Μια επεισοδιακή εγκυμοσύνη!
Η ιστορία της Χριστιάνας
(Η Χριστιάνα γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Είμαι η Χριστιάνα και έχω ένα αγοράκι 20 μηνών. Αυτή είναι η δική μου μακροσκελής ιστορία, η οποία μάλλον έχει επεισοδιακή εγκυμοσύνη και όχι τοκετό
Μετά από αρκετές προσπάθειες, μια αποβολή, μπόλικες εξετάσεις και ακόμη περισσότερο άγχος, ήρθε η ευχάριστη είδηση στις 30/12/08. Το καλύτερο δώρο του Αι Βασίλη!
Δυο μέρες βέβαια κράτησε η χαρά μου γιατί την 3η μέρα άρχισα να έχω καφέ-ροζ υγρά. Πανικός γιατί στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, είχα αποβάλει στον 2ο μήνα από αποκόλληση πλακούντα. Κάνω εξέταση για χοριακή, ευτυχώς ήταν πολύ υψηλή και αρχίζω να χαπακώνομαι με τα γνωστά Utrogestan.
Ο γιατρός μας ενημερώνει πώς η παρουσία αίματος υποδηλώνει αυξημένο κίνδυνο αποβολής αλλά αφού ακούμε και την καρδούλα του λίγο αργότερα, πάμε καλύτερα. Όντως τα υγρά άρχισαν να ελαχιστοποιούνται. Φυσικά ούτε λόγος για να πάω στη δουλειά και οι κινήσεις μου πολύ προσεκτικές και περιορισμένες.
Και εκεί ξαφνικά αρχές του 3ου μήνα να μια ωραιότατη αιμορραγία. Πανικός σε όλο του το μεγαλείο. Ο γιατρός αποφαίνεται: μια πολύ μικρή, ευτυχώς, αποκόλληση (5 χιλ.) και ακινησία στο κρεβάτι. Και ενώ τελικά το αίμα λιγοστεύει από την επόμενη μέρα, θετικό σημάδι, πάνω στις δυο εβδομάδες καθηλωμένη ακόμη στο κρεβάτι, δεύτερη αιμορραγία. Και κλάμα η κυρία…
Στο κρεβάτι λοιπόν, με άπειρα σταυρόλεξα, μπόλικες αναγούλες, ευτυχώς χωρίς εμέτους (έχασα 4 κιλά το πρώτο τρίμηνο), έφτασα αισίως στον τέταρτο μήνα και άρχισα σιγά-σιγά να σηκώνομαι.
Και ενώ κάπως αρχίζω να ηρεμώ εγώ, αρχίζει να ανεβαίνει η πίεσή μου, η μικρή κυρίως και φτάνει έως το 9. Παρακολούθηση από υπερτασιολόγο, ο οποίος τελικά σε συμφωνία με το γιατρό μου, μου δίνει πάρω χάπια και φυσικά ανάλατη διατροφή. Κλάμα εγώ, στεναχώρια μήπως βλάψει το μωρό μου το χάπι που θα έπαιρνα ημερησίως. Ο γιατρός μου με καθησυχάζει ότι χρησιμοποιούνται εδώ και 50 χρόνια και δεν έχουν παρενέργειες (λέμε τώρα) σοβαρές. Και πάνω που το συνηθίζω, χρειάζεται τελικά και 2ο χάπι ημερησίως γιατί η πίεση δεν κατεβαίνει στα επιθυμητά επίπεδα. Νέος γύρος ανησυχίας.
Εν τέλει η πίεση σταθεροποιείται (7,5-8) αλλά θα έπρεπε να τη μετράω δυο φορές την ημέρα μη τυχόν και ανέβει χωρίς να το καταλάβω και όλοι ξέρουμε τι εστί προεκλαμψία καθώς και να κάνω μια φορά το μήνα αιματολογικές & ουρολογικές εξετάσεις.
