Πώς συμφιλιώθηκα με την πιπίλα!
Από αντι-πιπιλική, υπέρμαχος της πιπίλας:
Πώς συμφιλιώθηκα με την πιπίλα
Πρωτότυπο: Julie Anderson για το Babble
Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, ήμουν μια 22χρονη ιδεαλίστρια γεμάτη πείσμα. Ο μικρούλης μου δε θα εκτιθόταν στον καταναλωτισμό, δε θα έτρωγε junk food και σίγουρα δε θα χρησιμοποιούσε πιπίλα.
Απεχθανόμουν τις πιπίλες. Ήταν κάτι απαίσιες μικρές πλαστικές τάπες που χαλούσαν τη γλυκιά, μαλακή, τέλεια φατσούλα ενός μωρού. Σίχαμα. Δεν ήθελα να βλέπω ένα μωράκι με μια ροζ μπαλαρίνα ή ένα λουλούδι να ξεφυτρώνουν απ’ το στόμα του – ήθελα να βλέπω τα γλυκά ροζ χειλάκια και μαγουλάκια του.
Καταλάβαινα πως σε ορισμένους γονείς αρέσει να αφήνουν τα μωρά τους να ανακουφίζονται με μια πιπίλα, αλλά ένιωθα (δίνοντάς μου δίκαιο) πως ήταν προτιμότερο να παρηγορήσω το μωρό μου μόνη μου, θηλάζοντάς το, λικνίζοντάς το ή απλά δίνοντάς του προσοχή. Δείξαμε στους τρεις πρώτους γιους μας πού βρίσκονται οι αντίχειρές τους και ενθαρρύναμε το πιπίλισμά τους, αλλά κανένας τους δεν το συνέχισε. Είχαν όλοι τους κουβέρτες που αγαπούσαν, κι αυτό ήταν όλο. Ούτε δάχτυλο στο στόμα ΟΥΤΕ πιπίλες. Τέλεια!
Κι ύστερα ήρθε ο γιος αριθμός 4. Μετά τον τρίτο μας, θέλαμε ακόμη ένα παιδί, αλλά παλέψαμε με προβλήματα γονιμότητας και αποβολές. Τελικά καταλήξαμε στην υιοθεσία. Πήραμε τον Φρανκ με το που γεννήθηκε, και γρήγορα έμαθα πόσο διαφορετικό είναι να φροντίζεις ένα μωρό υιοθετημένο από το να φροντίζεις ένα μωρό που μεγάλωσε στο σώμα σου. Καταρχάς, τον τάιζα γάλα σε σκόνη. Δεν το είχα χρησιμοποιήσει πολύ με τα πρώτα τρία μωρά μου – μονάχα όταν φωνάζαμε μπέιμπι-σίτερ, που δε συνέβαινε και πολύ συχνά.
Βεβαίως και ακολούθησα τη μέθοδο Newman-Goldfarb για να κατεβάσω γάλα και κατάφερα να θηλάσω τον Φρανκ (με συμπλήρωμα φόρμουλας) τρεις μήνες, αλλά σύντομα κατάντησε κουραστικό και για τους δυό μας, και γυρίσαμε εξ’ ολοκλήρου στο μπουκάλι. Αυτό ήταν δύσκολο να το χωνέψω – το μωρό μου να παίρνει “γάλα” που δε ήταν δικό μου μέσω μιας τεχνητής ρώγας αντί της δικής μου. Μα σύντομα το ξεπέρασα – αυτό χρειάζονται κάποια μωρά να φάνε και να μεγαλώσουν κι ο υγιέστατος μικρός Φρανκ έφτανε από γεννησημιού του τα ανώτερα επίπεδα στα διαγράμματα ανάπτυξης.
Παρ’ όλ’ αυτά, το να μην τον θηλάζω σήμαινε πως είχα λιγότερους τρόπους να τον καθησυχάσω όποτε γκρίνιαζε. Τα άλλα αγόρια μου ηρεμούσαν με ένα ή δυό λεπτά θηλασμού σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο και με το νεογέννητο Φρανκ, αλλά όσο οι εβδομάδες κυλούσαν, είχα όλο και λιγότερη επιτυχία και άρχισα να πονάω μέχρι που με έπιανα σε φάσεις να αποφεύγω να τον βάλω να θηλάσει στο στεγνό ουσιαστικά στήθος μου όταν ήθελα να τον καλμάρω. Ήθελα απελπισμένα να τον κάνω να αισθανθεί καλύτερα, αλλά ο τρόπος που το έκανα ήταν πια ξεκάθαρο πως δε λειτουργούσε.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως η τεχνητή ρώγα η οποία χάριζε στον Φρανκ τόση ικανοποίηση κάθε φορά που έπινε γάλα με μπιμπερό, δε διέφερε και πολύ από μια πιπίλα. Μια μέρα, κοιτώντας μες τα μάτια το εκνευρισμένο μου μωρό, αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στην πιπίλα.
