Είμαι η Ολίβια και είμαι καλά (μόνο που είμαι λίγο κουρασμένη!)

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα… Βλέπετε, έχω το eimaimama.gr πάνω από δύο χρόνια και έχω την αίσθηση ότι όλες έχετε διαβάσει τα… απομνημονεύματά μου, ενώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Καθημερινά μπαίνουν και νέες μαμάδες (εντάξει και μπαμπάδες, μη βαράτε!!) στην παρέα και δεν έχουν ιδέα ποια είμαι, πού πάω και τι κάνω.

Είμαι η Ολίβια και είμαι καλά.

Έχω μια κόρη την Αθηνά που είναι 18 μηνών.

Ζω εδώ και 2 1/2 χρόνια στην Αθήνα μαζί με τον άντρα μου, τον Μάνο και τις γάτες μας.

Οι γονείς μου μένουν στη Χαλκιδική. Η πεθερά μου μένει στην Αθήνα και είναι μεγάλη σε ηλικία.

Είμαι μαμά που εργάζεται στο σπίτι.

Έχω την «πολυτέλεια» να απολαμβάνω το παιδί μου κάθε μέρα όλη μέρα.

Δυστυχώς, αυτό δεν μου δίνει αυτόματα την πολυτέλεια να μην κουράζομαι, όπως πολλοί πιστεύουν.

Έρχονται στιγμές που είμαι ΠΤΩΜΑ. Διαβάζω καμιά φορά μαμάδες που παραπονιούνται που δεν τους βοηθούν οι γιαγιάδες και γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, γιατί ούτε εγώ έχω βοήθεια. Είπαμε, η γιαγιά Γεωργία είναι μεγάλη και η γιαγιά Ρένα με τον παππού Αργύρη είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Είμαι βέβαια τυχερή που έχω τον Μάνο στο σπίτι περισσότερες ώρες απ’ ότι έχει η μέση μαμά το σύζυγό της, αλλά ας μη γελιόμαστε… Όση καλή θέληση και να ‘χει ο daddy, δεν παύει να είναι ΚΑΙ αυτός ένα (μεγάλο) παιδί. 🙂

Koυράζομαι που λέτε. ΠΟΛΥ. Όπως και εσείς, φαντάζομαι.

Τα βράδια ξενυχτάω τουλάχιστον μέχρι τις 3 για να τελειώσω τη δουλειά της επόμενης μέρας. Είμαι workaholic και τελειομανής. Η Αθηνά ξυπνάει εκεί γύρω στις 9, πράγμα που σημαίνει ότι έχω βία βία 6 ώρες ύπνου.

Κατά τη διάρκεια της μέρας, η δουλειά διαδέχεται το τάισμα, το παιχνίδι, το μαγείρεμα, τη διασκέδαση, τη φασίνα, άντε καμιά βόλτα (αν το κόψουμε και αυτό, χαθήκαμε). Δεν ξέρω πώς τα προλαβαίνω, αλλά τα προλαβαίνω… Είναι γεγονός. Κάποια βράδια σκέφτομαι «Wow, ρε συ πώς τα πρόλαβα όλα;» και ειλικρινά δεν ξέρω πώς το έκανα αυτό.

Όμως κουράζομαι. ΚΟΥ-ΡΑ-ΖΟ-ΜΑΙ.

Το καλοκαίρι πριν τις διακοπές ήμουν ένα κινούμενο ράκος. Είχαν γίνει και κάτι βλακείες στο «Ελληνίδες Μαμάδες» που με στεναχώρησαν και είχα πέσει σε ολιβιο-κατάθλιψη. Δεν σήκωνα τηλέφωνα, δεν έβλεπα κανέναν.

Πήγαμε στη Χαλκιδική και με βοήθησαν οι γονείς μου και ουουουουφ ηρέμησα. Κοιμήθηκα λίγο παραπάνω. Ξαφνικά ο μόνιμος πόνος στην πατούσα εξαφανίστηκε (αιτία; άγχος!), έστρωσε η επιδερμίδα, ήρθα και ανάσανα.

Γυρίζοντας πίσω ξεκίνησε το ίδιο πρόγραμμα.

