει να κανει τουσ ηχουσ απο ολα τα ζωακια που βλεπει στα βιβλια της κλπ κλπ...ομως καμια φορα ζηλευω αυτα τα ησυχα κ καλοβολα μωρακια κ τισ ξεκουραστες μανουλιτσες τουσ.
>Ολίβια μου δάκρυσα με αυτά που έγραψες.'Εχω ένα αγοράκι 11 μηνών και νιώθω και εγώ όπως και εσύ ότι καθώς μεγαλώνουν σε κάνουν να συγκινείσαι πιο εύκολα από,τι όταν γεννήθηκαν.Εγώ πριν γίνω μαμά φοβόμουν, πώς θα καταλάβω το είδος του κλάμματος και το τι θέλει.Πλέον καταλαβαίνω ότι το κλάμα του είναι ο τρόπος του να μου μιλήσει.Και εγώ τον παίρνω στο κρεβάτι μου όταν ξημερώματα ξυπνάει και κλαίει- παρ'όλο που δοκίμασα τη μέθοδο με το ελεγχόμενο κλάμα και δεν τη συστήνω σε κανέναν, ένα βράδυ άντεξα-και δε με νοιάζει αν θα πουν ότι προσκολλάται πάνω μας!!!
>Συμφωνώ κι εγώ ότι δεν πρέπει να τα αφήνουμε να κλαίνε τα μωράκια μας! Η δικιά μου πάντως πάντα έχει λόγο που κλαίει, πλέον καταλαβαίνω και τι ακριβώς θέλει κάθε φορά! Και το καλύτερο είναι ότι αμέσως ηρεμεί στην αγκαλίτσα της μαμάς της! Ποτέ δεν προσπάθησα να την ηρεμήσω για παραπάνω από 1 λεπτό! Βέβαια δεν κάθεται μόνη της στο ριλάξ για πάνω από 5-10 λεπτά αλλά δεν πειράζει, μου αρκεί που είναι ήσυχη το βράδυ (ξυπνάει μόνο μία φορά για να φάει) ή μπορεί και να κοιμηθεί σερί μέχρι τις 7-8! Τώρα είναι 4 μηνών και μου φαίνεται ότι πέρασαν τόσο γρήγορα αυτοί οι μήνες...ότι δεν την προλαβαίνω...ότι θα μεγαλώσει και δεν θα θέλει αγκαλιές και φιλιά και τέτοια αγαπουλίστικα... γι'αυτό κι εγώ της τα δίνω όλα τώρα και με το παραπάνω! Πιστεύω ότι είναι το καλύτερο για ένα ψυχολογικά υγιές και μελλοντικά ανεξάρτητο παιδί και φυσικά για εμάς τις μαμάδες που δεν θα θέλαμε να περάσουν τα χρόνια και να νιώθουμε ότι δεν χαρήκαμε τα παιδάκια μας εξαιτίας των "πρέπει" και των "μη" των άλλων!
>Εγω ετυχα παιδακι που ειναι πολυ χαογελαστο αλλα πολυ γκρινιαρικο! Δεν κοιματε σερι ακομα και σημερα 20 μηνων. Ποτε δεν τον αφησα να κλαψει. Καλο? Κακο? Δεν ξερω. Μ ενδιαφερει οτι εγω ειμαι καλα μεσα μου κι οτι αυτος νοιωθει ασφαλης. Ολες οι αλλες θεωριες μ αφηνουν αδιαφορη!!
>Νομίζω πως δεν έχει κai μεγάλη σημασία για τον 1ο χρόνο το πόσο κουλ ειναι η μαμά για το αν θα είναι γκρινιάρικο ή ήσυχο το παιδάκι...Αυτά ειναι.."Τζοκερ"!!!Ότι μας κληρώσει!:-p
Βέβαια αν το μώρο ακούει όλη μέρα φωνές δε γίνεται να είναι ήρεμο!...
Πάντως Ολίβια την καμαρώνω την κόρη σου!Ψυχραιμη γυναικάρα!(!!!)Είναι σε φάση να περπατήσει,ε?Ισως γι'αυτό βλεπει αυτούς τους εφιάλτες!Είναι τεράστιο μεταβατικό στάδιο..
