Το μωρό μου δεν περπατάει
Είναι 15 μηνών, έχει φτάσει τα 80 εκατοστά και ζυγίζει 8 κιλά και 250 γραμμάρια. Είναι υγιέστατη, συνεργάσιμη, καταλαβαίνει, τρώει μόνη της με τα χεράκια της, πίνει το γάλα από ποτήρι με καλαμάκι, ξέρει να κάνει ένα σωρό πράγματα που δεν σας τα γράφω γιατί σιχαίνομαι να κουκουβαγίζω. Όμως… δεν περπατάει.
Δηλαδή περπατάει, αλλά πάντα πιασμένη. Άργησε να μπουσουλήσει κανονικά, άργησε να πιαστεί και να σηκωθεί, άργησε να μάθει να ανακάθεται από ξαπλωτή θέση. Είναι λογικό και επόμενο να αργήσει και να περπατήσει μόνη της.
Η αγαπημένη μας παιδίατρος μού το λέει πριν καν χρονίσει η Αθηνά: «Μην αγχώνεσαι!» Όμως μια στις τόσες, αγχώνομαι. Όλο σκέφτομαι μήπως έκανα κάτι λάθος ή μήπως κάτι πάει στραβά. Δεν σας κρύβω ότι μια σεζόν παρακαλούσα τη γιατρό μας να μας συστήσει κάποιον νευρολόγο να πάμε. Στην αρχή γελούσε «Βρε, αν είχε πρόβλημα το παιδί, ούτε να κάτσει δεν θα μπορούσε!«, μετά από 2-3 φορές μου είπε «Κοίτα… Ως γιατρός σου λέω ότι τζάμπα ανησυχείς. Ως μάνα, όμως, σε καταλαβαίνω και αν θες μπορώ να σου προτείνω έναν γιατρό«.
 |
| Η Αθηνά χαρούμενη, αγνοώντας ότι ακολουθεί εμβόλιο! |
Τελικά η κόρη μου με κορόιδεψε κατάμουτρα και λίγες μέρες μετά το κορμάκι της λύθηκε από μόνο του. Η κίνησή της άρχισε να προοδεύει με εκπληκτική ταχύτητα. Άρχισε να κάνει πράγματα που κάποια μικρότερα φιλαράκια της έκαναν από πιο νωρίς, όμως… έστω και λίγο αργοπορημένα, τα έκανε. Και μάλιστα προσεκτικά, χωρίς πολλές… τούμπες.
Τώρα μένει μόνο να αφήσει τα χέρια και να φύγει. «Μέχρι τους 18 μήνες έχεις ακόμα«, μου είπε και πάλι καθησυχαστικά η γιατρός μας.
Δεν ξέρω τι φταίει… Να είναι κάποιοι που μου λένε «Αααα, δεν περπατάει ακόμα; Μήπως φταίει ότι… μπλα μπλα» Και γιατί να με επηρεάζουν αυτοί και όχι οι άλλοι που λένε «Καλέ, δεν πειράζει και εμένα ο γιος μου 18 μηνών περπάτησε και τώρα δεν τον φτάνουμε!«; Μήπως γιατί απλά είμαι… μαμά;
Ο Μάνος μάλλον διασκεδάζει με τις μικρές κρίσεις μαμαδίσιου πανικού που με πιάνουν. Μεταξύ μας, ούτε εγώ με καταλαβαίνω. Έχω απέναντί μου ένα παιδάκι που κινείται πια γοργά και ας πιάνεται. Πώς είναι δυνατόν να ψάχνω κάτι κακό σε ένα παιδί που δεν δείχνει σημάδια ότι κάτι τρέχει; Πώς είναι δυνατόν να προσπερνώ όσα καθησυχαστικά έχω διαβάσει κατά καιρούς σε βιβλία και internet και να κολλάω;
Είναι αυτός ο ανούσιος αγώνας δρόμου που κάνουν καμιά φορά οι μαμάδες. Γελάω από μέσα μου, όταν καμιά φορά μου λέει π.χ. μια μαμά στεναχωρεμένη «Εμένα δεν μπορεί να φάει μόνος του!» και εγώ της απαντάω «Ναι, αλλά εσένα περπατάει, εμένα όχι!» Γελάω γιατί λίγο πολύ κανένα παιδάκι δεν τα κάνει όλα μαζί γρήγορα και τέλεια. Το καθένα πάει ένα βήμα μπροστά σε κάτι και ακολουθεί με αργότερους ρυθμούς σε κάτι άλλο. Έλα όμως που όσο και να το προσπαθείς να το καταλάβεις, ώρες ώρες –εσύ, η μαμά!– το ξεχνάς…
Ένα είναι σίγουρο: όταν με το καλό περπατήσει, θα φτιάξω περπατόπιτα και θα σας κεράσω όλους! χεχε
Και μετά… θα βρω κάτι άλλο για να αγχωθώ!