Το ξεπερνάω και αυτό και κάπου εκεί στον 5ο μήνα γεμίζω σε όλο μου το σώμα κόκκινα εξανθήματα και κυρίως στην κοιλιά μου. Το μυαλό μου πάει στην ερυθρά που δεν την έχω περάσει. Ξεκινάμε από δερματολόγο, φτάνουμε στο δερματολογικό νοσοκομείο και τελικά μετά από πολλά καταλήγουμε ότι μάλλον είναι αλλεργική αντίδραση σε κάποια κρέμα για ραγάδες (σημ. από τις καλύτερες και ακριβότερες του είδους της, αλλά τυχαίνει και αυτό) και υποχωρούν με Betadine Scrub.
Κάνω και καμπύλη ζαχάρου, ελαφρώς τσιμπημένη η τελευταία τιμή. Απλά λίγη προσοχή στα γλυκά. Ωραία, αλμυρά όχι λόγω πίεσης, γλυκά (που ούτως ή άλλως δεν μου πολυαρέσουν) όχι, τι να φάω η εγκυμονούσα; Ευτυχώς που δεν πεινούσα ιδιαίτερα. Αποτέλεσμα έχασα 4 κιλά στην αρχή και έβαλα πέντε στο σύνολο της εγκυμοσύνης, τα 4 που έχασα συν 1 ακόμη. Καλό ε;
Στον 8ο μήνα, αν όλα κυλούσαν κανονικά, θα πετούσα στην Κρήτη για το γάμο της αδελφής μου. Μια εβδομάδα πριν πετάξω κάνω ακόμη ένα υπέρηχο Β΄επιπέδου (λόγω αυξημένης πίεσης), σιγουρευόμαστε ότι όλα βαίνουν καλώς και βουρ για το αεροπλάνο. Όλα τέλεια στο γάμο της αδελφούλας μου, μόνο που την επόμενη μέρα την πήραμε την λαχτάρα μας. Έπεσα από το προτελευταίο σκαλοπάτι στο σπίτι της! Αμέσως στο νοσοκομείο (και οι νεόνυμφοι στο τρέξιμο), υπερήχους, καρδιοτοκογράφο κλπ. κλπ. Το μωρό καλά, εγώ καλά, ευτυχώς απουσία αιμορραγίας, απλά ακινησία για μια ημέρα. Η βούτα, κατά τη μαμά μου που την παρακολούθησε, ήταν θεαματική. Γιατί ενώ πέφτω προς τα μπροστά και καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να πέσω με την κοιλιά, κάνω μια περιστροφή στον αέρα αλλά Νουρέγιεφ και προσγειώνομαι με τα…. οπίσθια στα σανίδια (ευτυχώς που τα ‘χω αφράτα και τράβηξαν αυτά τους κραδασμούς). Και όλοι να με ρωτάνε τι αξιοθέατα είδες και εγώ να τους λέω το Γενικό Νοσοκομείο Χανίων!!
Και μπαίνω στον ένατο, με τον φόβο να μην ανέβει η πίεση, η οποία ευτυχώς μετά το 2ο χάπι έμεινε σταθερή. Οι μετρήσεις πλέον είναι τρείς φορές ημερησίως και οι ουρολογικές εξετάσεις για λεύκωμα εβδομαδιαίες.
ΠΗΤ είχα για 8/9/09.
Στις 2/9/09 το πρωί μετράω ως συνήθως την πίεσή μου. Ανεβασμένη, στο 9,5 και παρασέρνει και τη μεγάλη στο 14+. Τη μετρούσα συνέχεια και κάπου στις 13.00 ειδοποιώ το γιατρό μου και με στέλνει στο μαιευτήριο για πρόκληση, εξάλλου ήδη διένυα την 38η εβδομάδα. Όντως πάω, με ετοιμάζουν, αλλά κατά τη γνωστή, ωραιότατη διαδικασία ανακαλύπτουν ότι ο μπέμπης μου είναι πολύ ψηλά, το ίδιο βέβαια και η πίεσή μου (βλ. η μικρή στο 10+) και ότι ένας πολύωρος τοκετός θα έχει αμφίβολα αποτελέσματα και για τους δυο μας. Η πρόταση του γιατρού, καισαρική. Εγώ, εν μέρει ήμουν και προετοιμασμένη για καισαρική γιατί οι πολλές γυναίκες που ανέβασαν πίεση μόλις μπήκαν στον ένατο τους το πήραν με καισαρική, αλλά ψιλοστεναχωρήθηκα γιατί δεν θα είχα τον άνδρα μου μέσα.