Ξέχασα να αναφέρω τις τύψεις: ναι μεν είμαι όλη μέρα με το παιδί μου, αλλά παίζω αρκετά μαζί του; Του διδάσκω αρκετά; Καμιά φορά έρχεται και παίζει με τα παιχνίδια της δίπλα στο γραφείο μου και ματώνει η ψυχή μου. Ο Μάνος το βρίσκει συγκινητικό, εγώ όμως έχω τύψεις… Παίζουμε ΠΟΛΥ μέσα στην ημέρα, διαβάζουμε βιβλία και ακούμε μουσική, κάνουμε σκανδαλιές, μαθαίνουμε τα χρώματα, τις λέξεις, μέχρι και μαγειρεύουμε μαζί, αλλά ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ;

Πού θέλω να καταλήξω; Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι υπάρχει η σούπερ μαμά που ΔΕΝ κουράζεται, είτε είναι στο σπίτι όλη μέρα, είτε εργάζεται εκτός σπιτιού, είτε, είτε, είτε…

Το καλοκαίρι σκέφτηκα μήπως στείλουμε τη μικρή παιδικό σταθμό, να πηγαίνει έστω 3 ώρες την ημέρα. Όλοι έπεσαν να με φάνε και έτσι το άφησα στη μέση το πλάνο. Για μένα ήταν καλή απόφαση: και αυτή θα ερχόταν σε επαφή με παιδάκια και εγώ θα μπορούσα να δουλέψω duracell όσο έλειπε και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο όταν επέστρεφε. Το παγώσαμε για όταν γίνει τουλάχιστονδύο ετών.

Αν θα άλλαζα κάτι; ΟΧΙ.

Δεν με πειράζει που δεν έχω βοήθεια, ξέρω ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει. Αν, ας πούμε, είχα τη μαμά μου εδώ, μάλλον θα μαλώναμε όλη μέρα. Μου αρκεί που ξέρω πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να αναλάβει το Αθηνάκι. Και ξέρω πως θα το κάνει καλά.

Μου αρέσει που βλέπω κάθε μέρα το παιδί μου. Ok, ίσως ώρες ώρες παθαίνουμε overdose η μία από την άλλη, αλλά θυμάμαι όταν ήμουν μικρή πόσο μου έλειπε η μαμά μου που δούλευε πολύ και λέω… ας είναι, αξίζει! Για όσο πάει!

Ότι κουράζομαι, όμως, κουράζομαι.

Ονειρεύομαι μασάζ και μπάνια με αιθέρια έλαια. Ονειρεύομαι τη μέρα που η Αθηνά δεν θα πετάει τα μπιζέλια στο πάτωμα και δεν θα λερώνει τα πάντα αφού έχουμε σφουγγαρίσει και σκουπίσει.

Προσπαθώ, όμως, να χαίρομαι την κάθε στιγμή. ΝΑΙ, είμαι πιο κουρασμένη από ποτέ (και πιστέψτε με, από τα 18 και μετά η ζωή μου ήταν… εξοντωτική!!), αλλά είμαι και τοοοοόσο ευτυχισμένη.

Να, πριν λίγο, ήθελα να την «πνίξω» που μου αράδιασε για 4905606707η φορά σήμερα ΟΛΑ τα βιβλία στο πάτωμα. Και μετά μου κρύφτηκε η άτιμη και την άκουγα να χασκογελάει και την ανακάλυψα με ένα τεράστιο χαμόγελο και αυτά τα υπέροχα δοντίνια της να γυαλίζουν λευκά λευκά και πήρα δύναμη για να δουλέψω και μέχρι τις 4 άμα λάχει…

Το κείμενό αυτό το έγραψα για τις μανούλες που κατά καιρούς μου στέλνουν… συγχαρητήρια που τα καταφέρνω όλα και δεν κουράζομαι… Και άντε να εξηγώ κάθε φορά ότι και εγώ κουράζομαι και εγώ νευριάζω και εγώ θέλω ώρες ώρες να κλάψω ή να φύγω για τις Μπαχάμες (αν και μου είπαν ότι τελικά ποτέ δεν ήταν τόσο ουάου μέρος όσο διαφημίζονταν :P)

Αλλά είπαμε…

Είμαι η Ολίβια και είμαι καλά!

Εσείς;