Επίσης...Είδες που καμιά φορά εκφέρουμε μια γνώμη-συμβουλή η οποία είναι "άκυρη" τελικά όταν δεν ζούμε κατι ανάλογο?!
>Και τι θέλετε να κάνει το παιδί αν ξυπνησει και είναι μόνο του στο δωμάτιο(τώρα που καταλαβαίνει ότι η μαμά λειπει); Να σας στείλει sms να σας πει "ελάτε";
Λίγο ειρωνική η απάντηση, ανώνυμη... Εγώ λέω να στείλει email. Άσε που μάλλον δε διάβασες πολύ καλά τι ελεγε το άρθρο, ε?
>το δικό μου μωράκι είναι 45 ημερών και ακόμα δέν έχω καταλάβει κλάμα (σαν κι εσένα ) , ήμουν κι εγώ πάρα πολύ κούλ στην εγκυμοσύνη και είμαι ακόμα , προσπαθώ να μην έχω καθόλου άγχος και μέχρι τώρα τα καταφέρνω.Δέν ξέρω πως θα αντιδράσω στο κλάμα , το μόνο που ξέρω και θέλω οσο τίποτε άλλο είναι να μην κλάψει ποτέ η μικρή μου νεραιδα !!! δέν αντέχω να τη βλέπω να κλάιει , νιώθω οτι μου σκίζουν την καρδιά!!!!!
>ο γιος μου ειναι 10 μηνων ειναι πολυ καλο μωρο,τρωει τα παντα,κοιμαται απο τις 9μμ,παιζει φρονιμα μονος του περιπου 5 λεπτα θελει παρεα,θελει καποιον να ασχολειται μαζι και ναι δεν μπορουσα να φανταστω οτι οταν γινεσαι μαμα δεν εχεις καθολου χρονο μες την ημερα.στην αρχη μου φαινοταν καπως αλλα αποφασισα οτι γουσταρω πολυ να δωσω ολο μου το ειναι και να αφοπλιστω με πολυ υπομονη.ειμαι λοιπον της γνωμης οτι δεν πρεπει να αφηνουμε καθολου τα μωρα μας να κλαινε για τους χψ λογους.το μωρο οταν θα κλαψει σημενη οτι κατι θελει(απο τα κλασσικα μεχρι και την ΗΡΕΜΗ αγκαλια της μαμας και το τονιζω το ηρεμη γιατι οσες φορες εκλαψε το μωρο μου και εγω ειχα εκνευρισμο τοσο πιο πολις ο χρονος για να ηρεμηση.ενω οταν ημουν ηρεμη εγω, ηρεμουσε και το μωρο πιο γρηγορα.θελω να πω οτι δεν κανει καθολου να αφηνουμε το παιδι να πλανταζει στο κλαμα.συνολικα 3 φορες εχει ξυπνηση το μωρο μου μεσα στη νυχτα με κλαμα σπαρακτικο και ηρεμουσε μετα απο μια αγκαλιτσα με τρυφερα φιλακια και με πολυ ηρεμια.νομιζω οτι ειναι εφιαλτες που βλεπουν αλλα δεν ειμαι και σιγουρη.εγω συνηθιζω να το σταυρωνω το παιδακι μου και του λεω και μια προσευχουλα ψιθιριστα.τωρα ειναι σε σταδιο που αλλαζει και εχει γινει αρκετα ζωηρος ,βαριεται ευκολα και κλαιει οταν δεν γινεται το δικο του.δεν υπαρχει περιπτωσει να τον αφησω να κλαψει,αρχιζω να του μιλαω,να καθομαι μαζι του και αρχιζει να το σκεφτεται και τελικα σταματαει.τα παιδια θελου πολυ χρονο και πολυ υπομονη.οταν μας νιωθουν αν πασει στιγμη διπλα τους νομιζω οτι μεγαλωνουν πολυ ισορροπημενα.
>mono to diko mou paidaki eklege sunexeia??? i ali8eia einai oti dokimasa na to afisw na klapsei....gia 3 nixtes...kai epiase gia ligo kairo.....omws meta arxise pali ta idia kai den antexa na ton afinw na klaei....telika ...molis ekleise xrono...arxise apo monos tou na koimatai seri oli ti nixta kai na einai ena pio isixo paiaki...sigoura 8a klapsei polles fores mesa stin imera...alla pleon katalabainw kai ton logo pou klaiei....(rena)
>Και οταν κλαιει ακομα και στην αγκαλια τι γινετε? Ακομα και αν ειναι ταισμενο αλαγμενο, καθαρο και κλαιει? Η δικια μου παρολο που θελω να την εχω συνεχεια αγκαλια κλαιει! Οχι παντα αλλα τις περισσοτερες φορες... Σε κατασταση που νομιζω πως προτιμαει το καροτσι απο εμενα!!!