Ολίβια
![[Έρευνα] Οι νέοι γονείς χάνουν 970 ώρες ύπνου τον πρώτο χρόνο](https://eimaimama.gr/wp-content/uploads/2014/11/475850181-1200x800_c.jpg)
>Η κορη μου 7μιση μηνω και ακομα δεν μπορει να κατσει μονης ουτε να ανασηκωθει ή να μπουσουλισει... Για εμενα η μανα μου μου ειπε οτι 10 μηνων περπατησα κανονικα, και απο 9 μηνων περπατουσα κρατοντας απο δω και απο κει διαφορα... Θεωρω οτι ειναι στο καθε παιδι... αααα και ΝΑΙ βεβαια και ανχωνομαι...
>Εγώ περπάτησα 16 μηνών. Είχαν κλείσει ραντεβού οι δικοί μου σε γιατρό αλλά τελικά τους πρόλαβα.
Μιας φίλης μου το παιδί περπάτησε 18 μηνών.
Ο γιος μου περπάτησε 14 μηνών παρά κάτι και στο περιβάλλον μου θεωρούν ότι άργησε γιατί ο μιας μέρας μεγαλύτερος ξάδελφός του, περπάτησε στους 10 μήνες!!!!!!!!!!!!!!!!! go figure!
>ολιβια, η μικρη μου ειναι 15μιση μηνων. μπουσουλησε οταν εφτασε 11 μηνων. μεχρι πριν μια εβδομαδα περπατουσε απο επιπλο σε επιπλο και οταν την κρατουσες απο το ενα χερακι. και σου λεω πριν μια εβδομαδα γιατι ξαφνικα αφησε το χερι μου και εφυγε μονη της. επρεπε να γινει το "κλικ" οπως εγραψε και μια αλλη μαμα πιο πανω. βεβαια μιας και ειχε βολευτει με το μπουσουλημα ακομα το προτιμαει απο το περπατημα αλλα δεν αγχωνομαι... ολα θα ερθουν στην ωρα τους.
>@Ανώνυμος
Κοπέλα μου, χαίρομαι που είναι καλά η μικρή σου. Ήθελα και εγώ να γράψω ένα σχόλιο σχετικά με το "όλα περπατάνε" και "όλα μιλάνε".
Ούτε όλα περπατάνε, ούτε όλα μιλάνε. Για αυτό και οι γιατροί έχουν βάλει "όρια" μέχρι πότε ένα παιδί "πρέπει" να κάνει κάτι.
Το μόνο που δέχομαι είναι "Όλα τα παιδιά βγάζουν δόντια". Ναι, το να ανησυχεί μια μανούλα για το φαφούτικο παιδάκι της είναι λίγο... άτοπο. Όντως, όλα βγάζουν δοντάκια.
Αλλά όπως φαίνεται και από τη δική σου ιστορία, κάποια παιδιά χρειάζονται φυσιοθεραπεία, ενώ άλλα... Για αυτό, μην "μαλώνετε" τις μαμάδες που ανησυχούν για κινησιακά θέματα ή θέματα ομιλίας.
>χαιρομαι που ολες οικοπελες ειναι αισοδοξες...αλλα ειληκρινα θυμιθηκα τα δικα μας και με πιασαν κλαματα τωρα που το διαβασα....
το παιδακι σου Ολιβια ειναι μια χαρα..αλλα οπως λενε και αλλες μανουλες πιο πανω..ολα περπατανε..ολα μιλανε..κλπ
συγνωμη κοριτσια αλλα δεν περπατανε ολα τα παιδακι..δεν μιλανε ολα...υπαρχουν παιδακια που δεν θα τρεξουν ποτε..το λεω και δακριζω...και εμεις αργησαμε να περπατησουμε.....αργησε σε ολα...10 μηνων εκατσε μονο του και μετα αρχησε να περπαταει πιασμενη...και ο γιατρος μου ελεγε αυτα που λενε ολοι...πωα αφου παει γυρω γυρω τι στο καλο αγχωνεσαι.....και με κοροιδευε...ομως το δικο μου ηταν προωρο και επρεπε να με στειλει σε νευρολογο...εφτασε 2 και δεν περπαταγε...και τελικα αν δεν το βοηθουσαμε με φυσιοθεραπεια δεν ξερω τι θα γινοταν...και εκει ειδα τοσα πραγματα που μαυρισε η καρδια μου..αρχικα..τωρα πια τα δεχτηκα ολα...εμεις πλεον περπαταμε..αλλα να ξερετε πως υπαρχουν μανουλες που εχουν αυτη τη στεναχωρια για παντα...και πολλες αλλες...και να εισαστε ευτυχισμενες που τα παιδια σας εχουν υγεια..τιποτα αλλο!!