2/9/09, 14.15 μπήκα στην κλινική και 16.15 πρωτοαντίκρισα το γιο μου!
3210 γρ. και 50 πόντους.
Υγιέστατος, αστεία φάτσα αλλά και όμορφος, βεβαίως-βεβαίως.
Απολογισμός: Μπορεί τώρα να τα παρουσιάζω με γλαφυρό τρόπο αλλά γενικά η εγκυμοσύνη μου ήταν μια περίοδος γεμάτη άγχος και φόβο μην πάθει κάτι το μωρό μου. Αν μια μέρα δεν κουνιόταν (ήταν και ήσυχος γενικά, τώρα έξω δίνει ρέστα) εγώ δεν μιλιόμουν από φόβο και νεύρα. Γενικά ήταν μια δύσκολη περίοδος που θα έλεγα ότι την χαρήκαμε ελάχιστα, ενώ στον τοκετό δεν κατάλαβα τίποτε με την καισαρική, όπως ήταν αναμενόμενο, εκτός από μια μικρή πίεση. Ούτε στην επισκληρίδιο. Την επομένη μέρα βέβαια που έπρεπε να σηκωθώ και να περπατήσω για να βγάλω ορούς και καθετήρες, τα είδα όλα από τον πόνο στη τομή. Εκείνη τη στιγμή σκέφθηκα, δεύτερο παιδί … γεια σας!! Αλλά τώρα που περνάει ο καιρός, μάλλον αλλάζω γνώμη!
Να σημειώσω εν κατακλείδι, ότι από την καισαρική τελικά επανήλθα σχετικά γρήγορα. Εκτός από την 1η μέρα που ήταν ζόρικη, την επόμενη μόνο χρειάστηκα κάποιο παυσίπονο και την 6η μέρα που βγήκα από το μαιευτήριο και ενώ φοβόμουν ότι λόγω της τομής δεν θα μπορούσα να σηκώνω άνετα το μωρό μου και ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες στο σπίτι (μεζονέτα γαρ), επανήλθα πολύ γρήγορα και δεν είχα καθόλου πόνους.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>koritsia sorry gia thn erotisi alla eimai mikri kai den ksero tipota!thelo na rotiso t einai to klusma?pos to kanoun kai an ponaei?kai otan lete oti arxizoun oi dunatoi ponoi kai den tous antexete ti ennoeite?pou ponas sthn koilia h pio kato?ti ponoi einai autoi?
>Μια παρόμοια εγκυμοσύνη και η δική μου με 4 αποκολλήσεις και τσιμπιμένο ζάχαρο και 3 μήνες σε πλήρη ακινησία και τους υπόλοιπους μόνο στην τουαλέτα και στο γιατρό...!!! Τελικά όλα καλά και ο κούκλος μου υγιέστατος!!! Να σου ζήσει!!!
>Να χαιρεσαι το παιδακι σου! Ευτυχως που τελειωσε ολο αυτο καλα. Και εγω περασα μια εγκυμοσυνη μες το ανχος, με εναμιση μηνα στο κρεβατι ποοολλα χαπια και τελικα γεννησα και 9 βδομαδες προωρα ετσι για να δεσει, με καισαρικη που με πεθανε και με ταλαιπωρησε μεχρι να σαραντησω σχεδον...
>Χριστιάνα......ακριβώς ετσι και εγώ με μια μικρή διαφορα δεν κουνησα απο το κρεβατι μεχρι τον ένατο...( βόλτα μου οι επισκεψεις στη γιατρό).Και γλύτωσα το χαπι στο παρα πέντε.Υπέροχη κόρη 4 ετών σήμερα.