>ΟΛΙΒΙΑ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ 2 ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ Η ΑΘΗΝΟΥΛΑ!ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕ ΜΑΣ ΔΥΣΚΟΛΕΨΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ!ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΟΜΩΣ(ΟΥΤΕ ΜΗΝΑΣ)ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΞΥΠΝΗΣΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ(28ΜΗΝΩΝ)ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΕ ΕΠΙΜΟΝΑ ΤΗΝ ΠΗΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΜΕΤΕΦΕΡΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ.ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΩ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΤΗΣ ΞΥΠΝΑΓΕ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΡΙΝ!ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ ΑΡΧΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΜΑΜΑ-ΚΟΡΗ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΠΑΜΠΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ(ΧΑΛΙΑ)!ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΒΡΑΔΥ ΞΥΠΝΗΣΕ ΞΑΝΑ ΠΗΓΑ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΑ,ΤΗΝ ΦΙΛΗΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΠΑΛΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΚΛΑΙΓΕ ΓΙΑ ΣΧΕΔΟΝ 2ΩΡΕΣ...ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΞΥΠΝΗΣΕΙ ΝΥΧΤΑ!ΚΙΚΗ
>Ολίβια ειλικρινά σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες για το κλάμα του μωρού σου που σου σπαράζει την καρδιά. Πριν γίνω μαμά, εγώ ήμουν αυτή που έλεγα ότι τα παιδιά χρειάζονται να κλάψουν και να μη μάθουν "χέρια", από τη στιγμή όμως που γέννησα το μωρό μου, αναθεώρησα εντελώς αυτή την άποψη, γιατί όταν ακούω το σπαραχτικό του κλάμα, ματώνει η δική μου η καρδιά. Ακόμη και όταν βλέπω να με κοιτάει με θλιμένα ματάκια, κάθε φορά που "ζητάει" μια αγκαλίτσα. Η αδερφή μου λέει πως τον κακομαθαίνω, αλλά δε μπορώ να του στερήσω την ασφάλεια που ζητά, θέλω να εμπιστεύεται τους γονείς του, να αισθανεται ότι μπορεί να στηριχτεί κάπου. Δεν αναφέρομαι ότι με συγκινεί με το ψεύτικο κλάμα, αυτό με κάνει και γελάω. Αλλά είναι φορές που αισθάνομαι ότι μου λέει: κάνε με λιγάκι παρέα, είμαι μοναχούλης μου, σε αγαπάω, μη με εγκαταλείπεις. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολική και υπερπροστατευτική-θέλω μόνο το παιδί μου να νιώθει δυνατό ψυχικά, γεμάτο με αγάπη και αγνά αισθήματα. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι θα ξεκινήσω να δουλεύω σε 4 μήνες και θέλω να κερδίσω περισσότερο χρόνο μαζί του, ίσως, ίσως...ίσως πολλά. Σε ότι αφορά το νυχτερινό κλάμα που αναφέρεις, εμπειρικά έχω να πω σε ότι αφορά ανηψάκια μου, ότι όταν τα παιδιά έπαιζαν και δε κοιμόντουσαν το μεσημέρι, το βράδυ ξυπνούσαν και έκλαιγαν πολλή ώρα. Ο παιδίατρος τότε, είχε συμβουλέψει τους γονείς, να υποχρεώνουν τα παιδιά σε μεσημεριανό ύπνο, για να ξεκουράζονται και να ηρεμούν. Αν η Αθηνούλα δεν κοιμάται μεσημέρι, δοκίμασε αυτό τον τρόπο αν θες και ίσως σε βοηθήσει. Καλή Ανάσταση!!!
