Γιατρέ, το παιδί μου!!!

H ιστορία της Ηλιάννας

Με λενε Ηλιάνα και ειμαι 34χρονων. Το 2002 τα φτιαξαμε με τον αντρα μου, πολυ ερωτευμενοι και οι δυο, ζουσαμε την καθε στιγμη.

Το 2004 εμεινα εγκυος, δεν ημασταν παντρεμενοι. Αποφασισαμε να προχωρησουμε λοιπον τη ζωη μας και να παντρευτουμε.

Πιθανη ημ. τοκετου ηταν η 7/6/05.

Μολις στον εναμιση μηνα επαθα αποκολληση υμενων και ετσι επρεπε να μεινω στο κρεβατι. Μετα απο λιγες μερες, στη καθιερωμενη εξεταση ουρων βρηκαμε ουρολοιμωξη!

«Όλα θα πανε καλα» λεγαμε και το πιστευαμε. Να σημειωσω οτι καναμε και τις προετοιμασιες του γαμου!

Φτανοντας λοιπον στους δυομιση μηνες, ενα μεσημερι πεφτω για υπνο, ξυπναω μετα απο κανα δυωρο και πηγαινοντας στη τουαλετα νιωθω κατι! Κατι να ξεκολλαει! Η πιτζαμα που φοραγα ηταν ροζ και σε δευτερολεπτα… κοκκινη! Δεν μπορουσα να αναπνευσω απο το σοκ! Κομματια αιμα επεφταν…

Η μαμα μου ελειπε και ημουν με τον μπαμπα μου που φυσικα δεν ηξερε τι να κανει! Μια φιλη μου με πηγε στον γιατρο γιατι ο αντρας (μελλοντικος) μου ηταν στη δουλεια και αρκετα μακρια! Τελικα δεν το εχασα το παιδι, ηταν αποκολληση και τωρα επρεπε να μεινω στο κρεβατι για τουλαχιστον δυο μηνες!

«ΟK» λεμε «θα κανουμε αργοτερα το γαμo«

Eτσι λοιπον παντρευτηκαμε οταν πια ημουν 6 μηνων (τουμπανο)! Nα pv οτι ειχα ακομα ουρολοιμvξη και επαιρνα αντιβιωση… Oσες διαφορετικες αντιβιωσεις μπορουσα να παρω τις πηρα… Τελικα γεννησα με ουρολοιμωξη οπου και εξαφανηστηκε μετα ως δια μαγειας!

Και φτανουμε στην Π.Η.Τ!

Παω στο Ιασω και μου λεει ο γιατρος μου οτι το παιδι εχει παρει θεση αλλα δεν εχω διαστολη οποτε «Τραβα σπιτι σου και ελα μεθαυριο!«

Την επομενη το πρωι, 8/6/05, ξυπνησα με πονους, νομιζα οτι ηθελα τουαλετα! Ηταν και 6.30 το πρωι ειμαι και ξανθια.. Πηγα και σφιχτηκα! Ξυπναω τον αντρα, του το λεω… «Σφιξου!» μου λεει (αυτος δεν ειναι ξανθος!)

Τελικα παιρνω το γιατρο κατα τις 7 και ενω ποναγα πολυ και μου λεει….»Εισαι τρελη;;; Μη σφιγγεσαι, γεννας!!!!!!!» και γιουρια παμε….

Ο Κηφισος πηχτρα καθοτι μενουμε Αιγαλεω εγω να χτυπιεμαι στο αυτοκινητο, οι διπλανοι να με κοιτανε… και τελικα φτασαμε στις 9 παρα! Ο γιατρος ειχε φρικαρει, εγω διαστολη 5.

Και αρχιζουμε….!

Ενδιαμεσα τσακωνομαι με τη νοσοκομα που μου εκανε το κλισμα, καθοτι πρωταρα και πονεσα και αυτη με ειρωνευτηκε, οποτε της ειπα και εγω πως ισως αν της το εβαζα εγω στον κ.. να ποναγε και αυτη!

Κατα τις 11 μου εκαναν επισκληριδιο και περναγαν οι ωρες! Ολα πηγαιναν καλα, ηταν και ο αντρας μου μεσα. Ωσπου πλατς!!!!!!!!!

Αποκολληση πλακουντα, παρτα ολα εξω!

Εγω αρρυθμια και το παιδι τουμπα, γυρισε αναποδα!!!

Καισαρικη!

Χαμος, ο γιατρος φωναζε εξω στον αντρα μου, η μαια «Τη χανουμε» και παρτα οξυγονα και εγω…. «Γιατρε, το παιδι μου!» και εκεινος «Σταματααααααα καλε και εσυ και το παιδι, κρατησου!!!«

Τελικα βγηκε ο μπομπιρας μου, 2920κιλα υγιεστατος!

Ειναι το φως της ζωης μου και αυτη ειναιη δικη μου ιστορια!

Ελπιζω να μη σας κουρασα!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com