Το παιδί εκείνο λάτρευε την πιπίλα του. Όσο ήταν ακόμη μικρούλης, την έπαιρνα μαζί μας στις βόλτες με το αυτοκίνητο και τη ρουφούσε ευχαριστημένος όσο χάζευε τα παιδικά παιχνίδια του ή έξω απ’ το παράθυρο. Και σίγουρα φάνηκε χρήσιμη όποτε βρισκόμασταν έξω και ένιωθε ανασφάλεια ή γινόταν δύστροπος – ήταν, όπως η ετυμολογία της λέξης στα αγγλικά υποδηλώνει (pacifier), ένας απίθανος μικρός ειρηνοποιός.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι, κάποιας που αποδέχτηκε την πιπίλα. Τώρα όποτε βλέπω μωρά έξω με πιπίλες στο στόμα, προσέχω πόσο σίγουρα και ήρεμα δείχνουν. Το πιπίλισμα τα ανακουφίζει και τα καθησυχάζει. Γιατί να μην το θέλουμε αυτό για τα μωρά μας; Φαίνεται χαζό που με ενοχλούσε τόσο πολύ εξ’ αρχής.
Βλέπω επίσης τις “αντι-πιπιλικές”, το παλιό μου συνάφι, με άλλο μάτι. Η πρώτη που συνάντησα και άσκησε ισχυρή κριτική ήταν η γιαγιά μου, που σκανδαλιζόταν κάθε φορά που έβλεπε το μικρό Φρανκ με την πιπίλα του. “Βγάλε αυτή τη χαζομάρα απ’ το στόμα του!” γκρίνιαζε, “Δε τη χρειάζεται.” Μου θύμιζε τη φασαρία που έκανε επειδή κρατούσα πολύ συχνά αγκαλιά τον πρωτότοκό μας, τον Γκράντ. “Άσε το παιδί κάτω! Κοιμάται και δε χρειάζεται να τον κρατάς. Θα τον κακομάθεις” Αγαπώ τη γιαγιά μου, αλλά έκανε λάθος πως κρατούσα πολύ τον Γκραντ, όπως κάνει λάθος και για τη χρήση της πιπίλας.
Παρομοίως, μια μέρα που πήρα μαζί μου τον Φρανκ στο γυμναστήριο και τον άφησα στο βρεφικό σταθμό για να μπορέσω να γυμναστώ, μια υπάλληλος του γυμναστηρίου ουσιαστικά τράβηξε την πιπίλα απ’ το στόμα του, λέγοντας, “Γιατί το θέλεις αυτό το πράγμα; Δεν το χρειάζεσαι!” Ήμουν έξαλλη. Της είπα πως, μιας και το γυμναστήριο ήταν ένας νέος χώρος για εκείνον, και θα βρισκόταν χωρίς εμένα στο σταθμό, ήθελα να έχει μαζί του την πιπίλα του να τον καθησυχάζει. Φάνηκε να ταράχθηκε (όπως και θά ‘πρεπε) και μουρμούρισε κάτι στον εαυτό της για τους κινδύνους της χρήσης της πιπίλας όσο εγώ έβαζα την ανακουφιστική σιλικόνη πίσω στο στόμα του Φρανκ. Καθώς κατευθυνόμουν στο διάδρομο, συνειδητοποίησα με κάποιο θαυμασμό πως εγώ – εγώ απ’ όλους τους ανθρώπους – είχα γίνει μια καλόπιστη υπερασπίστρια της πιπίλας.