>ο γιος μου ειναι μαλλον το εντελως αντιθετο απο τη μικρη Αθηνα!ειναι γκρινιαρης απο τη μερα που γεννηθηκε.οι μαιες στην κλινικη μου ειπαν πριν τον παρω σπιτι"ειναι το μονο παιδακι αναμεσα στα 50 που ξυπναει κ κλαιει χωρις λογο κ ξυπναει κ τα αλλα".γεννηθηκε καλοκαιρι κ στη γειτονια ολες οι καλες κυριες τον φωναζανε τραγουδιστη γιατι ακουγοταν οοολη μερα και νυχτα να κλαιει απο τα ανοιχτα παραθυρα!εχει κ σιγανη φωνη το αγγελουδι μου τι να κανω?ειναι παρα πολυ ζωηρο παιδακι (τωρα ειμαστε σχεδον 2)κ εντελως αυπνο!ενα 2ωρο το μεσημερι κ ενα 8ωρο τη νυχτα κ αυτο διακεκομμενο πολλες φορες του ειναι υπερ-αρκετο!τι θελω να πω?τον ειχα κ τον εχω ακομα παρ'ολο που ειμαι ξανα εγκυος παντα αγκαλια!καροτσι-ριλαξ κ τα συναφη δεν τα ξερει γιατι ποτε δεν τα ηθελε.ειναι η πρωτη λεξη που εμαθε!προφανως του ηταν πιο απαραιτητη απο την ατα ή το μαμ!πολλες μανες(κυριως μεγαλυτερες)μου λενε πως λογω της αγκαλιας το παιδι μου ειναι τοσο ζωηρο κ "ασταματητο"(δεν κανει ζημιες απλα ειναι στο τρεξιμο ολη μερα).εγω διαφωνω.με ρωτανε: μα μεχρι ποτε θα τον κρατας αγκαλια?ειναι ηδη 15 κιλα!κ εγω απανταω πως καθε μαμα κ 100 κιλα να γινει το παιδι της αν πιστευει πως χρειαζεται παλι αγκαλια θα το παιρνει!εχω ενα παιδι που εχει μεγαλωσει μεσα στην αγκαλια τα χαδια κ τα φιλια κ ειναι μεσα στη ζωηραδα!το αλλο ακρο της κορης σου!πως γινεται?
>Εγώ τα έχω δοκιμάσει και τα 2 και έχω καταλήξει στο ότι όσα περισσότερα χάδια και φιλιά δώσεις στο παιδί σου τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια θα νιώσει. ήμουν της αντίθετης σχολής, μέχρι που (λίγο αργά) κατάλαβα ότι τα παιδιά δεν είναι χαζά ούτε καλομαθημένα, απλά δεν έχουν άλλο τρόπο να επικοινωνήσουν πέρα από το κλάμα. Αποδεδειγμένα λοιπόν, όποτε είχα το μυαλό μου καθαρό για να το δω, κάτι ήθελε κάθε φορά που έκλαιγε. Και ναι πρέπει να είμαστε εκεί και να το παρηγορούμε. Εφάρμοσα και την θεωρία cio για 2 μέρες και κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Όσο περισσότερο τα αγκαλιάζουμε τόσο λιγότερο κλαίνε με τον καιρό. Είναι σαν να μας "δοκιμάζουνε" αν είμαστε εκεί για αυτά, και όταν καταλάβουν ότι ναι είμαστε εκεί κάθε φορά, κάποια στιγμή βγαίνουν μπροστά με αυτοπεποίθηση και δεν μας χρειάζονται πια. Αν και είμαι αντίθετη σε κάποια πράγματα με τους γονείς μου, μου έμαθαν ότι η απλόχερη αγάπη είναι κάτι που πρέπει να την δίνουμε χωρίς όρια. Τα όρια μπαίνουν στις συμπεριφορές όχι στα συναισθήματα
mamadimi
>Μα καλα μονο το δικο μου παδι κλαψουριζει οοολη μερα? οταν εχεις ενα τετοιο παιδι τους πρωτους μηνες εισαι συνεχεια με το μωρο στα χερια και εναν συνεχη πονοκεφαλο, οταν ομως το βαρος που παιρνει ειναι πειρσσοτερο απο αυτο που αντεχει ολη μερα η μεση σου (και τα νευρα σου πια) ψαχνεις τα παντα για να το απασχολησεις.. ευτυχως αγαπαει τα κινουμενα σχεδια και τα τραγουδια οποτε εξασφαλιζω 1 ωρα την ημερα ησυχια με αυτα, αλλο ενα μισαωρο στο γυμναστηριο και μετα το χαος! ειναι 6 μηνων και τον τελευταιο μηνα που η μεση μου πια κοπηκε, την αφηνω και κλαιει μονη της, οχι ομως βεβαια να σπαρταραει αλλα ξερετε το κλαμα το ουχουουχουχ, και το πολυ σε 5-10 λεπτα μετα κοιματε! ηταν η τελευταια μου λυση βεβαια αφου εβλεπα οτι ουτε στην αγκαλια δεν ηρεμουσε ουτε με τιποτα! τωρα σε λιγο περιμενω να δω και με τα δοντια τι θα γινει που να σας πω την αληθεια εαν ειναι να ποναει και να ξεσηκωνει ολη τη γειτονια οπως με τους κολικους(παναγια μου εκλαιγε μεχρι που μελανιαζε και εγω ημουν καθε βραδυ τρομοκρατιμενη μην παθει απο το πολυ κλαμα, αααα και κατα την διαρκεια τον κολικων την ειχαμε συνεχεια αγκαλια, δεν θα ξεχασω κατι ξενυχταδικα βραδια που εκλεγε 3-4 ωρες συνεχομενα το καρδουλινι μου), δεν ανυπομονω και τοσο να δω δοντια. μπορει να ακουγεται κακο αλλα με τοσο κλαμα κυνδινευει και η δικη μου ψυχικη υγεια (γιατι ποσο να αντεξει κανεις?) και οπως ξερουμε αν ειναι καλα η μαμα ειναι καλα και το παιδι... ανυπομωνω να μιλησει ομως να μου λεει τι θελει γιατι με το κλαμα δεν βγαζεις ακρη... ευτυχως κοιματε ενα 8ωρο συνεχες το βραδυ ομως.. αυτα με το δικο μου μπιμπελακι...
>ΑΧ ! αυτος ο υπνος !!! Δόξα τον Θεό έχω ένα καλόβολο αγορί που τωρα θα γίνει 15 μηνων. Δεν είχαμε ποτε κολικους...δεν καταλαβαμε δοντακια, ακομα και στα εμβολια ειναι δυνατος και κλαιει για δευτερολεπτα, με λιγα λογια κλαιει μονο για καποιο λογω, και τωρα τελευταια γιατι θελει να πιανει τα ΠΑΝΤΑ και να τα τρωει !! Ομως τα βραδυα...αυτα τα βραδυα...κανει τοσο ανησυχο υπνο που τον εχω βρει με τα ποδια ορθια ακουμπισμενα στην παντα της κουνιας και τα κεφαλι του κολημενο στην άλλη πλευρα της κουνιας με τα χερια εξω αναμεσα απο τα καγκελα! Τι να σας πω βρε κριτσια, τοσο ανησυχο υπνο που χτυπαει δεξια και αριστερα. Ισως βλεπει ονειρα, ισως ζεσταινεται, ισως κρυωνει....με τον αντρα μου δεν ξερουμε πως να το εξηγησουμε και βεβαια το αποτελεσμα ειναι να σηκωνομαστε εμεις γιατι κανει τοσο θορυβο απο το μπαμ μπουμ και με την ενδοεπικοινωνια πανω απο το κεφαλι μας....ξυπναμε με το παραμικρο ! Τον βρισκουμε βεβαια και ορθιο μεσα στην κουνια του μερικες φορες ομως κοιμαται και απλα τον ξαπλωνουμε παλι και συνεχιζει τον υπνο του αυτος....αλοιμονο σε εμας !!!! Το κλαμα το σπαρακτικο το ακουμε μονο οταν χτυπαει και εκει κλαιει μαζι και η μαμα γιατι απλα δεν αντεχω να τον νοιωθω να ποναει. Οσο για την αγκαλια.....δεν του την στερω, εχουμε κοιμηθει άπειρες φορες αγκαλιτσα και θα κοιμηθουμε ακομα τοσες !!! Οσο κουρασμενη και αν ειμαι, οτι και να σκεφτομαι οτι και να εχω...οταν κοιμαται στην αγκαλια μου και τον μυριζω τα ξεχναω ΟΛΑ !!! Δεν υπαρχει τιποτα γυρω μου ! μονο αυτο το αντρακι !! Κοιμηθητε με τα παιδια σας, θα μεγαλωσουν χωρις να το καταλαβουμε και μετα δεν θα κοιμουνται αυτα μαζι μας !!!! φιλακια πολλα ! Κωνσταντίνα
>Αχ, ποσο σας καταλαβαινω...