Φυσικά, ακόμη ανησυχούσα για την προσκόλληση του Φρανκ στην πιπίλα. Φοβόμουν πως θα αναστείλει με κάποιο τρόπο την ομιλία του. Μερικές φορές αναθεωρούσα τους λόγους για τους οποίους του άρεζε τόσο πολύ απ’ την αρχή – αντικαταστούσε απλά την ανακούφιση του θηλασμού που δε μπορούσα να προσφέρω (και συνέχιζε να με κάνει να νιώθω κάποιες ενοχές), ή την αναζητούσε για να ξεπεράσει τη θλίψη του επειδή είχε χάσει τη φυσική του μητέρα (ακόμη πιο αποκαρδιωτικό); Ήταν υπερβολικά προσκολλημένος στην πιπίλα; Τη χρησιμοποιούσε για να ικανοποιήσει ανάγκες που θα έπρεπε να καλύπτω με άλλους τρόπους;
Υποκινούμενοι εν μέρει από το άγχος μου, ο άντρας μου και γω ήμασταν προσεκτικοί στο να επιτρέψουμε την πιπίλα να γίνει πανάκεια κάθε φορά που είχε κακή διάθεση – όταν ο Φρανκ έγινε λίγο μεγαλύτερος από ενός έτους, η πιπίλα άρχισε να δίνεται μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Του είπα πως η πιπίλα και η λατρεμένη αγαπούλα του, το Κουτάβι, τώρα θα ζούσαν μονάχα στο υπνοδωμάτιό του και ύστερα από μερικές μέρες το κατάλαβε. Βασικά νομίζω πως ο νέος αυτός κανόνας συνεισέφερε και στην ασυνήθιστα θετική στάση του γύρω απ’ το θέμα ύπνος – ακόμη και όταν κάνει κάτι διασκεδαστικό και θα ήθελε να μείνει ξύπνιος λιγάκι ακόμη, αντιστέκεται λιγότερο στο να ξαπλώσει επειδή ξέρει πως θα είναι μαζί με την πιπίλα και το Κουτάβι.
Κάθε βράδυ που του λέω να πάει για ύπνο, ο Φρανκ τρέχει στο δωμάτιό του και βάζει την πιπίλα στο στόμα του, αρπάζει τα αυτιά του Κουταβιού και ξαπλώνει όσο του διαβάζουμε ιστορίες. Όταν πηγαίνω να τον πάρω το πρωί, του αρέσει να κάθεται για μερικά λεπτά, κρατώντας το αγαπημένο του Κουτάβι και πιπιλώντας ενώ τον παίρνω στην αγκαλιά μου.
Τότε του λέω πως ήρθε η ώρα να πάει κάτω να βρει το μπαμπά και ξέρει τι σημαίνει αυτό. Παρατάει το Κουτάβι και την πιπίλα στο πάτωμα και τρέχει προς την πόρτα. Είναι έτοιμος να ξεκινήσει τη μέρα του.
Emas h mikrh mou korh einai 3 1/2 k den thn afhnei me tipota.. dystyxws den katafera na thhlasw kanena apo ta 3 mou paidia, oute thn korh mou ( ths evgaza to gala me thn antlia gia ena/mish mhna mexri pou siga siga kophke)oute sta didymakia mou giati k ekei den eixa kanenan na me vohthisei k otan peinousan eklaigan k oi dyo taytoxrona me apotelesma na me pianei panikos k na tous dinw mpoukali, o enas xaplwmenos me mia petseta apo katw, k o allos sthn agkalia.. k etsi moiraia, pesame sto "louki" ths pipilas..Sta mwra pou einai twra 14 mhnwn, opws leei k to keimeno, tous thn ellatwnw siga siga k thn dinw mono thn wra tou ypnou h' otan exoun polly gkrinia gia kapoio logo.. H mikrh mou korh omws, k ekei exoume to provlhma, den thelei na thn afhsei me kamia dynamh.. Elpizw k thelw na pistevw, oti tou xronou pou tha paei pronhpio na thn afhsei apo monh ths.. oses fores exoume malwsei gia na thn afhsei to pragma ginete xeirotero, k emena me eknevrizei para poly na thn vlepw me ayth thn tapa sto stoma k malista na milaei kiolas m'ayth, einai poly eknevristiko, alla gia ekeinh mallon lytrwtiko.. etsi prospathw twra na thn xegelaw k otan exei anagkh thn pipila na thn pairnw agkalia h na ths dinw kati pou ths aresei poly k thn eyxaristei.. Oso mporw k egw giati h mera einai megalh ta provlhmata polla k h entaseis merikes fores entones.. Nomizw s'ayto eidika to thema thelei apla tropo gia to stamathsei to paidaki, alliws tha mas akolouthei mexri na megalwsei :(
Εγώ δε διαφωνώ καθόλου με τη χρήση της πιπίλας! Ο γιος μου, πάλι, δεν πήρε ποτέ... Μ'αυτό που διαφωνώ κάθετα είναι να βλέπω ένα μωράκι να κλαίει απαρηγόρητο στην αγκαλιά της μητέρας του κι εκείνη να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να του χώσει την πιπίλα στο στόμα όταν δεν τη θέλει! Το έχω δει πολλές φορές αυτό και τότε μου γυρίζει το μάτι: τί το πιέζεις κυρά μου το μωράκι αφού δεν τη θέλει; Πάντως έχω παρατηρήσει ότι, όπως λέει και το άρθρο, την πιπίλα τη θέλουν περισσότερο μωράκια που δεν θηλάζουν...