ΚΑι εμας η ΑνναΜαρία δεν εκλαιγε ποτε μεχρι που αρχισαν να βγαινουν οι τραπεζιτες. ΤΟ πρωτο βραδυ που τσιριξε στον υπνο της και αρχισε να κλαιει πρωτη φορα ενιωσα τον πανικο του γονιου. Οτε οταν χτυπησε δεν ενιωσα ετσι. Αγκαλια, χαδια και φιλια. Τωρα που βγαζει και τους υπολοιπους τραπεζιτες κλαιει βουβα καποιες φορες το βραδυ και μεσα στην μερα δαγκανει τα παντα και τσιριζει οταν ποναιε κοιτωντας με στα ματια με παραπονο.
Νομιζω το μυστικο ειναι η εκφραση της αγαπης και της στοργης με υπερτατο γιατρικο την αγκαλια...
>Η αλήθεια είναι πως τα πίσω δόντια πονάνε πολύ περισσότερο ειδικά οι γομφίοι (αν τους λέω καλά) που έχουν 4 κορυφές έκαστος και είναι 4 στο σύνολο... οι κορυφές όταν σκάνε ειναι τρελή ταλαιπωρία! Μπορεί να είναι και "νυχτερινος τρόμος". Πάντως κι εγώ αν κλάψει γοερά τη νύχτα (κι η δική μου κοιμάται από μωρό σερί) αποκλείεται να μην την πάρω αγκαλιά εγώ ή ο πατέρας της! Για να κλαίει κάτι θέλει...
>η Κλειω προχθες εκλεισε τους 12 μηνες!ειναι πολυ σπανια ,μετρημενα στα δαχτυλα,τα βραδυα που κοιμηθηκε υσηχη κ με 1-2 ξυπνηματα!ξυπναει κ κλαιει μπορω να πω κ σχεδον καθε μια ωρα!δεν αντεχω ομως να την αφηνω να κλαιει,αν κ πολλες φορες τα νευρα μου ειναι πανω απο το κεφαλι μου κ θελω να ΚΟΙΜΗΘΩ κ εγω κ αυτη!!διαβασα πολλα αλλα δυστυχως δεν ειμαι ακομη ετοιμη να δοκιμασω καποια μεθοδο,αν κ πρεπει.περναμε το μισο βραδυ αγκαλια στο ιδιο κρεβατι,γιατι δεν αντεχω να πηγαινοερχομαι.πρεπει να παρω αποφαση να την ''εκπαιδευσω'' καπως ,αυτο ομως σημαινει οτι παιζει να μην κοιμη8ουμε καμια βδομαδα κ το πρωι στην δουλεια δεν θα την παλευω καθολου....
θα θελα να παρω κουραγιο απο μανουλες που καταφεραν να ''δαμασουν'' τον υπνο των παιδιων τους!
Αννη
>KAI ΓΙΑ ΜΑΣ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ Η ΜΑΛΕΝΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΒΟΛΙΚΟ ΠΑΙΔΙ (21 ΜΗΝΩΝ) ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ ΑΥΤΟ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ!! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΑΝΑΚΟΙΜΗΘΕΙ! ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΛΛΩΣΤΕ "ΜΗΝ ΣΤΕΡΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΖΗΤΑΕΙ ΟΤΙ ΩΡΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ" ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΣΩ ΕΜΑΣ ΤΑ ΠΑΔΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ! ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΗΣ ΤΗΝ ΣΤΕΡΩ!
ΤΩΡΑ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΗΓΩ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΖΗΤΑΕΙ.... ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΚΑΛΑ Η ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΑ.. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΕΧΕΙ ΓΕΛΙΟ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΜΟΥ ΛΕΕΙ "ΔΕ ΚΑΙΩ ΜΑΜΑ ΔΕ ΚΑΙΩ ΑΤΟ ΧΕΛΩ" ΧΙΧΙΧΙΧΙΧΙ!!!
>Ολιβιά μου πιστεύω πως είναι στο παιδί να κλαίει η όχι. Η κόρη μου ήταν ακριβώς όπως την Αθηνά, καλόβολη και ήσυχη!!! Και βέβαια εγώ δεν είχα κάνει τίποτα το ιδιαίτερο. Έκανα όμως τα δίδυμα και έχω τρελαθεί. Έχω να κοιμηθώ 5 μήνες. Ειδικά ο ένας κλαίει χωρίς λόγο και δεν ξέρω τι να κάνω. Παρόλ' αυτά δεν συμφωνώ και 'γω με την μέθοδο ''cry it out''. Δεν μπορώ να τους αφήσω να κλαίνε και να σπαράζουν!!!!
Μαριάννα
>Η μικρή μου ήσυχη ,καλόβολη,χαμογελαστή ,τις αρέσουν οι βόλτες και όλα καλά μόνο που μας τα χαλούσε στον ύπνο.ΔΕΝ κοιμόταν.Διάβασα το βιβλίο "κοιμήσου παιδί μου"όπου σαν βασικό γνώμονα έχει το να αφήνεις το παιδί σου να κλαίει,μαζί με κάποιες αλλες διαδικασίες.Όντως δεν περάσαν 5-6 μέρες και όλα στρώσαν ,αφού ακολούθησα πιστά το βιβλίο.Δεν θεωρώ οτι έκανα κανένα κακό στο παιδί ίσα-ίσα το έμαθα να κοιμάται.Το "cry it out"δεν παύει να είναι μια μέθοδος εκμάθησης,στην δική μου περίπτωση του ύπνου.Όσο για το οτι ξυπνάει και κλαίει με λυγμούς είναι απο τα δόντια.Πονάνε ,υποφέρουν όταν βγάζουν κάποια άλλα δόντια πέραν απο τα γνωστά μπροστινά 4 .
>Ετσι είναι και γιος μου Ολίβια. Δεν άκουγες το κλάμα του ποτέ. Από τότε που γεννήθηκε η μικρή είναι ο ιδανικος αδελφός. Την αγαπάει τη φροντίζει, σφιγγει τα δοντάκια όταν θέλει να τη δείρει και τελευταία στιγμή το σώζει μόνος του.
Το βράδυ όμως στις 3,5 κλατάρει και κλαίει γοερά, με ζητάει. Άλλες φορές βλέπει πως τον έδειρα και τον διώχνω. Υποφέρει μέσα του και ξεσπάει τα βράδια. Όσο στοργική κι αν ειμαι το πρωί, σαν να μην του φτάνει. Δεν αντέχω να τον ακουω να κλαίει γιατι δεν μ'εχει μάθει έτσι. Τον παιρνω στο κρεβάτι και κοιμόμαστε αγκαλιά. Ελπίζω να είναι και αυτό μια φάση που περνάνε τα παιδάκια μας.
>Έγραψες!!!
>Η κορη μου σπανια εκλεγε μεχρι που μεγαλωσε(σχεδον 15 μηνων τωρα)και κλαιει για τους ιδιους λογους που ανεφερες και εσυ...το θελω...δε το φτανω...ασε με να φαω λιγο χαρτι μαμα...τετοια!Οτι και να ακουω απο οποιον και να το ακουω απο τη μια μπαινει και απο την αλλη βγαινει!Ανταποκρινομαι 100% στις αναγκες του παιδιου(ενταξει δε θα την αφησω να φαει το χαρτι υγειας!!)και δε το αφηνω ποτε να κλαψει!Κατα τη δικη μου αποψη αυτη η ασφαλεια το κανει να νιωθει σιγουρια!Αν ενα μωρακι δεν εισπραξει αγαπη και σιγουρια απο τη μαμα μου και το μπαμπα του, απο που θα την εισπραξει απ' το γειτονα????
Σοφια
>Ολιβιάκι αυτό το παθαίνουν κ τα δικά μου κοριτσάκια, 4 & 6 (κ μάλιστα η μεγάλη μου σήμερα έχει γενέθλια!!!)Ονομάζεται Νυχτερινός Τρόμος - ψάξε στο google κ θα το βρεις!!! Πάντως δεν είναι κάτι για να ανυσυχείς! θα περάσει....
Μαρία